Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar- yerası qurmaq barədə düşünməsində təəccüblü nə var ki? Onun əsl Məhəbbətlə qarşılaşdıqdan sonra aktyorluq dünyasının cəlbedici dün- yasını qurban verməsi də başadüşüləndir. O zaman Moskva Dövlət Beynəlxalq Münasibətlər İnstitutunun tələbəsi, hazırda məşhur “Pos- kriptum” proqramının aparıcısı olan Aleksey Puşkov onun sevimli hə- yat yoldaşı oldu. Nina Puşkova romanında öz həyatından bəhs edir. Müəllifin tale- yinə bir çox məşhurlar və sadəcə olaraq maraqlı insanlarla görüşlər ya- zılıbmış. Amma onun üçün ən vacib olan ailəsi, otuz ildən artıq davam edən sevgi əsasında qurulmuş ittifaqdır... aliyevheritage © Puşkova.N.V 2014 ISBN 978 9952 - 485 - 22 - 2 1200500001- qrifli nəşr 036-2014 3 Demək olar ki, 35 il sonra yenidən iki günlük Bakıda ol- duqda, bütün bu əhvalat gözlərim önündə canlandı. Mənim uzaq və dumanlı xəyallarımda şəhər ərəb nağılla- rındakı ayrı-ayrı fraqmentlər kimi qalmışdı: Karvansara, Qız qalası, təpənin üstündə - o vaxt mənə elə gəlmişdi ki, hündür dağın zirvəsində - Şirvanşahlar sarayı. Köhnə, alçaq binalı küçələrlə gedirsən və birdən qarşına üzərində müəmmalı yazılar olan oyma darvazalar, onların yuxarısında isə sanki havadan asılmış zərif erkerlər və xırda oyma eyvanlarla qar- şılaşırsan. Moskvada belə memarlıq yoxdur. Ona görə də “Mosfilm”in həm Şərq, həm də Latın Amerikası şəhərlərinin çəkilişlərdə təsviri üçün bu şəhəri seçib, bəyənməsi məni o qədər də təəccübləndirmirdi. Budur, onilliklər sonra, mən yenidən Azərbaycan paytax- tına səfər etməyə hazırlaşıram. Bir çox tanışlar Bakıya get- məyə hazırlaşdığımı öyrənən kimi, bir ağızdan bildirdilər ki, şəhər tamamilə dəyişib. Kimsə hətta bildirdi ki, neft pulları hesabına Xəzər sahilin- də yeni Əmirliklər salınıb, hətta az qala yeraltı keçidlərdə də büllur çilçıraqlar asılıb. Mən “Əmirliklər dəbdəbəsi”nin pərəstişkarı deyiləm. Qərb üslubunda tikilmiş Şərq aləmində maraqlı nə var ki? Sayrışan göydələnlər, saysız-hesabsız “moll”ar və vitrinlər, vitrinlər... Elə bil ki, şəhər mağazalardan və dünya brendlə- rindən ibarətdir. Onlar insanı hər tərəfdə təqib edir, öz parıl- tısı və cah-cəlalı ilə gerçəkliyi sıxışdırıb yox edir. Sanki virtual, xəyali aləmə düşmüsən, hər şey illüziyadır... Orada hətta dənizdən də dəniz ətri gəlmir, yosun basmış suyu və gəbərmiş balıqları ilə atılmış akvariumu xatırladır. Xeyr, Bakı – qətiyyən Əmirliklərə oxşamır. Turist və səyahətçiləri çox vaxt mühüm və qeyri-adi olan nələrəsə qoşulma hissinin gücləndiyi yerlər cəlb edir. Afrika- nın cənubundakı iki okeanın qovuşduğu Ümid burnu; Avro- panın ən cənub nöqtəsi – Atlantikanı sıldırım qaya kimi kəsən AZƏRBAYCAN OXUCUSUNA 4 Portuqaliyadakı Kabo da Roka burnu; oturmuş dəvəyə bən- zəyən və düz Mərakeşin sahil təpəliklərinə baxan Cəbəllüt- tariq belə dərk olunur... Burdan, bu diyarlardan cəsur dəniz səyyahları yeni aləmlər kəşf etmək üçün yola düşüblər. Belə