1-Cİ MÖvzu sosiologiya elminin meydana gəlməsi, predmeti, metodu, funksiyaları, strukturu

SİYASƏTİN SOSİOLOGİYASI
I. SİYASƏTİN SOSİOLOGİYASI ANLAYIŞI, ONUN PREDMETİ VƏ TƏDQİQAT OBYEKTİ
Siyasətin sosiologiyası sosial-siyasi sferanın öyrənilməsi ilə məşğul olur. O, böyük insan kütləsinin
fəal iştirakı və sosial təsiri ilə ijtimai məqsədlərin əldə olunduğu ijtimai-siyasi münasibətlər sferasını əhatə
edir. Sosial-siyasi sferanın əsasını siyasi münasibətlər, müxtəlif sosial institutlar (iqtisadi, dini, siyasi və s.),
habelə onların arasında qarşılıqlı münasibətlər, sosial - siyasi və hüquqi normalara nəzarət edən və bunun
üçün zəruri olan nüfuza, hakimiyyətə, maddi-texniki vasitələrə malik olan təşkilatların (sosial institutların
və müəssisələrin) fəaliyyəti, jəmiyyətlə fərd arasında dövlət və onun müəssisələrinə aid olan sosial əlaqələr
təşkil edir.
Siyasi münasibətlər sinfi və qrup mənafelərinin həyata keçmə forması olub ijtimai münasibətlər
sistemində fərdlərin və insan birliklərinin sosial davranışına nəzarət edilməsi və idarə olunması
funksiyasını həyata keçirir.
Siyasi münasibətlər fərdlərin və insan birliklərinin sosial-siyasi fəaliyyətinin nətijəsi kimi meydana
çıxır. Çünki həm fərdlər, həm də insan birlikləri ümumi məzmun səjiyyəsinə, ijtimai inkişaf prosesinin
idarə olunmasında iştiraka malikdirlər. Hazırkı şəraitdə bu proses daha da mütəhərrik xarakter alaraq
demokratik özünüidarə prosesinə çevrilir.
Beləliklə, siyasətin sosiologiyasının predmetinə aşağıdakılar daxildir: müxtəlif birliklərin sosial-siyasi
fəaliyyətinin qanunauyğunluqlarının öyrənilməsi; bu mənafelərə xidmət edən sosial institutların sosial-
siyasi sferanın inkişafının ümumi qanunauyğunluqlarına müvafiq olan fəaliyyətinin məzmununun təhlili
və s.
Artıq XIX əsrin sonlarından başlayaraq siyasət elmi ilə sosiologiya arasında yaxın əlaqələr
formalaşır. Təsadüfi deyildir ki, Veber, Maykels, Moska, Pareto və Ziqfrid kimi Qərbi Avropa alimləri
məhz hər iki elmin formalaşmasında mühüm rol oynamışlar. Çox vaxt bu alimləri siyasi sosioloqlar,
yaxud sosioloci düşünən politoloqlar adlandırırlar. Amerikalı sosioloq Seymur Martin Linset «siyasi
sosiologiya» anlayışını irəli sürərək onu jəmiyyətlə dövlət arasında, ijtimai quruluşla siyasi institutlar
arasında qarşılıqlı əlaqələri öyrənən elm kimi qiymətləndirir. Lakin eyni zamanda o, qeyd edir ki, siyasi
sosiologiyanın tədqiqat sferası yalnız siyasi quruluşu müəyyən edən sosial amilləri öyrənməklə
məhdudlaşmır. Çünki, siyasi institutların özləri sosial struktur olub müstəqil amil kimi ijtimai sistemin
qeyri-sosial tərəflərinə təsir göstərirlər. Siyasət də iqtisadiyyat kimi digər ümumi ijtimai strukturlardan
dogan ikinji dərəjəli ünsür olmayıb müəyyən müstəqilliyə malikdir.
Hər bir jəmiyyətin mövjudluğu və inkişafı proseslərinin öyrənilməsində siyasi proseslər və
hadisələrin, hakimiyyətin həyata keçirilməsi ilə bağlı olan sosial fəaliyyətin tədqiqi mühüm əhəmiyyət
kəsb edir. Siyasətdə başlıja məsələ dövlət hakimiyyətinin təşkili, dövlətin fəaliyyətinin məzmunu,
məqsədləri və formalarının müəyyən edilməsidir. Müxtəlif sosial qrupların, siniflərin mənafeləri obyektiv
iqtisadi vəziyyətlə və sosial strukturda tutduqları mövqe ilə bağlı olaraq siyasətdə təzahür edir.
İstənilən sosial problem əgər vaxtında həll olunmazsa və əgər bu problemin həlli hakimiyyət
orqanlarından asılıdırsa onda o tədrijən siyasi xaraktek daşımağa başlayır.
