Sharq filologiyasi va tarix fakulteti markaziy osiyo xalqlari tarixi kafedrasi

II. 3. Abdullaxonning Dashti qipchoq va boshqa mintaqalari bilan diplomatik munosabatlari.
“Abdullanoma ” asarining ikkinchi qismida Dashti Qipchoq hududidagi elchilik munosabatlari haqida keltirib o’tilgan bo’lib, undagi elchilik aloqalari albatta Abdullaxon bilan bo’g’liq bo’lgan. Asarda keltirilishicha onhazrat (Abdullaxon) muborak safarga otlanayotgan chog’da uni xalq inom, ehsonlar bilan shod qilgandi. Shuningdek islom va musilmon ahlidan Abdullaxon behad quvonadi. «Abdullanoma»da 1579 yil 25 may kuni yana Buxoro davlatiga Dashti qipchoqdan elchi kelib, do‘stlik va hamkorlikni mustahkamlashga muvaffaq bo‘lganligi qayd etilgan⁵⁶. Haqnazarxon to umrining oxirigacha Abdullaxon II bilan tuzgan ittifoqqa sodiq qolgan. Shuning uchun 1580 yili Bobo sulton Qozoq xoniga kuchlarni birlashtirib, Abdullaxon II ga qarshi birgalikda kurashish taklifi bilan Joniqulbiyni elchi qilib yuborganda, uni rad etib, elchini o‘limga hukm qilgan⁵⁷. Hofiz Tanish bu haqda shunday ma’lumot beradi: «... Bobo sulton onhazrat (Abdullaxon II)dan umid uzib Turkiston tomonga bordi. Biroq Abdullaxon safar chog’da Onhazrat ovga boradi va ayni shu paytda Toshkentdan Buxoroga Qo’shquloqbiy elchi bo’lib keladi. U saroy amaldorlariga uchraydi Qushquloqbiy elchilk sohasida ancha tajribali bo’lib elchiga xos madaniyat bilan o’zini saroyda tanitgan shaxs bo’lgan. Qushquloqbiy Buxoroga kelgan paytda Abdullaxon ovdan hanuzgacha qaytmagandi. Nihoyat elchi o’zi bilan keltirgan maktubni Abdullaxonga beradi, elchi keltirgan maktubda quyidagi so’zlar keltirilgan edi: “birinchdan Bu hamma jinoyatlar va jarimalar garchi qazoyu qadirdan bo’lsa ham, tavba yo’lini tutib Ma’zirat vositaligida iroda etganini ushlab, bayt keltitadi :

Umidimiz shulki, lutf yuzasidan

Gunoh sahifamizga nasx xatini tortsalar

Qulingizmiz va ojizligimizni ochiq aytamiz

Sening mehringa bog’langan ahdni buzish yo’qdir

Bizlarning xotiramizda ahdni buzish yo’qdir⁵⁸

deb ta’kidlaydi va ikkinchdan shuki, o’sha zamonlarda qozoq podshohlari nifoqidan tulgan dillari bilan Dashti Qipchoq (hzirgi Qozagistonning Janubiy Russiya yerlariga XI sardan ko’chib kelgan qipchoq qabilalarining bo’lgan hududdir) kelib, viloyatning bir qismini olmoqchi bo’ldilar bizlarda ularga qarshi bo’lgan kuch – qudrat yo’q va ular bilan kurashmoqqa sabr toqat ham yo’qdir. Siz oily hazratlari nimani xoxlasalar amalgam oshirishgava toki ushanga amal qilinadi” deb yozilgan edi Darhaqiqat Toshkent hokimi Bobo sulton Abdullaxonga qulliq qilgani, elchiga yuborgan maktubida bayon etilgandi⁵⁹.