sərhəd məntəqələri planetdə çox deyil. Şübhəsiz, Bakı da belə “sərhəd”lərdən biridir. Təpəliklərdə yerləşən və ter- raslarla dənizə düşən bu şəhər üzvi şəkildə iki sivilizasiyanı bir-birinə uyğunlaşdırır. Məhz burada Avropa qurtarır və Böyük türk və fars məka- nı – Orta Şərq məkanı, qədim hökmdarların, xanların, əmir- lərin və sultanların torpaqları başlayır... Yeni tikililərlə bərq vuran Əmirliklərdən fərqli olaraq, Bakıda sizi gerçək mədə- niyyət əhatə edir. Dubayda balaca, qədim məhəlləni gündüz çıraqla tapa bilməzsən, Bakıda isə hər şey qonşuluqdadır. Qədimlik burada müasir memarlıqla üzvi surətdə bağla- nıb. Əlbəttə, geniş meydan və bağlar, binaların düşünülmüş tərzdə işıqlandırılması, şəhər üzərində yüksələn göydələn- lər müasir Bakıya kosmopolitiklik gətirir. Bu dünyanın bir çox başqa paytaxtlarında da var. Köhnə Bakıda qonşuluqda yerləşən iki kiçik bağçanın var qüvvələri ilə rəqabət aparan sahibləri onların bir-birindən fərqlənməsinə nail olur, hər bi- rinə təkrarsız aura verirdilər. Hazırda bunlar itib. İndi bütün bunların arxasında əlahəzrət Dizayn dayanır. Amma Şərq məlum olduğu kimi, incə məsələdir. Və dina- mik üsluba məncə, minillik ənənələr və milli xarakter dirəniş göstərir. Şərq çayxanası əhvalı şəhərdə aşkar duyulur. İnsan- lar saatlarla balaca masalar arxasında əyləşərək, ətraf aləmi seyr edə bilirlər. İmprovizə edilmiş kiçik çayxanalarda, ka- felərdə, mağazalarda, sahildə mən çox tez-tez heç yana tələs- məyən insanlar görürdüm. “Çox dəqiq müşahidədir, - köklü bakılı ilə söhbətdə o, mənim fikirlərimi təsdiq etdi. – İndiki seyrçilərdə düzdür, dərviş tənhalığı yoxdur, amma medita- tivlik var”. İnsanlar maşınlarda söhbət edir, telefonla danışır, plan- şetlə onları əhatə edən şəhər mənzərələrini çəkirlər. Hərdən adama elə gəlir ki, onlar tələsməmək üçün qanuni imkanları- nın olmasına şaddırlar. Moskva əsəbiliyi və tələskənliyindən 5 sonra, Bakıda hökm sürən arxayınçılıq atmosferi mənə müa- licəvi təsir göstərdi. - “Nina Vasilyevna, zəhmət olmasa, mənə Bakının görünü- şü olan maqnitli şəkillər gətirin”, təsərrüfat üzrə köməkçim məndən xahiş etdi. O, Bakını çoxdan tərk edib, amma tez-tez deyir ki, bu şəhəri yuxuda görür. - Alla, deyirlər, Bakı tanınmayacaq dərəcədə dəyişib. - Amma Qız qalası qalıb, mən əminəm, - o gülümsədi. Alla haqlı imiş. Nəinki köhnə qüllə qalıb, hətta yeniləri, insan təxəyyülünü heyrətə gətirən Alov Qüllələri peyda olub. Bakının sürətlə dəyişən simasında isə əsas məsələ - şəhərin üslubu qorunub saxlanıb. Onun köçüb gedən bakılıların daim yuxularına girən füsunkarlığı itməyib, daha da gözəlləşib: Sovet İttifaqının ən uzun sahillərindən biri – yüzillik Dəniz- kənarı bulvara fantastik fəvvarələr, güllüklər, xırda körpülü kanal şəbəkələri, “adacıq”lardakı restoranlarla bəzək-düzək vurulub. Bakı restoranları – ayrıca söhbətin mövzusudur. Bizim Azərbaycana səfərimiz mənim səylə çəki atdığım dövrə təsa- düf etdi. “Nə qədər