Emirin oturduğu şehri ziyaret etmeği arzuluyo ruz.
Buhara'yi görmekle çok iyi edersiniz; Semer. kand'dan daha güzel bir şehirdir, çok sayıda camisi vardır; Emirimiz ilmi desteklediğinden medreselerinde kalabalık bir öğrenci topluluğu bulunur.»
Mirza bize, kıyısında kaplanlara raslanan Denav yakınlarındaki bir gölden bahsetti. Bir çok hayvanınkanma girdiklerinden Emir o kaplanların avlanmasını buyurmuştu: üzerine dallar konarak gizlenen çukurlar dan ibaret tuzaklar kurulmuştu.
Buharalı yanınızdan gecenin geç vaktinde ayrıldı. Bir müddet dinlenebileceğini umduğu Buhara'ya git mek üzere şafakta atla hareket edeceği için bize vedâ etti. Bir aydan beri Buhara'dan Semerkand ve Karşi'ye bir çok gezi yaptığından bir hayli yorgun düşmüştü.
Geceleyin, develerin boynuna asılan çıngırakların sesleriyle uyandık. Dökme kazan ve tencere yüklü bir kervan Karşi'den gelmişti. Sabah olur olmaz sallar Me- zar'ı Şerife gidecek olan kervanı karşı kıyıya geçire cekti.
Deveciler Karşi'ye bir taş (1) uzaklıkta Arab- Ha ne köyündendiler. Beglamış kuyuları civarında rasla- dıklarımız gibi bunlara da Arap deniyordu; çok zengin oldukları söyleniyordu, tüccarlara kiraladıkları sayısız develeri vardı ve hemen hemen tamamen yük taşıma işiyle ilgileniyorlardı.
Kervandaki adamlarla sohbet ederken Karşi yö nünde dört nala giden dört Afgan atlısı gördük.
Bakın neler olmuştu. Afganlar Semerkand'dan sa dece Kilif'e kadar yüklerini götürmesi için arabalar ve atlar kiralamışlardı, kendi kıyılarında yüklerini daha ileriye taşıyabilecek araçları bulabileceklerini sanmış lardı. Aldandıklarını görünce Buharalı arabacıları Amu- Derya'yı geçmeye ve kendilerini Mezar-ı Şerife kadar götürmeye ikna için her şeyi denemişlerdi. Bir gün ön ce onlara çok para, elbise, bol yiyecek içecek vaadet- mişlerdi. Arabacılar da ertesi sabah hazır olacaklarına dair yemin etmişlerdi. Fakat, AfganlIların sözüne en ufak bir güven duymayan ve bir defa ırmağı aştıktan sonra AfganlIların elinde oyuncak olacaklarını ve göz lerini kamaştıran parlak vaatler yerine pekâlâ kılıcın sırtıyla dayak yiyebileceklerini anlıyan arabacılar ge celeyin kampı terketmeyi daha ihtiyatlı bulmuşlardı. Uyandıklarında AfganlIlar bir tek arabanın gölgesini bile bulamamışlar, uzaklardan yük develeri getirmek zorunda kaldıklarından yolculuklarının epey gecikece ğini anlamışlardı; işte bu yüzden arabacıların arkasın dan bu atlıları yollamışlar, onlara çeşitli armağanlar vererek geri dönmelerini temin etmek istemişlerdi.
İki saat sonra atlılar hiç bir şey elde edemeden geri döndüler.
Bize Kilif'in doğusunda bulunan bir ormandan bah setmişlerdi. Beraberimizdeki Rus subaylarından biri yerlilerden biri tarafından ormanın varlığını kesinlikle işitmişti. Bir Kilitli Kilif - Şirabâd yolu üzerinde üç taş uzunluğunda fevkalâde güzel.bir orman olduğunu ıs rarla belirtti.
Hatta evimin kapısı o ormanın ağacından ya pılmıştır, diye ilâve etti.
Oraya araba ile gittin mi?
Hayır; yol sadece atla gidilebilecek kadar düz gündür.
Bu kadar bilgilerle gerçeği yakaladığımızı san mıştık; bu adamın yalan söylediğini veya hiç bir şey den anlamadığını farkettik. Nitekim, Orta Asya'da bi zim anladığımız anlamda orman kelimesinin karşılığı olmaması mümkündür. Bizim kelimenin karşılığı, bu ülkede sürekli. ağaç kesiminden sonra değerini tama men kaybetmişti. Nesne yok olmuş, sadece kelime kal mış ve bir vahanın kenarında toplanmış iki, üç .yüz ağaçlık bir topluluğa İzafî olarak bu ad verilmişti. Yüz kilometre gittikleri hâlde bir tek söğüt bile göremeyen bu ülke insanları için o gerçek bir orman sayılabilir!
KİLİF'TEN ŞİRABAD'A
«Eski Amu-Derya'nın görünüşü — Kara Moğol Türkmenler— 1878 kışı — Kara Moğolların sefaleti
Tavşan av», fitilli tüfekle av — Bir garip kuş — Saz — Yağmacılar — Ormanda av hayvanlan — Rö portaj — Başarıya duyulan hayranlık — Kaplanlardan bahsediliyor — Çeşitli su yolculuğu usulleri, sal, tu tum — Gömülü insanlar — Amu Derya'dan Şirabâd'a
Hekimin kanunsuz çalışması — ».
Amu - Derya üzerinde yer alan Çuşka-Guzar'a doğ ru hareket ettik. Yol ırmağın hemen yanı başında uzan mıyordu; tuzlu bir vâdi ve çevre dağların kayalarının ufalanmasıyla kumunu alan bir çöl arasından kuzey doğuya doğru gidiyordu., iki saat boyunca atla gidin ce doğuya doğru dönülüyordu; bir uçurumun kenarı boyunca çıkan sarp bir dağ yolu, uzakta akan Amu -Derya'nın kıyısına inen bir boğaza kadar yükseliyordu. Atların nal sesleri önümüzde kaçışan keklikleri ür kütüyordu; tüfekle bir el ateş iki beyaz kartalın ilgisi ni çekti; sivri bir tepenin üzerinde geniş kanatlarını a- çarak bir müddet süzüldüler, baktılar, sonra haşmetli bir edâ ile uzaklaştılar.