Abdullaxon Amudaryo va Chorjo’y atroflariga ov safariga otlangan paytda yan bir elchi Ganjiali shig’ovul Xonning huzurida xatini arz qilish uchun keltirildi. Elchi bir qancha talablarni Abdullaxonga bayon qildi, shu o’rinda Bobo sulton o’zining talablariga yana Andijonni ham qo’shadi. Elchining maktubini eshitgach Abdullaxon achig’lanadi va elchini Do’stimbiy va kuzbog’I bulturkbiylar kelgunlaricha o’z vataniga ketkizmaslikni buyuradi. Shuningdek elchini Buxoroda saqlab turishni ham vazirlariga buyurgandi. Biroq Abdullaxonning elchisi Do’stimbiy Toshkentga kelmasidan oldin Bobo sulton kuchsizlanib qolganidan qozoqlar bilan sulh tuzgan va u sulhda Yassi va Sabron (hzitgi Yassi – Turkiston, sabron – Turkistonning shimoliy tarafida bo’lib, undan 35 km masofada joylashgan yirik o’rta asr shaharidir ) viloyatlarini qozoqlarga suyurg’ol qilgani haqida va qozoqlar sulhga binoan Sirdaryodan o’tib, vilayatlarni o’zlariga isyon yo’li bilan bostirishlarini ta’kidlab o’tgan edi. 1579 – yil elchi bu voqealarni Abdullaxonga yetkazdi⁶⁰. Bo’lib o’tgan voqealardan Toshkent hokini Bobo sulton va Buxoro hukumdori Abdullaxon o’rtasida ittifoq buzilishi mumkin edi, biroq Bobo sulton Abdullaxon huzuriga o’zining qizini va bir qancha saroy ayonlari bilan birga savg’a salomlar bilan balxda turgan Abdullaxon huzuriga yubordi. Shuni alohida ta’kidlab o’tish joizki, Abdullaxon marhamatligi va oliyjanobligi tufayli bo’lib o’tgan voqealarni bo’lmagan hisoblab, elchi Qushquloqbiyga mehribonchilik aylab Bobo sultonning qizini elchiga hamroh qilib o’z vatanlariga qaytishga ijozat beradi. Abdullaxon Bobosulton elchilariga o’zining elchisi Mirzo Shohmuhammad do’rmonning otasini qo’shib jo’natadi. Abdullaxoning elchisi olib brogan maktubda quyidagi jumlalar keltirilgan edi: “ Agar ittifoqchilikning asosi do’stlikning binosi mustahkam bo’lib turishini xoxlayman,birlashish binosini qurib, ixlos chashmasini fitnayu fasod g’ubori bilan bekitmaslikni. Yana agar qudrati yetsa Samarqandlik buzuq sultonlarni Abdullaxon huzuriga jo’natishni. Agar unga kuchi yetmasa, o’z viloyatlaridan haydab chiqarishni jazm qilsin, agarda bu so’zlar qabul qilinmasa unda Bobo sulton mamlakatiga ofat kelishini aytishni elchiga buyuradi”. Bu ikki davlat o’rtasida yan bir qancha elchilik aloqalari bo’ladai, ulatni o’z vaqtlariga qarab keltirib o’tamiz. Abdulaxon Bobo sultonga o’ziga buysunishini urush orqali emas, aslida elchilik aloqalari orqali hal etishni afzal ko’radi⁶¹.

Abdullaxon bir necha kun betob bo’lib qoladi. Biroq Abdulhakim tabibning say – harakatlari bilan Abdullaxon shifo topadi va xalqqa sadaq berishni xoxlaydi. “Sadaqa umirni ziyoda qiladi” degandek Abdullaxon Buxoro arkida iyid nomozini o’qib kambag’al va talabalarga sadaqa inom etadi. Ayni shu paytda Abdullaxoning betobligini eshitgan atrofdagi dushman davlatlarga Abdullaxon ovga chiqayotganligini Baxromnishon xabarchilari mamlakat atrofiga jar soldiradi. Bundan maqsad atrofdagi davlatlarning g’arzli niyatlarini amalgam oshirishlarida to’siq edi.

1579 – yil 29 – noyabr oyida Dabusiy qal’asi atrofiga yoshu – qari pahlovonlar va spohsolorlar ham to’planishni buyurdi va Abdullaxon Xoja Sa’duddin Abubakr sa’a bilan birgalikda nasafga yo’naldi imom Abubakr Sa’dning mozoriga borib ziyorat qilganlaridan keyin, birgalikda Nasafga yo’naldi. Shu jumladan ular Buxoroning qasri Orifxon yo’lidagi Shohrud ustida joylashgan Xoja Ali Sulaymon ko’prigiga kelganda ular qo’shini bilan alohida bo’lib ajralishib, Abdullaxon Buxoroga qaytadi va Xoja Naqshband mozoriga tushib ziyorat qiladi⁶². Shuningdek Abdullaxon ziyoratining ikkinchi kuni Xoja Dangir keyin kun esa Said amir kulolning qabrlarini ziyorat qiladi va nihoyat abdullaxon Nasaf tomon yo’l oladi. Shu orada Abdullaxonning ukasi Ibodulla sultonda elchi keladi. Elchining maktubida: “Dushmandlarning spoxlari Sirdaryodan o’tib, ba’zi shahar va viloyatlarni talon – taroj qilib ketgani, bu hodisaga Abdullaxon nimani ravo ko’rsa inom qilsinlar” deb yozilgan maktubni Abdullaxonga berdi. Ayni shu paytlarda Abdullaxonning tashi hududlarga chiqmaganligini eshitgan Toshkent hukumdori Bobo sulton Abdullaxon tomonidan qancha marhamatlar bo’lib turganiga qaramay qozoq boshlig’i sultonlari bilan kengash tuzadi⁶³. Qozoq Sabron sulton ham Abdullaxonga chorikorlik qilib, mehribonchiliklar ko’rgan bo’lsa, ham Buxoro shimolidagi hududlarni talon – taroj qiladi.