ki, Bakıdayıq, pəhrizi unut”, - ərim mənə məsləhət gördü. Doğrudan da, əgər qarşınızda müxtəlif təam- lar gözəl ətirlər saçırsa, dözmək çətindir. Göy-göyərtinin, tərəvəzin necə rayihəsi gəlir? Bəs Bakı tərəvəzləri?! Bəlkə də səadətdir ki, moskvalılar ləkdən yenicə dərilmiş yerli tərəvə- zin əsil dadını bilmirlər. Moskvanın mərkəzində, Usaçev bazarında alver edən azərbaycanlı İsməti məşğrur “duxan sahibi” ləqəbindən mən məhrum etdim. Kiloqramı 20 dollardan tərəvəz əvəzinə mənə saxta mal satanda, o, xəyalpərvərliklə gözlərini yumar, yuyulmamış kimyəvi mulyajı gövşəyərək, səsini aşağı salıb pıçıldayırdı: “Əsil Bakı tərəvəzidir!” İsmət, sən hər şeyi yaddan çıxartmısan. Bakı tərəvəzlərinin ətrini və dadını, balıq ləvəngisinin dadını, hətta ola bilsin ki, lülə-kababın qoyun ətindən, toyuq ətindən, nərə balığından və hətta kartofdan hazırlandığını da! Bütün bu qastronomiya bolluğuna bizi Azərbaycan torpağında qonaq ediblər. Helikopterlə şəhərin üzərinə qalxdıqda isə bu torpağı jur- nalistlərin yazdığı kimi quş uçuşu hündürlüyündən gördük. Biz gözlənilmədən aşkar etdik ki, Bakı dənizlə şəhərin hü- dudlarından yaşıl dağətəyinə kimi uzanan boz-sarı səhralıq arasında vadidir. Quru torpaq Şamaxının yaşıl xalısı qəfildən görünənə kimi xeyli uzanır. Yəqin ki, Puşkinin “Qızıl Xoruz”unda evlənmək naminə cavanlaşmaq üçün qaynar südün içinə tullanan qoca çarı özünə heyran edən Şamaxı çariçası orada anadan olub. İndi bizim evimizdə Təbriz və Kəşmir xalçaları ilə rəqa- bətə girən, parlaq naxışları ilə cəlb edən Azərbaycan xalçaları da var. Şamaxı rayonundan xatirə olan yumşaq qızılı ilə bərq vuran zərif vazalar – Şirvan tətbiqi sənət məktəbi ustalarının əsərləridir. Bütün bunlar bizim mənzilimizin interyerinə əla daxil olub və çoxdan evimizdə məskunlaşan fars bardaqları; gü- müşlə işləməli, yaşmalı və hənada isladılmış dəvə sümüyün- dən Mərakeş güzgüsü; haçansa maharacların pələng ovuna getdikləri üçdişli hind ov xəncəri – qatarlarla birlikdə göz oxşayır... Azərbaycanda keçirdiyim üç gün mənə təcili qurtulmağa məcbur olduğum iki kiloqram əlavə çəki ilə yanaşı, heyrə- tamiz şəhər haqqında heç vaxt unuda bilmədiyim gözəl xa- tirələr qoyub. Bu şəhərdə bütün memarlıq üslubları və böyük mədəniyyətlər heyranedici kokteyl kimi qovuşub və Bakıya gələn hər kəsi məftun edir. 7 Ananaslar şampanda! Ananaslar şampanda! Son dərəcə dadlıdır, köpüklüdür, acıdır! Nədəsə Norveçdəyəm, nədəsə İspaniyada! 1 Mən o vaxtlar qadağan olunmuş Severyanini sovet paspor- tu haqqında şeir öyrənən rəfiqələrimə oxuyurdum. “Artist!” – rəfiqələrim heyranlıqla pıçıldaşırdılar. Mən isə şairlər şairinin misraları altında büllur gül vazasına yarım banka ananas kom- potu süzüb, ad günümdən qalma şampanı əlavə edərək, Şukin adına məktəbə qəbul olunacağıma tam əminliklə içirdim. 