Boğazın alt kısmında, yaklaşık dört kilometre öte-
de, saz örgüsünden yapılmış, kelle şekeri biçiminde yirmi kadar kulübe Kulanaşa kışlağını (1) teşkil edi yordu. İçinde Türkmenler oturuyordu. Sert tüylü iri ço ban köpekleri kulübelerin çevresinde dolanıp duruyor du; atlarımızın üzerine saldırdılar ve hayvanların bilek lerini ısırmaya başladılar. Köpekleri zorlukla kırbaç'a dağıttık. Havlamaları nihayet sahiplerinin dikkatini çek ti, sert sesle hayvanlarını çağırdılar.
Kulanaşa'dan çıkarken içinde kimse o İmi yan bir kaç saklı gördük, sonra yol Amu-Derya'ya yaklaştı. Taşkın zamanı ırmağın sularını alan arıklar da gözük tü. Şimdi hepsi kupkuruydu. Sazlar, kamışlar ırmak boyunu bir orman gibi kaplamışlardı. Bu orman keklik lerin, tavşanların, yaban domuzlarının tercih ettikleri bir gizlenme yeri olup, kaplanlar serinlemek için yine oraya gelirler. Tünkmenlerin tarıma elverişli bir hâle sokmak istedikleri yerlerde sazlar yanmıştı, işte böyle aydıınlıklardan biri sayesinde Amu-Derya'ya bir bakış fırlatabildik.
Güneş alçalmış, ufuk kızarmıştı; ırmağın ortasın da çıkmış ve karaya bağlanmış adacıklar üzerinde telli turnaları ve leylekleri sıralar hâlinde dizilmiş olarak görüyoruz; küçük koylarda akıntıdan uzakta yaban ör dekleri toplanmışlar ve kendilerini dalgaların çırpın masında sallanmaya bırakmışlardı. Amu-Derya'ya ge lince, bu deniz kadar geniş ırmak keyfince akıyor, kâh sağa, kâh sola dönüyor, bir kıyıya verdiklerini öteki kıyıdan alıyordu. Şurada kıyıyı dolduruyor, ötede oyu yordu. Yüzeyinde sessiz, yalnızlığın sükûnetini bozma dan ovaların arasından akıp gidiyordu. Taşıdığı muaz zam su kütlelerini batıya aktarıyordu. İşte kavimlere yol gösteren ilk yüzyıllardaki göçmenlere Batı'mn yo lunu açan yaşlı Oxus buydu.
(1) Orijinal metinde aynen Türkçe yazılmıştır. (Ç.)
Arkamızda Baysun dağlarının son kolları iniyordu; güneş ıssız yamaçları renklendiriyor, kayaların düz yüzlerini parlatıyor ve karlı zirveleri bir hacının sarığın dan daha beyaz gösteriyordu.
Önümüzde güneyde, boz renkli çöl büyük bir hat çiziyordu.
Bunca büyüklüğün altında ezilmiş, bakışlarımız şaşkın, bu güçlü tabiatın içinde düşünebilen bir mole kül olmaktan mutlu hareketsiz kaldık. Arada sırada, ır mağın sürekli vuruşları karşısında artık direnemiyen bir parça kıyıdan kopup, boğuk bir sesle düşüyordu. Ansızın gagasını şaklatan ve kanatlarını çırpan neşeli bir leylek bizi daldığımız rüyâdan uyandırdı ve konak lamadan önce önümüzde daha bir taşlık (8 km.) yol culuk olduğunu hatırlattı.
Küçük kervanımıza erişeceğimiz zaman güneş bat mıştı. Bir çeyrek saat içinde, gece geldi, karanlık bas tı. Rehber başa geçti ve uzun zaman kızıIderiIi yürü yüşünde onu izledik. Solda bir ışık göründü, köpekler havlıyor, üç yüz metre ötede konuşmalar oluyordu, dizginlerimizi çekerek o yöne döndük. Obadaki av kö peklerinin güçlü bacaklarına borçlu olduğumuz bir tav şanın nefis etinden yemeden yatmadığımız bir Türk men çadırında geceliyecektik.
İzlediğimiz yolun ortasından geçtiği toprak par çası, ırmak ile o yöreye adını veren Kara _ Kamar dağ silsilesi arasına sıkışmıştı. Yirmi yıldan beri Orta As ya'nın bu yöresi, çok yoksul hayatları yüzünden ta mamen yerleşik olarak yaşayan Türkmenler tarafından işgâl ediliyordu. Bize Kara . Moğol Türkmenler aşire tine mensup olduklarını soyledjler. Bu insanlar sürüle rini kaybettikleri zaman genellikle göçebeliği terkedi- yorlardı; bir kaç yıldan beri, Buharalıların deyimiyie «Ekmek arayanların sayısı giderek artıyordu. Eskiden kuraklık veya şiddetli soğuk sürülerini yok ederse, a macı yağma olan seferler tertip ediyorlar ve yurtlarına kendilerine pek pahalıya mal olmamış koyun ve inek ler ile dönüyorlardı. Bazen koyun ararken bir kervana raslıyorlar, hemen kuşatmakta tereddüt göstermiyor lar, fazla cesaretli olanları kılıçtan geçiriyorlar, diğer lerini atlarırvn arkasına bağlıyorlar ve yeteri kadar e- sire sahip olunca bunları Buhara ve Hive köle pazar larında satıyorlardı. Şimdi Ruslar Semerkand'a, Amu -Derya'nın ağzında hâkim durumda olduklarından yağ ma gitgide daha zorlaşmaktadır.
Elde kılıç sağlanan geçim yerine şimdi sadece topraktan medet ummak gerekiyordu. Türkmen artık çölde kuyuların yakınında av aramaktan vazgeçiyor du. Zaman değişmişti, üzengileri üzerinde dikilerek u- fukta gözükecek olan kervanı gözliyen Türkmen şimdi amaç'ı (1) üzerine eğiliyor ve zorlukla toprağı işliyor.
Bir kara Moğol bize, «On yıl kadar önce Amu-Der- ya'yı iyi tanıyan bir çok arkadaşımız Kara Moğollar'- dan bir topluluğu Kara - Kamar yakınlarında yerleşme ye ikna etti. Cesaretle işe koyulduk, toprağı tarıma el verişli bir duruma getirdik, Emir'in bize verdiği buğ dayı ektik ve eskiden sazlardan başka bir şey yetişme yen topraktan ürün aldık. Toprak o kadar verimli de ğil, fakat Amu-Derya'nın belirli zamanlarındaki taşfan- ları sayesinde fazla zahmet vermeden, kolaylıkla sula nabiliyor. Kışın sular alçalınca Amu'nun kıyılarına ge liyoruz, toprağı işleyip, ekiyoruz, sonra dağlardaki kar lar eriyip ırmak kabarınca tarlalarımızı suluyor, biz de onun önünden çekilerek yüksek yerlere çıkıyoruz.»
«1877-1878 yıllarında korkunç kış hüküm sürdü ğü sıralarda Kara Moğollar çof sefil bir hayat içinde yaşıyorlardı. Soğuk ineklerimizi, koyunlarımızı kırmış tı; bir tek buzağı, bir tek kuzu soğuğa dayanamadı. Birgün önce akşamleyin iyi görünen biri ertesi sabah ça dırında donmuş olarak görünüyordu. Kimse şimdiye kadar böylesine korkunç bir kış geçirildiğini hatırla mıyordu. iki ay süreyle Amu-Derya üzerinde kaplı buz lardan karşı kıyıya rahatça geçilebildi. Bu bizim için büyük bir yıkım oldu, 1879-1880 kışı da yine çok şiddetli geçti, ve Kara Moğolların sefaleti daha da art tı.»
Konakladığımız yerde kötü keçeden dört beş yurt tan başka bir şey yoktu. Büyük çoğunluk sazlardan ö- rülmüş sığınaklar altında yaşıyordu, işte bu tür bir sı ğınağın, —eğer yukarda bir sipoyla ve aşağı kısmında soğuk girmemesi için taşlarla tutturulmuş uçuca iki hasırdan ibaret bir yere sığınak denirse— içinde mev cut eşyalar: çatlak topraktan bir testi, tahtadan iki ça nak, kötü bir sandık, bir paket zincir, yerde yatak göre vi yapan bir hasır. Haşarattan hiç bahsetmiyeli'm. işte bir adam, bir kadın ve iki çocuğun oturduğu «ev» bu hâldeydi. Kadın haricinde hepsi çıplak başlı ve çıplak ayaklıydı. Pamukludan bir gömlek ve aynı kumaştan bir don giymişlerdi. Kadının başında bir örtü, üstünde de elbise yerine kullandığı, topuklarına kadar uzanan bir gömlek vardı. Elbiselerin pisliği anlatılamaz dere cede idi. Üç keçinin sağladığı süt ve çalışmalarının ürünleri ile hayatlarını sürdürüyorlardı.
Kara Kamar işçilerinin ne durumda olduklarını mutlaka tahmin edebiliyorsunuz; hiç çalışmayan ve di ğerlerinin onlar için ekip, biçtikleri, ürün aldıkları ve bunlara çalışmalarının karşılığında bir ölçek pirinç, bir miktar un, yemek artıkları ve eski elbiseleri verdik leri «zenginler» tarafından yönetilirler.
Bir serdar olan en zengininin üç kötü ineği, bir atı, iki keçisi, üç koyunu, sadece bir kaç yerinden de lik bir çadırı vardı. Servetleri, taşınır ve taşınmaz maı-larıyla üç yüz frankı geçmez. Diğerlerinin nezdinde saygı duyulan bir mevkii vardır.
Türkmenler kara ve su avcılığında mahirdirler. 0- lağanüstü bir maharetle attıkları bir ipe bağlı üç çatal lı zıpkınla balık avlamayı tercih ederler; sürek avında tazıları, pusu avında da fitilli tüfekleri kullanırlar.
Tazıyla avlanma çok kolaydır. Atlılar sazlık yer lerde dolaşarak tavşanı ova tarafına doğru kaçmaya zorlarlar, bu arada bir süredir aç bırakılmış tazıları tu tan yayalar, tavşanı görür görmez köpekleri bırakırlar; atlılar çığlıklar atarak tazıları kovalarlar ve bir kaç da kika içinde «Eşek kulaklı hayvan» tazının dişlerindedir. Dört nala gelen atlılar hemen tavsam tazının ağzından alırlar, kafasını keserek, bunu mükâfat olarak tazıya verirler.
Fitilli tüfekle av daha büyük itina ister. Avcı, av lanmak istediği av 'hayvanının davranışlarını iyi bilmek zorundadır. Tavşanın ve kekliklerin su içmek veya yem lenmek için nereye geldiğini biliyorsa kamışların ara sına pusu kurar, kendisini gizleyecek şekilde sazları bağlar, sonra tüfeğini çatalın üzerine yerleştirir; tüfe ğin ateşleme haznesini barutla doldurduktan sonra ka vını. hazırlar; dışardan farkedilmemesi için üzerine toprak 'rengi örtüsütıü örter, örtünün yırtıklarından dı şarıya gözleyerek bekler; keklik gelip, her zamanki ye rini alınca, topraktaki tohumları gagalamaya veya kur sağını suyla doldurmaya başlar ve o zaman avcı çak mağını çakar, önce kav görevi yapan kurumuş bitki leri tutuşturur, sonra barutu patlatacak olan fitile ateş verir ve son derece dikkatle nişan alır, vuracağından emin olunca fitili baruta deydirir ve tüfek patlar. Ba zen barut patlamasa da, ateş edildiğinde mutlaka vu rur. Türkmenin hedefini şaşırdığı enderdir.
Kara Kamar'ın tek fitilli tüfeğine sahip olan aşi retin Nemrud'u silâhı omuzunda asılı ziyaretime geldi.
Bu, geniş yüzlü, küçük çekik gözlü iri yarı gürbüz bir adamdı.
Beni selâmladı.
Muitik'ini (1) göster bakalım, dedim..
işte, bak. Şeninkini göstersene.
Eski ve üzeri altın tellerle işlemeli silâhı incele dim. Ucunda tüfeği yerden kırk santimetre kadar kal dırmaya yarayan bir çatalı bulunan bir metre otuz san tim boyunda namludan ve kabaca yontulmuş nhlamur ağacından dipçikten meydana gelmişti. Namlunun ka lınlığı yaklaşık bir santimetre kadardı; dışı altı köşe, içinde dik dört yiv vardı; kalibresi de altı milimetre likti. Namludan bir demir çubuk vasıtasıyla sokulan kurşun tanesini ancak fırlatacak kadar barut konuyor du. Dipçiğin yanına tutturulmuş bir mil etrafında dö nebilen S şeklinde bir demir parçası ucuna pamuktan bir fitil bağlanmıştı; bu parçayı elle barut haznesine sokup çıkarmak mümkündü.
Bu arada Türkmen horozlu silâhımı evirip, çeviri yor ve anlamadığı mekanizması karşısında dilini şak latıp duruyordu.
Tüfeğin parçalarını söktüm ve; ona açıklamalarda bulundum.
Namluyu kaldırarak kapatıyoruz, horozu kaldı rıyoruz ve ateş etmek için şu madenî tetiğe basıyoruz.
Yine dil şaklaması ve başın hareketi.
Açıklamalarımdan sonra bir deneme yapıyorum, ateş ettikten sonra süratle tüfeği dolduruyorum.
Cakşi ıbeğim. diye nihayet Türkmen cevap ver_ di ve hemen ilâve etti: Bana biraz barut verebilir mi sin?
Bana canlı bir kuş verirsen sana istediğin ka dar barut veririm.
Barut ver, sana bir tane getireyim.
Ona bir kaç atımlık barut verdim, teşekkür ede rek yaramdan ayrıldı, iri vücudunu sallayarak uzaklaş tı. Arkasından seslendim.
«— Hey, sana bir şey sormayı unuttum. Güzel tü feğin nereden gelmişti?»
«— Satın almıştım.»
«— Nerede?»
«— Pazarda.»
«— Hangi pazarda? Karşi'de mi?»Gülerek,
Bilmiyorum.»
Benim yiğit Abdulzair:
«— Tüfeğin yağma malı olduğunu anlamadın mı ?»
Türkmen bir müddet sonra yine tüfeği omuzunda geri geldi; her birinin göğsünde bir kurşun, iki kekl'k getirmişti. Ayaklarımın dibine attı.
«— Hani canlı kuş?» diye sordum.
«— Burada, kaputumun altında;» diye cevap ver di.
Kumaşın altında hareket eden bir şey sekiyorum.
«— Haydi göster bakalım kuşunu.»
Fakat o hiç acele etmiyordu.
«— Bana barut vereceğini söylemiştin;» diyerek yavaşça kaputunu araladı.
«— Tamam, şimdi sen kuşu göster.»
Ve kulaklarından çekerek bir tavşan çıkardı.
«— Kuş dediğin bu mu?»
«— Ha, Ha, bana barut vereceksin, dostum, söz verdin.»
Hep birlikte, kuş yerine bana tavşan getiren Türk- menin kendine olan güveni karşısında kahkahalarımızı tutamadık, önce Abdulzair’in yaptığı şakaları anlama dı, sonra bizimle beraber gülmeye başladı. Alaylarımı za hiç aldırmıyordu; ona barut verilmiş, amacına eriş mişti.
Amu kıyısında dolaşırken küçük bir koy içine giz lenmiş bir kayık gördüm. Bu, Mezar-ı Şerif'e satmak üzere tuz taşıyan Kara Moğollara aitti. Böylece Kilif'e hatta daha aşağılara kadar uzanıyorlardı. Kayığa iple çekerek akıntıya karşı çıkıyorlardı. Billûr hâlindeki bu tuz onlara dağlardan geliyordu. Aynı zamanda kamış da satıyorlardı. Kamışları hemen toprak hizasında ke siyorlar, bir sal teşkil edecek şekilde topladıklarını deste yapıp bağlıyorlardı. Yanlarına bir kaç günlük yi yeceklerini alarak, bu ilkel araçla mallarına alıcı bula bilecekleri yere kadar ırmakta yol alıyorlardı. Yine ilkel bir kürekle önlerine çıkan engelleri uzaklaştırıyorlar, veya bir kum adasına otururlarsa kurtulmaya çalışıyor du. Mallarını kaplanacak bir evi veya örülecek hasır lara ihtiyacı olanlara sattıktan sonra, keselerinde bir kaç kuruş veya pazardan satın aldıkları bir kumaş par çasıyla kıyı boyunca yurtlarına dönüyorlardı. Kamış Türkmen için çok değerlidir. Onunla ısınmak için ya kacağını, evini yapacak maddeci ve kurak dönemlerde ot bulamadığı zamanlar, iyi günler gelinceye kadar in sanlara ölmiyecek kadar süt veren inek ve keçilerine taze sürgünleri temin etmektedir.