Sabron sultondan biroz oldin bo’zaxo’r sulton biroz qo’shin bilan Samarqand atrofini talon – taroj qilgan edi va Kunboy mavzega borib, ko’pmol mulk o’ljalarni olib qaytgan edi. Bo’lib o’tgan voqeadan xabardor bo’lgab Abdullaxon bu fitnalar ortida kim turganligini aniqlashni amaldorlariga buyurdi. Natijada bu fitnalarning qo’zg’atuvchisi Bobo sultonligini aniqlagandan so’ng uni daf qilishni buyuradi. Abdufatix Isfandiyorxon sulton va Suyunchimuhammad sulton (Abdullaxoning amakisi) birodari Said Muhammad sulton bilan Samarqandga borishni va dushmanlarni topsa ularni jazolashni buyuradi.

Shuningdek Bobo sulton yana bir qancha Abdullaxonga qarshi fitnalarni amalga oshirgan. Ya’ni Bobo sultonning birodari Tohir sulton Iskandarfarmon ibodulla sulton dargohiga iltijo qilib, ariza yubordi. Ushbu arizaning mazmuni quyidagichadir: Birodarim Bobo o’zi qilgan ishlaridan sharimsor va xijolatda bo’lib, deydi: “Nech marta ahdu paymonni buzdim, endi onhazrat etagiga qo’l urishga menga yuz yo’q, Seni agar qo’lingdan kelsa vosita bo’lib. Ibodulla sultonni onhazratga vasila qilsang, ul zot hazratdan jinoyatlarimni kechirishlarini iltimos qilsalar. Jonim omon qolishga sabab bo’lsa, g’araz shuki: sulh yaxshi , (Qur’on ) oyatlariga amal qilib, yarasha qadam qo’ysalar, ikki tomon rioyasida o’rtada sulh qilsalar va Onhazrat xotiridagi masalalarni ko’tarsa, mamlakatlar bunga guvoh bo’lsin”. Ushbu ariza Ibodulla sulton vositachiligi bilan Abdullaxonga xabari yetdi. Abdullaxon bu arizani qabul qilar ekan shunday deydi: “ Bobo sulton o’z birodarini guvoh qilib mendan avf so’ragan bo’lsa , men ham uning arizasini rad qilish yoki qabul qilishni inim Ibodulla sulton ixtiyoriga topshirdim, shuningdek samarqandliklarni tutib menga yuborsin, yoki ularni viloyat atrofidan haydasinqabul barmog’ini toat ko’ziga qo’ysin. Mening buyruqlarimdan boshini toblamasin va buysunishga so’z bersin” deydi. Abdullaxon inisini talabini qabul qilgandan so’ng, Ibodulla sulton yuborgan kishiga savg’a – salomlar yubordi. Shuningdek elchining so’zlarini Abdullaxon birma – bir yozib nomani o’sha elchiga berib yubordi. Elchi qaytib kelib nomaning mazmunini Bobo sultonga aytadi. Natijada Bobo sulton Abdullaxonning yuborgan maktubining so’zlarini tushinib ikkinchi marta unga tavba qildi. Uzur bayon qilib, itoat oyog’ini yo’lga qo’yib, yomonlik g’uborini o’rtadan ko’tarmoqchi bo’lsada, lekin amirlar jahl myuzasidan uni man qildi. Darhaqiqat Abdullaxon ikkinchi marta ham Bobo sultonni avf etdi, negaki, bu holat “Abdullanoma” asarida Abdullaxonning mehr muruvvatliligini ta’kidlab ko’rsatadi⁶⁴.

Badaxshon hokimi Soh Sulaymon,Shohruh mirzoning g’alabasi tifayli 5 yil hokimyatni tark etib, Ka’ba, Madina Olloh ziyoratida bo’ldi. Shuningdek keyin ular Kobulga marhum Humoyun podshoning o`g`li Muhammad Hakim (Temuriyzoda Kobil podhosi) Mirzo ittifoqi o’rtalarida kuyov qarindoshlik munosobatlariga qaramasdan ko’p qo’shin bilan Badaxshonga bordi⁶⁵.

Shohruh mirzo Badoxshon hokimi temuriylardan bo`lib, bobosiga qarshi qo`shin tortdi. Biroq Shohruh mirzoni qo`shinining xiyonati tufayli Zafar qal’asi (Hisori Shodmon) ga qochadi. Natijada Muhammad Hakim Podshoh yordami bilan Shoh Sulaymon Badaxshonni egalladi.

