Şərq ruhunun Qərb həyatı

Mən ölümsüz və əbədi İblisəm. Günahın anası da mə­nəm, atası da. Əgər günah yox olsa, bütün günah döyüşçüləri və onların ailələri də yox olacaq.

Mənəm şərin ürəyi. Mənim ürəyimin dayanması ilə bə­şərdə hər han­sı hərəkət də dayanacaq. Sən bunumu istəyirsən? İstəyirsən ki, sə­bəb ölərək özü ilə birlikdə nəticəni də aparsın? Mənəm hər şeyin sə­bəbi! Sən imkan verəcəksən ki, mənim canım çıxsın bu səhralıqda? Sən doğ­rudan istəyirsən ki, səni mənimlə bağlayan əzəli əlaqə qırılsın? Ca­vab ver, din xadimi!”

İblis əllərini qabağa uzatdı, boynunu yuxarı qaldırıb dərindən nə­fəs aldı; ağrı və əzabdan rəngi bozarmış halda o, əsrlərin Nil çayı sa­hilində qoruyub saxladığı heykəllərdən birinə çox bənzəyirdi. Huri Sa­maana parıldayan gözləri ilə baxıb yorğun səsi ilə davam etdi: “Da­nışmaq əldən saldı məni. Ölüm ayağında gücə qənaət etmək əvə­zi­nə mən sənə adi həqiqətləri izah etməli oldum. İndi sən hər şeyi bi­lir­sən. Seçim sənindir. İstəyirsən məni evinə apar və yaralarıma qulluq elə, istəyirsən at, get məni burda, ölümün əlində”.

Ona qulaq asa-asa huri Samaan məzlumcasına əllərini bir-bi­ri­nə sür­türdü. Sonra isə üzr istəyirmiş kimi dilləndi: “Hə, sən çox şeyə aç­dın mənim gözümü. Cahilliyimə görə məni bağışla. Mən indi bildim ki, sən insanları azdırmaq üçün yaranmısan. Azmaq isə insan nəfsini dərk etmək üçün bir ölçüdür. Məhz bu ölçü ilə Uca Allah ruhları tə­rə­zi­yə çəkir. Mən anladım ki, sənin ölümünlə azma, şirniklənmə də yoxa çı­xacaq. Onunla bərabər insanı ayıq və ehtiyatlı olmağa sövq edən ru­ha­ni məqam da yox olacaqdır.

Sən yaşamalısan, çünki sən ölsən və insanlar bundan xəbər tut­sa­lar, cəhənnəm qorxusu da yoxa çıxacaq, camaat ibadətdən uzaq­la­şa­­caq və günaha batacaqdır.

Sən yaşamalısan, zira, insan nəslinin əxlaqsızlıqdan və gü­nah­dan xilas olması sənin həyatından asılıdır. O ki, qaldı mənə, mən sənə olan nifrətimi insanlara olan sevgimə qurban verəcəm”.

İblisi elə gülmək tutdu ki, yer əsdi. Dedi: “Sən necə də ağıllısan, mü­­qəddəs ata! İlahiyyat sahəsində tayın-bərabərin yoxdu. Ağlının gü­cüy­­lə sən mənim varlığımın mənasını mənim özümdən də yaxşı dərk etdin.

Hə, indi ki, bizi bir-birimizə bağlayan ilahi ehtiyacı yaxşıca an­la­dıq, getmək lazımdır burdan. Yaxın gəl mənim qardaşım və məni evi­ni­zə apar. Mən o qədər də ağır deyiləm. Vadiyə gecə düşür, bəsdir bu tor­pağı qanımla suvardığım”.

Və huri Samaan qollarını çırmayıb əbasının ətəklərini belinə ke­çirt­di, İblisi dalına alıb evinə tərəf yollandı.
* * *
Sükuta qərq olmuş və gecənin qara pərdəsinə bələnmiş va­dilərin arası ilə öz kəndinə doğru irəliləyən huri Samaanın be­li arxasındakı çılpaq bədənin ağırlığından ikiqat əyilmiş, qara əba­sı və uzun saqqalı yaralının qanına batmışdı, dodaqları isə öl­məkdə olan İblisin sağalması üçün oxuduğu duaları təkrarlayırdı.