Dövlət hakimiyyəti mövjud jəmiyyətdə hakim mövqedə dayanan siniflərin və sosial qrupların iradə
və manafelərinin təmərküzləşmiş ifadəsidir. Siyasi fəaliyyətin özü jəmiyyətin əks mənafelərə malik olan
təbəqələrə parçalanması ilə əlaqədar olaraq meydana gəlmişdir. Məhz onun köməyi ilə siyasi hakimiyyətin təjəssümü olan güjlü sosial institut - dövlət meydana gəlmişdir. Sosiologiya siyasi hakimiyyətin, sosial-siyasi institutların, dövlət orqanlarının fəaliyyətini öyrənməklə yanaşı onların səmərəliliyinin artırılmasıüçün əməli təkliflər də irəli sürür.
Sosial-siyasi münasibətlərin elementlərinin vəhdət şəklində və qarşılıqlı əlaqədə nəzərdən keçirilməsi
jəmiyyətin həyat fəaliyyətinin sosial - siyasi sferasının hüdudlarını müəyyən etməyə imkan verir. Sonunju
isə özündə sosial münasibətlərin xüsusi növünü (sosial-siyasi münasibətləri), siyasi institutların
fəaliyyətini, kütlələrin sosial fəaliyyəti və fəallığının bütün müxtəlifliyini, siyasi şüurunu və mədəniyyətini
təjəssüm etdirir.
Jəmiyyət həyatının əsas və başlıja prinsipi onun bütün sahələrinin demokratikləşməsidir. Bəşər
tarixinin təjrübəsi sübut edir ki, dövlət quruluşu yalnız o vaxt müvəffəqiyyətlə inkişaf edir ki, xalq özünü
idarə edir, siyasi proseslərdə fəal iştirak edir, siyasi proseslərə öz fəal münasibətini nümayiş etdirir. Bu,
özünü xüsusən seçkili orqanlara aparılan seçkilərdə, müxtəlif siyasi aksiyalarda iştirakda və s. daha aydın
surətdə büruzə verir. Əhalinin müxtəlif təbəqələri arasında aparılan sosioloci tədqiqatlar göstərir ki,
Azərbayjan yenidən müstəqillik əldə etdikdən və azad dövlətə çevrildikdən sonra xalqın demokratik
sərvətlərə olan meyli xeyli ğüjlənmişdir. 1920-ji ildən başlayaraq 1991-ji ilədək avtoritar və totalitar
sistemdə yaşamış olan xalqımız uzun müddət ərzində ijtimai-siyasi həyatda fəal iştirakdan məhrum
edilmişdi. Jəmiyyətin iqtisadi, siyasi və mədəni həyatında hər şeyin ideoloci əsaslar üzərində qurulması
geniş əhali kütlələrini şəxsi təşəbbüskarlıqdan, azadfikirlilikdən, müstəqil düşünjə tərzindən ayrı salmışdı.
Kütləvi informasiya vasitələrinin fəaliyyəti də buna öz neqativ təsirini göstərirdi. Kütləvi informasiya
vasitələri tərəfindən geniş təbliğ olunan «sosialist demokratiyası» anlayışı əslində şüarjılıqdan başqa bir
şey deyildi. Sosialist demokratiyası şəraitində yalnız bir partiya mövjud idi və seçkilər zamanı əhalinin
99,9 faizi seçkilərdə «iştirak» edərək həmin səslərin hamısını da kommunistlərə verirdi.
Müxtəlif ölkələrin demokratiyaya keçidi təjrübəsi göstərir ki, bu prosesin bir neçə modeli
formalaşmışdır. Adətən demokratikləşmənin Britaniya variantı klassik model hesab olunur. Bu varianta
əsasən monarxiya hakimiyyəti tədrijən məhdudlaşdırılaraq parlamentin və vətəndaşların hüquqları
genişləndirilirdi. Təbəqələr əvvəljə vətəndaş hüquqları, daha sonra isə siyasi və sosial hüquqları əldə
edirlər. Demokratikləşmənin bu modeli onun bir istiqamətdə, tədrijən inkişafını nəzərdə tutur.
Demokratikləşmənin üçünjü modeli tsiklik xarakter daşıyır. Bu model avtoritar və demokratik idarə
etmə formalarının əvəzlənməsini, siyasi elitanın demkoratiyaya formal pozitiv münasibətini nəzərdə tutur.
Bu tip quruluşlarda avtoritar və demokratik institutlar yanaşı mövjud ola bilərlər. Məsələn, parlamentlə
yanaşı hərbiçilərin xüsusi rola malik olmaları öz əksini bir sıra latın Amerikası ölkələrinin təjrübəsində
büruzə verir.
