Dilmurod quronov a d a b iy o t s h u n o s L ik k a k ir ish oliy va o ‘rta maxsus ta'lim vazirligi
Yüklə 37,25 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
J u m a x o ja
N. Milliy istiqlol mafkurasi va adabiy m erosi//0‘zbek tili va adabiyoti. —1998 — №1. — B. 3—6. 7. H a q q u l I. Mafkura - tafakkur va taraqqiyot tam ali//0‘zbek tili va adabiyoti.— 1998. №3. B.3-6. 8. Потебня А. Эстетика и поэтика—М., 1976. 9. Борее Ю.В. Эстетика -М ., 1988. San’at tushunchasi. Amaliy va badiiy san’atlar. Badiiy adabiyot - so‘z san’ati. Badiiy adabiyotning san’at turlari orasidagi o ‘m i va о‘ziga xosligi. Badiiy adabiyotning boshqa san’at turlari bilan aloqasi. 0 ‘z vaqtida A bdurauf Fitrat: «San’at lug‘atda h u n ar demakdirkim, bir narsani yaxshi ishlab chiqarishdan iboratdir»- deb yozgan edi. Bir qarashda Fitrat «san’at» so‘zining ma’nosini, san’atning mohiyatini jo ‘nlashtirayotgandek ko'rinishi mumkin. Biroq e’tibor qilinsa, olim «yaxshi» so‘ziga ayricha urg'u berayotgani, unga juda katta m a’no yuklayotgani anglashiladi. Xo‘sh, ko'chirmadagi «yaxshi» so'ziga qanday ma’nolar yuklangan? Darhaqiqat, tilimizda ishlatiluvchi «san’at» so'zining ma’no qirralari ancha keng. Masalan, «rassomlik san’ati», «kulollik san’atini egallamoq», «yuksak san’at bilan ishlangan» kabi birikmalaming har birida «san’at» so'zi turli ma’no qirralarini ifodalaydi. Shunga qaramay, ularda «san’at» so'zi ifodalayotgan ma’no qirralarini birlashtiruvchi umumiv nuqtalar mavjudki, bu mazkur so'zning har uchala holda ham «go‘zallik», «mahorat», «did» tushunchalari bilan bog‘liqligidir. “San’at” so‘zi jonli tilimizda nechog‘li keng ma’noda qo‘llanmasin, tabiiyki, bizni uning lug‘aviy ma’nosi emas, istilohiy m a’nosi qiziqtiradi. Istilohiy ma’noda «san’at» deganda insonning go‘zallik qonuniyatlari asosida borliqni badiiy o‘zlashtirish(va o‘zgartirish)ga qaratilgan yaratuvchilik faoliyati hamda uning natijasi o'laroq vujudga kelgan narsalar jami tushuniladi. Demak, bu ma’noda tushunilsa, go'zallik qonunlari asosida mahorat va did bilan yaratilgan narsalarning hammasi san’atga aloqadordir. Shu bois ham biz «amaliy san’at» va «badiiy(nafis) san’at» turlarini ajratamiz. Amaliy san’at turlariga kulolchilik, naqqoshlik, kashtachilik, zardo‘zlik, modelerlik kabi qator sohalarni kiritsak, badiiy san’atlarga rassomlik, musiqa, haykaltaroshlik, kino, teatr kabilarni mansub etamiz. Modomiki biz keng ma’nodagi «san’at» ichida amaliy va badiiy san’at turlarini ajratar ekanmiz, ulaming umumlashtiruvchi va farqli jihatlari bo'lishi lozim. Bu o'rinda umumlashtiruvchi jihat shuki, har ikkisi ham go'zallik qonunlari asosida did va mahorat bilan yaratiladi. Farqli jihatlariga kelsak, ulardan eng muhimi shuki, amaliy san’at mahsuloti insonning moddiy ehtiyojlarini qondirishga xizmat qilsa, badiiy san’at namunalari insonning ma’naviy-ruhiy ehtiyojlarini qondirishga qaratilgandir. Demak, amaliy san’at mahsuloti insonning kundalik turmushda foydalanishini ko'zda tutadi, ayni paytda unga zavq beradi. Masalan, kulol ishlagan piyola qanchalik nafis va go'zal bo'lmasin, biz unda choy (umuman, ichimlik) ichamiz. Mohiyat e ’tibori bilan nafis ishlangan piyola ham, jo'n piyola ham amaliy foydaliligi jihatidan teng. Biroq nafis ishlangan piyola kishining choy ichishiga vosita bo'lishidan tashqari unga zavq ham beradi, kayfiyatini ko'taradi. Shunday bo‘lsa-da, zavq bag'ishlashlik piyolaning ikkilamchi funksiyasi. Demak, amaliy san’at mahsulotining qimmati