Böyük adamlardan birini məclisdə tərifləyir və yaxşı sifət-
lərindən uzun–uzadı danışırdılar. Nəhayət o, başını qaldırıb Dedi:
– Mən özüm bilirəm ki, mən kiməm.
Beyt
Ey mənə hey tərif deyib incidən,
Kaş xəbər tutaydın bu batinimdən.
Şer
Bütün aləm mənə baxıb zahirimi xoşlayır.
Bu natəmiz batinimsə məni edir xəcalət.
Xalq heyrandır min rəng ilə gəzən tavus quşuna.
Tavus isə ayağına baxıb çəkir xəcalət.
9. Hekayət
81
Ərəb ölkələrində öz kəramətilə şöhrət tapmış bir Livan şeyxi bir
gün Dəməşq məscidində daş hovuz kənarında dəstəmaz alarkən ayağı sürüşüb hovuza düşdü. Çox çətinliklə oradan çıxa bildi. Namaz
qurtardıqdan sonra əshabələrindən biri dedi:
–Bir şey mənə qaranlıqdır, icazə versəydiniz soruşardım.
Dedi: – O nədir?
Dedi: – Şeyxim, yadımdadır deyirdiniz ki, siz Məğrib dənizinin
48
üzərində yeriyir, heç ayağınız da islanmırmış, indi nə oldu ki, siz az
qala balaca bir hovuzda boğulmuşdunuz?
Şeyx bir müddət fikrə daldı, sonra başını qaldırıb dedi:
–Eşitməmisənmi ki, peyğəmbəri–aləm (Məhəmməd) səlləllahi
əleyh vəsəlləm demişdir: «Mən bəzən allaha o qədər yaxın oluram ki,
heç mələklər və nəbilər də bizə yaxınlaşmağa cürət etmirlər». Lakin
o deməmişdir ki, həmişə belə olur.
Bildiyin kimi, bəzən o Cəbrail və Mikaili
49
yanına buraxmazdı,
bəzən isə Həfsə və Zeynəbi
50
yanından buraxmazdı.
Şeyxlər
51
demişlər ki, müqəddəs adamların haqqı dərk etməsi
zühur ilə qeyb arasındadır. O gan görünər, gan yox olar.
Beyt
İşvəylə üz göstərib, qaçıb uzaq durursan,
Bazarı qızışdırıb, bizə də od vurursan
Şer
Haçan ki, sevgilim keçir fikrimdən,
O zaman yolumu itirirəm mən,
Eşqinin oduyla yandığım zaman,
Lütfüylə söndürür bu odu haman.
Şer
Birisi, soruşdu qoca Yəqubdan.
Ey qəlbi nur saçan ağıllı insan.
Bir köynək iyini duydun Misirdən.
Kənanda quyunu görmədin nədən
52
82
Dedi ki, halımız bir kəhkəşandır.
O gan əyandırsa, gan da nihandır.
Edərəm gan yüksək səmayə pərvaz.
Gah öz önümü də görmərəm bir az
Dərviş qalsa əgər durğun halda bil.
Hər iki aləmdə o salmaz mənzil.