Shuningdek ikkalasi Abdullaxon huzuriga elchi yubordi. Elchi 1580 – yilning 29 martda Shoh Sulaymon Mehri Ko’kaldosh Muhammad Hakim esa Nuriddin Muhammadni savg’o salomlar bilan Dizax atrofida ostona o’pishga keldilar. Qulbobo Ko’kaldosh vositachiligi bilan Abdullaxon huzuriga kelib elchilik maktubini bayon etdi. Darhaqiqat unda: “Niyoz peshonasini dargoh tuprog’iga surtib, do’stlik va ittifoqlik xabarini yetkazdi”. Shuningdek Abdullaxon samarqandliklarga qilgan qilgan yurishlarida qo’shinini taqsimlaydi. “Mo’min sulton daryo labiga qarab qo’shini bilan jo’naydi. Isfandiyor sulton qo’shini bilan amir Qulbobo 300 urushqoq qo’shini bilan va uning ketidan Tinishboy jaloyir nayza sanchivchi termiz lashkari bilan urushga yo’l oladilar”. Nihoyat Bahr(o’rta yer dengizi ) dengizidan o’tish uchun harakatlanayotgan bir paytda samarqandlik sulton Abdullg’affor sulton va Abdusattor sulton, shu jumladan guruh – guruh qurollangan qo’shin bilan o’rtasida kurashsh uchun harakatlar boshlandi⁶⁶. Bu paytda Abdullaxonning ittifoqchisi bobo sultonga zarar keltirardi. Shuning uchun ikkinchi marta sulh to’g’risida Qo’shquloqbiy va Abdulhayr sultonning dargohida ulug’ martabada u o’ldirilgandan so’ng, Bobo sulton tomoniga brogan Abdulla Mirzo mang’itni oily dargohga elchi qilib yubordi. Elchi to’xtovsiz daryoning narigi tomoniga o’tib, xoqon Abdullaxonning saroyida bo’lish uchun daryodan o’tdi.

Elchilar Abdullaxon huzurida tezda tuprog’ini peshonasiga surib, sulh tuzishni orzu qildilar. Shuningdek elchga juda katta masuliyat hisi bo’lganligi uchun elchi albatta hukumdorning oldida turgan paytda o’z yurtining madaniy – siyosiy holatini o’zida aks ettirgan holda gavdalanadi. Ta’kidlab o’tish joizki, Abdullaxonning ham elchilarni o’zining farosati, aqli, zehnidan bildiki, uning tavba qilishini fravnning Musoga duo va salom bo’lsin, ya’ni uning noumidligida qilinganga o’xshaydi. Elchiga javob tariqasida “Siz shulki, agar yaqinlik ipi uzulmasin, viloyat yana oyoq osti bo’lmasin va zafarsar sipohidan zarar yetmasin, Bo’zaxur va boshqa sultonning o’z dargohidan quvlasin. Agar qo’ldan kelsa ularni menga tutib yuborsin, agarda bunga qarshilik qilsa, jazm bilginki, g’azab doirasining markazi bo’ladi” deb Abdullaxon Qushquloqbiyga o’z yurtiga qaytishga ruxsat beradi va Abdulla mirzoni tutib kelib podshohga inoyat va ikrom bilan siyladi.

Abdullaxon 1580 yil 21 – aprel kuni ziyoratga otlangan chog’da Abdusamadbiy tomonidan chinoqbuloq mavziyida turgan Abdullaxonga elchi jo’natdi. Unda “Bobo sulton Toshkentni tashlab qochganligini va agar inoyat qilib, fathu zafarni keltirib, ot choptirib Toshkentga yuzlansa, g’oyatda munosib ko’rinardi” deyilgan edi. Abdullaxon bu xabarni eshitib, zudlikda Kulbobo Ko’kaldosh, Mo’min sulton bilan boshqa sultonlarni Toshkentga yubordi. Ularga bu voqea haqiqat bo’lsa, shahar darvozalarini mahkamlashini, boshqalarni kirishini man qilishini buyurgandi. Bu voqealarni eshitgan Bobo sulton Abdullaxon huzuriga hasanxoji va Arislon otaliqlarni yubordi. Ular “Bobo sultonni Toshkentdan Dashtga ketishini yolg’onligini, lekin qachonki bizlardan umidini uzib qochsa, baxtsizlik tuprog’ini peshonasidan sochsa kerak” deydi. Shuningdek elchi Qushquloqbiy Bobo sultonga elchilarning Abdullaxon bilan uchrashishini hamda Turkiston va Toshkent ning bir qismini Bo’zaxo’r talon – taroj qilganini va unga Abdullaxon ishonganligini va elchilarning ma’lumotlari to’g’riligini aniq bo’lguncha elchilarni tutib turishni Bobo sultonga xabar beradi.

1580 yil 23 aprelda Abdullaxon O’ratepaga qo’shinini tortgani va Iqimbiy do’rmonni Shohruhiya qal’asini zabt etishga yuborib va ko’prik solishga buyuradi. O’sha kuni Sulaymonnishon Mahmud sultonni, Abdulboqibiy va bir guruh amirlar: Eshimbiy Jaloyir, Tumonga Bahodir bilan Xo’jand tog’lariga yubordi. Chunki tog’da ko’pgina talonchilar joylashgan edi. Shuning uchun Abdullaxon ularni muomala qilib o’z xulq – atvorlarini tushirib O’ratepa tomonga yuborishini buyuradi. Agarda qarshilik ko’rsatadigan bo’lsa, qanday usul bo’lmasin abdullaxon buyrug’iga buysunishga majbur qilishlarini buyuradi. Ayni o’sh paytda Abdullaxon Bobo sultonga elchi yuborib, to’xtovsiz Toshkent qal’asini qamal qilishlarini aytadi⁶⁷.