birinchi navbatda foydaliligi bilan belgilanadi. Endi qiyos uchun, masalan, qadim yunon haykaltaroshi yaratgan biror bir haykalni olaylik. Haykalni yaratar ekan yunon undan amalda foydalanishni ko'zda tutgan emas. Aytaylik, u o'zi topingan ma’budlardan birining haykalini yaratdi. Haykaltarosh o'sha ma’budni avvalo o'zining tasawurida yaratdi, ijodiy fantaziya quwati bilan tasawur qila olgani obrazda — qotirib qo'yilgan lahzada ma’budining go'zalligi, qudrati, mehriyu- qahrini ko'ra oldi, undan zavqlandi, hayratlandi, unga topindi va ayni shu holatni toshda yo'nib muhrladi. Haykalni ko'rar ekan, tomoshabin o'sha zavqni, hayratni o'ziga yuqtiradi, haykaldan boshqa maqsadda foydalanishni o'ylamaydi ham. Ko'ramizki, haykal boshqa bir odamning zavqiyu hayratini boshqa odamga ko'chirdi, uning ruhiyatiga oziq berdi. Yuqoridagidan ko'rinadiki, piyola ham, haykal ham go‘zallik qonunlari asosida did va mahorat bilan yaratilgan. Ya’ni amaliy san’at ham, nafis san’at ham estetik faoliyat mahsuli. Insonning go'zallik qonunlari asosida borliqni o'zlashtirish va o'zgartirishga qaratilgan faoliyati estetik faoliyat deb yuritiladi. Estetik faoliyat inson hayotining barcha nuqtalarida o'zini namoyon qiladi: kundalik turmushda, mehnatda, istirohatda va h. Aytaylik, hovlisiga gulu rayhon o'tqazayotgan ayol, o'ziga oro berayotgan qiz, daraxtlarga shakl berayotgan bog'bon, tabiat manzarasidan zavqlanayotgan sayyoh, o'sha manzarani chizayotgan rassom ... — bularning barida estetik faoliyat unsurlari u yoki bu darajada mavjud. Biroq ular bir-biridan farqlanadi. Aytaylik, agar piyola go'zallik qonunlari asosida kechgan mehnat faoliyati mahsuli bo'lsa, haykal go'zallik qonunlari asosida kechgan ijodiy-ruhiy faoliyat mahsuli. Anglashiladiki, estetik faoliyat tushunchasi badiiy ijod, badiiylik tushunchalaridan keng ekan, zero, badiiy ijod estetik faoliyatning bir ko'rinishi sifatida mavjuddir. Biz mutaxassis sifatida ko'proq tor m a’nodagi «san’at» tushunchasi bilan ish ko'ramiz. Tor ma’noda qo'llanilgan «san’at» so'zi badiiy san’atlami ko'zda tutadi. Badiiy san’atlar deganda biz musiqa, raqs, rassomlik, haykaltaroshlik, badiiy adabiyot, teatr, kino kabi san’at turlarini tushunamiz. Modomiki san’atni turlarga ajratar ekanmiz, bu turlami umumlashtiruvchi va farqlovchi jihatlar bo'lishi lozim. Sanalgan san’at turlarini umumlashtiruvchi jihat obrazlilik, ya’ni ularning bari badiiy obraz vositasida fikrlaydi. Farqlovchi jihatlarga kelsak, bu narsa, birinchi navbatda, obrazni yaratish materialida ko'rinadi: musiqa ohanglar, rassomlik ranglar, raqs plastik harakatlar, haykaltaroshlik qotgan plastika vositasida obraz yaratadi. Badiiy adabiyot esa so'z vositasida obraz yaratadi va shu bois ham so'z san’ati deb yuritiladi. So'z universal bilish vositasi bo'lganidek, universal ifoda vositasi hamdir: har qanday fikriy faoliyat va hisning ifodasi so'z vositasida amalga oshadi, amalga osha oladi. So'z bilan ish ko'rgani uchun ham badiiy adabiyot boshqa san’at turlari orasida tasvir va ifoda imkoniyatlarining kengligi bilan alohida o'rin va mavqe kasb etadi. Biz ko'pincha «rangtasvir tili», «kino tili» kabi tushunchalarga duch kelamiz. Negaki, boshqa san’at turlarining tili badiiy adabiyot tiliga o'girilishi mumkin, boz ustiga, biz boshqa san’at turlariga mansub asarlami-da so'z vositasida aqliy va hissiy mushohada qilamiz, «singdiramiz». San’at turlarining ichida ifodaviy va tasviriy san’at turlarini farqlanadi. Bir xil san’at