1 Kitabdakı şeirlər sətri tərcümə olunub 8 SU SINAĞI Ömrümün on doqquzuncu ilini yenicə yarılamışdım ki, kli- nik ölüm keçirdim. Mayın sonları idi. Həmin bahar havalar çox isti keçirdi. Ey- nən yaydakı kimi. “Zaçot”lar məni əldən salmışdı, qabaqdan isə imtahan sessi- yası gəlirdi. Mən kimyaya, biologiyaya, latınca adlarını yadda saxlamaq lazım gələn çoxsaylı əzələlərilə baş və boyun anato- miyasına artıq nifrət edirdim. Tələbələrin asanlıqla yadda sax- laya bildikləri yeganə latınca termin “muskulus gluteus mac- simus” (böyük omba əzələsi) idi. Yerdə qalan aminturşular, embrionlar, nukleotidlər, sidik-tənasül sistemi və daxili ifrazat vəziləri – bunlar hamısı əsil dəhşət və mənim tibb institutunda təhsilimin qorxulu ilğımları idi. Tibb institutuna həkim anamın təzyiqi ilə daxil olmuşdum. O, deyirdi ki, mən hər şeydən əvvəl təhsil almalıyam. Yalnız sonra fikrimi dəyişməyəcəyim təqdirdə teatr məktəbinə daxil ola bilərəm. Anamın samballı dəlili isə belə səslənirdi: “Əvəzin- də həmişə çörəyin olacaq, üstəlik yağın və kürün də”. Mən instituta daxil oldum. Əlbəttə, vəd olunan buterbroda görə yox, əslində anamı məyus etməmək üçün. Nəhayət, mayın sonu. Biz anamla istirahət günlərini keçir- mək üçün şəhər kənarına, sanatoriyaya gedirik. Baş korpusun yaxınlığında, dayaz, ilıq sulu xırda bir çay vardı. O vaxtlar mən üzə bilmirdim, amma suya baş vurmağı sevirdim. Çay balacadır – batmazsan, axın da güclü deyil. Amma necə böyük həzzdir! Suya dalırsan, əllərini qabağa qayıq kimi uza- dıb, düz uzanırsan və havan çatdığı qədər, su səni aparır. Sonra ayağa durmaq, nəfəs almaq yenidən suya dalaraq üzmək olar. Belə dalmalardan birində, suyun üzünə çıxmaq istəyəndə, qəfildən hiss etdim ki, ayaqlarım altında heç nə yoxdur. Suyun qumlu, yumşaq, tanış dibi sanki yoxa çıxmışdı. İndiyə kimi xoş 10 və mərhəmətli görünən hər şey birdən qeybə çəkildi. Havam çatışmır, axın güclənir, nə edəcəyimi anlamıram. Məni vahimə bürümüşdü. Onurğalarım gərilənə kimi bədənimi düzəltdim və ayaqla- rımla suyun dibini tapmağa çalışdım. Daha bir saniyə - və mənə elə gəldi ki, barmaqlarımın ucu ilə dibə toxundum. Var gücüm- lə təkan verərək, bədənimi yuxarıya itələdim və su təbəqəsinin altından işığı, gün işığını gördüm. Amma suyun üzünə çıxmaq mənə müyəssər olmadı. Suyun üzərində yalnız mənim saçla- rım – tünd, uzun, sıx saçlarım görünürmüş (sonralar mənə de- dilər ki, məni də elə bu xilas edib). Amma bütün bunlar son- ra olub. Həmin an isə mən çırpınaraq, ümidsizliklə mübarizə aparırdım, havam çatmırdı, qışqırmağa cəhd göstərdim, amma ətrafda ancaq su var idi, yalnız su və bir də qara-boz zülmət. Qəfildən üzərimə ölüm hissi çökdü, həyatın yaxın və baya- ğı sonluğunu duydum. Klinik ölüm yaşayan insanlar çox vaxt işığa doğru irəlilədikləri qaranlıq tunel haqqında danışırlar. Mən tuneldə olmadım. Yalnız hərdənbir qırmızı qığılcımlarla bəzənmiş qatı zülmət görürdüm. Və bu zülmətdə bir az öncəyə qədərki xoşbəxt həyatımdan bəzi təlaşlı parçalar peyda olurdu. Yox, bunlar heç xatirə də deyildi. Daha çox bütövün, şüurum- dan işıq saçan güllələr kimi gəlib keçən keçmiş həyatın sonlu- ğu, parçaları idi. Bunlar mənə indi belə gəlir. Onda isə heç nə başa düşmədən, bilmirdim ki, bu həyatdır, yoxsa artıq ölümdür. Birdən bütün bu dəhşətin içindən sanki işıq zolağı çıxır... və məndən elə bil ki, həyatım haqqında danışmağı xahiş edirlər. Mən ora, dəh- şətli və qaranlıq su altına qayıtmamaq üçün danışmağa başla- yıram. Boğulduğum qatı zülmətə qayıtmamaq üçün, mən bir- dən həyatıma bəzək-düzək verməyə başlayıram. Və sonuncu fikrim belə olur: “İlahi, niyə yalan danışıram? Axı, onlar mənim haqqımda hər şeyi bilirlər!” Bu anda ürəyim yenidən döyünməyə başladı. Ölüm məndən üz döndərdi. Məni xilas edən yəqin ki, sanatoriyada həkimlərin dincəlmə- si oldu. “Tibb işçisi” sanatoriyasında ayrı kimlər dincələ bilər- di ki? Mən batmağa başlayanda, sahildə anamın yanında masa qonşularımız vardı – həkim və onun tibb institutunun yuxarı kursunda oxuyan oğlu. Lakin suyun üzünə çıxan saçlarım ol- masaydı, heç kim məni tapa bilməyəcəkdi. Bəli, məni saçlarım və iki savadlı həkim xilas etdi. Anam he- sabdan deyil: onun özünə o vaxt kömək edən lazımdı. Özümə gələn kimi birinci fikrim bu oldu: “Buranın havası necə də çirklidir!” Halbuki “bura” şəhərkənarı, yaşıllıq, büllur havalı bir yer idi. Amma mənim yenicə qayıtdığım su altında hava mənə daha təmiz gəlirdi... Həkim Vladimir İvanoviç qızğınlıqla anama söyləyirdi: “Sən bunu gördün? Yox, sən başa düşürsən, nə baş verdi? Heç kim inanmaz! Onun altı dəqiqə nəbzi vurmurdu, ürəyi döyünmür- dü, bəbəkləri işığa reaksiya vermirdi... Başa düşürsən, biz onu klinik ölümdən qaytardıq!” Mən eşidirdim ki, o, hipotermiya sözünü təkrarlayaraq, ana- ma nəsə izah edir, amma bütün bunların mənim haqqımda ol- masını anlaya bilmirdim. Ancaq onu başa düşürdüm ki, yaşayacağam. Həm də dəqiq bilirdim ki, necə yaşayacağam. Su sınağından keçdikdən sonra özümdə yeni keyfiyyətlər aşkarlamışdım. Birincisi, mən pataloji olaraq iyləri mərhələ-mərhələ hiss et- məyə başladım. Uzun müddət ərzində getdiyim hər yerdə pən- cərələri taybatay açırdım. “Bağlayıblar! Burada hər yeri necə də qapayıblar!”- deyərək, hər yerdə və hər bir havada pəncərələri açırdım. Bu həm mənim üçün əsil cəza idi (insan fəaliyyətinin bütün qoxularını duyduğuma görə), həm də başqaları üçün (donduqlarına görə). Lakin şükür tanrıya ki, mən yalnız ağır metalların qoxusunu deyil, həm də göbələk tellərinin, gizlən- miş inciçiçəyinin, qarlı qışdan oyanmış torpağın da ətrini du- yurdum. İkincisi və ən əsası isə indi mən əmin idim ki, sənədlərimi tibb institutundan götürərək Moskvaya gedəcəyəm və teatr məktə- binə daxil olacağam. Ərimin adı isə Alyoşa olacaq. Orada, o biri dünyada mən nədənsə bir neçə dəfə bu kişi adını eşitmişdim. 12 SEVGİ KÜÇƏSİ Həmin aprel elə isti idi ki, sonralar beləsi yadıma gəl- mir. Ad günüm aprelə təsadüf etdiyindən, duyğularımı coşduran və yorğunluğu canımdan çıxmayan, bütün aprel- ləri xatırlayıram. Həmin apreldə yaşadığım baharın hök- mən məni gələcək ömür-gün yoldaşımla qovuşduracağına əmin idim. Belə də oldu. Onunla teatrda qarşılaşdım. Həmin axşam Satira Teat- rında “Adi möcüzə” tamaşası gedirdi. O vaxtlar populyar teatrlara bilet tapmaq çox çətin idi. Biletləri “mestkom” və “profkom” vasitəsilə, ya da tanışların köməyilə tapırdılar. Belə əlaqələri olmayanlar isə möhtəkirlərə əlavə pul ödə- yirdilər. Mən Şukin adına məktəbin ikinci kursunda oxuyur, Sati- ra Teatrında işləməyə hazırlaşırdım. Bütün repertuarı əzbər bilsəm də, quruluşlara təkrar-təkrar baxmaq fürsətini əldən vermirdim. Teatr seçimim əvvəlcədən müəyyənləşmişdi: kursumuzun qızlarının hamısı və Moskvanın yarısı kimi, mən də müəllimlərimizdən birinə, Aleksandr Şirvindtə vu- rulmuşdum. Bütün bunlarla yanaşı, “Adi möcüzə” tamaşa- sında şahzadə xanım rolunu oynayan Tatyana İtsıkoviçin öz roluna qətiyyən uyğun gəlmədiyini düşünürdüm. Özü- mü isə təbii ki, bu rola tamamilə uyğun sayırdım. Mən te- atra tez-tez tələbə bileti ilə, deməli, həm də yerim olmadan gedirdim. Səhnə mizanlarını, mətni yadda saxlayır, bir söz- lə, tamaşaya qoşulmağa hazırlaşırdım. Həmişə də özbaşına ilk sıralarda otururdum, bir dəfə də olsun qeyri-qanuni ələ keçirdiyim yeri boşaltmağımı tələb etməmişdilər. Həmin gecə də belə oldu. İşıqlar sönməmişdən bir neçə saniyə əvvəl, beşinci sıradakı qabaqcadan bələdlədiyim boş kresloya çökdüm. Sağ tərəfdə məni maraqla süzən iki cavan oğlan oturmuşdu. 13 “Adi möcüzə” tamaşasından səhnə. Mixail Derjavin və Tatyana İtsıkoviç (həm də Vasilyeva) Şukin məktəbinin ikinci kursunda. Mənə elə gəlirdi ki, şahzadə rolu mənə Tatyana İtsıkoviçdən daha çox yaraşır 14 - Yaxşısı budur, səhnəyə baxın, - ciddi tərzdə onlara de- dim. Lakin onlar yenə də pıçıldamağa başladılar. Onlara tərəf dönərək növbəti xəbərdarlığımı edəndə, oğlanlardan birinin mənə gülümsədiyini gördüm. Cavan oğlanın iri dodaqları və böyük dişləri var idi. Antraktda zalı tez tərk etdim ki, qonşularım mənimlə ta- nış olmağa cəhd göstərməsinlər. Bütün ikinci pərdə boyu oğlanların nəyisə sakitcə müzakirə etdiyini eşidirdim. Hiss edirdim ki, söhbət məndən gedir, bilirdim ki, tamaşadan sonra mənimlə tanış olmağa çalışacaqlar. “Yox” deyəcəyimə möhkəm qərar verdim. Artıq foyedə arxadan “Xanım qız, sizi ötürmək olar?” sözlərini eşidəndə, mənim hazır “yox” sözüm arxaya dönməmiş dodaqlarımdan qopdu. - Yox! – bu dəfə gənc, gülümsəyən simaya baxaraq təkrar etdim. “Mən uşaqlarla tanış olmuram. Bu mənim üçün maraqlı deyil”, - demək istədim. Amma bu simada elə bir ifadə var idi ki, mən izahat verməyə məcbur oldum: - Mən teatr institutunun tələbəsiyəm və vurulmuşam... yaşlı adama... – lazım olduğundan da artıq ziddiyyətlə və çoxmənalı tərzdə (mənə elə gəldi) dedim. Lakin qarşımdakı elə bil ki, bunları eşitmədi. - Bunlar məni maraqlandırmır, - sakitcə cavab verdi. – Nə vaxt sizi görmək olar? Elə bilirdim ki, o, “bağışlayın”, “başa