Kara Moğollar, kışın kendilerini yağmalamaya ge len Kara Türkmenlerin akınları ile devamlı tehdit al tındadırlar. Bunlar eski soydaşlarını yağmadan muaf tutmazlar. Eski Normanlar gibi, yalnız şu farkla ki, on lardan daha az kalabalık ve ağaç azlığından daha az sayıda kayıklara binerek gelirler. Saldırılarını daima geceleyin yaparlar. Yağmacılar ırmağı dikkatle çıkarlarve «çalışacakları» yere gelince, kayıklarını saklarlar.ve son ana kadar kendilerini belli etmezler; sonra karan lıktan yararlanarak, köylerin veya çadırların yan.ina ka dar sokulurlar ve koyun, inek, at, kısacası ellerine ne geçerse kaldırırlar. Köpekler havlayarak herkesi uyan dırırlar, buzağısından ayrılan bir ineğin böğürtüsü yağ macıların yönünü belli eder, yağmalananlar arkaların dan koşarlar, yetişirler, büyük bir döğüş çıkar, bazen ölenler ve yaralananlar olur, iki taraftan birinin kazan ması, hâlinde, ya yağmalananlar kendilerinde çalınan malları geri alırlar, ya da diğerleri ganimetleri ile ka- yıklarına erişir ve ırmağa açılırlar. Sınır civanında ça lıştıklarımdan, bir gün önce Buhara topraklarında çal dıklarını ertesi gün Afgan kıyısında satarlar veya tersi olur; kendilerine gerekli olan hayvanları veya araç, ge reçleri yanlarında altkoyarlar.
Okuyucu bazı Orta Asya kaviımlerinin pek de hoş bir hayatları olmadığını anlamıştır. Buna bağla olarak kesesinde bol parası olan bir entrikacının veya bir muhterisin böylesine sefalet içinde yaşayan insanlar dan nasıl kendisine taraftar toplayabileceğini de aniı- yacaktır. Herhangi birini tahtından indirmek ve «Dev letin dizginlerini» kendi ellerine almak isteyen birisi için bir ihtilâl, bir darbe tertiplemek en kolay şeydir. Herhangi bir Türkmene bir miktar para, sırtına bir kaput altına bir kat ve eline bir kılıç verdikten sonra her gün pirinç, arada sırada koyun yiyebileceğini, çay içebileceğini söyledikten sonra onu istendiği kadar sa vaşa sokmak 'mümkündür. Nitekim yüzyıllardan beri ihtiraslı, beğler ülkenin altını üstüne getirmişlerdir, ve «Barışjn huzurunu» bilen insanların sayısı fevkalâde az olduğundan bu durumun daha uzun müddet devam etmesi olağandır. Bizim batılı iktisat şartlarımıza göre, bir savaş zenginleştirdiğinden çok daha fazla insanı mahvetrnektedir. Halbuki AsyalIların önemli bir kısmıiçin bu bir eğlencedir. Ülkenin herhangi bir yerinde çatışma olduğu söylenince, herkes atına atlayarak «te. maşa»yı seyretmeye, eğlenmeye koşar. Asıl amaçlan karışıklıktan yararlanarak yağma imkânlar»! aramaktır. Ruslar durmadan güneye doğru ilerlediklerinden bunun artık son bulacağını söyliyebiliriz. (1)
3Î mart akşamı geçiş için bir salın beklediği Çuş- ka Guzar Domuz geçidi} a vardık. Bu mevsimde çok yolcu ve kervan geçiyordu; çalıştırılan altı kayık, Tür kistanlı tüccarların kışın Kunduz ve Kulm'a satmak ü- zere götürmeye alışkın oldukları koyunların nakline an cak yetmekteydi. Bu sıralarda, şimdiden ot bürümüş Baysun dağlarından Semerkand'a gitmek üzere gel mekteydiler. Salın yanına geldiğimizde çobanlar uzun yünlü, boylu ve bol etli koyunlar! indirmekle meşgul düler. Karşı kıyıda kayıklara binmek için sıra bekleyen diğer sürüler görülüyor ve hayvanların aptallığından* sabırsızlanan çobanların haykırışları kulağımıza kadar geliyordu.
Sal âmiri ilk defa Frenkleri görmekten mutlu, bi zi çay içmeye dâvet etti. Ona göre çevrede av hayvan ları kaynıyordu; tavşanlar, sülünler, keklikler sazlık larda bol miktarda mevcuttu; kurt ve yaban domuzu da eksik değildi ve gelişimizden üç gün önce bir kap lan görmüştü. Bu vahşi hayvan, sürüleri izliyor ve yol boyunca haracını alıyordu; diğer zamanlarda sık or manlık yerlerde kalıyor ve tercih ettiği yiyeceği, ya ban domuzunu avlıyordu. Abdulzair'in okumuş birisi olarak takdir ettiği ev sahibimiz çok konuşkan birisiy di. Bizi ilgilendiren ve Surkhân civarında bulacağımızı sandığımız harabeler hakkında kendisine sorular sor duk. O harabeleri biliyordu; hikâyesini anlatmaya kalk-
(1) Zaten Türkistanlıların bu şuursuz durumu Rusların is tilâsını kolaylaştırmıştır. (Ç.)ti, ve irticalen ortaya koyduğu konuşmasında olaylar ve tarihler aklın almıyacağı bir şekilde birbirine karış tı. Kısaca, Cengiz-Han'ın bu şehirleri inşa ettirdiğini, İskender'in ise onları yakıp, yıktığını söylemek istiyor du. Belki de, kendisi güçlünün ve muzafferin hayranı bir Asyakı izlenimini bırakmamak için yıkıcı rolünü bir Batılıya yüklemekle bize hoş görünmek istemişti.
Saldan inen ve Şirabâd yönüne doğru giden bir sürü atlı gördük. Nereden geliyorlardı?
Azizlerin türbelerinde duâ ettikleri Mezar-ı Şe riften geliyorlar; dedi.
Abdul bunların Buhara Emiri tarafından gönderilen ve AfganlIların Ruslara nasıl davrandığını ve Atodur- rahman'ın konuklara karş.ı cömert olup olmadığını an lamaya çalışan casuslar olduğunu söyledi. Casuslar yavaş yavaş Şirabâd'a geldikçe Beğ olaylardan haber dâr etmek istediği efendisine bir rapor yazıyordu. Rus ların içinde bulunduğu kervanın çok yavaş hareket et mesinden, mükemmel eğlenceler tertiplenen Mezar-ı Şerifte çok iyi karşılanacağı bilinmekteydi.
