123
Frazeoloji birl
əşmələrin aktuallaşdırılaraq şeir nitqində
işlədilməsi 1960-1980-ci illərdə söz sənətkarlarının poetik
t
əcrübəsində xüsusi çeviklik qazandı. Bu sahədəki zəngin
ənənələri müasir poeziyada davam və inkişaf etdirən şairlər –
R.Rza, B.Vahabzad
ə, N.Xəzri, H.Arif, C.Novruz, M.Araz,
Ə.Salahzadə, R.Rövşən, İ.İsmayılzadə, A.Laçınlı, N.Kəsəmənli,
S.S
ərxanlı, S.Rüstəmxanlı, Z.Yaqub... frazeoloji ifadələri
aktuallaşdırmaqla xalq dili formalarının şeirə gətirilməsi
nümun
ələrini nümayiş etdirdilər və göstərdilər ki, sözün həqiqi
m
ənasında xalq ruhunun sətirlərə köçürülməsi dilin
d
ərinliklərindən qidalanır, bu dil özü ilə xalq mənəviyyatını
t
əcəssüm etdirir. Dahi rus mütəfəkkiri V.Q.Belinski təsadüfi de-
m
əmişdir ki, «Hər bir poeziya o zaman səmimidir ki, o, xəlqidir
v
ə özündə öz xalqının şəxsiyyətini, varlığını əks etdirir» (47, 5).
Frazeologiya
şeir dilinin xəlqiliyini qidalandıran faktordur.
Çünki onlar özünd
ə ulularımızın obrazlı təfəkkürünü yaşadır.
Buna gör
ə də frazeoloji novatorluq da əslində şair təfəkkürünün
orijinal m
əhsulu hesab edilə bilmir. Bu yenilik xalq təfəkkürünə,
onun dil
materiallarına söykənmədən reallaşa bilmir. O, bütün
semantik-üslubi siql
əti ilə xalq frazeologiyasının təkindən
doğulur. Burada əsas aparıcı cəhət ondan ibarətdir ki, təsvir
obyektin
ə şair baxışı – poetik baxış frazeologizmin həqiqi
semantik m
ənasını üstələyir.
Adım çıxdı, canım çıxdı o gündən,
Adım çıxdı günüm yoxdu o gündən.
G
ələn atlı çirkabını üstümə,
G
ələn soxdu ayağını gözümə.
...
Şumladılar, şumladılar, yordular,
M
ənə min cür dava-dərman verdilər (82, 5).
Dostları ilə paylaş: