M eger fəhlə ayn, biz aynyıq? Bəs biz özümüz kimik? Şəxsən mən fəhlə balası olmağımla fəxr edirəm. Hara getsəm, nə vəzifədə olsam, mənən ondan heç zaman aynlmayacağam. Əlbəttə biz bütün xalqımı zın oğluyuq. Xalqımız doğrudan da böyük v ə nəcib xalqdır. Amma mən fəhlə sinfini ölkəmizin fəxri sayıram. Bu sinif inqilabın da, quru culuğun da, müharibənin d e ən böyük ağırlığım öz qadir çiyinlərində daşıdı. N ə üçün mən bunlarla fəxr etməyim hə? Qüdrət sadə və səmimi bir təbəssüm lə güldü: - Bəs men kiməm? Yoxsa mən bu sinifdən deyiləm? Mən o söz ləri deyəndə ayn şeyi nəzərdə tuturdum. Yəqin ki, istehsalatın taleyi ni bilavasitə həll edən bu adamlar, həyat və təbiətə də, öz işlərinə do çox dürüst baxmağı bacarırlar. B elə insanlara arxalanan bir dövlət han sı çətinliyə duruş gətirə bilməz? Fəhlə sinfinin gücü yalnız qollarında deyil, həm de mənəvi zənginliyindedir. - Qüdrət, - deyə Paşa telefon aparatını göstərdi: - Laləyə zəng elə görək o vışka əhvalatı n ə oldu? Bu hadisədən Qüdrətin də xəbəri vardı. Lalədən soruşdu. Ərlə ar vadın söhbətini dinləyəndə, Paşa nəfəsini belə çəkmirdi. Elə bil onun taleyi cavabın müsbət v ə ya mənfi olacağından asılı idi. 298
- Dikeltdilər? N ə danışırsan? Bu tezlikdə? Paşa kəsik-kəsik gülür, balaca uşaq kimi sevinirdi. O, ayağa qal xaraq: - Əhsən, əhsən! - deyə sərt bir qol hərəkətilə havam yardı. - Sən haqlısan, Qüdrət. Doğrusu, mən inanmırdım ki, o vışkanı bu küləkdə, özü də o uşaqlar dikəldə bilsinlər. Deməli, m ənim lə fəhlə arasında, müəyyən bir fərq varmış. Mən getdim. Burada mənim təbliğatıma eh tiyac yoxdur, hələlik! O, Qüdrətə əl verib çıxdı. Qapı ağzında trest müdirinin katibəsi göründü:
