- Yoldaş İsmayılzadə, - dedi, — qızcığazınız Şirmayı zəng eləm iş di. Yadınızdan çıxmasın, bu gün onun konsertidir. Qüdrət, hərəkətsiz dayanıb, hara isə, məchul bir nöqtəyə baxırdı: - Görəsən qayıqlar sağ-salamat gedib çata bildilermi? Qayıqların buruqlara sağ-salamat çatdığını biləndən sonra, Qüdrət kefi kökəlmiş balda evinə yola düşdü. Lakin Şirmayı artıq evdə deyil di. Lalə İlə S əd əf onu çoxdan konsertə aparmışdılar. Vaxta yalnız on dəqiqə qalırdı. Tükəzban qan oğlunun həyəcan landığım görüb səbəbini soruşduqda, Qüdrət ata qürurunu gizlətmədi: - M ən ondan ötrü gəlmişdim. Deyəsən gözləməkdən yorulub axırda gediblər. - Ay oğul, - Tükəzban da oğlunun sevincinə şerik oldu, - gərək özün burda olaydın, görəydin özünə nə bəzək-düzək verirdi. Elə gözü qapıda idi. “Atam gəlm ədi” deyib dururdu. Sən də gedəcəksənmi? - Gedim, ana can, gedim, axı onlar meni gözləyəcəklər... - Qüdrət xörəyini ayaqüstü yeyib çıxdı. Filarmoniya binasına çatanda, konsertin başlandığını söylədilər. Qapıda durmuş ağ saçlı qadm, nəzakətlə onun qabağını kəsdi: - Yalnız balkondan baxa bilərsiniz, - dedi. - Eybi yoxdur, eybi yoxdur, - deyə Qüdrət qadının göstərdiyi pil ləkənlə ikinci mərtəbəyə qalxdı. Konsert başlanmışdı. Səhnədə Şirmayı yaşında bir oğlan uşağı kaman çalırdı. Qüdrət gah ona, gah da salona baxırdı, Laləni axtarırdı. Buraya toplaşanların çoxusu analar v ə atalardı. Salonda yer tapmayıb ayaq üstündə durmuş adamların sayı-hesabı yox idi. Hamı sükuta dalıb balaca oğlanın çaldığı havanı dinləyirdi. 299
Qüdrət də ayaq üstündə dinləyirdi. B əlkə də onu yanındakı boş yerdə oturmağa qoymayan balaca ustanın məharəti idi? Y ox, bu
