Söz köNLÜMÜ QƏLƏm etdi (publiSİSTİk düŞÜNCƏLƏR)

 01.02.2013
VƏTƏN HAMIYA TƏN GƏRƏK…
Avtobusla  yaşadığım  Pirallahıdan  şəhərə  gedirdim.  Təsadüfən  qonşu 
oturacaqda  uşaq  bağçasında  musiqi  müəlliməsi  işləyən  bir  xanımla  yol 
yoldaşı oldum. Müəllimə öncə yolun uzaqlığından, əvvəllər “Qazel” tipli 
marşrutların fəaliyyətindən və 60 km yolu 40 dəqiqəyə qət etməsindən, 150 
saylı marşrutun xəttə buraxılmasından, adamların basabasla, saat yarıma 
əziyyətlə getməsindən ağızdolusu bəhs etdi, sonra aldığı aylıq məvacibin 
azlığından  gileylənərək  sözünə  davam  etdi:  “Mən  23  il  bağçada  musiqi 
müəlliməsi işləyirəm. Əvvəllər Neft Şirkətinə baxırdıq, aylıq məvacib 190 
manat idi, indi isə bizi ordan xaric ediblər, 90 manat maaş alıram. Hamı 
müəllimləri, həkimləri pisləyir, amma aldığımız aylıq məvacibin fərqində 
olan yoxdu. Bu pulla necə yaşayasan? Heç mənzil xidmətlərini ödəməyə 
yetmir.  Həyat  yoldaşım  isə  250  manat  maaş  alır,  3  uşağımız  var,  bilm-
irik  necə  yaşayaq.  Vallah,  billah,  çətinlik  içindəyik.  Niyə  bu  büdcədən 
maliyyələşən qurumları bir fikirləşən yoxdu? Bunun bir sonu olacaqmı?”
Qadın  danışdıqca  mən  günahkar-günahkar  ona  qulaq  asırdım,  sanki 
bu çatışmazlıqların səbəbkarı elə mən özüm idim. O, sözünə davam edib 

---

207
deyirdi:  “Dükanlara  bahaçılıqdan  girmək  olmur,  uşaqlarım  qarnıdolusu 
çörək yemir. Bir gün kiçik qızım mənə nə desə yaxşıdır: “Ana, sənin ali 
təhsilinin bizə nə xeyri? Nə vaxta qədər biz yarıac yaşayacağıq, incimə, 
ana, ac adamın qızını heç alan da tapılmır, qalır atasının evində, un çuvalına 
tay  olur…”  Düzü,  uşağın  sözü  məni  yaman  tutdu.  Qəhər  məni  boğdu, 
gözlərim doldu… Dedim: Neyləyim, qızım, gedim xadimə işləyim? Heç 
süpürgəçiliyi də indi tapmaq olmur”. 
Yeri  gəlmişkən,  süpürgəçi  dedim  yadıma  düşdü,  getmişdim  mənzil 
haqqını ödəməyə, fürsətdən istifadə edib, küçəmizdəki zibilxananın aşıb-
daşmasından  gileyləndim.  Dedilər  ki,  gördüyündən  də  beşbetər  olacaq, 
çünki  bizdə  adamları  işdən  çıxarma  əməliyyatı  gedir.  İşçilərin  sayını 
azaldırlar, maaşlarını da kəsiblər. 110 manat maaş alırıq, onu da bizə çox 
görüblər. İşsizliyə əlac etməkdən, əksinə, ölkədə işsizlərin sayın artırırlar. 
Yol  yoldaşım  yana-yana  sözünə  davam  edirdi:  “Yaxşı  ki,  3  qızım  var, 
bir  dənə  buna  sevinirəm.  Bəlkə  bəxtləri  oldu  kiməsə  ərə  getdilər.  Əgər 
oğlan olsaydılar birinci onların əsgərliyini fikirləşəcəkdim. Dondurulmuş 
müharibə,  tez-tez  cəbhədən  əsgər  intiharlarıyla  bağlı  xəbərlər  gəlir. 
Görəsən, torpağı işğal altında olan ölkənin əsgəri niyə intihar edir? Niyə 
bizim içdən və çöldən dövlətçiliyimizə qəsd edirlər? Nə baş verir? Bizim 
əsgərlərimizə indi elə baxmalıdırlar ki, onların ayaqlarını basdığı yerdən od 
çıxsın, amma bizdə əksinə, əsgərlər intihar edir, hərbidə xoşagəlməz hallar 
hər gün qulaqlarımızı dəlir. Camaat yarıac, yarıtox oğul bəsləyir, onun da 
aqibəti sonda belə olur. Yenə düşmən gülləsinə tuş gəlsə deyərsən ki, Vətən 
yolunda şəhid olub… Qayınanam pensiyaçıdır, yanvardan pensiyasını 80 
qəpik artırıblar”. 
Müəllimə ürəyini bir xeyli boşaldandan sonra üzünü mənə çevirib dedi:
“Eh, siz neyləyəsiz e… Sizi də bayaqdan mənfi emosiyalarla yükləyirəm, 
bağışlayın, siz Allah… 
Bağça müəlliməsi əsl ziyalı düşüncəsi ilə çulğanmış qadın idi. Onun 
yana-yana söylədiklərini bir xeyli dinlədim. Düzü, adamın ürəyinin partla-
mağı gəlirdi, çünki bu müəllimə bağçada işləyirdi. Millətin sabahı, gələcəyi 
bağçadan başlayır, əgər bağça müəlliməsinin üzü gülmürsə, ürəyi çətinliklər 
burulğanında çırpınırsa, bir qarın çörəyin həsrətini çəkirsə, bəs onun tərbiyə 
verdiyi körpələr hansı mənəvi qidanı alacaqlar? Deməli, rüşvət bağçalardan 
başlayır.  Rüşvətin  kökünü  kəsmək  üçün  birinci  bağçalarda,  məktəblərdə 
çalışan insanlarımız urvatlı maaş almalıdır ki, sabahımız olan balalarımızdan 

---

208
süpürgə  pulu,  gül  pulu  istəməsinlər.  Yəni  həyatın  çətinliklərini  dadmamış 
balaları çətinlik burulğanında əzməsinlər. Sağlamlıqları üçün həkimə müraciət 
edəndə həkimə pul vermək barədə baş sındırmasınlar. 
Kimi milyonlar üstündə oturub, maşınlarının sayını, evlərinin ünvanını 
unudur,  bilmir  paraları  hara  xərcləsin?  Kimi  də  gündəlik  çörəkpulunu 
çatdıra bilmir. Bizim ölkədə nə qədər ortabab cəmiyyət formalaşmayacaq, 
halımız gündən-günə fəna olacaq. İnsanlarımız banklardan asılı vəziyyətdə 
yaşayır, elə bir ailə tapmazsan ki, onun banklara kredit borcu olmasın.
İnsanları da elə tərəzinin həddindən artıq əyilməsi hiddətləndirir. Bizim 
dövlətçiliyimizin  ömrü  çox  uzun  illəri  əhatə  etmir.  Çox  kövrəkdir.  Bu 
kövrəkliyi sabun köpüyünə döndərməyə çalışanlar, papaqlarını qabaqlarına 
qoyub  dərin-dərin  düşünməlidirlər.  Ayə,  bu  Vətən  təkcə  biz  milyonlar 
üstə oturanların deyil axı, milyonları rahat həzm etmək üçün millətin az 
maaşla  yaşayan  zümrəsinə  də  yaxşı  mənada  diqqət  ayırmalıyıq.  Sosial 
ədalətsizlik  olan  ölkələrdə  xarici  və  daxili  qüvvələr  baş  qaldırır,  ölkəni 
içdən və çöldən didir, məhv edir, xaraba qoyur. Biz çox əzablar görmüş 
xalqlardanıq, o xalqlardan ki, hələ də qaçqın problemimiz var, işğal altında 
torpaqlar bizdən kişi hünəri gözləyir! Bizim varlı zümrəmiz isə “mənəm-
mənəm”liklə  məşğuldur.  Sonda  sözümün  canı  odur  ki,  bu  Vətən  bizim 
yuvamızdırsa, ONDA HAMIYA TƏN GƏRƏK… 
  01.03.2013