T. C. ŞİŞLİ etfal eğİTİm ve araştirma hastanesi Çocuk sağLIĞi ve hastaliklari anabiLİm dali
Yüklə 367,27 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
% Ateş Yok 2 5 Var 38
95 Karın ağrısı Yok 38
95 Var 2 5 Başağrısı Yok 36
90 Var 4 10 Bulantı Yok 36
90 Var 4 10 Kusma Yok 7 17,5 Var 33
82,5 Nöbet Yok 21
52,5 Var 19
47,5 Mental Yok 18
45 Var 22
55 Yara yerinde akıntı Yok 32
80 Var 8 20 Deri altı eritem Yok 38
95 Var 2 5 Ense sertliği Yok 37
92,5 Var 3 7,5 Kerning Yok 37
92,5 Var 3 7,5 Burdzinski Yok 37
92,5 Var 3 7,5 Baş çevresinde büyüme Yok 7 17,5 Var 33
82,5
Şant enfeksiyonu ile hastaneye yatırılan hastaların BOS bulguları değerlendirildiğinde BOS’ta protein 14-2947 mg/dl(507,47± 675mg/dl ), BOS glukoz 2-72 mg/dl (27,7 ±20,8mg/dl), BOS lökosit sayısı 5-1000 /mm3 ( 504,15± 411,3/mm3), BOS ‘ta lenfosit 0-100 (41,1±37,3), BOS’ta nötrofil 0-100 (58,9±37,3), BOS/kan glukoz oranı 0,01-0,72 ( 0,25±0,19) olarak saptanmıştır. Ayrıca kan glukozu 68-193mg/dl(110±163mg/dl) , kan lökosit miktarı 4770- 33000/mm3 (17233 ± 7789 /mm3),CRP 0-300 mg/lt (98,9±81,3mg/lt) ve sedimantasyon 10-104 /saat ( 41,59±30,7) olarak saptanmıştır.(Tablo 9 )
30
bulguları N Min. Max. Ort. SS 40 1 127 42,35 30,85 HS Saptanma zamanı 33 1
8 6,06 1,80 Enfeksiyon zamanı 40 10 300 77,53 80,19 Protein 40 14 2947 507,47 675,59 Glikoz 40 2
72 27,70 20,81 LDH 12 29 1000 196,83 261,46 Hücre(Lökosit) 39 5 1000 504,15 411,31
38 92 134 112,53 7,79 Kan glikozu 40 68 1125 135,70 163,50 Lökosit 40 4770 33000 17233,80 7789,60
40 0 300 98,90 81,39 Sedimantasyon 22 10 104 41,59 30,71 TİT Dansite 38 1000 1022 1008,89 6,43 BOS Lenfosit 40 0 100 41,10 37,32 BOS PNL 40 0 100 58,90 37,32 BOS/Kan glukoz 40 0,01 0,72 0,25 0,19 Şant enfeksiyonu sebebiyle hastaneye yatırılan hastaların BOS örneklemesi ve kültür incelemesi yapılmıştır. 40 hastadan beşinde (%12,5) BOS kültüründe üreme olmamıştır. 40 hastadan 17 ‘sinde ( %42,5) miks üreme, 12 ‘sinde (%30 ) S.epidermitis ve S.aureus üredi. İki hastada ( %5 ) brucella, üç hastada ( % 7,5 ) Pseudomonas aeruginosa, bir hastada (%2,5) Candida albicans üremesi saptanmıştır.17 miks üremenin 10’unda stafilokok enfeksiyonu, dört hastada Pseudomonas aeruginosa, iki hastada vankomisin dirençli enterokok, üç hastada vankomisin duyarlı enterokok, üç hastada E.coli, üç hastada Candida albicans, bir hastada klebsiella, iki hastada Stenotrophomonas maltophillia, bir hastada acinetobacterium, bir hastada Burkholderia glodioli, bir hastada pnömokok üremesi saptanmıştır (Tablo 10).
31
0 5 10 15 20 25 30 35 40 45 Yok Stofilokokler Miks üreme Candida Brusella
Pseudomonas % Enfeksiyon Bakterileri
Ventriküloperitoneal şant enfeksiyonu sebebiyle başvuran ve Gram pozitif mikroorganizmaların üretildiği 27 hastanın antibiyotik duyarlılığı incelendiğinde; 24 hastada (% 88,8 ) penisilin direnci, 23 hastada (%85,1) ampisilin direnci, 17 hastada (%62,9) eritromisin direnci, 17 hastada oksasilin direnci (%63), 11 hastada (%40,7) tetrasiklin direnci, 11 hastada (%40,7) kloramfenikol direnci, 13 hastada (%48,1) gentamisin direnci, sekiz hastada (%29,6 ) levofloksasin direnci, sekiz hastada (%29,6) teikoplanin direnci, beş hastada (%18,5) rifampisin direnci, üç hastada (%11) vankomisin direnci, bir hastada (% 3,8) linezolid direnci saptanmıştır (Tablo11).
32
örneklemesinde Gram (+) mikroorganizmaların antibiyotik duyarlılığı
Şant enfeksiyonu gelişen Gram negatif mikroorganizmaların kültür antibiyogramlarına bakıldığında üreyen 10 mikroorganizmanın dokuzunda (%90) ampisilin, amoksisilin-klavunilik asit ve sefoksitin direnci, altı hastada (%60) sefotaksim ve seftriakson direnci, üç hastada (%60)sefepime ve aztreonam direnci, iki hastada (%20)seftazidim ve siprofloksasin direnci, sekiz hastada (%80) TMP- SMT direnci, bir hastada (%10) gentamisin ve amikasin direnci saptandı. Bütün mikroorganizmalar meropeneme hassas saptanmıştır. İmipeneme ise sadece bir hastada (%10) az hassasiyet saptanmıştır. Kültürde pseudomonas üremesi olan bütün mikroorganizmalar da piperasilin-tazobaktam ve sefaperazon-sulbaktama hassasiyet saptanmıştır (Tablo 12). Sayı % Seftriakson Yok 5 12,5 Var 35 87,5 Oksasilin Yok 10 37 Var 17 63 Ampisilin Yok 4 14,8 Var 23 85,2 Eritromisin Yok 10 37 Var 17 63 Tetrasiklin Yok 16 59,3 Var 11 40,7 Kloramfenikol Yok 16 59,3 Var 11 40,7 Gentamisin Yok 14 51,9 Var 13 48,1 Levofloksasin Yok 20 74,1 Var 7 25,9 Vankomisin Yok 24 88,9 Var 3 11,1 Teikoplanin Yok 19 70,4 Var 8 29,6 Rifampin Yok 22 81,5 Var 5 18,5 Linezolid Yok 26 96,2 Var 1 3,8 Kan kültüründe üreme Üreme (-) 27
67,5 Üreme (+) 13
32,5 33
örneklemesinde Gram(-) mikroorganizmaların antibiyotik duyarlılıkları
Sayı % Ampisilin Yok 1 10 Var 9 90 Amoksisilin-klavunilat Yok 1 10 Var 9 90 Sefoxitine Yok 1 10 Var 9 90 Sefotaksim Yok 3 30 Var 6 60 Seftazidim Yok 8 80 Var 2 20 Seftriakson Yok 4 40 Var 6 60 Sefepime Yok 6 60 Var 3 30 Gentamisin Yok 8 80 Var 1 10 Amikasin Yok 8 80 Var 1 10 Siprofloksasin Yok 8 80 Var 2 20 Nitrofurantoin Yok 5 50 Var 4 40 TMP-SMZ Yok 1 10 Var 9 90 Piperasin-Tazobaktam Yok 5 100 Var 0 0 Sefaperazon-Sulbaktam Yok 5 100 Var 0 0
Şant enfeksiyonu sebebiyle tedavi edilen hastaların mortalite oranlarına baktığımızda 40 hastanın beşinde (%12,5) eksitus saptanmıştır. Eksitus saptanan iki hastamızda serebral herniasyon, iki hastamızda şanta bağlı barsak perforasyonu, bir hastamızda vankomisin dirençli Enterokok ve Candida albicans üremesi saptanmıştır.
Şant enfeksiyonu gelişen hastalarımızın tedavi protokolleri değerlendirildiğinde 40 hastamızdan 16 hastamızın şantı çıkarılmış ve eksternal ventriküler drenaja alınmıştır, 11 hastamıza intratekal tedavi uygulanmıştır. İntratekal tedavi alan hastalardan birine vankomisin, yedi hastaya targocid ve 3 hastaya amikasin tedavisi uygulanmıştır. Hastalarımıza hastaneye yattıkları ilk gün 15 mg/doz dört dozda vankomisin ve 100mg/kg/gün dozunda seftriakson tedavisi
34 başlanmıştır.Üç hastada vankomisin’e karşı allerjik reaksiyon geliştiğinden tedavilerine intratekal targocid olarak devam edilmiştir. Hastalarda ürüyen mikroorganizmaların antibiyotik duyarlılıklarına göre tedavileri değiştirilmiştir.
Şant enfeksiyonlu hastaların hastanede yatış sürelerine bakıldığında 30 günden az hastanede kalan hasta sayısı 19( %47,5 ) , 30 günden fazla hastanede kalan hasta sayısı 21( % 52,5 ) olarak saptanmıştır (Tablo 13 ).
Hastaların hastaneye yatış süreleri; Yaş, cinsiyet, BOSkültüründe üreyen mikroorganizmalar, hidrosefali etyolojisi, BOS bulguları, kan kültürü ve enfeksiyon tipine göre karşılaştırıldığında; 30 gün altında hastanede kalan hastaların yaş ortalaması (16,97±23,75 ay), 30 gün üzerinede kalanlarda yaş ortalaması (8,5±13,1ay) olarakbulunmuştur. 30 gün üzerinde yaş ortalaması daha küçük olup istatiksel olarak anlamlı bulunmamıştır ( p:0,165) .Hastaların cinsiyetine baktığımızda 30 gün altında hastanede yatan olguların % 57, 9’u erkek, %42,1’i kız olduğu görülmüştür. 30 gün üzerinde hastanede yatan olguların %33,3 erkek, %66,7 kız olarak saptanmıştır.30 gün üzerinde hastanede kalan hastalarımızdan kızların sayısı erkeklere göre daha fazlaydı ama istatiksel olarak anlamlı bulunmamıştır ( p:0,119).Enfeksiyon bakterilerine göre hastanede kalış süreleri karşılaştırıldığında BOS’ta polimikroorganizma saptanan hastaların hastanede yatış süreleri çoğunlukla 30 günden fazla olarak saptanmıştır ( %52,4 ) fakat istatiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p:0,259) . Hidrosefali etyolojisine göre değerlendirme yapıldığında meningomyelosel tanısı olan hastaların hastanede yatış süreleri daha fazla bulunmuştur ancak sonuçlar istatiksel olarak anlamlı bulunmamıştır(p: 0,778).Hastanede yatış süreleri BOS bulguları ile birlikte değerlendirildiğinde hastanede 30 günden fazla kalan hastaların BOS lökosit sayısında % 61,8 PNL Gün Sayı % Hastanede Yatış Süresi <30 19
47,5 >30 21
52,5 35 hakimiyeti saptanmış olup sonuçlar istatiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (p: 0,605). Hastaların BOS/ kan glukoz değerlerine bakıldığında 30 gün altında hastanede yatan hastalarda bu oran (0,36±0,18) ,30 gün üzerinde yatan hastalarda ise bu oran ( 0,15± 0,12) olarak bulunmuştur. Sonuçta 30 günden fazla hastanede yatan hastaların BOS glukoz değerleri istatiksel olarak anlamlı düşük bulunmuştur (p:0,0001) (Tablo 14 ). Hastanede kalış süresi 30 günden az olanların %78,9 ‘unda kan kültüründe üreme saptanmamıştır. Hastanede kalış süresi 30 günden fazla olanların %57,1 ‘inde, hastanede kalış süresi 30 günden az olanların büyük çoğunluğunda kan kültürlerinde üreme saptanmamış olup, her iki gruptada hastanede yatış süreleri ile kan kültürü sonuçları arasında istatiksel olarak anlamlı ilşki bulunmamıştır (p:0,141 ) (Tablo 15). Tablo 14. BOS bulgularının hastanede yatış sürelerine etkileri <30 Gün >30 Gün t p Yaş (ay) 16,97±23,75 8,5±13,1 1,42 0,165 BOS Lenfosit 44,37±39,09 38,14±36,36 0,52 0,605 BOS PNL 55,63±39,09 61,86±36,36 -0,52 0,605 BOS/Kan Glukoz 0,36±0,18 0,15±0,12 4,44 0,0001
36
<30 Gün >30 Gün
Erkek 11 57,9% 7 33,3% χ²:2,43 Kız 8 42,1% 14 66,7% p=0,119 Enfeksiyon Bakterileri Üreme yok 4 21,1% 1 4,8%
Stafilokoklar 6 31,6% 6 28,6% Miks üreme 6 31,6% 11 52,4% Candida 0 0,0% 1 4,8%
Brucella 2 10,5% 0 0,0% χ²:6,52 Pseudomonas 1 5,3% 2 9,5% p=0,259 Hidrosefali etyolojisi Enfeksiyonlar 3 15,8% 2 9,5%
Konjenital malformasyon 10 52,6% 14 66,7% Hemoroji 2 10,5% 2 9,5%
Araknoid kistler 1 5,3% 0 0,0% χ²:1,77 Sınıflandırılamayanlar 3 15,8% 3 14,3% p=0,778 kan kültüründe üreme Üreme (-) 15 78,9% 12 57,1% χ²:2,16 Üreme (+) 4 21,1% 9 42,9% p=0,141 Pandy Negatif 4 21,1% 1 4,8%
(+) 3 15,8% 1 4,8%
(++) 4 21,1% 6 28,6% (+++) 7 36,8% 7 33,3% χ²:6,68 (++++) 1 5,3% 6 28,6% p=0,153 SET Proksimal Ventrikülit 5 26,3% 4 19,0% χ²:0,302 Menenjit 14 73,7% 17 81,0% p=0,583 SET Distal Yok 14 73,7% 11 52,4% Bakteriyemi 4 21,1% 9 42,9% χ²:2,18 Peritonit 1 5,3% 1 4,8% p=0,335 SET Yavaş Seyirli Klinik Yok 11 57,9% 11 52,4% Şant disfonksiyonu 8 42,1% 9 42,9% χ²:0,961 Şant boyunca sıvı sızması 0 0,0% 1 4,8% p=0,618
37
Günümüzde hidrosefali tedavisinde en etkin tedavi yöntemi olmamakla birlikte intraventriküler BOS birikiminin neden olduğu intrakranial basıncı düşürmek amacıyla, BOS’un başka bir vücut boşluğuna drenajını sağlayan şant sistemleri halen yaygın olarak kullanılmaktadır(1.3.41). Bu sistemler tedavi maliyetleri yüksek ve tedavisi güç olan komplikasyonları da beraberlerinde getirmektedirler. Özellikle pediatrik yaş grubundaki hidrosefali hastalarının tedavisinde kullanılan VPŞ sistemlerine bağlı komplikasyonlar operasyonu takip eden ilk bir kaç ayda en yüksek düzeye ulaşmaktadır. Pediatrik dönemindeki şant komplikasyonlarının yaklaşık %50’sini şant tıkanmaları oluştururken, ikinci sırayı şant enfeksiyonları almaktadır (2, 5). Subdural kanama ve effüzyon, aşırı drenaj sendromu, slit ventrikül sendromu, şant migrasyonu, şant kopması, şant kırılması, psödokist, intestinal perforasyon, pnömosefalus gibi komplikasyonlar daha nadir olarak görülmektedirler (2, 5).
VPŞ takılması sonrası gelişen komplikasyonlar temelde operasyon öncesi, operasyon sırasında ve sonrasındaki teknik detaylardan köken almaktadırlar (41).
Literatürde pediatrik yaş grubundaki hidrosefali olgularının cinsiyete göre dağılımları %55-60 erkek, %40-45 kız olarak bildirilmektedir (26, 27-30). Choux ve arkadaşlarının (26) 600 olgudan oluşan çalışmalarında olguların cinsiyete göre dağılımları 345 erkek ve 255 kız, Güzelbağ ve arkadaşlarının (29) 306 olguluk çalışmasında 165 erkek, 141 kız, Kontny ve arkadaşlarının (27) çalışmasındaki olguların 145’i erkek, 109’u kız, Casey ve arkadaşlarının (30) çalışmasındaki olguların 90’ı erkek, 65’i kız, Vanaclocha ve arkadaşlarının (31) çalışmasındaki olguların 20’si erkek, 12’si kız, Davis ve arkadaşlarının (32) çalışmasında olguların 678’i erkek, 515’i kız, Kulkarni ve arkadaşlarının (28) çalışmasında olguların % 54’ü erkekti olarak bildirilmektedir.
Bizim olgularımızı 1-84 ay yaş aralığında hidrosefali sebebiyle ventriküloperitoneal şant takılan ve enfeksiyon gelişen hastalar oluşturmaktaydı. 2001-2008 tarihleri arasında takip edilen 40 olgunun 18’i (%45) erkek, 22’si (%55) kız idi. Olgularımızın cinsiyetlerine göre dağılımı literatür ile uyumlu değildi.
38 Literatürde pediatrik dönemindeki hidrosefali olgularının etyolojilerine göre dağılımlarında OHKD sebebiyle gelişen hidrosefali olguları ilk sırayı almaktadır (27.29.36). Güzelbağ ve arkadaşlarının (29) serilerinde 306 olgunun 109’u, Kulkarni ve arkadaşlarının (28) serilerinde olguların %21,7’si, Bierbrauer ve arkadaşlarının (36) serilerindeki olguların %28’i, Kontny ve arkadaşlarının (27) 350 olguluk serilerinde 133 olgu OHKD’ne bağlı hidrosefalisi olan olgulardan oluşmaktaydı. Bizim 40 olgudan oluşan serimizde ise; 20 (%50) olguda OHKD sebebiyle hidrosefali gelişmişti. Olgularımızın hidrosefali etyolojilerine göre dağılımları literatür ile uyumlu olup, etyolojik nedenler içerisinde OHKD’leri ilk sırayı almaktaydı.
Literatürde özellikle yaşamın ilk bir yılında şant takılan olgularda şant enfeksiyonlarının görülme oranları daha ileri yaştaki olgulara oranla daha yüksek olarak bildirilmektedir (2. 23. 24.25.28.31). Pople ve arkadaşlarının (24) yaptığı 296 olguluk retrospektif çalışmada altı aydan küçük infantlarda şant enfeksiyonu oranı %15.7 iken, daha büyük yaştaki çocuklarda ise bu oran %5.6 olarak bildirilmektedir. Güzelbağ ve arkadaşlarının (29) çalışmasında bir yaş altında şant takılan olgularda şant enfeksiyonu oranı %16 olarak bildirilmektedir. Kulkarni ve arkadaşları (28) çalışmalarında şant enfeksiyonu için şant takılma yaşının küçük olmasını risk faktörü olarak bildirmektedirler. Bizim çalışmamızda ise şant enfeksiyonu sebebiyle çalışmaya dahil edilen olgulardan 17’si (%42,5) 0-1 yaş aralığında geri kalan 23 olgu ise(%57,5) 1-7 yaş arasındaydı. Olguların yaş gruplarına göre şant enfeksiyonu görülme oranlarımız literatürle paralellik göstermemekte idi.
Literatürde OHKD’ne eşlik eden hidrosefali olgularına takılan VPŞ’larda şant enfeksiyonu oranı yüksek olarak bildirilmektedir (23.27.28.29.31). Kontny ve arkadaşlarının (27) çalışmasında OHKD’ne bağlı olarak gelişen hidrosefali hastalarında şant enfeksiyonu oranı %10,5 olup, aynı çalışmada diğer etyolojik nedenlerle şant takılan olgulardaki şant enfeksiyonu oranlarından daha yüksek olarak bulunmuştur. Tuli ve arkadaşlarının (39) çalışmasında 73 OHKD’li olgunun 11’inde (%5.06) şant enfeksiyonu gelişmiş ve OHKD’li olgularda morbidite ve mortalitenin nedeni olarak şant enfeksiyonlarını bildirmektedirler. Bizim çalışmamızda da
39 OHKD’ne eşlik eden hidrosefali sebebiyle şant takılan ve enfeksiyon gelişenolgu sayısı 20 olup ventriküloperitoneal şant enfeksiyonu sebebiyle takip ve tedavi edilen hastalarımızın %50 ‘sini oluşturmaktaydı. OHKD’ne bağlı olarak hidrosefali gelişen olgularda şant enfeksiyonu oranlarımızın yüksekliği literatürle uyumlu bulunmuştur.
Şant operasyonlarını takip eden ilk iki ayda şant enfeksiyonu riskinin daha yüksek olduğu literatürde bildirilmektedir (5, 23, 26,28,31). Choux (26) ve Kulkarni (28) çalışmalarında şant enfeksiyonlarının büyük çoğunluğunun operasyonu takip eden ilk üç ayda ortaya çıktığını bildirmektedirler. Choux ve arkadaşları (26) çalışmalarında şant enfeksiyonlarının %57’sini şant takılmasını takip eden ilk bir ayda, %85’ini ilk dört ayda ve %15’ini dördüncü aydan sonra gördüklerini bildirmektedirler. Casey ve arkadaşları (30) olgularındaki şant enfeksiyonlarının %92’sinin şant takılmasını takip eden ilk üç ayda olduğunu bildirmektedirler. Kulkarni ve arkadaşlarının (28) çalışmasında şant enfeksiyonu gelişen olgularda reoperasyon zamanı 4-177 gün arasında olup, ortalama değer 36 gün olarak bildirilmektedir.
Bizim çalışmamızda ventriküloperitoneal şant enfeksiyonu sebebiyle takip ettiğimiz hastalarda enfeksiyon bulgularına en erken postoperatif 10.günde en geç postoperatif 300.günde rastlanmakta olup ortalama değer 77,53 ve standart sapma 80,19 saptanmış olup şant enfeksiyonlarının postoperatif gelişme periyodu literatür ile uyumlu olarak bulunmuştur.
Literatürde postoperatif erken dönemde şant enfeksiyonlarından sorumlu mikroorganizmalar deri florasında bulunan stafilokoklar olarak bildirilmektedir (23, 24,26-28,31,37,41). Choux ve arkadaşlarının (26) çalışmasında şant enfeksiyonlarında S.epidermidis %44, S.aureus %23, daha az olarak da Enterobacter, S.hemoliticus, Acinobacter, P.aeruginosa ve C.albicans enfeksiyon etkeni olarak bildirilmektedir. Kulkarni ve arkadaşlarının (28) serilerinde ise kültürde üretilen mikroorganizmaların 48,4’ü S.aureus, %38,7’si koagülaz negatif
operasyon sırasındaki kontaminasyonlarda en sık koagülaz negatif stafilokokların 40 enfeksiyon etkeni olduğunu bildirmektedirler. Kontny ve arkadaşlarının (27) çalışmasında da izole edilen 28 mikroorganizmanın 16’sını S.epidermidis oluşturmaktadır. Vanaclocha ve arkadaşlarıda (31) şant enfeksiyonunda izole ettikleri mikroorganizmaların %71,8’ini koagülaz negatif stafilokokların oluşturduğunu bildirmektedirler.
Bizim çalışmamızda da postoperatif dönemde gelişen 40 şant enfeksiyonunun 35’ünde kültürde mikroorganizma üretildi, beşinde ise üreme olmadı. Kültürde üremesi olan 35 olgumuzun 12’sinde (%30) enfeksiyondan sorumlu mikroorganizmalar S.epidermidis ve S.aureus, koagülaz negatif stafilokok’lardı, bununla birlikte kültürde üremesi olan olguların 17’sini mikroorganizmalar arasında yine koagülaz negatif stafilokokların çoğunluğu oluşturduğu miks üremenin izlendiği olgular oluşturmaktaydı. Geri kalan 11 olgunun ikisinde (%5) Brucella, üçünde (%7,5) C.albicans, birinde ise (%2,5)etken mikroorganizma P.aeroginosa idi. Çalışmamızdaki şant enfeksiyonu etkeni olan mikroorganizmalar literatürle karşılaştırıldığında literatürle uyumlu olarak bulunmuştur.
Literatürde Gram pozitif üremenin gözlendiği VPŞ enfeksiyonu olgularının antibiyotik dirençliliğine bakıldığında Fong ve ark.(50) Stafilakok enfeksiyonunda efektif tedavi seçeneğini kloksasilin olarak saptamışlardır. Pfaus ve ark.(52) stafilokok ventrikülitli olguların intraventriküler vankomisinin en etkili ilaç olduğunu yazmışlardır. Cunha ve ark.(51) da en etkili tedavinin vankomisin olduğunu savunmuşlardır. Jourdan ve ark ise şant enfeksiyonu gelişen olgularda en etkin tedavinin Teikoplanin olduğunu söylemişlerdir. Bizim çalışmamızda ise Gram pozitif mikroorganizmalarda tedavi seçeneği olarak en etkili antibiyotik ajanlar rifampisin, linezolid ve vankomisin olarak saptanmıştır.
Literatürde Gram negatif üremenin gözlendiği VPŞ enfeksiyonlu olglarının antibiyotik dirençliliğine bakıldığında Latif ve ark.(53 )27çocukta seftriaksonun BOS’a geçişini incelemişlerdir. Hem external ventrikülotomi drenajı hemde VPŞ’a bağlı gelişen menenjitlerde seftriaksonun BOS‘a geçisinin iyi olduğu ve tedavideki yeri vurgulanmıştır. Segal-Maurer ve ark. (54) seftazidim dirençli klebsiella’ya bağlı 41 VPŞ enfeksiyonlu olguda meropenem, imipenem ‘e duyarlılık saptanmıştır. Lu ve ark (55) hastane kökenli Gram negatif enfeksiyonlara karşı üçüncü kuşak sefalosporinlere direnç geliştiği vurgulanmaktadır. Barsic ve ark.(56) Gram negatif mikroorganizmalarda en etkin tedavinin siprofloksasin olduğu saptanmıştır. Bizim çalışmamızda Gram negatif mikroorganizmaların antibiyotik dirençliliğine göre en etkili antibiyotik meropenem olarak saptanmıştır. Pseudomonas için ise piperazin- tazobactam ve sefoperazon-sulbaktam en etkili olarak bulunmuştur.
Literatürde ventriküloperitoneal şant enfeksiyonlu olgularda prematüritenin önemli bir risk faktörü olduğu yönünde yayınlar mevcuttur. Yüklə 367,27 Kb. Dostları ilə paylaş:
|