91
Vaxtilə hicaz səfərinə çıxıxmışdım. Arif cavanlardan neçəsi də
mənimlə idilər. Onlar bəzən astadan zümzümə edib, hikmətamiz
şerlər oxuyurdular.
Dərvişlərdən xoşu gəlməyən, onların mənəvi aləmlərindən
xəbərdar olmayan və hənəfi
59
məsləkinə mənsub bir zahid də bizimlə
həmsəfər idi. Bəni–hilal
60
tayfasına çatdıqda bir qarasifət ərəb uşağı rastımıza gəldi. O elə bir avazla oxudu ki, uçan quşlar göydən yerə
endilər. Birdən gördüm zahidin dəvəsi də oynamağa başladı. Zahidi
yerə vurub biyabana doğru baş aldı. Zahidə dedim:
– Ey şeyx, bu necə işdir ki, xanəndənin səsi heyvanı oyadır,
lakin səndə heç bir təsir oyatmır?
Şer
Heç bildin nə dedi səhər bülbülü?!
Dedi: «Ey eşqdən xəbərsiz insan,
Dəvə də rəqs edir ərəb şerilə,
Sənin zövqün yoxsa, pissən heyvandan».
Şer
Onun zikrində hər bir şey gəlir vəcdə, edir tüğyan
Bunu dərk eyləyər ancaq ürəklə dinləyən insan
Güman etmə gülə bülbül oxur nəğmə, olub mayil,
Onun tərifinə bax ki, tikanlar da açıbdır dil.