Ülkedeki âdete göre yabancıları adım adım izle mek, gözlemek ve Ernir'e bütün olayları ve hareketleri ni bildirmek gerekiyordu. Biz de aynı gözetimin etki- si altındaydık. Her şey, on dördüncü yüzyılda bu yöre leri gezen Arap gezgini İ'bni Batutâ'nın Hint kralı hak kında anlattıklarındaki gibi geçmektedir: «Hint kiralı nın devletlerinin her şehrinde, olanları anlatan ve ora lara gelen her yabancıyı kendisine bildiren bir istihba ratçısı vardır. Bir yabacı gelirse, önce onun hangi ül keden geldiği yazılır; adından, belirgin işaretlerinden elbiselerinden, arkadaşlarından, atlarının ve hizmet kârlarının sayısından, nasıl oturup, yemek yediğinden, kısacası nasıl bir varlık olduğu, meşguliyetlerinden ve göze çarpan meziyetleri ile kusurlarından bahsedilirdi. Kral yabancı hakkında her şeyi bilmelidir ki onu huzu runa kabul etsin; üstelik hükümdarın ona vereceği lü- tûflar meziyetleriyle orantılı olur.»
Bu, bir kurum hâline gelmiş muhbirlikten başka bir şey değildir ve Doğulular o konuda başarının do ruğuna çıkmışlardır.
Emir Abdurrahman'ın hızlı gelişen talihi gibi ö- nemli bir olay bütün konuşmaların konusunu ele geçir mişti. Başka yerlerde olduğundan daha fazla olarak Asya'da, bir gün önce yerilen bir şey ertesi gün utan ma duyulmadan övülmektedir. Aslında önemli olan bir insanın varlıklı veya güçlü olmasıdır, yoksa onun bu duruma, nasıl ve hangi yollardan geldiği önemli değil dir. Eskiden sürgün olan Abdurrahman Han şimdi güç lü bir imparatorluğun hükümdar! olup, karısı ile ço cuklarını büyük bir ihtişamla kendisine iade ediyorlar dı. Şu hâlde Allah Abdurrahman Han'a uzun ömürler versin!
Abdulzair de genel heyecanı paylaşıyor ve Afga nistan yönünde bakarken, kollarını alabildiğine açıyor ve «Ne kadar büyük bir ülkeye sahip!» diyordu.
Sal âmiri de bire bin katarak şöyle diyordu:
«Abdurrahman'ın hazîneleri çok zengin; oğulları na eşlik eden Ruslara beş bin altın gönderdi; Mezar.ı Şerîf'te müminler için altın işlemeli ipekliden bin kha« lat, kırk pud (1) çay, beş yüz pud şeker, kebab için iyi yağlı binlerce koyun, palav için bilmem ne kadar bat man pirinç; sekiz gün boyunca herkese ziyafet verile cek. Ne büyük Emir!»
Patronlarının arkasında sözlerini dinleyen kürek çilerin gözleri bu inanılmaz sayılar karşısında hırsla parlamaya başlamıştı. İçlerinden birinin daha önce ziyaret ettiği Mezar-ı Şerîf'e mymkün olsa hemen ha
(1) Bir pud 16 kg; bir batman da yerine göre 1 ilâ İ8 pud gelmektedir.
reket edeceklerdi. Onun söylediğin gör, «Sulama için bol su mvcut olduğundan olağanüstü verimlilikte, ga yet iyi işlenmiş bahçelerle çevrili bir şehirdi.»
Bizim topluluk bütün bu insanların pek hoşuna git mişti ama daha ilerde konaklamak zorundaydık; at bindik. Beğe ödemelerin tutarını teslim edecek olan sal âmiri Şirabâd'da ziyaretimize geleceğine söz verdi.
Amu kıyısında plaj gibi uzanan kûmlar arasından geçerken bir adam bize rehberlik ediyordu. Kumun yü zeyi rüzgârın etkisiyle düzgün bir şekilde kırışmış ol masına ve bir halı kadar masum gözükmesine rağmen, üzerinde tesadüfen yürürse içinden çıkılması bir hayli zor olan çok kaygan bir kum çukuruna düşme ihtimali vardır. Yabanî ördekleri yakalamak isterken böyle bir tecrübe başımızdan geçti. Büyük bir talih eseri elim de sadece tüfeğim vardı ve hiç bir şekilde yürümeye çalışmadım; hemen yapılacak olan tek şeyi yaptım: kar nımın üzerine yatarak ve bir az da bir yengeç gibi sü rünerek, kötü durumdan kendimi kurtardım. At üzerin de olunursa, hayvanı mutlaka yukarı kaldırmak, arka ayakları üzerinde döndürmek ve sağlam bir yer ara mak gerekir-. Tehlikeyi sezen hayvan, daima büyük bir enerji ile bu harekete katılır. Önünüzde bir rehber var sa, yapılacak tek şey onu izlemektir; zira ancak o böl geye ait birisi suyun eskiden beri çekildiği ve kuru kum kabuğunun bir atlıyı taşıyacak kadar sert olduğu yerleri bilebilir. Gözle bir şey farketmenin imkâra yok tur.
Konaklıyacağımız yere varmak için,.ırmağın yanın da sazlıklar arasında kaybolan dar yollara girdik. Bir müddet bir yolu izledikten sonra sık sık, solda yeni a- çılmış yola girmek zorunda kalıyorduk. Sağ kıyısını açgözlü dişiyle durmadan kemiren ırmak atların izle riyle açılmış yollara yavaş yavaş tecavüz ediyordu. Bir yarım dairenin olduğu yere bir çıkıntı yaratarak.
veya bir burnun uzamasını durdurup onu yok ederek kendi kayısında durmadan değiştirip, yerinden oynattı ğı bir sürü küçük koy oyuyordu; sanki, bir türlü başarı ya ulaşamadan kıyısını düzeltmek istiyordu.
