O’zbekiston respublikasi oliy va o’rta maxsus ta’lim vazirligi samarqand qishloq xo’jalik instituti gumanitar fanlar kafedrasi falsafa

6. XIV asr oxiridan XX asr boshigacha O’zbekistondagi ijtimoiy – Falsafiy tafakkur.


Tarixni bilish, undan to’g’ri va xolis xulosalar chiqara olish inson ma’naviy kamoloti uchun nihoyatda muhim. Tarix — buyuk muallim, o’tmishdan saboq beradigan tarbiyachidir. Gap eng qadimgi davr falsafasi haqida borar ekan, bu haqiqat yanada katta ahamiyat kasb etadi. Ayrimlar «Bizga ming yillar qa’rida yotgan madaniyat va falsafadan nima foyda, yaxshisi, Bugunning gapidan gapiring?", «O’tmish qa’ridan tashbeh izlagandan ko’ra, bugungi muammolar ustida bosh qotirgan ma’qul emasmi?» degan hayollarga borishi mumkin. Bir qarashda ularning gapida ham jon borga o’xshaydi. Ammo bir narsa aniq, o’tmishni bilmasdan turib, kelajakni to’gri tasavvur etish mumkin emas. Zero, o’tmishsiz kelajak yo’q.
Shu ma’noda, biz falsafa tarixini azbaroyi o’tmishga qiziqganimiz uchun o’rganmayapmiz. Biz uni turli zamonlarda ruy bergan xilma-xil voqea va hodisalarning falsafiy fikr va ongida qanday aks etgani, ularni qanday g’oyalarning tuqilishika sabab bo’lgani, qaysi ta’limotlar insoniyat taraqqiyotika qanday ta’sir ko’rsatgani, qaysi mafkura odamzodni Ko’prok rivojlanish yoki tanazzul tomon yetaklagani kabi haqiqatlarni bilib olish uchun o’rganamiz. Tarixni o’rganmoq va undan sabog’ olmoq har bir inson uchun zarurdir. Bu—falsafa bilan shug’ullanayotgan mutaxassis uchun ham, uni o’rganayotgan talaba uchun ham birdek muhim ahamiyatga ega. Tarixni falsafasiz to’g’ri tushunib bo’lmagani kabi, falsafani ham tarix haqiqatisiz to’g’ri anglab bo’lmaydi.
Shularni nazarda tutib, kuyida biz mamlakatimiz tarixida muayyan iz koldirgan ayrim falsafiy qarashlar va ta’limotlar haqida qisqacha to’xtalib o’tamiz.
Zardushtiylik ta’limoti. Eramizdan avvalgi X asrdan eramizning VII asrlarigacha bo’lgan davr mahsuli bo’lgan diniy-falsafiy ta’limotlardan biri zardushtiylikdir.
Bu ta’limotga Zardusht asos solgan bo’lib, Sharq va Garbda Zaratushtra, Zaroastr nomlari bilan mashhurdir. Manbalarga ko’ra, Zardusht eramizdan avvalgi VI asrning birinchi yarmida yashagan. Lekin uning tarixiy yoki afsonaviy shaxs ekanli haqida aniq bir to’xtamga kelingani yo’q. U o’zini paygambar deb e’lon qilgan. Lekin uning paygambarligi ilohiy asosga ega emas. Ya’ni bu haqiqat ilohiy kitoblarda o’z tasdig’ini topmagan.
Keyinki yillarda olib borilgan tadqiqotlar shuni ko’rsatmoqdagi, bu ta’limot Vatanimiz hududida, xususan, Xorazm zaminida paydo bo’lgan. U o’z davrida xalqni ezgulik va adolat g’oyalarika da’vat etish, hayotbaxsh an’analarni shakllantirish, dehqonchilik va shahar madaniyatini rivojlantirishda muhim ahamiyatga ega bo’lgan, uning g’oyalari bilan bog’lik qadriyatlar bugungi kungacha yashab kelmoqda va xalqimiz turmush tarzining o’ziga xos xususiyatlarini belgilashda ulkan qimmat kasb etmoqda.
Zardushtiylikning bosh kitobi «Avesto»dir. unda Qadimgi xalqlarning dunyo to’grisidagi tasavvurlari, o’ziga xos qadriyat va urf-odatlari aks etgan. Unda olamning azaliy qarama-qarshi kuchlari- yaxshilik va yomonlik, yorug’lik va zulmat, issiqlik va sovuqlik, hayot va o’lim borasidagi qarashlar o’z ifodasini topgan. «Avesto»da, shuningdek, tabiat falsafasi, tarix, etika, tibbiyotga oid ma’lumotlar ham berilgan.