turlari tasvirlasa, boshqalari ifodalaydi. Aytaylik, musiqa - ifoda san’ati, kompozitor ohanglar orqali kechinmalarini ifodalaydi va shu ohanglar ruhiyatimizda muayyan bir kayfiyat hosil qiladi. Musiqani tinglarkan, o'sha kayfiyat asosida har bir tinglovchi o'ziga xos bir manzarani, holatni ko'z oldiga keltiradi. Ya’ni kompozitor muayyan obraz ta’sirida tug'ilgan kechinmalami ifodaladi — obrazning o'zini tasvirlamaydi, tinglovchi esa kechinmalar asosida o'sha obrazni o'zi tasavvur etadi. Rassomlik bilan haykaltaroshlik tasviriy san’at turlari sanaladiki, bunda o'zgacharoq holga duch kelamiz. Bu jarayonni tubandagicha tasavvur qilishimiz mumkin: biror manzara, holat musawir qalbini jumbishga keltirdi, ko'nglida muayyan kechinmalar bo'hronini qo'zg'adi — musawir o'zini hayratga solgan, zavqlantirgan, ko'nglida kechinmalar qo'zg'agan o'sha manzarani rangtasvirda muhrlaydi — rangtasvir bizda-da o'sha yoki o'shanga yaqin his-tuyg'ularni uyg'otadi, kayfiyatni hosil qiladi. Badiiy adabiyotga shu jihatdan nazar solsak, uning qorishiq hodisa sifatida namoyon bo'lishi ko'rinadi: deylik, epik asarlarni olsak, ularda tasviriylik xususiyati ustunligini, lirik asarlarda esa ifodaviylik etakchilik qilishini kuzatamiz. San’at turlari orasidagi farq yana ulaming retsepiyent (o'quvchi, tinglovchi, tomoshabin) tomonidan qabul qilinishidagi o'ziga xoslikda ham ko'rinadi. Masalan, rassom chizgan peyzajni qabul qilish jarayoni bilan epik asardagi so'z bilan tasvirlangan peyzajni qabul qilishdagi farqni olaylik. Rangtasvir asarini yaxlit holda ko'ramiz: ya’ni uni awaliga butunicha ko'ramiz, keyin butundan qismga (detallarga qarab) boramiz. Badiiy adabiyotdagi peyzajni qabul qilishda esa, aksincha, qismdan butunga qarab boriladi: awaliga detallar bilan navbatma- navbat tanishamiz-da, oxirida ko‘z oldimizda yaxlit manzara hosil bo‘ladi. Ayrim san’at turlariga mansub asarlarini resipiyent bevosita qabul qilsa, boshqalaming qabul qilinishi uchun o'rtada vositachi — ijrochining bo'lishi talab etiladi. Masalan, musiqa asarini olaylik. Musiqa asarining yaratuvchisi (kompozitor), asarning o'zi (notalar bilan ifodalangan matn), ijrochisi va eshituvchi bor. Ko'rinib turibdiki, kompozitor tinglovchi bilan bevosita muloqotga kirisha olmaydi, zero, ijro etilayotgan kuyda qisman ijrochining-da talqini qo'shilgan. Bu jihatdan badiiy adabiyotning ustunligi shundaki, o'quvchi badiiy informatsiyani bevosita (asarning o'zi orqali) qabul qiladi, o'quvchining ruhiy faolligi yuqori darajada bo'ladi. Turli san’at turlariga mansub asarlaming yaratilishi jarayoni bilan bog'liq farqlarga ham to'xtalish lozim. Masalan, badiiy adabiyot yozuvchining individual ijodiy faoliyati mahsuli bo'lsa, kino kollektiv ijod mahsuli sifatida yaraladi. K ino asarining y aratilish id a ssenariy m uallifi, sahnalashtiruvchi rassom, kompozitor, aktyor kabilarning ijodiy mehnati borki, ulaming bari bir fokusga — rejissyor nigohiga jamlanadi. Mavjud san’at turlari orasida badiiy adabiyot yetakchilik mavqeida turadi. Bu xil mavqening asosi shuki, badiiy adabiyot universal bilish va ifoda vositasi bo'lmish so'z bilan ish ko'radi. Biz yuqorida badiiy adabiyot «tili»ga barcha san’at turlari «tili»ni o'girish mumkin, dedik. Biroq, agar bu fikmi mutlaqlashtirilgan holda tushunadigan bo'lsak, unda boshqa san’at turlarining paydo bo'lishi asossiz, keraksiz bo'lur edi. Holbuki, rangtasvir darajasidagi tasviriylikka, musiqa darajasidagi ifodaviylikka adabiyotning