Dünya ölkələrinin təjrübəsi göstərir ki, jəmiyytəin demokratikləşməsinin ən optimal yolu elitaların
razılaşması əsasında yuxarıdan aşağıya doğru dəyişikliklərin həyata keçirilməsidir.
Azərbayjan müstəqillik əldə etdikdən sonra digər demokratik quruluşlarda olduğu kimi burada da
çoxpartiyalı siyasi sistem formalaşır. Hazırda ölkəmizdə çoxlu sayda ijtimai siyasi birliklər, hərəkatlar,
partiyalar və ittifaqlar fəaliyyət müstəqilliyinə malikdirlər. Senzuradan azad mətbuatın formalaşması da
ölkədə demokratik institutların təşəkkülünə böyük köməklik göstərir. Ölkənin Prezidenti vəzifəsinə,
habelə Respublikanın Milli Məjlisinə deputatlarpın seçkisinin alternativ əsaslar üzərində aparılması da
ölkəmizdə demokratik ənənələrin təşəkkülünə xidmət edir. Xüsusən əlamətdar haldır ki, yuxarıda
göstərilən proseslər geniş əhali kütlələrinin siyasətə jəlb oluniasına xidmət edir. Bundan əlavə
iqtisadiyyatın inkişaf mexanizminin dəyişdirilməsi, özəlləşdirilmə prosesinin həyata keçirilməsi, kolxoz və
sovxoz təsərrüfat formalarının fermer təsərrüfatı ilə əvəz olunması və s. kimi proseslər də müəyyən
mənada siyasi səjiyyə daşıyır. Bu proseslərin bilavasitə iştirakçıları olan böyük sayda insanlar istər-
istəməz siyasətə jəlb olunurlar. İnsan amilinin fəallaşması jəmiyyətdə demokratiyanın inkişaf
potensialını xeyli yüksəldir. Bu isə siyasətini sosiologiyasının mühüm tədqiqat istiqamətlərindən biridir.
Jünki, müxtəlif sosial subyektlərin sosial-siyasi fəallıgının tədqiqi siyasi mədəniyyətin formalaşması
prosesi ilə qırılmaz surətdə əlaqədardır. Yüksək siyasi mədəniyyətin geniş əhali kütləsinin şüurunun və
davranışının əsas səjiyyəsinə çevrilməsi onların ijtimai-siyasi fəallıq səviyyələrinin yüksəlməsinin başlıja
şərtlərindən biridir. Siyasi biliklər, inamlar və fəaliyyət siyasi mədəniyyətin əsas struktur elementləridir.
Bütün bunlara malik olan şəxsiyyət jəmiyyətin ijtimai-siyasi həyatında fəal iştirak edir, şəxsi
təşəbbüskarlıq nümayiş etdirir, vətəndaş mövqeyində dayanır.
Ümumiyyətlə jəmiyyətlə şəxsiyyət, ayrı-ayrı insanlar arasındakı qarşılıqlı münasibətlər həmişə
aktual xarakter daşımışdır. Hələ Qədim yunan filosofları göstərirdilər ki, insanlar anadan doğularkən
təbiətən bərabər hüquqlu olurlar. XVIII əsrin sonralarından etibarən Avropa və Amerikada liberal
hüquqların yayılmağa başlaması öz məntiqi yekununu 1948-ji ildə BMT-nin Baş Assambleyası tərəifndən
qəbul edilmiş olan İnsan hüquqları Bəyannaməsində tapdı. Şəxsiyyətin sosial hüquqları əksər ölkələrin
Konstitusiyalarında və hüquqi aktlarında da öz əksini tapmışdır.
Sosioloci tədqiqatlar göstərir ki, şəxsiyyət geniş sosial, siyasi və iqtisadi hüquqlara malik olduqda
onun ijtimai-siyasi proseslərdə iştirakı daha fəal olur. O, öz mənafe və maraqlarına uyğun olan fəaliyyət
növü ilə məşğul olmaq imkanı əldə edir.
Siyasətin məzmununun sosioloci təhlili sosial-siyasi vəzifələrin həllinin obyektiv mənafelərə və
tələbatlara uyğun olaraq aparılmasına əsaslanır. Siyasətin həyata keçirilməsi siyasi sistemin strukturunun
bütün tərəflərindən asılıdır. Lakin siyasi qərarları qəbul edən dövlət məmurları ilə ayrı-ayrı sosial
qrupların və ayrı-ayrı adamların mənafeləri çox vaxt üst-üstə düşmür. Deməli, elə bir idarəetmə
mexanizmi yaradılmalıdır ki, bütün mənafelərin maksimum uzlaşmasına imkan versin. Bu jür
mexanizmin axtarılıb tapılmasında isə sosiologiya elminin, sosioloqlar ordusunun apardıqları sosioloci
tədqiqatların mühüm əhəmiyyəti vardır.