\ ASSALOM, KELAJAK! Ey sen, shoshib, hovliqib , dam-badam qo`lidagi soatiga qarab borayotgan
inson! Bilarmisanki, qo`lingga bog`lab olganing soat emas, sendagi sanoqsiz
zanjirlarning biridir.
Zanjir ila sening insoniyatga tutashliging bor. Tomchi bo`lib daryo bilan
oqayotirsan, zarra bo`lib koinot bilan charx urayotirsan. Bu zanjir ila zamonga
daxldorsan va sen ham ahli olam qatori uchinchi ming yillikda yashamoqdasan.
Bashariyat tarixi koinot umriningo`n besh daqiqasi emish. Bu zamon ichida u
ne qadar kamol topdi? Mamont to`shini talashib bir –birini majaqlagan ajdod bilan
din-u irq talashib, mansab talashib yashayotgan avlod o`rtasida tafovut qancha?
Bu xayollar va bu savollar, yangi mingyillikda meni qiynab turgan hislar,
yozilmagan she`rlarimdir.
Cheksiz, abadiy makon –u zamon ichra mavjudlik ulug` baxtim va olam –u
o`zni anglamaslik ulug` dardimdir.
Men zarraman. Zarraning koinot bilan bir butunligi va tanholigi bor.
Sayyoralar kabi o`z osmon o`z hayoti , o`z mehvari, o`z darvozasi bor. Zamonim –
asrim, makonim – vatanim. Shu makonning erki mening erkim , zanjirlari mening
zanjirlarimdir.
Ey, mening buyuk va ozurda yurtim, qudratli va jafokash Vatanim! Sen o`z
zanjirlaring ichida eng uqubatlisi, eng og`riqlisi bo`lgan tobelik va mutelik
zanjiridan xalos bo`lding. Ozodlik kuning asr desa asr, mingyillik desa mingyillik
ichida eng buyuk kundir. U sening yangi tarixing, mening yangi umrim boshlangan
kun .
Ey mening suyukli O`zbekistonim ! Zamonlar kelarki, botiniy zanjirlaring ham
yechilar. Kelajak haqiqiy hur dunyo ichida sen ham chinakam ozod mamlakat
bo`larsan. Zamonlar kelarki , insoniyat mojarolarni, qon to`kishlarni unutmas,
olamda mehr-u saxovat, poklik va ezgulik g`olib bo`lar.
Bizning bu g`urbat to`la asrda matonat bilan yashagan avlodning uyg`oq ruhi ul
zamon aytar : ”O`lmagan qul shunday kunga ham yerib keldi-ya!”
Shu umidbaxsh tuyg`u tufayli bugun ”Assalom, kelajak!” deya hayqirgim keladi.
(210 so’z)