erishmog'i dushvordir. Shunga qaramay, badiiy tafakkur so'z asosiga qurilgani sababidan ham badiiy adabiyot belgilovchi san’at turi sanaladi: boshqa san’at turlari yaratuvchi obrazlar so'z san’atida yaratilgan obrazlar kontekstida qabul qilinadi. Keyingi yillarda «ko'rish»ga asoslangan badiiy informatsiyaning o'mi kuchaysa ham, so'z o'zining yetakchi mavqeini saqlab qoldi va shu bois ham badiiy adabiyot hamon san’atning belgilovchi turi bo‘lib turibdi. Badiiy adabiyot san’atning boshqa turlari rivojiga kuchli ta’sir ko'rsatganidek, boshqa san’at turlari ham badiiy adabiyot taraqqiyotiga kuchli ta’sir ko'rsatadi. Ya’ni adabiyot boshqa san’at turlari bilan aloqada yashaydi va rivojlanadi. Masalan, o'zbek milliy teatrining rivojlanishi o'zbek badiiy prozasining tasvir va ifoda imkoniyatlarini kengaytirgani, nasriy asarlar strukturasini o'zgartirgani shubhasizdir. Zam onaviy nasriy asarlarda «sahnaviylik»ning kuchaygani, dialoglarning tobora keng o'rin olib borishi hamda tasvirda «obyektivlik»ka intilishning ortgani teatr san’atining rivoji bilan bog'liqdir. Zero, teatr san’ati milliy badiiy tafakkurni boyitdi: nosirlarimiz «dialog» vositasida qahramonlar ruhiyatini ochish, hayotiy holatning ruhiy asoslarini ko'rsatish kabi yangi badiiy imkoniyatlarni o'zlashtirdilar. Ikkinchi tomondan, o'quvchilar shu xil nasriy asarlarni qabul qilishga tayyorlandilar, epik nasriy asar voqealarini «chetdan» kuzatish(xuddi sahna asarini tomosha qilayotgandek) orqali estetik zavq olish, asar mazmun-mohiyatini tushunish ko'nikmalarini hosil qildilar. Boshqa bir misol tariqasida musiqani olaylik. Milliy turmush tarzining, hayot ritmining o'zgarishi barobari milliy musiqamiz ritmida ham o'zgarishlar sodir bo'ldiki, bu o'zgarishlar she’riyatda ham kuzatiladi. Milliy rangtasvir san’atining, xususan, undagi portret va peyzaj janrlarining rivoji va milliy nasrimizdagi peyzaj, portret tasviridagi o'zgarishlar, shuningdek, peyzaj she’rlar haqida ham yuqoridagicha fikrlami aytish mumkin bo'ladi. Bulardan ko'rinadiki, badiiy adabiyotning tasvir va ifoda imkoniyatlarining kengayishi va takomilida uning boshqa san’at turlari bilan aloqasi muhim ahamiyat kasb etadi. Shu bois ham hozirgi adabiyotda nafaqat adabiy turlar orasidagi sintezlashuv, balki boshqa san’at turlari bilan sintezlashuv hollarini ham kuzatish mumkin. Misol tariqasida X.Davronning tubandagi she’rini olaylik: Ro‘mol o‘rab ko‘chaga chiqdi, ro‘molini yechdi ko‘chada va sochlari birdan shovullab oqib ketdi yelkalaridan. Juda go‘zal ayol edi u qalandardek ergashdi hilol. Bu she’r o ‘quvchisining ko‘z oldida tasvir birma-bir, xuddi kino kadrlaridek namoyon bo‘ladi. Ya’ni she’ming qabul qilinishida kino asarini qabul qilishga yaqinlik, demakki, uning ifoda yo‘sinida kino «tili»ga yaqinlik bor. Demak, badiiy adabiyotga qotib qolgan hodisa sifatida ham, mutlaqo mustaqil hodisa sifatida ham qaramaslik kerak. Shundagina bugungi adabiyotdagi o‘zgarishlarni his qilish va ularni «hazm» qila olish mumkin boMadi. Aks holda mutaxassis sifatida ham, kitobxon sifatida ham cheklanib qolish, adabiy hodisalami o‘tmish «toshi» bilangina o‘lchaydigan bo‘lib qolishimiz mumkin. Xulosa shuki, chinakam adabiyotshunos b o im oq uchun, birinchidan, san’atning barcha turlaridan zavqlana biladigan hassos qalbga, ikkinchi tomondan, undagi o‘zgarishlarni ziyraklik bilan ilg'ashu tahlil qilishga qobil teran aqlga ega bo‘lmoq lozim. Tayanch so‘z va iboralar: Yüklə 37,25 Kb. Dostları ilə paylaş:
|