Mii.ich Chag'ri Oqtosh
Tirikligida qadrini bilmaganlaringiz uchun...
Antaliyaga
joylashganimdan
keyin
qarshi
luiiiondagi xonadonga Nasiba ismli bir xola ko'chib o'tdi.
nil muddat bu xolamning uni ham chiqmadi.
Keyin esa
lui'chish tashvishlari orqali bir-birimiz bilan tanishdik.
Nasiba xolam yolg'iz o'zi yashar, ushbu xonadonga
li.im bir o'zi ko'chib kelgandi. Xuddi qolgan umrida birovga
I'htiyoji yo'qdek, barcha buyumlarini o'zi tashib kirgizgan
i‘(li. Men ham bolahgimda
berilgan tarbiyaga muvofiq
larzda hijolat tortgancha Nasiba xoladan nima uchun
cshigimni
taqillatmaganini
so'raganimda,
"Qo'yaver,
o'g'lim. Men ‘o'zim epladim”,
degan qisqagina javobni
oldim. Qo'lidagi buyumlar eski bo'lishiga qaramay, uning
iichun o'zgacha qadri borhgi ko'rinib turardi. Va nigohim
luyqusdan televizorning
yonida turgan fotoramkaga
tushdi. Ramkaning bir tomonida Nasiba xola va narigi
tomonida esanotanish kishining surati bor edi.
Suratga tikihb qolganimni ko'rib, Nasiba xola biroz
o'z hikoyasidan gapirdi:
"Uni ilk bor ko'rganimda yoshim o'n yettida
edi.
Tabiiyki, o'sha paytlari shaharlarimiz hozirgidek
rivojlanmagan edi. Biz oilam bilan qishloqda yashardik.
Uni biz istiqomat qiladigan qishloqda uchratgandim. Men
uni sevib qolgandim, o'g'Um. Uning yoshi menikidan biroz
katta edi.
Shu zaylda oradan ikki, uch yil o'tdi. Bizning
munosabatlarimizga otam rozi bo'Imadi.
Qishloqning
badavlat oilalaridan birining o'g'liga uzatish uchun oylab
meni siquvga olishdi.
Men esa
yoqtirmagan insonim
83
