Həyatımızı nağıllarsız təsəvvür etmək sadəcə mümkün deyil. Onları erkən uşaqlıqda tanıyırıq. Nağıllardan ilk dəfə dünyada yaxşı və pis, yaxşı və pis olduğunu öyrənirik. Nağıllar xəyalları oyadır və inkişaf etdirir, kiçik insana yaxşıları pisdən ayırmağı, düşünməyi, hiss etməyi və empatiya etməyi öyrədir, tədricən yetkinlik yaşına çatmağa hazırlayır. Əvvəlcə anam bizi "Şalgam" və "Ryaba Toyuğu" nu oxuyur, sonra Pushkin və Charles Perrault nağıllarının sehrli dünyası ilə tanış edir. Və orada özümüz Nikolay Nosov, Vitali Bianki və Evgeny Schwartzın ecazkar nağıllarını oxuyuruq. Və nə cür nağıllar var?
Nağıllar var
xalq və ya folklor;
ədəbi və ya müəllif.
Əzəldən bəri bir xalq nağılı bizə gəlib çatmışdır. Ağır bir işdən və ya uzun bir qış axşamından sonra bir daxmada məşəl yandıraraq insanlar qatlanıb nağıllara qulaq asdılar. Sonra onları bir-birlərinə izah edir, sadələşdirir və ya bəzəyir, yeni simvollar və hadisələrlə zənginləşdirirlər. Beləliklə, onlar ağızdan ağıza, nəsildən nəsilə ötürüldü. Ancaq nağıllar yalnız əyləncə üçün deyil, onlarda insanlar həyata münasibətlərini ifadə etmək istəyirdilər. Xalq nağıllarında ağıl, yaxşılıq və ədalətə inamı, həqiqətin yalan üzərində qələbə çalmasını, cəsarət və şücaətin təriflənməsini, axmaqlığa məhəl qoymamağı, düşmənlərə nifrət etməyi və ya onlara lağ etməyi görürük. Xalq nağılı keçmişlə əlaqəni hiss etməyə imkan verir və xalq mədəniyyətinin köklərinə qoşulmaq imkanı verir.