Biroq Qushquloqbiy samarqandlik lashkarboshi, hamisha fitnalarning boshida bo’lgan Shoh Saidni Abdullaxonga bog’langan holda dargohiga keltirdi. Bu holat Bobo sultonning gunohidan kechish mumkin bo’lgan yagona yo’l edi. Qushquloqbiy esa bu ishni uddalaydi. Bobo sullton qozoq sultonlarini o’ldirgan edi. Shuning uchun u Abdullaxon huzuriga elchi yuboradi. Maktubida Bobo sulton shunday deydi: “baxti qarolikdan va mardum ig’vosidan ko’p zomonlar yomon ishlar va noo’rin dushmanchilik qilganimdan shunday sharmandayu sharimsormanki, ikki tilli qalam uning mingdan birini yozib tamom qilolmaydi. Uzur aytishga tilim yo’q, lekin onhazratdan umidvormanki, podshohlik marhamati bilan yangi gunohimdan avf etishini, bir qancha lutf marhamatlari qatoriga qo’shsinlar, bundan keyin tobelikni va bo’ysunishni qilich uchi qadar tashqari qadam qo’ymayman, odobu itoat shartini bir daqiqa ham unutmayman” deb yozilgan bo’ladi⁶⁸.

1580 – yil 11 may oyida Turkiy muhirdor do’rmon Axsikat tomonidan, Hoshim sulton oldidan kelib, unga munosib savg’o salomlar keltiradi. Bu elchi Atorudmisal amir Qulbobo ko’kaldosh vositachiligida kelib, elchilik hurmatini ko’rsatib, Abdullaxonning yuborgan inoyatnomasini beradi. Bu inoyatnomada shuni ko’rsatib o’tadiki: “Muhammad Mo’min sulton menga qanday farzand bo’lsa, u ham o’sha farzandim qatoridadir. Agar dushmandlik harakatlaridan boshini tortib ittifoqlik yo’lda harakatlansa, aniq bilsinki bu bog’lanish mustahkam bo’lib, aniqlik kundan kunga ziyoda bo’ladi. Faraz shulki, ul shaxriyor hazratdan farmonbardorligi va xizmatiga bo’ysunish lozimdir. Biz ham hamjihat bo’lib, ixlos kamarini belga bog’laganimiz, itoat tavqega beparvolik yo’lga qadam qo’ygaymiz. Dushmanlik va kelishmovchilik vodeysidan tashqarida turibmiz. Nurli hayotlariga va xotirlariga arz shulki, bundan keyin har qanday farmon bo’lsa xonimiz bilan qabul qilamiz ”, deyilgandi. Shuningdek Abdullaxon uning elchisini podshohona inoyat va yaxshi inomlar bilan siyladi va unga tillakor shamshir, zarbof tun va sarpolar berib o’z elchisini, o’sha elchi bilan birga Xoshim sulton huzuriga yubordi⁶⁹.

1580 – yil 24 may kunlarida Sori otaliq birodari Sog’a tarafdan keladi va Bo’zaxo’rga tobe bo’lgan bir qancha boshliqlar bilan maxfiy bo’lib, Samarqandga kirib keladi va elchi olib kelgan nomada: “ Har qachon Bo’zaxo’r sulton yurishi uchun Sirdaryodan o’tsa unga qo’shilib yordam beruvchilardan qanchasini boshini ostonaga keltirib, buningdek fitnalardan yana yuz kishisi o’ldirildi”. Degan so’zlar yozilgandi. Abdullaxon uning yuborgan elchilarini hurmatlab saroyda tantana uyushtiradi⁷⁰.

1580 – yil 26 may kuni Abdullaxon huzuriga Xorazmdan Pulod sulton va Temur sultonlarning elchilari kelib, Abdullaxon oyog’ini o’pish saodatini topdilar. Elchilikning mazmuni bandalikning izhori va ojizlikning bayoni edi. Abdullaxon ularni izzat ehtirom bilan kutib oldi va ularga saroyda to’xtab turishlariga farmon berdi⁷¹.

Abdullaxon o’z harakatlarini bir qancha shaharlar bo’ylab yo’naltirdi. Navakand (Shohruhiya va Oratepa o’rtasidagi bir qishloq)qishlog’iga yetganda qirg’izlar elchi jo’natibbo’ysunganliklarini izhor etadi va Abdullaxon ularni kutib olarkan ularga o’zlarining munosabatini yaxshi namoyon qiladi. Keyin esa Abdullaxon o’z qo’shini bilan O’ratepaga yo’l oladi. O’ratepa hokimlari Muhammad sulton va xusravfarmon Abdullaxon huzuriga kelib, taslim ekanligini bildiradi va Abdullaxon ular bilan do’stona munosabatlarini rivojlantirishga va ularga mehribonchilik ko’rsatishga Abdullaxon qaror qiladi.

