Kitab-ibrahim-esas Layout 1
“Salam, ölüm!”... “Sağ ol ölüm”
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
“Salam, ölüm!”... “Sağ ol ölüm”
D ostum İbrahim “İçərişəhər” metrostansiyasının yaxın‑ lığında yaşayır. Səhər tezdən evindən çıxır, işinə tələsir. Güllü‑çiçəkli, süpürülmüş İstiqlaliyyət küçəsiylə “Torqovı”ya tərəf enir. Məktəbə, uşaq bağçasına gedən balacaların əhatə‑ sində addımlayır. Baxıb ürəyi açılır. Səhər idmanı ilə məşğul olanların biri o tərəfindən keçir, biri bu tərəfindən. Gözəl ma‑ ğazaların vitrinində manikenlər sanki ona əl edir. Arabir ya‑ nından keçən gözəl xanımlara çəpəki nəzər də yetirir. Elələri olur ki, gözlərini tam metrajla da açmalı olur. Neyləsin həyat budur. Gözəlliyə baxarlar, həzz alarlar. Axşam dostlarıyla “Torqovı”nın hansı kafesində oturub söhbətləşəcəyi yerləri də gözəyarı edir. Alla Puqaçovanın “Million alıx roz” mahnısını zümzümə edə‑edə işə çatır. Bu əhval‑ruhiyyəsindən, müsbət emosiyasından ətrafdakılara da pay düşür. İş günü beləcə xoş, yüksək ruh yüksəkliyi ilə keçir. İşdən sonra yorğun olsa belə, bu yolları geri qayıtdıqca eyni təəssüratı yaşayır. Dincəlir. Deyir: “Yaşamağa dəyər. Ey həyat, sən nə gözəlsən?” Mən isə Sirkin yanında yaşayıram. Səməd Vurğun küçəsinə çıxanacan artıq tıxaca düşmüşəm. Yox elə bilməyin ki, pik vax‑ tıdır, ona görə. Əsla... Buralar həmişə belə olur. Üstündə “çadır”, “Ağ çadır”, “VİP xidmət” yazılan yük maşınları məhlə içi karvan qurub yolu tutublar. Bəzilərinin yedəyində səyyar tualetlər də var. Kişiyçün ayrı, qadınçün ayrı. Bir təhər bunla‑ rın arasından keçib çıxıram Səməd Vurğun küçəsinə ‑ üzü Əj‑ dərbəy məscidinə tərəf. Düz Sirkin yanından Göy məscidə kimi qara rəngli, şüşələri qara plyonkayla örtülmüş, təmizlikdən bərq vuran “Merse‑ A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 168 des”, “Hyunday” markalı mikroavtobus tipli, amma içərisi ancaq tabuta hesablanmış maşınlar köç qurub. Bəziləri arxa qapısın da açıb. Bəh‑bəh içərisinə necə də gözəl, nəfis xalça da salınıb. Ətir qoxuyur. On‑on beşi birdən düzülüb gözləyirlər. Birdən elə başa düşərsiniz ki, məni gözləyirlər a?... Yox. Düz məscidin qapısınacan sürücülər məni baxışlarıyla yola salırlar. Sərnişin üstündə davaya, bəzən də bıçaqlaşmaya çıxan taksi sürücüləri kimi deyillər. Guya ki, hüznlüdürlər, kədərlidirlər. Hə a “kliyent” gəlsə də belə, sevinclərini boğa, hüznlərini əv‑ vəlki qaydada saxlamağı bacarırlar. Yay vaxtı heç olmasa ma‑ şının üstünə “Kondisionerlidir” yazıb yapışdırırdılar. İndi onu da yığışdırıblar. Bir az irəliləyirəm. Məscidə çatanda tıxac ya‑ ranır. Bütün hərəkət iflic olur. Heç kim siqnal vermir. Axı məs‑ cidin ölüxanasına meyit gətiriblər yumağa? Bircə qulaqların çəkirlər: “Allah göstərməsin. Evlərdən uzaq”. Bir təhər yol açı‑ lır. Davam edirəm. İşə çatıram. O soruşur ki, niyə qanın qara‑ dır, bu soruşur ki, niyə kefin yoxdur? Nə deyim? Deyim ki, hər gün evdən çıxanda nə ilə rastlaşıram? Desəm də cavab verəcəklər ki, “lap yaxşı da. Biz ildə, ayda bir dəfə qəbrüstünə gedəndə bunu başa düşürük ki, hər şeyin axırı ölümdür. Sən isə bunu hər gün anlayırsan, təmizlənirsən, mənən saflaşırsan”. Mən də razı. Amma Allah kəssin belə saf‑ laşmanı. İş vaxtım qurtarır. Eyni marşrutla evə qayıdıram. Şopenin “Ölüm marşı”nın təntənəli sədaları altında məscidin, ölü ma‑ şınlarının, çadır karvanlarının qarşısından təntənəylə keçirəm. Təzim edirəm. “Salam, ölüm” deyə qışqırıram. Sürücülər də yerbəyerdən cavab verirlər: “Salam, salam, salam”. Minbərdən azan səsi ucalır. Dinməzcə durub qulaq asıram. Beləcə evimə çatıram. Arxadan ağlamaq səsləri gəlir. Kiminsə ölü namazı qı‑ lınır. A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 169 Evə girirəm. Dostum İbrahim yadıma düşür. O işə çatanda deyir ki, “Həyat gözəldir. Yaşamağa dəyər”. Mən isə bilmirəm nə deyim. Deyim ki, “ölüm gözəldir. Yaşamağa dəyməz?”. Yox, bilirəm nə deyim. Sadəcə bundan sonra da elədiyimi davam etdirim. Səhərlər “Salam, ölüm!” deyib işə gedim, ax‑ şamlar isə “Sağ ol, ölüm!” deyib evimə. 06.X.2013 İbrahim Mahirlə |