Seçilmiş əsərləri



Yüklə 2,94 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə113/147
tarix30.12.2021
ölçüsü2,94 Mb.
#22211
1   ...   109   110   111   112   113   114   115   116   ...   147
 

 

 

 

 


 

393


GÜNAY, HUMAY, BIR DƏNƏ GÜNƏBAXAN VƏ QIRT TOYUĞUN 

CÜCƏLƏRI 

 

Qış qurtardı, yaz gəldi, nərgiz torpaqdan baş qaldırdı, ağaclar çiçəklədi, lalələr 



çölləri, düzləri qıpqırmızı qızartdı, gül bülbülü çağırdı, bülbül gülü, sonra yay gəldi, 

istilər başladı  və Günayla Humay atasıyla birlikdə, anasıyla birlikdə maşına minib 

yay istirahətinə kəndə getdilər. 

Günayla Humaygilin kənddə yaşadıqları evin həyətində çoxlu ağac var idi və 

Günayla Humay bu ağacları meyvələrindən tanıyırdılar: 

– Bax, armud ağacı! 

– Bax, alma ağacı! 

– Bax, alça ağacı! 

Həyətdə bostan da var idi. Bostanda qarğıdalı  əkmişdilər, pomidor, xiyar 

əkmişdilər, amma bunların arasında bir dənə də gül uzanmışdı, saplağı elə uzun idi, 

bir Günay, bir də Humay – ikisi boyda! Özü qoğal kimi girdə idi, sapsarı ləçəkləri 

var idi və Günayla Humay bilmirdi ki, bu boy-buxunda, bu uzunluğunda, bu 

girdəliyində, bu sarılığında bu nə güldü belə? 

Günay soruşdu: 

– Bu nə güldü? 

Günayın anası dedi: 

– Yox, bu gül deyil, Günay, bu günəbaxandı. Yəqin bostana bir dənə toxumu 

düşüb, beləcə uzanıb... 

Humay təəccüblə çiyinlərini çəkdi: 

– Günəbaxan nədi? 

Düzdü, Günay da bilmirdi ki, günəbaxan belə olur, amma Günay bilirdi ki, 

günəbaxan nədi, çünki Günay yaman çoxbilən qız idi, axı Günay, zarafat deyil ha, 

ikinci sinifə keçmişdi!.. 

Günay tez dedi: 

– Humay, günəbaxan bilirsən nədi? Bax, biz ki, hərdən tum çırtlayırıq ha, 

günəbaxan odu, bildin? 

Humay başını tərpətdi: 

– Hə, hə, bildim! Tez onu çırtdayaq! 

Axı, Humay hələ balaca idi. Axı, Humayın hələ cəmi-cümlətanı beş yaşı var idi.  

Günayla Humayın anası dedi: 

– Yox, Humay, günəbaxan hələ  gərək lap böyüsün, yetişsin, sonra dərərik, 

tumlarını çıxardarıq, tavada qovurarıq, bir yerdə oturub çırtlayarsız. Amma qabığını 

yerə tökməzsiz ha! 

Bundan sonra Günayla Humay hər gün həmin tək günəbaxanın dibinə su 

tökdülər.  

Humay balaca beli ilə hər gün günəbaxanın dibini bellədi, Günay tez-tez baxdı 

ki, keçilər, buzovlar gəlib onların bu günəbaxanını yeməsin. 

Günəbaxan hər gün bir balaca, hər gün bir balaca böyüyürdü, lap yekə olurdu... 

Günayla Humay hər gün səhər tezdən yuxudan duran kimi ən birinci yerlərindən 

boylanıb pəncərədən həmin günəbaxana baxırdı. 

Günlər keçdi, günəbaxan yekə, lap yekə, lap gözəl bir günəbaxan oldu. Qapqara 

iri tumları var idi. 

Bakıya qayıtmaqlarına iki gün qalmış Günayla Humayın anası dedi: 

– Bu gün günəbaxanı dərəcəyik! 




 

394


Humay qışqırdı: 

– Ay can, ay ca-an!.. 

Günay dedi: 

– Yaxşı da, Humay, bərkdən qışqırma... 

Günay belə dedi, çünki Günayın həmin günəbaxana bir az yazığı gəlirdi... 

Günəbaxanı dərdilər, Günayla Humay günəbaxanın tumlarını çıxartdılar, anaları 

günəbaxanın tumlarını tavada qovurdu. Günayla Humay hərəsi bir nəlbəki gətirdi

anaları qovrulmuş tumu yarıya bölüb nəlbəkiləri doldurdu. 

Günayla Humay çoxdan bəri gözlədikləri qovrulmuş isti tumdan bir ovuc 

götürüb həyətə qaçdılar ki, ləzzətlə çırtlasınlar. 

Bir az keçdi. 

Birdən Günayla Humay qaça-qaça evə gəldilər. 