Falsafa tarixida makedoniyalik Aleksandr (eski o’zbek tilida Iskandar deyilgan) istilosi va Grek-Baktriya davri falsafasi ham xalqimizning taraqqiyot tarixida muhim o’rin tutgan. Manbalarda Aleksandr qushini mahalliy xalqlarning qattik qarshiligiga uchragani, u «Avesto»ning ko’pgina qismini yondirib yuborgani haqida ma’lumotlar bor. Bugungi kungacha ham ayrim tarixchilar Aleksandr «Avesto»ning tilini bilmagani, uni o’qiy olmagani sababli bu kitobning qadr-qimmatini tushunmagan va uni yoqish to’grisida ko’rsatma bergan, degani fikrlarni bayon etadilar. Aslida unday emas. Bu—tarixiy haqiqatni, harchand u kimlar uchundir achchiq va kimlar uchundir ibratli bo’lsa-da, xaspushlashga urinishdan boshqa narsa emas. Negaki, Aleksandr o’z zamonida fanlarning otasi deb nom olgan falsafani fan darajasiga ko’targan, buyuk donishmand sifatida yetti iqlimda tan olingan Arastudan 20 yil mobaynida muttasil ta’lim olgan edi.
Binobarin, Shox Filippning o’g’li Aleksandrni savodsiz, kitobning qadrini tushunmaydigan bir kimsa deb ta’riflash tarix haqiqatiga to’g’ri kelmaydi.
To’g’ri, u «Avesto»ni o’tda kuydirgan bo’lishi mumkin. Lekin buni kitobning qadrini tushunmagani uchunmas, balki yerli xalqlarni birlashishga da’vat etib turuvchi, ular e’tiqod quygan milliy g’oyalar timsoli bo’lgan va o’z saltanatiga qarshi muttasil kurash olib boruvchi vatanparvarlarni tarbiyalaydigan manba ekanini nazarda tutib, shu ishni amalga oshirgan. Kolaversa, o’zini dunyodagi eng rivojlangan hudud madaniyatini jahonga yoyish uchun mas’ul deb bilgan, to’g’rirog’i, o’sha madaniyatdan boshqasini tan olmagan mashhur jahongir uchun zabt etilgan xalqning «Avesto»dek buyuk kitobi bo’lishi kutilmagan hol edi. U, yuqorida ta’kidlanganidek, mazkur kitob omon tursa, u ushbu zamin farzandlari uchun o’zlikni anglash, binobarin, kuch-qudrat manbai bo’lib qolaverishini nihoyatda yaxshi tushungan. Aleksandrdan keyin yashagan Rim imperatorlari ham Misr va Vizantiyaga qarshi urush qilib, yaxudiylarning yerini bosib olganida tub aholining madaniy boyliklarini yo’q qilgani, «Zabur» va «Tavrot»ning Qadimgi nusxalarini kuydirib yuborgani yo’qoridagi misolning tasodifiy emaslikidan dalolat beradi.
Umuman, har qanday sharoitda ham istilochilarning birinchi ishi xalq va millatlarni zurlik bilan bosib olish, boyliklarini talash bo’lsa, keyinki asosiy faoliyati — millatni o’z tarixi va an’analaridan o’zib qo’yish, madaniy merosini talon-taroj qilish, uning ma’naviyatini yo’qotishdan iborat bo’ladi. Tarixning bu achchiq sabogi mustamlakadan ozod bo’lgan, o’z mustaqilligini saqlab qolish va mustahkamlashka intiladigan har qanday xalq taraqqiyoti uchun eng muhim xulosa bo’lib xizmat qiladi.
Iskandarka qarshi kurashda xalqimizning milliy qahramoni Spetamen beqiyos mardlik va jasorat ko’rsatadi. U Iskandarka qarshi ayovsiz qarshilik ko’rsatgan vatanparvar lashkarboshilardan biridir. Aslida, uning qahramonliki millatimizning o’sha davrdagi o’z davlatchiligini, o’zi yashaydigan hudud daxlsizligini saqlab qolish uchun olib borilgan kurashning yaqqol timsolidir. Albatta, bu lashkarboshi ortidan xalq erkashsa, elning ozodlik va mustaqillikka intilish tuyg’usi kuchli bo’lmasa, Spetamenning nomi bu qadar mashhur bo’lib ketmas edi. Negaki, inson naqadar kuchli, tadbirkor va omadli bo’lmasin, agar xalq bilan birga bo’lib, uning dardlariga darmon izlamasa, hurriyat g’oyalarini bayroq qilib ko’tarmasa, haqiqiy milliy qahramon bo’lolmaydi. Spetamen esa o’sha xalqimizning ruhi, orzu-umidlari, mustamlakachilarga qarshi matonati ramzi sifatida tariximiz qatiga mangu muxrlanib qolgan.
Markaziy Osiyoda buddaviylik ham o’z o’rniga ega. U diniy-falsafiy ta’limot sifatida Qadimgi Hindistonda eramizdan avvalgi VI asrning oxiri va V asr boshlarida vujudga kelgan. U jahonda keng tarqalgan dinlardan biridir. Bu ta’limotga asos solgan donishmand Sidharta urug’idan chiqqan Gautama hisoblanadi. Keyinchalik u «Budda», ya’ni nurlangan degani laqabka ega bo’lgan. Buddaviylik islomga qadar O’rta Osiyoda tarqalgan qadimgi dinlar orasida mavqeyi jihatidan juda katta o’rin tutadi. Bu ta’limot O’rta Osiyoga eramizdan avvalgi II-I asrlarda kirib kelgan. Tarixiy manbalarka ko’ra, uni Toharistonga balxlik savdogarlar olib kelishgan. Kushonlar davrida buddaviylik dini xukmron dinga aylangan edi. «Xalqchil bo’lganliki uchun O’rta Osiyoga keng yoyilgan. Buddaviylikning O’rta Osiyoga yoyilishi quyidagi turt bosqichdan iborat.
Birinchi bosqich. Kushonlardan oldinki davr. Bu eramizdan avvalgi I asrga tug’ri keladi. Bu davrka oid yozma manbalar bizgacha yetib kelmagan.
Ikkinchi bosqich. Kushonlar davri (eramizning II-IV asrlari) Bu davrda buddaviylik O’rta Osiyoga keng tarqalgan edi. Ayniqsa, uning axloqka oid masalalar, xalq ommasini sabr-qanoat va bardoshga da’vat etuvchi g’oyalarni ilgari surganligi muhim ahamiyat kasb etgan.
Uchinchi bosqich. Bu davrda O’rta Osiyoda buddaviylik ta’limotining manbalari yoyilgan.
To’rtinchi bosqich. (IX-XIV asrlar) islom O’rta Osiyoda xukmron dinga aylanishi bilan bu din siqib chiqarilgan va juda zaiflashib ketgan.
Buddaviylikning O’zbekiston va Hindiston xalqi o’rtasida o’z davrida ma’naviy ko’prik bo’lib xizmat qilganliki aniq. Xalqlarimiz orasidagi do’stlik va birodarlikning ildizlari ham o’sha davrga borib taqaladi va bugungi kunda aksariyat kishilar, ayniqsa, yoshlarimizning hind xalqi, uning madaniyati va san’atika qiziqishi tasodifiy emas.
Moniy ta’limoti yurtimizda buddaviylikdan keyin keng tarqalgan edi. U zardushtiylik va xristianlikning sintezlashuvi natijasida vujudka kelgan. Moniy fors va arab tillarida bir necha risolalar yozgan. Lekin ular bizgacha yetib kelmagan. Moniy xatto «Moniylik yozuvi» nomli alifbo ham to’zgan. Uning ta’limoticha, hayotda dastavval nur dunyosi – yaxshilik va zulmat dunyosi - yovo’zlik bo’lgan. Ular o’rtasida abadiy kurash boradi, inson ikki unsurdan (ruh — nur farzandi, jism — zulmat mahsuli) iborat. Moniylik xalq ommasi manfaatlarini himoya qiluvchi ta’limot bo’lgani sababli hukmron mafkura qarshiligiga duch kelgan.
Moniylik ta’limoti asosida Mazdak ta’limoti yuzaga kelgan. U eramizning V-VI asrlarida keng tarqalgan edi. Uning asoschisi Mazdak (470-529 yillar) bo’lgan. Mazdak va uning maslakdoshlari o’z qarashlarida xalq ommasiga suyangan. Xalqning ozodlik, erkinlik, xurlik yo’lida olib borgan harakatlarika raxnamolik qilgani uchun tez fursatda ularning maslakdoshlari, izdoshlari ko’payib ketgan. Mazdakiylik ijtimoiy tengsizlikni bartaraf etish yo’lida kurashka da’vat etuvchi mafkura sifatida xizmat qilgan. Unda asosiy yovo’zlik-boylikka xirs qo’yish va uta kambagallik qoralanadi. Bu insonparvar harakatdan chuchigan shox Mazdakni turli xiylalar bilan o’limga maxkum etadi. Mazdakiylar harakati, eramizning VI asrida bostirilganiga qaramay, turli mamlakatlarda muayyan darajada davom etgan. O’rta Osiyoda Muganna, Ozarbayjonda Bobak boshlik dehkonlar va shahar kambagallarining zulmga qarshi kurashlari bunga misol bo’ladi.
Markaziy Osiyoda vujudga kelgan Qadimgi falsafiy ta’limotlar, ular ilgari surgan Goyalar bugungi kunda ham muhim ahamiyatga ega. Sanab o’tilgan Qadimgi diniy-falsafiy ta’limotlar, ya’ni zardushtiylik, uning bosh kitobi — «Avesto», Moniy ta’limoti, «Moniy yozuvi», Mazdakiylik harakati jamiyatda adolat, erkinlik, teng xuquqlilik tamoyillarini qaror toptirishiga da’vat etgan. Vatan ozodligi yo’lida jon fido etgan Muganna boshchilikidagi harakat nafaqat O’rta Osiyoda, balki jahonning boshqa o’lkalarida ham aks-sado bergan. Vatanimizning o’sha davrda shakllangan va rivojlangan boy madaniyati, milliy ma’naviyatimiz, falsafamiz jahon sivilizasiyasiga katta ta’sir ko’rsatgan.
Sirasini aytganda, mamlakatimiz tarixi islom dini yurtimizga kirib kelgan davrdan boshlanmaydi. U islomka qadar ham mink yillar mobaynida rivojlanib kelgan shonli tarixiga ega. Lekin, afsuski, Vatanimizning ana shu davr tarixi nihoyatda kam o’rganilgan. Bu davrga oid manbalarning aksariyati esa yo’q qilib yuborilgan. Bu vayronkorlikning boshida miloddan avval makedoniyalik Aleksandr turgan bo’lsa, mamlakatimizni zabt etgan keyinki bosqinchilar ham ana shu yo’ldan borgan. Ular xalq ongidan mustaqillik va erkin hayot to’g’risidagi maqsad-muddaolarni butunlay yo’qotib yuborishga o’rinishgan. Buning natijasida ma’naviy qashshoq va tarixiy xotirasiz kishilar tarbiyalanishi lozim edi. Bosqinchilar Movarounnaxrda nihoyatda boy madaniyat shakllanganini e’tirof etgan. Ammo uning boskinchilik g’oyalariga mos kelmaydigan juda ko’p namunalarini ayovsiz yo’q qilishgan. Ayniqsa, ma’naviy qadriyat va madaniy boyliklarni shafqatsizlarcha g’orat qilish asosiy urinda turgan. Yurtimizda arablar istilosiga qadar ustuvor bo’lgan ma’naviy va madaniy durdonalar qadrini yaxshi aniqlaydigan va ularning ahamiyatini to’g’ri tushunadigan kishilar birinchi navbatda yo’q qilib yuborilgan. Bu to’grida Abu Rayxon Beruniy «Qadimgi xalqlardan qolgan yodkorliklar» asarida quyidagilarni yozgan: «Qutayba Xorazm xatini yaxshi biladigan, ularning xabar va rivoyatlarini o’rgangan va bilimini boshqalarga o’rgatadigan kishilarni halok etib va butkul yo’q qilib yuborgan edi. Shuning uchun u (xabar va rivoyatlar) islom davridan keyin haqiqatni bilib bo’lmaydigan darajada yashirin qoldi»¹. Ushbu asarning boshqa sahifasida ulug’ vatanparvar olim yo’qoridagiga o’xshash yana bir fikrni quyidagicha ifoda etgan: «Qutayba xorazmliklarning kotiblarini halok etib, bilimdonlarini uldirib, kitob va daftarlarini kuydirgani sababli ular savodsiz bo’lib, o’z ehtiyojlarida yodlash quvvatika suyanadigan bo’ldilar»².
Beruniy zamonida islom yagona hukmron diniy mafkura bo’lib turganini e’tiborga olsak, zikr etilgan asar va undagi teran fikrlarni bunday uktamlik bilan aytish g'oyat ulgan jasoratni talab etgani ayon bo’ladi. Istilochilarning bunday vayronkor siyosati keyin ham davom etgan. Xususan, mustabid shurolar mafkurasi xukmronlik qilgan davrda ham ana shunday hol ruy bergan. Nihoyatda boy qadriyatlarimiz, falsafiy ta’limotlarimiz, umuman o’z merosimizdan bebaxra bo’lib qoldik.
Istiqlol tufayli ajdodlarimiz yaratgan boy va ulmas madaniy merosni o’rganish imkoni tuqildi. Tarixiy xotirani tiklash, xalqimiz kalbida milliy qadriyatlarga sodiqlik, vatanparvarlik tuyg’ularini shakllantirish hozirgi kunda ma’naviy hayotning ustuvor yunalishiga aylandi.
Imom Buxoriy (810-870yillar) yirik ilohiyotchi, muxaddis sifatida 60 mingga yaqin hadis tuplagan, ulardan ishonchli deb topganlirini maxsus tuplam holiga keltirgan. Bu tuplam «Sahihi Buxoriy» nomi bilan mashhurdir.