Akşam üstü sivrisineklerden hiç bu kadar rahat sız olmamıştık; bereket versin geceleyin güney-batı rüzgârı şiddetini arttırdı ve rahatsız edici ziyaretçile ri uzaklara götürdü. Bu sivrisinekler çok küçüktü, gö rülmedikleri ve ancak hissedildikleri doğruydu.
Sivrisineklerden artık kurtulmuştuk; şimdi de, fal solu ve yırtıcı sesleriyle, en az yorgunları bile çileden çıkaracak bir ısrarla uluyan çakallar başladı. Nihayet kendi konserlerinden bıkmış olacaklar ki seslerini kes tiler, biz de uyuyabildik. Sal âmirinin kaplanlardan bahsetmesinden mi, yoksa uyumak ihtiyacı duymadık larından nm nedir, derin bir uykudan sonra bir ara uyan dığımda bizim adamları hep ateşin başında sohbet ederken gördüm; Büyük Ayı gökte çizdiği dairenin ya rısını katetmişti ve onlar hâlâ ateşi söndürmeye ni yetli görünmüyorlardı.
Adını taşıdığı iranlı kahramanın cesaretine sahip olmıyan yiğitimiz Rüstem, atlanın sırtlarını ateşe dön düklerini, hep aynı noktaya baktıklarını ve uyumadık larını işaret etti; orada dolaşan büyük bir hayvan olma lıydı.; acaba Çuşka - Guzar'da sözü edilen kaplan mıy dı bu? Aldandığım ye beni taklit etmesini söyledim; bir az sonra koyun postundan paltomun içinde kolla rımı kavuşturup uykuya daldım; böylece uluyan yirmi çakala, durmadan sokan sivrisineklere nazaran sessiz, ce dolaşan bir kaplanın çok daha az rahatsız edici ol duğunu göstermeye çalışıyordum.
Ertesi gün sabah, gelişimizden haberdâr olan Şi- rabâd beği tarafından yollanan bir adamın ziyaretini kabuj ettik. Oturduğu yerde fazla eğlenme imkânı bu- lamıyan bu beğ, Batı'dan gelen insanları iyi incelemekve hemen efendisine etraflı tasvirini yapacak bir ada mını yollamakta acele etmişti. Beğin adamı ile sohbet ederken, efendisine bol bol iltifatlar yağdırmayı ihmal etmedik. Ayağını üzengisine koyarken Amu üzerinden gelen bir gürültü duyduk: İki Türkmen bir ot yığını Çi zerine bağdaş kurmuş akıntının tesiriyle gidiyorlardı; bize yüksek sesle selâmünaleyküm diye bağırıyorlar dı; onlara kıyıdan cevap verildi. Her zamanki sorular soruldu:
«Nereye gidiyorsunuz?
Frenklerle Şirabâd'a.
Ya siz?
Kerki'ye sazlarımızı satmaya.
Allah sizi korusun!
Allah sizi korusun!» Hepsi birden, ırmaktaki- ler ve karadakiler, sakallarını sıvazladılar.
Biraz sonra Türkmenler bir adanın arkasında kay boldular.
Sonra Türkmenlerden az ilkel olmıyan bir denizci daha gözüktü; kıyıdan yaklaşık üç yüz metre ilerde ırmağın ortasında yer alan adalardan birine erişmeye çalışıyordu. Kolunun altında aracını taşıyordu: Boyun ve dizlerin büküldüğü yerde sıkıca bağlanmış, kılları dışarı gelecek şekilde çevrilmiş bir keçi postu, ispan ya’da fıçı yerine geçen bu tulumlara şarap doldurur lar; Kara Kamar’da daha ziyade su veya derin bir ır mak geçileceği vakit hava ile doldurulur.
Yeni gelen dizini yere dayadı, postun sağ ayağını, buğday çuvalının ağzı gibi bütün eliyle kavradı, delik kısmına ağzını dayadı ve kuvvetlice üfledi; nefes alır ken parmaklarını sıkarak havanın dışarı kaçmasına en gel oluyordu. Bu hareketi bir kaç defa tekrarlaması so nunda keçi postu hava dolarken yuvarlaklaşmaya baş ladı. Dikkatle o ayağı bağladı, bir eliyle tuluma bastı rırken kulağını yaklaştırarak ayaklardan hava kaçıpkaçmadığını kontrol etti, ve aracından artık emin olun, ca suya bıraktı. Sol eliyle sarıldığı tulumu gövdesine bastırdı, sağ eliyle kendisine yön verirken ayaklarını kuvvetle çırparak ilerlemeye başladı; bazen de postun iki arka ayağını elleriyle tutuyor, dümen ve kürek gö revi yapan ayaklanı ile suyu köpürtüyordu. Bu usûl sa yesinde bizim yüzücü ırmağı enlemesine aştı ve kendi kuvveti ile akıntının hızını iyi hesap etmiş olduğundan, bir hayli yukarda suya girmiş olmasına karşılık aşağı yukarı istediği yere varcb.
Gözümüz önünde yüzen Türkmen çok maharetli bir adamdı. Akıntının ortasında dişlerinin ve boşta o- lan tek elinin yardımıyla sakince tulumun bazı yerle rini yeniden bağladığını görünce bir hayli soğukkanlı birisi olduğunu anladım.
Gözlerimle izlediğim ve sazlıkta indiğini gördüğüm sülünleri ararken açık havada yerleşmiş bir Türkmen ailesine rasladım. Bir hasır parçası üzerine sırt üstü yatmış baba derin bir uykudaydı; büyük oğul da yatış şekline varıncaya kadar babasını taklit ediyordu; yarı - çıplak, cılız bir kadın olan anne ateşi canlandırmak için saz kesiyor ve on beş yaşlarında gözüken küçük oğul, üzerinde sadece basit bir don, başı çıplak, zayıf ve yanmış sırtını eğerek tencerenin önünde diz çök. müş, pirincin pişmesine bakıyordu; kemikleri çıkmış bir inek kötü otları kemiriyor ve kösteklenmiş bir at, dört ayağı havada uzanmış yatıyordu; güneş bütün bu sefaleti aydınlatıyordu.
