Sosyo-küLTÜrel değİŞme açisindan güney marmara genç ÇİFTÇİleri Üzerine bir araştirma

2.1.2.6. Sürdürülebilirlik ve Kooperatif 

 

Günümüzde dünyanın gelişmiş ülkelerinde tarım ve hayvancılık kooperatifleri önemli 

bir ekonomik gücü ellerinde tutmaktadırlar. Bununla beraber, Anadolu’da bulunan 800 yıllık 

üretim  ve  tüketim  örgütlenmelerinin  birikimi  ve  150  yıllık  kooperatifçilik  deneyimi  ile,  5 

milyon  civarındaki  üye  varlığı  ve  1925’ten  günümüze  kadar  yapılan  birçok  yasal 

düzenlemelere  rağmen  Türkiye’nin  kooperatifçilik  alanı  içinde  başarı  sağladığı  söylenemez. 

İktisadi, siyasi, bürokratik, idari ve sosyolojik nedenler bu başarısızlıkların arka planında yer 

almaktadır (Can ve Sakarya, 2012: 30).  Kooperatifleşmede ilerlemenin sağlanması ve piyasa 

dengeleyici özelliklerinin ön plana çıkartılması ile genç çiftçilere ve nihai tüketicilere ürünü 

satma ve güvenli gıda temini açısından sürdürülebilir faydaların sağlanacağı düşünülmektedir.  

Kooperatifçilik  girişimlerinin  faydalı  olabilmesi  için  üretici  ve  tüketicinin  bireysel 

faydalarının  yanı  sıra  toplumsal  faydaya  da  katkı  sağlayacaklarının  farkına  varmaları 

önemlidir.  Kooperatif  paydaşları  fayda  amacı  olan  bu  örgütlenmeleri  benimsemeleri 

durumunda  ve  gerekli  denetimlere  açık  oldukları  sürece  ilerleme  kaydedebilecekleri 

düşünülmektedir.  Yaptığımız  görüşmelerde  ileride  açıklanacağı  üzere  üreticilerin  kooperatif 

ile  ilgili  ciddi  bir  yönetişim  güveni  eksikliği  yaşadığı  görülmektedir.  Kooperatiflerin 

alanlarında  uzman  ve  her  zaman  azami  faydayı  örgütlenmeleri  için  sağlayacak  kişilerce 

yönetilmesinin  önemli  olduğu  düşünülmektedir.  Çiftçi  örgütlenmelerine  katılım  konusunda 

sürdürülebilirlik  kaygısının  da  kooperatif  ortağı  olmayı  düşünen  üreticiler  arasında  bir 

sorunsal  olarak  ortaya  çıktığı  görülmüştür.  Kooperatif  örgütlerinin  kazanımlarını 

arttırabilmeleri  için  gelecek  kaygısı  ile  harekete  geçmeleri  ve  bu  kaygılarını  programlı  bir 

şekilde uygulayacakları kalkınma politikalarına entegre etmelerinin zorunluluk haline geldiği 

anlaşılmıştır.