Sərraf şİruyə

Bu ayrılıq həsrət, hicran 
Mənə dan gəldi, dan gəldi. 
 
Səbr kasam aşdı, daşdı, 
Xəyal yüz yerə dolaşdı. 
Vüsal bizdən uzaq qaçdı, 
Yaman an gəldi, an gəldi. 
 
Gördü dünyanın oynunu, 
Qaçqınlar bükdü boynunu. 
Ana torpaq, aç qoynunu, 
Sənə can gəldi, can gəldi. 
 
Oxucum, bilirəm sən də mənimtək, 
Dərin fikirlərə olmusan yedək. 
 
Yazılan başlığı oxuyan zaman, 
Gəlir xatirinə İbrahim, Aslan. 
 
Ata qəzəbinə gələn oğlanlar, 
Doğma yurdlarından qovuldu onlar. 
 

---

             
                           
                          Ayrılıq belə düşdü
 
 
117 
Qəzəbli Zülal şah höküm vermişdi, 
Ancaq son güzəşti belə demişdi. 
 
Xəzinəyə ancaq cəllad ötürsün, 
Hər biri qiymətli bir daş götürsün. 
 
Şəhərdən kənara atılsın onlar, 
Belə başa yetsin bu bəd oyunlar. 
 
İki qardaş qovulmuşdu bax belə, 
Oxucum, məqsədə tələsmə hələ. 
 
Dastandan bir deyim gətirək yada, 
İbrahim Aslandan düşəndə cida. 
 
Gözlərindən qanlı yaşlar ələyir, 
Ərz edib halını belə söyləyir. 
 
– “Zülal şah oğluyduq biz iki qardaş, 
Hərəmiz götürdük bir qiymətli daş. 
 
Aslan İbrahimsiz tökər qanlı yaş, 
Məzarsanlıq İbrahimi neylədin?” 
 
Yerində deyibdi aqil bir dədə, 
“Daş qürbətə düşər yük əyiləndə”. 
 
İndi yük əyilib daş qürbətdədi, 
Məqsədimiz bax bu hekayətdədi. 
 

---