Bu yoksul insanların bulunduğu yerde toprak ezil miş göründüğünden bunların bir kaç günden beri bu rada oldukları anlaşılıyordu. Yoğrulmuş topraktan dai re şeklinde küçük bir duvardan ibaret, tencereyi top raktan yukarı tutmak için yeterince yüksek ve altta ya.kıt sokacak bir deliğe sahip ocaklarını inşa etmiş ol duklarından orada yerleştikleri muhtemeldi. Yerleşik
hayata karar kılan göçebelerin ilk «eşya»sı, yan»ında başlarını koydukları Ocak'tır. Her gün tencerenin et rafında sohbet edecekler, sığınaklarını kuracaklar ve «Kendi öv I er inde» olacaklar.
Kara Kamar'da bitki ve böcek mahsulü zayıftı. Ca- pus'ün (1) itina İle ot ve sinek topladığını gören Türk- menler kahkaha ile gülmeye başladılar. Onun hangi amaçla küçük hayvanları bir şişeye koyduğunu anlıya- mıyorlardı; fakat her şeyden eğlenebilen büyük çocuk lar olup, bir haylazlık sebebi bulduklarında Capus'u izleyip, ona yardım etmeye başladılar. Ot toplama şi: şeşini gururla getiren Rüstem onlara bu eğlenceyi su nan adamın bir Frenk olduğunu anlatınca, hemen ilk izlenimlerine döndüler, onu esrarlı bir amaç güttüğü nü sanarak gülmeyi kestiler,
Çuşka Guzar'dan Şirabâd'a gitmek için önce ku zeyde işlenmemiş bir bozkırdan geçmek gerekiyordu; ırmaktan iki buçuk saat mesafede, Amu'nun suları Pa- mirleri istilâ edip kıyıda oturanları geri çekilmeye zor ladığında bunların sığındıkları Saklıların çatlak du varları ile ekili tarlaları gözükmeye başlıyordu, iki ve ya üç metre yüksekliğinde topraktan sütûnlar ovada serpiştirilmişti; sütûnların içine oyulmuş kaba bir mer diven ile bir düzlük ile son bulanı tepeye çıkılıyordu. Hasat mevsimi yaklaşırken çocuklar, ihtiyarlar, işi gü cü olmıyanlar bu sütünün tepesine yerleşirler; ekin leri gagalamaya gelen kuş sürülerini korkutmak için taş atarlar, bağırırlar, el kol sallarlar ve iki tahtayı bir birine vurarak ses çıkarırlar. Bu kanatlı yağmacıların bu bölgeyi sık sık ziyaret ettikleri anlaşılıyordu, zira onlar için dikilen kulelerin sayısı bir hayli kabarıktı.
Üç saatlik at yolculuğundan sonra iki yüz evli; veya saklılı bir köy olan Talaşkan'a varılıyordu. Bura_
da Özbekler oturuyordu. İzafî bir rahatlık içinde otu ruyor sayılırlardı, çünkü komşuları Türkmenlerin kor kunç yoksulluğu yaranda bunların hayatları lüks gibi geliyordu. Bir müddet köyün aksakalının evinde kal dık. Atlarımıza saman verdi, bize de kaymaklı süt ile taze ekmek ikrâm etti. Tedavi olmak isteyen bir dos tunun gelmesiyle ikindi kahvaltımız son buldu; ilk de fa olarak kanunsuz hekimlik yapmak zorunda kalıyor duk, fakat bu sonuncu olmıyacaktı. Kısacası Orta As ya'da hiç bir diplomalı hekime raslamadık, çünkü ora da Tıp Fakültesi yoktu. Bizde nasıl baron veya kont olunuyorsa, burada c}a hekim olunuyordu; tedavi etme sırları, ilâçların listesi, Fransa'da soyluların nesillerini gösteren vesikalar gibi babadan oğula geçiyordu.
Bize tedavi olmaya gelen sıracalı hasta, ot ve bö cek toplayan Frenkler olduğumuzdan bizim bilgimiz den kesinlikle emindi. Ona bol bol kızarmış koyun eti yemesini, kalın giyinmesini, soğuk almaktan kaçınma sını, böylelikle daha çok yaşayabileceğini öğütledik. Adamcağız bize bütün kalbiyle teşekkür etti ve Tanrı nın lütfûnun bizim üzerimizde olmasını diledi. Abdul- zair eline iki parça şeker sıkıştırdı.
Bu köyün ahalisi Türkmenlerin saldırılarına hedef oluyordu; bu yüzden evleri çok yüksek bir duvardan meydana gelmiş bir müstahkem mevki içinde inşa e- dilmiş olup, köye savunması kolay, küçük bir kapıdan giriliyordu. Yağmacıların Şirabâd’ın surlarına kadar ilerledikleri söyleniyordu.
Tos'aşkan'dan çıktıktan sonra, yolun tırmandığı te pelerden, batıda dağlar boyunca, yeşil ağaçlar, toprağı verimli yapan sel yataklarında küçük köyler, ve kuzey -batıda, Şirabâd vahasının saçakları olan ve köyleri temsil eden yeşil bölgeler görülüyordu; uzakta Surk- han'a komşu dağların boz renkli kütlesi farkediliyordu.
İlerledikçe tarım faaliyetlerinin arttığım, tarlalarıile uğraşan, çapa sallayan, topraklarına Şirabâd - Der ya'nın sularını aktaracak olan arıklar,ı onaran yerlilere daha sık raslanıyordu.
Bu ırmak Baysun dağlarından doğuyordu; Buhara devletinin bu bölgesinde karların erimesiyle aynı za mana gelen yağmur mevsiminde Amu-Derya'ya erişe biliyordu. Dağlardan inerken çözdüğü tuzlardan dolayı suyu çok tuzlu olup, ancak taşkın zamanında içilebilir hâle gelir. Bu sırada taşıdığı tuz miktarı aynı kalmak ta, fakat su miktarı önemli ölçüde artmaktadır.