Imom iso Termiziydan (824-892) «Paygambarning alohida fazilatlari», «hadislardagi ixtilof va baxslar haqida risola», «Tarix» va boshqa asarlar meros bo’lib qolgan. Imom Termiziy hadislarni muntazam ravishda to’plab, muayyan tartibga solgan va yaxlit bir kitob shaklga keltirgan.
Muhammad al-Xorazmiy (783-850). Butun musulmon Sharqi va jaxonda tabiiy va aniq fanlar rivojiga salmoqli hissa qushgan buyuk allomalardir. Muhammad al-Xorazmiy arab xalifaligining poytaxti Bag’dodda «Donishmandlik maskani» («Bayt ul-xikma») ga rahbarlik qilgan. Uning «Astronomiya jadvali», «Hind hisobi to’grisida risola», «Quyosh soati to’grisida risola», «Musiqa haqida risola», «Tiklash va qarshi qo’yish hisobiga oid muxtasar kitob» kabi asarlarida algebra sohasiga asos solindi.
Abu Nasr Forobiy (873-950) – musulmon Sharqida Arastudan keyin «ikkinchi ustoz» unvoniga muyassar bo’lgan yirik mutafakkir va alloma. Uning kalamiga 160 dan ziyod asar mansub bo’lib, ular asosan Qadimgi yunon olimlari asarlaridagi tabiiy-ilmiy va falsafiy muammolar sharxlash hamda bu sohalarning dolzarb masalalarini taxlil qilishga bag’ishlangan. Mutafakkir olamni ikki ko’rinishda: «Vujudu vojib» (ollox) va «vujudi mumkin» (barcha moddiy va ruhiy narsalar) misolida talqin qiladi, barcha narsalar «vujudi vojib» tufayli yashash huquqiga ega bo’ladi. Ular o’zaro bir-biri bilan sababiy tarzda bog’lanadi. Sababsiz oqibat bo’lmaganidek, oqibatsiz sabab ham bo’lmaydi, deydi Forobiy.
Olam sifat, miqdor, javhar, aksidensiya (muhim bo’lmagan xossa), imkoniyat, zaruriyat va tasodifiyat, makon va zamon, harakat va rivojlanish kabi tushunchalarda ifodalanadi. Ular fazoviy jismlar, aqlli maxluk (inson), aqlsiz jonivorlar, o’simliklar, minerallar va turtta unsur-suv, olov, xavo va tuproq kabi oltita ko’rinishda namoyon bo’ladi.
Bilish jarayoni aql va sezgilar orqali yuzaga keladi. Bilishda aql va mantiq ilmining maqomi beqiyosdir. Aql vositasida inson ilm-fanni yaratadi. Fan tufayli hodisalar mohiyati ochib beriladi. har bir fan insonning muayyan ehtiyojlarini qondirishka xizmat qiladi.
Mutafakkir o’z asarlarida komil inson, fozil fuqaro, odil xukmdor, baxt-saodat, unka erishish yo’llari, davlatning xususiyatlari, axloqiy va aqliy tarbiya, ijtimoiy istiqbol to’g’risida ilg’or g’oyalarni ilgari surgan. Forobiyning Sharq xalqlari falsafiy tafakkuri rivojiga bo’lgan ta’siri sezilarli bo’lgan.
Abu Rayxon Beruniy (973 — 1048) deyarli barcha fan soxalarida ijod etgan buyuk qomusiy alloma va mashhur mutafakkirdir. U yaratgan 152 ta asardan 28 tasi bizgacha yetib kelgan. Uning tabiatni o’rganishdagi xizmati kattadir. Alloma jismlarning o’zaro tortishuvi, Quyosh va Oyning tutilishi, zarra, inersiya va sun’iy tanlanish, rivojlanish anomaliyasi, Yer qa’rida ruy beradigan geotektonik siljishlar, Yer qiyofasining tadrijiy tarzda o’zgarib turishi, xilma—xil olamlar to’grisida ilmiy bashoratlarni ilgari surgan. Uning falsafiy qarashlari tabiiy-ilmiy qarashlari ta’sirida shakllandi. U modda va zamon, qonuniyat, zaruriyat va tasodifiyat, harakat va rivojlanish, ziddiyat, sabab va oqibat kabi falsafiy muammolarqa katta e’tibor bergan.
Beruniyning asarlarida bilish masalalari muhim maqomga egadir. Bilishga bo’lgan qiziqishning ikkita sababi bor. Birinchidan, bu o’ziga xos lazzatdir. Ikkinchidan, bilishdan maqsad odamlar ehtiyojlarini qondirishdir. Bilish sezgilar yetkazib bergan ma’lumotlardan boshlanadi. Ular bilishning yo’qori bosqichi aqliy bilish uchun o’ziga xos kumakchi va asos bo’lib xizmat qiladi. Bilimning chinligi ko’zatuv va sinov—tajriba orqali belgilanadi. Ular tufayli ashyolarning muhim jihatlari o’rganiladi, ularning miqdoriy tomonlari aniqlanadi, bilish jarayonining samaradorligi oshib boradi.
Beruniyga ko’ra, inson qiyofasi tabiat ta’sirining natijasidir. Uning ichki qiyofasisiga kelsak, uni inson cheksiz sa’y-harakatlar oqibatida tubdan o’zgartirishi mumkin. Har bir kishi o’z xulk-atvorining sohibidir. Jamiyat tadrijiy o’zgarishlar orqali rivojlanib boradi. Adolat, fuqaro uchun gamxurlik, zulmni bartaraf etish, jamiyatni aql va adolat tig’i ostida boshqarish mutafakkirning idealidir.
Abu Ali ibn Sino (980-1037) buyuk alloma va mutafakkir. U Buxoro yaqinidagi Afshona qishlog’ida tuqilib, Hamadon shahrida vafot etgan. Ibn Sinodan qolgan ma’naviy me’ros taxminan 280 nomdan ziyotroqdir. Ular tibbiyot, falsafa, mantiq, psixologiya, axloq, musiqa, farmakologiya va boshqa sohalarka bag’ishlangan. Olimning «Shifo kitobi» «Tib qonunlari», «Bilimlar kitobi», «Tabiat durdonasi» kabi asarlari mashhurdir. Borliqni talqin etishda Ibn Sino Forobiy izidan borib, uni «vujudi vojib» va «vujudi mumkin»dan iborat, deb e’tirof etadi. «Vujudi vojib» birinchi sabab vazifasini bajaradi. «Vujudi mumkin» esa uning oqibatidir. Yaratilishi doimiy bo’lganliki uchun yaratilgan «vujudi mumkin» ham abadiydir. Olimning sababiyatga oid mulohazalari e’tiborga molikdir. Unga ko’ra, sabablar moddiy (muayyan holatni keltirib chikaruvchi sabab), faol (muayyan holatni o’zkartiruvchi sabab), shakliy (turli xil quvvatlar bilan bog’langan sabab) va tugallovchi (barcha sabablarning pirovard maqsadi) sabablardan iboratdir.
Tasavvuf va uning tariqatlari. Tasavvuf falsafiy oqim va diniy-ma’naviy hodisa sifatida islom dini doirasida (ko’pgina ichki sabablar va ba’zi tashqi unsurlar — buddaviylik va hindiylikning ilk diniy tasavvurlari, Sharqiy xristian tarkidunyochiligi, neoplatonizm kabilarning ta’siri ostida) paydo bo’ldi. Tasavvuf uchun vahdoniyat — Olloxning birligi, Olloh va olamning porlab turishi, fano bo’lish, orif shaxsining Tangri taolo bilan ruhan birlashib ketishi kabi mushohadalar muhim ahamiyat kasb etadi. Bu oqim namoyandalari va tarafdorlarini sufiylar, deb ataganlar va «sufizm» atamasi shundan paydo bo’lgan. Ilk sufiylar aholining kambagal toifasi orasida shakllangan. Ularning qarashlari istilochilar zulmi, adolatsizlik, ijtimoiy tengsizlikka qarshi norozilik belgisi sifatida ham yuzaga kelgan.
Tasavvufning muhim jihatlari yirik musulmon ilohiyotchisi Abu Xomid Muhammad ibn Muhammad al-Gazzoliyning (1059-1111) «Diniy ilmlarning tiriltirilishi» asarida bayon etilgan. Ul zot dunyo qonuniyatlarini aql orqali bilishni e’tirof etgan, lekin Ollohni aql bilan anglash mumkin emasligini ta’kidlaganlar. U faqat kalb, maxsus ruhiy harakatlar — iltijo-ibodatlar kumagida bilib boriladi. Mantiq, tabiatni bilish Ollohni tanishga halal bermasa, ular ahamiyatlidir, agar aksincha bo’lsa, ularning maqomi chegaralanadi.
Rasmiyatchilik, aqidachilikni tasavvuf ahli qabul qilmagan. Ularning fikricha, iymon-e’tiqodning mohiyati Ollohdan boshqa narsaga muhtoj bo’lmaslik, hech qanday mulkning quliga aylanmaslik, boriga sabr-ganoat qilib yashashdir. Ollohga yetishish uchun qalbni poklash, nafs balosidan ozod bo’lish darkor. Ana shundagina inson dili nur bilan tuladi, nuksonlarni boshqalardan emas, o’zidan izlaydigan darajaga kutariladi, Haq sari yaqinlashadi, bema’ni qarash va tushunchalarning qullik kishanidan o’zini ozod qiladi, chunki inson qalbi hurdir.
Tasavvufda Kubraviya, Yassaviya, Naqshbandiya tariqat-suluglari keng tarqalgan.
Amir Temur ibn Taragay Baxodir (1336-1405) Kesh (Shaxrisabz) shahri yaqinidagi Xo’ja Ilg’or qishlog’ida dunyoga keldi. Uning eng asosiy tarixiy xizmatlari shundan iboratki, u mug’ullarning boskinchilik va vayronkorliklariga qarshi kurashib, O’rta Osiyoni ulardan xalos etdi. Mayda feodal va mulkdorlarning o’zaro nizolariga barham berib, kuchli markazlashgan davlat barpo qildi. Mamlakatda tartib-intizom va qonun ustuvorligini ta’minladi. Uning davrida «Kuch — adolatda» tamoyili amalga oshdi, iqtisod va madaniyat yo’ksaldi, o’zka mamlakatlar bilan mustahkam aloqalar o’rnatildi.
Amir Temur mohir harbiy sarkarda sifatida nom qozondi. U o’z hayotini Movarounnahr xalqining farovonligi, yurt obodonchiliki uchun sarfladi, uning davrida xashamatli binolar, qurilish inshootlari, go’zal bog’lar bunyod qilindi, maktab va madrasalar, masjidlar qurildi, mamlakatimiz Sharqning go’zal hududiga aylandi.
Temurning yana bir ulkan xizmati shuki, u madaniyat va ilm-fan xomiysi sifatida mashhur bo’ldi, o’z saroyiga olimu fo’zalo va din arboblarini tupladi. Xoja Afzal, Jalol Hokiy, Mavlono Xorazmiy, Mavlono Munshiy va boshqalar uning saroyida ilm-fan va badiiy ijod bilan mashg’ul bo’ldilar. Bobur Mirzoning xabar berishicha, o’sha davrda Samarqand eng go’zal shahar edi. Ispan sayyohi R.K.Klavixo Samarqandning go’zalligiga qoyil qolgan edi. Temur xukmronligi davrida ichki va tashqi savdo kuchaydi. Ayniqsa, Hindiston, Xitoy, Rusiya, arab mamlakatlari bilan aloqalarning kuchayishi Temur saltanati iqtisodiy qudratini oshirdi. Temur va temuriylar davrida islom dini va tasavvufga katta e’tibor berildi. Islom dini o’sha davrda asosiy mafkura bo’lib, markazlashgan davlat barpo etishda, iqtisod, madaniyat va ilm-fan soxasidagi maqsad va vazifalarni amalga oshirishda nazariy asos bo’lib xizmat qildi. Temur o’z faoliyatida unga tayanib ish kurdi.
Jaxon ilm-fani taraqqiyotika katta ulush qushgan buyuk falakiyotchi olim va davlat arbobi Muhammad Taragay Ulug’bek (1394-1449) matematika va falakiyot sohasida barkamol ijod qilgan. Uning otasi, Amir Temurning ug’li Shoxruh Mirzo edi. Ulug’bek yoshligidan ilm bilan qiziqdi. Unga taniqli olimlar Qozizoda Rumiy va G’iyosiddin Jamshid ustozlik qildilar. U garchi davlat arbobi bo’lsa ham, madaniyat va ilm-fan ravnaqiga ko’p kuchini sarfladi, matematika, astronomiya, geometriya, tarix, kimyo va boshqa sohalarda ilmiy tadqiqotlar olib bordi. Olimning dunyoqarashida Aflotun, Arastu, Ptolemey, Muhammad Xorazmiy, al-Farqoniy, Forobiy, Ibn Sino, Beruniy va boshqalarning asarlari muhim urin egalladi.
Ulugbekning ulgan ishlaridan biri uning Samargandda, Kuxak tepalikida, Obi Raxmat ariKining buyida, rasadxona barpo etganlikidir. Ushbu rasadxona qurilishi 1424 yilda boshlanib, 1429 yilda tugallandi. Olimning eng muhim asari «Ziji jadidi Ko’ragoniy» deb ataladi. Undan tashqari, Ulug’bek matematikaga oid «Bir daraja sinusni aniqlash haqida risola», astronomiyaga bag’ishlangan «Risolayi Ulug’bek» va tarixga oid «To’rt ulus tarixi» kitoblarini yozdi. Ulug’bek mantiq ilmi, fiqhshunoslik, musiqa va adabiyot nazariyasini yaxshi bilar edi. Olimning «Ziji» ikki qism, muqaddima va 1118 yulduzning o’rni va holati aniqlab berilgan jadvallardan iborat.
Jahon madaniyati ravnaqiga ulkan hissa qo’shgan siymolardan biri, ulug’ o’zbek shoiri va mutafakkiri Nizomiddin Mir Alisher Navoiydir (1441-1501). U Temuriylar xonadoniga taalluqli bo’lib, otasi G’iyosiddin Kichkina Shaxrisabzdan Qobulga borib qolgan barlos beklaridan edi. Navoiy Hirotda Xusayn Boyqaro saroyida turli lavozimlarda ishladi, 1472 yildan boshlab vazir etib tayinlandi. Shoir mamlakat obodonchiligi, ravnaqi va osoyishtaligi yo’lida ko’p ishlar qildi. Maktab, madrasa, masjid va xonaqolar, ko’prik, rabotlar, shifoxonalar qurdirdi, muxtoj va kambagallarga yordam berdi, olimu shoirlarga homiylik qildi.
Navoiy ijodi boy bo’lib, asarlari turli mavzularga bag’ishlangan. «Hamsa» ya’ni «Hayratul abror», «Farxod va Shirin», «Layli va Majnun», «Sab’ai sayyor», «Saddi Iskandariy» dostonlari hamda «Lison ut—tayr», «Majolisun nafois», «Maxbub ul qulub», «Holoti Paxlavon Muhammad», «Mezon ul-avzon», «Muhokamat ul-lugatayn» va boshqalar. Bulardan tashqari, Navoiy «Xazoyinul maoniy» («Ma’nolar xazinasi») nomli she’riy to’plam yaratgan bo’lib, u 45 ming misraga yaqin gazal, ruboiy, qit’a va fardlardan tashkil topgan.
Navoiyning ijodi falsafiy fikrlarga boy bo’lib, unda jamiyat va inson munosabati, insonning baxt-saodati, komil inson va fozil jamoa, ta’lim-tarbiya haqidagi fikr-o’ylari o’z ifodasini topgan.
XV asrning oxiridan boshlab Temuriylar davlati sekin-asta inqirozga yuz tuta boshladi. Bunga temuriy shaxzodalarining o’zaro urush-janjallari, tarqoqlikning kuchayishi, o’zaro nizolar, taxt uchun kurashlar natijasida mamlakatning bo’linib ketishi, iqtisodning tushkunlikka uchrashi sabab bo’ldi. Natijada Mavorounnahr Shayboniyxon tomonidan bosib olindi.
Temur avlodidan bo’lgan Zaxiriddin Muhammad Bobur (1483-1530) o’sha davrning eng ma’rifatli podsholaridan biri edi. Andijonda Umarshayx Mirzo xonadonida tuqilgan Bobur keyinchalik Hindistonda ulkan saltanatga asos soldi. Bobur davrida hind diyori gullab yashnadi, undagi madaniyat yuksak darajaga ko’tarildi. Hindistonning XX asrdagi eng atoqli kishilari Maxatma Gandi va Javoharlal Neru ham Bobur va boburiylar — Shox Jaxon, Avrankzeb va Akbar kabi temuriyzodalarga juda katta baho berganlar.
Boburning xizmati shundaki, u Hindistonni markazlashgan davlatga aylantirdi, mamlakatda tinchlik o’rnatdi, obodonlashtirish va qurilish ishlarini rivojlantirdi, karvonsaroylar, me’moriy yodkorliklar, bog’chalar, kutubxonalar barpo qildi, madaniyat, san’at, adabiyot va ilm-fanni yuksaltirdi. Bobur ilm-fan, san’atga katta qiziqish bilan qaragan, yuksak aql egasi, komusiy bilimga ega bo’lgan davlat arbobi, olim va shoirdir.
XIV-XV asrlar moddiy va ma’naviy yuksalishining muhim xususiyati yana shundan iboratki, bu davrda ishlab chiqarish o’sdi, ichki va tashki savdo, xunarmandchilik, dexkonchilik rivojlandi, xorijiy mamlakatlar bilan diplomatik va madaniy aloqalar o’rnatildi, inson aql-zakovati va uning eng yaxshi fazilatlariga e’tibor kuchaydi, ilm-fan va san’at rivoj topdi, qomusiy olimlar yetishib chiqdi, madaniy merosni o’rganishga qiziqish ortdi. Temur va temuriylar davridagi madaniy yuksalish xozir ham o’z ahamiyatini yo’qotgani yo’q. Ular mustaqil davlatimizni mustahkamlashda, madaniy-ma’rifiy va tarbiyaviy ishlar samaradorligini oshirishda, milliy g’oya va mafkurani shakllantirishda ma’naviy ozuqa vazifasini o’tamoqda.