düşürəm” sözləri ilə kənara çəkiləcək. Bu baş vermədiyindən, bir neçə saniyə ona qəti və birmənalı şəkildə nə demək lazım olduğu barədə düşündüm. Bu anda döşəməyə baxırdım və birdən gördüm ki, cavan oğlanın ayağında eynilə mənim kumirimin geyin- diyi çəkmələrdən var. O, qəşəng, zərif, tozlanmayan zamş çəkmələr geyinmişdi – Şirvindtin çəkmələrindən! Ümumiy- yətlə, bu hündürboylu cavan oğlanın “sovet adamı”na mən- sub olmayan siması var idi. Dedim: - Bilirsiniz, cavan oğlan, mən Şukin məktəbində oxuyu- ram, sabah məşqlər arasında mənim azacıq vaxtım olacaq. Siz sabah gündüz saat birdə Vaxtanqov küçəsi 12a ünvanına gəlin, bizim məktəbimiz oradadır. Mən bayıra çıxaram. Bütün səhərisi günü xatırlayırdım ki, görüşüm var. Gö- rüş yox, - belə deyək, - tanışlığın davamı. Bununla belə, naməlum oğlanın gözəl olmayan siması (mənə belə gəlirdi) başımdan çıxmırdı. Saat birdə yerə kimi uzanan məşq ətəyində Şukin mək- təbinin geniş uzunsov artırmasına çıxdım. Mən özümü səh- nədəki kimi hiss edirdim. Bahar küləyi saçlarımı və geniş qaraçı ətəyimi yelləyirdi. “Xalq artisti pərəstişkarına güzəş- tə gedir” – yağlı boya ilə şəklim çəkilsəydi, belə adlanar- dı. Amma “pərəstişkar”ın nədənsə əlində çiçəklər yox idi. Məyusluğumu gizləməyə çalışdım və buna görə də birinci dilləndim: - Cavan oğlan, yanıma gəlin. O gülümsədi: - Doğrudan da, biz axı teatrda tanış olmadıq. Mənim adım Alekseydir. Donub qaldım. Hələ uşaqlıqdan, altı yaşımdan Alyoşa kişi adını sevir- dim. O vaxtlar ata-Çuxrayın “Əsgər haqqında ballada” filmi çıxmışdı. Filmdə Alyoşa Skvartsov rolunu yaraşıqlı Vladi- mir İvaşov oynayırdı. Sonralar Peçorin rolunu da oynayan İvaşov Svetlana Svetliçnayanın əri idi. Zərif Alyoşa adına vurğunluğum uşaq andıma çevrilmişdi: böyüyəndə ərim hökmən Alyoşa olacaq. İşə bax, o vaxta kimi həyatımda bir nəfər də Alyoşa olmamışdı. Və birdən – birə bu, gözəl olma- yan, çiçəklərsiz Alyoşa qarşıma çıxmışdı. Biz “Çarodeyka”ya qəhvə içməyə yollandıq və vaxtın necə keçdiyini duymadıq. Həm o, həm də mən dərsə qayıt- malı idik. Danışdıq ki, saat 19-da Qoqolun heykəli yaxınlı- ğında görüşək. 16 TALEYÜKLÜ 45 SANİYƏ Tərslikdən bu axşam işim çox idi. “Mosfilm”ə gedərək fotolarımı verməli idim. Mən nəhayət, aktyor kimi qeydə alınmışdım. Bir sözlə, vaxtında çatmalı olduğum görüşə yaman ge- cikirdim. Köhnə Arbatla mənə doğru gələn insanların ara- sından sivişib keçir, maşın və trolleybusların sədlərini dəf edirdim. Arbat o vaxt piyada zonası deyildi, kifayət qədər gur, ikitərəfli hərəkətin olduğu küçə idi. Qoqolun heykəlinin yaxınlığına çatanda saatın əqrəblə- ri səkkizə on beş dəqiqə qaldığını göstərirdi. Uzun, açıq qəhvəyi rəngli plaşda, amma əllərində bu dəfə çiçək tutan Aleksey arxası mənə dayanmışdı və saa- tına baxırdı. Mən əks tərəfdən ona yaxınlaşmışdım. Artıq getməyə hazırlaşdığını gördüm. Sonra mənə danışdığı kimi, böyük, dəyirmi şəhər saatı- Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|