1580 – yil 25 iyun kuni Abdullaxon Xo’jandga yurishni davom ettiradi. Abdullaxon Buxoro viloyatiga ehsonlar olib kelish uchun harakatlarini davom ettiryotgan chog’da dushman tomondan elchi kelib, Abdullaxonga: “Sultonimiz ojizlikqullikni izhor qilib arz qiladiki, o’zlariga ishonchli kishilardan kimki xoxlasa faqir tomonga yuborsalar, toki Arslon otliq va Xojashayxbiylardan yuborgan hukumlarini rioyaga olib borib iltijo qilishligini ko’rib, Abdullaxonga aytsa”. Abdullaxon ularning buningdek ehtiromli so’zlaridan ularning gunohi yo’qdeb bildi⁷².Shuningdek Abdullaxon bilan ular o’rtasidagi munosabat yaxshilikka rivojlana boshladi. Abdullaxon o’zining harbiy yurishlari davrida Dashti Qipchoq hududlarini ketma – ket bosib olib o’z davlati hududlarini kengaytirishga harakat qildi.

Darhaqiqat Abdullaxon o’z davrining o’ta qobilyatli, ilmli, jang san’atini puxta egallagan va madaniyatli shaxs bo’lgan. Abdullaxon siyosatni mamlakat ravnaqi uchun keng qamrovda olib brogan. Albatta Abdullaxon qattiqqo’llik bilan davlatni boshqargani “Abdullanoma”asarida keltirib o’tilgan. Asarda yana Abdullaxonning Dashti Qipchoq hududidagi elchilik aloqalari mukammal darajada olib brogan. Biz yuqorida keltirib o’tilgan matinga asosan Bobo sulton bilan bo’lgan elchilik aloqalari haqida ko’p to’xtalib o’tdik.


II.2. Abdullaxon davlati bilan Rossiyaning diplomatik va savdo aloqalari.
XVI asrda Buxoro ko‘plab mamlakatlar bilan uzviy savdo va diplomatik munosabatlar o‘rnatgan edi. Xitoydan ko‘plab ipak gazlamalari (atlas va boshqalar), chinni idishlar, dori-darmonlar, choy, Hindistondan qimmatbaho toshlar, zumrad, doka, kimxob va boshqa qimmatbaho matolar keltirilardi. Buxoroda hindlarning butun bir mahallasi bo‘lib, uni o‘zining oqsoqoli boshqarardi. Xitoy va hind mollari Buxorodan Moskvaga borib, u orqali keyn G‘arbiy Ovrupoga o‘tardi⁷³. 1557 yilda 'Buxorodan Moskvaga elchilar yuborilib, Rossiya bilan erkin savdo munosabatlari o‘rnatilishiga ruxsat so‘raladi. 1558 yilda Buxoroga Ros siya podshosi Ivai IV ning elchisi sifatida ingliz Antoniy Jikinson keladi. U Rossiya Buxoroga turli hayvonlarning tasvirlari, jundan to‘qilgan matolar, oshlangan qo‘y terisi, yog‘och idish-tovoqlar, egar-jabduqlar olib kelishi hamda Buxorodan esa paxta va paxtadan tayyorlangan mahsulotlar, ipakning turli xil navlarini va boshqa ko‘plab narsalarni olib ketirishlari mumkinligini bildirad i ⁷⁴.

XVI asrning ikkinchi yarmiga kelib, Buxoro bilan Moskva o‘rtasida savdo va elchilik munosabatlari yanada rivojlanadi.

1583 yildan 1600 yilgacha Moskvaga, Buxorodan besh marotaba elchilar yuboriladi. Ularning asosiy maqsadi diplomatik munosabatlar o‘rnatish edi. Ivan IV tomonidan (1574 yilda chiqarilgan yorliqda) rus savdogarlariga buxoroliklar bilan bojsiz savdo sotiq ishlari olib borishga ruxsat berilgan edi. Buxoroda qimmatbaho qurol-yarog‘ ishlab chiqarish katta o‘rin tutgan. Sovut, qalqon, oltin va kumushdan o‘yma qilib o‘rtasiga qimmatbaho toshdan «ko‘z» yasalgan dubilg‘a, shuningdek, Buxoro kamonlari (ba’zan bo’larga ham tilla suvi berilib bezatilardi), bo‘yalgan va oltin suvi berilgan po‘lat va mis tulunboslar «iyakdan tikilgan va oltin qadalgan» sovutlar ishlab chiqarish bilan doing’i taratgan edi⁷⁵.

Rus xalqi va O’rta Osiyo xalqlarining hind xalqi bilan siyosiy, savdo, iqtisodiy va madaniy aloqalari XVI asrning ikkinchi yarmi hamda XVIII asrda muvaffaqiyatli rivojlana boshladi. Hind tovarlari Buxoro orqali Moskva shahriga olib borilardi. Buyuk Mo‘g‘ullar imperiyasi paydo bo‘lgandan keyin O’rta Osiyo va Hindiston o‘rtasida o‘rnatilgan mustahkam iqtisodiy, siyosiy hamda madanigg aloqalar keyingi asrlarda ham uzulib qolmadi

Abdullaxon elchilari 1583 – yil Moskvadan o’q, dori, ov qushlari, mato olib kelganlar. Bunday elchilik 1589, 1595 – yillarda ham qaytarilgan. Shuningdek XVI – XVIII asrlardagi rus elchi va diplomatiyalarining matreallari, asosan XIX asrlarda nashr qilinadi. Lekin O’rta Osiyo xonliklarining qo’shni sharq davlatlari bilan savdo aloqalari haqidagi ma’lumotlar asosan, XVIII asr oxirlari va XIX asr boshlarida chop etilgan.

V.V. Bartoldning yozishicha XVI asrdan Buxoro xonligining tashqi aloqalariga doir ma’lumotlar Rossiyaga no’g’ay knyazlari orqali yetib kelgan ekan. Shu bilan birgalikda, so’ngi o’rta asrlarda jahon savdo yo’llarining o’zgarishi albatta sovdo aloqalariga jiddiy tasir ko’rsatadi. Yuqorida keltirib o’tgan elchimiz Antoniy Jekinsonning sayohatdan maqsad va vazifalari tarixchilar tomonidan bir qadar o’rganildi. Masalan Y. A. Sokolov, “Moskva kompaniya” sining asosiy maqsadlaridan kelib chiqqan holda, Hindistonga Rossiya sharqi bilan savdo aloqalari olib brogan yo’llari orqali kirib borish lozim bo’lgan, deb hisoblab: “Inglizlarning Rossiya orqali Hindistonga kirib borish yo’lini qidirib topish ishiga kompaniyaning eng faol vakillaridan biri A. Jekinson asos slogan edi”.

Demak asosiy maqsad Hindistonga boradigan savdo yo’lini toppish edi. U O’rta Osiyoga savdoni yo’lga qo’yish niqobi ostida Buxoroga borishga ruxsat olgan Jekinson Maskva Rusining Buxoroga yuborgan birinchi rasmiy elchisi edi.

1585 yil Abdullaxon Muhammad Ali boshliq elchini Rossiya podshosi Fiyodar Ivanovichga o’zining nomidan bir qancha savg’a salomlar va hadyalar tarkibida 40 pud nil buyog’i bilan tortiq qilgan⁷⁶.

XULOSA

Hofiz Tanish Buxoriyning “Abdullanoma” asari shayboniylar haqida to’liq ma’lumot beradigan manbadir. Bu kitob ikki qisimdan iborat bo’lib “Sharafnomayi shohiy” deb ham nomlangan. Kitobda O’zbekiston, Qozag’iston, shuningdek Afg’oniston va Eronning XVI asrdagi ijtimoiy – siyosiy tarixi ham bayon qilingan bo’lib, bu xalqlar o’rtasidagi madaniy, siyosiy, savdo, diplomatik munosabatlar haqida qimmatli ma’lumotlar keltirib o’tadi. Undan tashqari, asarda Buxoro xonligi bilan Eron, Hindiston, Qoshg’ar va Rossiya o’rtasidagi munosabatlar haqida ham ma’lumotlar keltirib o’tadi. Hofiz Tanish Buxoriy asarni XVI asrning 80 yillarida yozib tugallaganligi haqida zamondoshlaridan Mutribiy aytib o’tadi. Shuningdek Mutribiy bu asarning oxrgi qismini xonning buyrug’i bilan qozi Poyanda Zominiy yozgan deb keltirib o’tilgan. Biz uchun uning yozilish tarixidan ko’ra unda mamlakatimiz tarixida ro’y bergan voqealarni batafsil keltirilganligi va uning tarixda tutgan ahamiyatli jihatlaridir. “Abdullanoma” asari haqiqatdan ham noyob asarlar sarasiga kiradi va unda qamrab olingan davr jarayoni boshqa asarlarga solishtirganda ham haqiqiyligini bilishimiz mumkin. XVI asr ikkinchi yarmida Movarounnahr, Xorazm va Xurosonni o‘z ichiga olgan markazlashgan davlatning barpo etilishi, Buxoro xonligi siyosiy hayotida ma’lum darajada barqarorlikni ta’minladi. O‘sha davrda siyosiy boshboshdoqliklarga va o‘zaro taxt uchun kurashlarga barham berib, o‘lkada osoyishtalikni o‘rnatish mamlakatdagi yirik mulk egalari, hunarmand va savdogarlar ko‘pchilik qismining ham istagi edi. Garchi Abdullaxon II bu maqsadga tinimsiz harbiy harakatlar natijasida erishib, xonlik aholisi ijtimoiy hayotida notinchliklarni yuzaga keltirgan bo‘lsa ham, o‘zaro ichki nizo va janglarga qisqa muddat bo‘lsada barham berdi. Abdullaxon II tomonidan hokimiyat boshqaruvini yagona markaz ostiga birlashtirgan.

Mamlakatni markazlashtirish nafaqat hududiy birlik, balki, iqtisodiy jihatdan markazlashtirishni ham talab qiladi. Jumladan, pul birligini joriy etish va yagona pul siyosatini o‘tkazish davlat mustaqilligi va mustahkamligining asosiy mezonlaridan biri hisob­lanadi. XVI asr ikkinchi yarmiga kelib, har bir viloyat hokimlari tomonidan tangalar zarb qilinishi pulning qadrsizlanishiga olib kelgan va bu kayfiyatlar yanada kuchayishiga sabab bo‘lgan; asosiysi esa ichki va tashqi savdoga salbiy ta’sir ko‘rsatgan. Kumush tangalarning davlat va bozordagi qadri tushib ketishi natijasida, ular muomaladan chiqqan. Dastlab Abdullaxon II kumush tangalar chiqarishni markazlash­tirish maqsadida ko‘pgina zarbxonalarni berkitgan. Faqat ayrim­larigagina mis tangalar ishlab chiqarishga ruxsat bergan. Kumush tangalarni zarb qilish Buxoroda yo‘lga qo‘yilgan. Buxoro zarbxonalari butun xonlikni kumush tanga bilan ta’minlagan va ular mamlakatning har bir burchagiga yetib borgan. Uning qiymati o‘ttiz mis tangaga teng bo‘lgan. Shuningdek, 1581 yil 13 oktyabrda Abdullaxon II farmoniga binoan oltin tangalarning zarb qilinishi markaziy hokimiyat mavqeini kuchaytirish bilan birga davlatning ichki va xalqaro miqyosdagi savdo-sotiq ishlari yaxshilanishiga yordam bergan. Shuningdek, Abulg‘ozi Bahodirxonning «Shajarai turk» asarida Abdullaxon II davrida zarb qilingan tangalar halqaro bozorda yuqori mavqega ega bo‘lganligi e’tirof etilgan.

Xonlikda sug‘orish inshootlarining qurilishi qishloq xo‘jaligi rivojlanishiga, buning natijasida esa ishlab chiqarishning takomillashuviga sabab bo‘lib, xonlik markazlashuvini yanada mustahkamlagan. Mahsulot ishlab chiqarishning o‘sishi, yagona pul siyosatining o‘tkazilishi, yangi savdo rastalari, karvonsaroylarning barpo etilishi, karvon yo‘llarining qayta ta’mirlanishi albatta faqatgina ichki savdo-sotiqning emas, balki tashqi savdoning ham yuksalishiga olib kelgan. Davlatning hududiy va iqtisodiy jihatdan birlashtirilishi natijasida qo‘shni davlatlar oldidagi mavqei yanada o‘sgan va bu Qozoq va Yorkend xonliklari tomonidan siyosiy, iqtisodiy jihatdan qudratli markazlashgan davlat sifatida tan olinib, ular bilan munosabatlar yaxshilanishiga olib kelgan.

XVI asr ikkinchi yarmida Buxoro va Dashti qipchoq o‘rtasidagi harbiy ittifoqchilik aloqalarining kuchayishi o‘zaro diplomatik aloqalarning avvalgiga nisbatan yaxshilanishiga sabab bo‘lgan. Buxoro va Dashti qipchoq o‘rtasidagi aloqalar o‘zaro elchilik almashinuvi orqali ham olib borilgan. 1579 yilning o‘zida ikki marta Dashti qipchoqdan elchi kelganligi va unga javoban Abdullaxon II o‘z elchisi bilan birga xat jo‘natganligi fikrimizni tasdiqlaydi. Tadqiqot jarayonida aniqlangan ma’lumotlar, ular o‘rtasidagi elchilik aloqalari doimiy ravishda olib borilgan deb xulosa qiladi.

Yuqorida keltirilgan manba va adabiyotlardagi ma’lumotlarga asoslanib shuni ta’kidlash lozimki, bu xalq o‘rtasidagi iqtisodiy aloqalarda Buxoro, Samarqand, Toshkent, Sirdaryobo‘yi viloyatlari markaz vazifasini o‘tagan.

Buxoro, Dashti qipchoq va Hindiston aholisi o‘rtasida siyosiy va iqtisodiy aloqalarning rivojlanishi o‘z o‘rnida madaniy aloqalarga ham ta’sirini o‘tkazmay qolmagan. Bu davltlar o’rtasidagi aloqalarning aksariyati abadiy do’stlik bilan tugagan.