– Biz tumları cücələrə verdik! 

Anaları güldü. 

– Axı, cücələr tum yeməz... 

Həyətdəki hində  qırt toyuğun yeddi cücəsi var idi. Cücələr dörd gün idi 

yumurtadan çıxmışdılar, lap balaca idilər. Hər birisi bir yumurta boyda idi, təkcə 

nazik qılçaları, cıqqılı da ayaqları var idi. Belə bapbalaca cücələr iri tum dənələrini 

necə yeyə bilərdi? 

Günay, Humay ikisi də bir ağızdan dedi: 

– Cücələrə anaları tum verir. Gəl, bax!.. Gəl, bax!.. 

Günayla Humay anaları ilə birlikdə hinin qabağına gəldilər, açıq pəncərədən 

içəri baxdılar. 

Qırt toyuq qaqqıldaya-qaqqıldaya gəzişirdi, cücələri də civildəyə-civildəyə onun 

dalınca qaçışırdı. Qırt toyuq hinin açıq pəncərəsindən adam görüb daha bərkdən 

qaqqıldadı. 

Humay dedi: 

– Ay cücələr!.. Ay cücələr!.. Alın!.. 

Humay hinə bir dənə iri tum atdı. 

Qırt toyuq qaqqıldaya-qaqqıldaya gəlib dimdiyi ilə həmin tumu yerdən götürdü. 

Cücələr civildəşə-civildəşə, yüyürə-yüyürə, itələşə-itələşə analarının qabağına 

yığışdı. 

Qırt toyuq dimdiyinin ucundakı tumun qabığını  sındırdı, tumun ağ  ləpəsi 

sıçrayıb yerə düşdü. Cücələr yenə civildəşə-civildəşə, itələşə-itələşə  ağ  ləpənin 

üstünə qaçışdı, amma ağ ləpə iri idi, bərk idi. Qırt toyuq qaqqıldaya-qaqqıldaya ağ 

ləpəni təzədən dimdiyinə aldı, sonra ağ  ləpəni dimdiyində  əzə-əzə  xırdaladı, yerə 

səpələdi. Cücələr bircə göz qırpımında tum ləpəsinin qırıntılarını dimdikləyib 

yedilər. 

Humay qışqırdı: 

– Gördün! 

Bu dəfə Günay hinə bir tum atdı və cücələr bu tumun da ləpəsini beləcə yedilər. 

Qırt toyuq başını qaldırıb pəncərəyə baxırdı, cücələr civildəşirdi, tum ləpəsi, 

deyəsən, cücələrin yaman xoşuna gəlmişdi və qırt toyuq da qaqqıldaya-qaqqıldaya 

elə bil deyirdi ki, ay qızlar, nə durmusuz, görürsünüz tumun ləpələri balalarımın 

necə xoşuna gəlir, yenə verin də!.. 

Günay dedi: 

– Mən öz tumlarımın hamısını cücələrə verəcəyəm! 

Humay da dedi: 




 

395


– Mən də tumlarımın hamısını cücələrə verəcəyəm!.. 

Günay ovcundakı tumların hamısını bir-bir cücələrə atdı. Humay da ovcundakı 

tumların hamısını bir-bir cücələrə atdı, təkcə bir dəfə dedi: 

– Günay, olar mən özüm də bir dənə tum yeyim? 

Günay Humaya baxdı, başını buladı, dərindən nəfəs aldı və dedi: 

– Yaxşı, Humay, bir dənəsini ye... 

Nə etmək olardı, Humay hələ balaca idi də... O da cücələr kimi, tum ləpəsi 

yemək istəyirdi... 

Sonra Günayla Humay cücələrə yenə tum gətirdilər, sonra yenə  gətirdilər və 

beləcə tumların hamısını cücələrə verdilər. Humay özü isə, doğrudan da, ancaq bircə 

dənə tum çırtladı. 

Cücələr başlarını qaldırıb hinin açıq pəncərəsinə baxırdı. Günayla Humayı görən 

kimi, bərkdən civildəşməyə başlayırdı, yəni ki, yaxşı tumdu, biz yenə istəyirik!.. 

Ancaq hayıf ki, o günəbaxan cəmi bircə dənə idi... 

Sonra Günayla Humay anaları ilə birlikdə, ataları ilə birlikdə Bakıya qayıtdılar. 

Sonra yay qurtardı, payız gəldi, ağacların yarpaqları saraldı, yağışlar yağdı, quşlar 

uçub isti ölkələrə getdi, təkcə  sərçələr yağışın altında islanıb civildəyə-civildəyə 

soyuqdan  şikayət etdi, sonra qış  gəldi, qar yağdı, amma o qovrulmuş tum ləpəsi 

yeyən balaca cücələr heç vaxt Günayla Humayın yadından çıxmırdı...  

 


Yüklə 2,94 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   109   110   111   112   113   114   115   116   ...   147




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin