165
HİMNİMİZƏ BASQILAR…
Hər dəfə istəyirəm qələmi əlimdən yerə qoyum və yazmayım. Açığını
deyim ki, axır vaxtlar heç qələmlə də yazmıram, kompüterin düymələrini
basmaqla məşğulam. Hər halda bu da müasir dövrün qələmi əvəz edən yazı
üsuludur, amma yazmamaq olmur ki, olmur, çünki bizim insanlarımızın
daxili və xarici baxışları səni məcbur edir ki, yazasan. Yazmayanda da,
başıbəlalı ürək partlamaq dərəcəsinə gəlir. “Azərbaycan gerçəkliyi-2”
məqaləmdə yazmışam ki, biz kölə xalq idik, babalarımız birləşə bilmədiyi
üçün iki yüz ildən yuxarı köləlik düsturu ilə qol-budaq atmış, onu ruhu-
muzdan beynimizə, beynimizdən yeni dünyaya gələn nəslin yetişməsinə
sərf etmişik və bu köləliyin içində məddahlıq, yaltaqlıq, ikiüzlülük,
rüşvətxorluq, oğurluq, haqqın tapdalanması, Vətən deyib Vətəni can-dildən
sevənlərin təhqir olunması, güllələnməsi, sürgünlərə sürülməsi və bir çox
yadıma sala bilmədiyim gerçəkliklər tarixin, başıbəlalı dolaylarında, özünə
yer alıb. Bu düşüncə tərzi köləlik illərində bizimlə birgə doğulub ağlımızda,
şüurumuzda özünə yaxşıca yurd-yuva qurub. 20 ildir torpaqlarımızın bir
hissəsinin yenidən işğalı ilə biz müstəqillik qazandıq, amma bu o demək
deyil ki, tam müstəqil olmuşuq. Bunun üçün öncə şüurun, düşüncənin
müstəqilliyinə çalışmaq lazımdır. Hər dəfə, himn barədə yazı internet
saytlarında və yaxud dövri mətbuatda özünə yer alanda, ürəyim yerə-
göyə üsyan edir, içəridən canımı didir, dağıdır. Necə deyərlər, dözə
bilmirəm. Vallah dözə bilmirəm, billah dözə bilmirəm… Ey xalq şairləri,
ey xalq yazıçıları, ey millətin ziyalı, sayılıb-seçilən mənəviyyat, elm, bilik
insanları, dözə bilmirəm. Axı biz cəmi-cümlətanı 20 ildir ki, parça-parça
edilmiş, sinəsinə min bir yerdən dağlar, düyünlər vurulmuş, Azərbaycanın
az bir hissəsində istiqlal qazandıq. O istiqlalı da gözümüzdən al-qırmızı
qanlarla laxta-laxta tökdülər yerə!.. Yerin bağrı yarıldı, ağrısı köksümüzə
sarıldı. O ağrı içimizi göyüm-göyüm göynədir hər gün, hər dəqiqə, hər
saniyə… Azərbaycan müstəqilliyinin yaradıcılarının məsləkdaşı hesab ol-
unan bəxti qara, ailəsi haqsızcasına, imansızcasına xalq düşməni elan ed-
ilib sürgünlərdə olmazın müsibətlərə düçar olmuş, 1937-ci ildə güllələnmiş
Əhməd Cavad, sənin nə ağrılı taleyin varmış? Türkiyə Cümhuriyyətinin ik-
inci himni kimi səslənən “Çırpınırdı Qara dəniz” şerini türklər nə araşdırır,
nə onun haqqında söz-söhbətlər aparır. Elə soruşanda deyirlər, bu bizim
Əhməd Cavadımızın şeridir. Nə olub ki, bizim istiqlal mücahidlərimizin
166
nə özləri, nə sözləri, nə o dövrdə dahi Üzeyir bəy tərəfindən yazılmış mu-
siqisi xoşumuza gəlmir?! Nə baş verir? Bu bizim öz içimizdən qaynaqlanır
və yaxud kənardan bizə diktə olunur? Axı cəmisi dörd bəndlik şerə, İlahi,
nə qədər araşdırma, nə qədər söz-söhbət ünvanlayarlar? Ey millətimizin
sevimli qələm əhli, əlinizə, sözünüzə, ruhunuza qurban olum, Vətən deyən
dilinizə qurban olum!!! Himn müqəddəsdir, toxunulmazdır, bu millət dur-
duqca durmalıdır. Onun nə özünə, nə sözünə toxunmazlar. Başqa xalq-
lar yüz illərlə müstəqillik qazanıb nə himninin musiqisini, nə də sözünü
araşdırma meyarına çevirib. Araşdırmaçılarımız, qoy gedib hayların əlinə
keçmiş, bədbəxt Albaniyanın oğurlanmış tarixini, əlifbasını araşdırsınlar,
əsrlərdir onu özününküləşdirmiş haylardan haqq-hesab sorsunlar. Axı
“Çırpınırdı Qara dəniz” kimi, ürək titrədən, şeri yazan Əhməd Cavad
niyə himnin sözlərini yaza bilməsin? Necə, Üzeyirlə bir dövrdə yaşamış
Əhməd Cavadla həmyaşıd, dost olmuş Üzeyir bəy bilmirdi ki, kimin
sözünə o musiqi yazır?! Nədən çoxdan dünyasını dəyişmiş, bu insanların
ruhuna sayğısızlıqlar davam edir? Bəlkə kimsə bu gün himnin sözlərini
yazmaq fikrinə düşüb? Elə bir-birimizə yadlaşma, bir-birini daşlama da
köləliyin çayır kimi içimizdə qol-budaq atmış bar-bəhəri deyilmi? Dövlət
atributları – bayraq, himn, herb toxunulmaz olmalıdır. Dövlət atributları
eyhamlı müzakirəyə qoymamalıdır. Ağlı, huşu olan, Azərbaycan vətəndaşı
onların qabağında diz çökməlidir. Kimlərsə bunu eləyirsə, pula satılmış
adamlardır! Belə adamlar Azərbaycan vətəndaşı adını daşımağa layiq
deyil. Belə yazılarla biz haylarla yox, öz-özümüzlə vuruşuruq. Hayları
alçaltmırıq, özümüzü aşağılayırıq. Bir neçə il öncə Əhməd Cavadın oğlu
Yılmaz Axundzadə televiziya kanallarının birində yana-yana bu şerin
atasına məxsus olmasından danışırdı. Ey bizim qeyrətli, izzətli millətimiz,
görün biz televiziya kanallarında, internet saytlarında, dövri mətbuatda
nəyin araşdırmasını aparırıq? MÜQƏDDƏS HİMNİMİZİN! Əlbəttə ki,
keçən əsrin əvvəllərində yazılmış bu şeirdə şəkilçi və sözlər baxımından
bir az fərqlilik var və bu belə də olmalıdır, çünki hər bir dil zaman keçdikcə
müxtəlif dəyişikliklərə uğrayır. Bu da bizim himnimizin tarixiliyini
göstərir. İndi biz hər yüz ildən bir himnimizin sözlərini dəyişəcəyik? Bir
siz onun sözlərinə fikir verin, ey Vətən eşqilə alışıb yanan soydaşlar, qan
qardaşlar, necə ruhu titrədir, qəlbi riqqətə gətirir:
167
Azərbaycan! Azərbaycan!
Dostları ilə paylaş: |