1-mavzu: Falsafa fanining predmeti, mazmuni va ilm-fan, madaniyat taraqqiyotidagi o‘rni reja

Jo’mardlik. Jo’mardlik tamoyili esa SHarqda qadimdan mavjud. Ovro’pada uni altruizm nomi bilan Ogyust Kont ilmiy muomalaga kiritganini aytib o’tgan edik. U – kishidagi o’z qavmdoshiga achinish hissidan, unga baxt va farovonlik tilash tuyg’usidan kelib chiqadi, mohiyatan beminnat xayriyaga asoslanadi. O’z manfaatidan o’zga manfaatini ustun qo’yib, «o’z og’zidagini o’zga og’ziga tutib» yashash jo’mard insonning hayot tarziga aylanadi. Bu – oddiy xayriya emas, balki muhtojlikning har qanday ko’rinishiga qarshi o’ziga xos kurashdir. Ammo bu kurash insonparvarlik, vatanparvarlikdagi singari qat’iy jamiyat yoki jamoaning axloqiy–me’yoriy talablaridan kelib chiqmaydi, u faqat va faqat xususiylik tabiatiga ega, har bir shaxsning erkin ixtiyori bilan bog’liq axloqiy tamoyil. CHunonchi, biror kishi tomonidan insonparvarlik yoki vatanparvarlik talablarini bajarmaslik boshqalarda unga nisbatan nafrat hissini uyg’otadi, jo’mardlik ko’rsatmagan odam esa bunday ma’naviy javobgarlikka tortilmaydi. Zero, jo’mardlik mohiyatan «oddiy odamlik qobig’idan chiqa bilish», ilohiylik sifatlariga ega bo’lib borish demakdir, bu esa hammaga ham nasib etavermaydi.
Bundan tashqari, bizning milliy axloqshunosligimizda o’zbekchilik, mehmondo’stlik kabi tamoyillar mavjud. Ular millatimizning eng yaxshi an’analariga sadoqat tuyg’usidan kelib chiqadi va o’zbek kishisiga xos bag’rikenglik, do’stga, mehmonga borini bag’ishlashdek xususiyatlarni o’zida mujassamlashtiradi.
O’zbekchilik tamoyilini o’z hayot tarziga singdirib yuborgan kimsaning nomi el–yurt orasida «baraka topgur» iborasi bilan qo’shib aytiladi. Qishloq yoki mahalladagi hasharlarda, ma’rakalarda «qamishdan bel bog’lab» xizmatda turish, bemor mahalladoshi yostig’i ustida dalda berishga doim vaqt topa olish, qo’ni–qo’shnilariga haqiqiy hamsoya bo’lib yashash o’zbekchilikning asosiy unsurlaridir. Yoki mehmondo’stlikni olaylik. Milliy–mintaqaviy an’analarga asoslangan bu tamoyil ma’lum ma’noda o’zbekchilik bilan singishib ketadi. Masalan, g’arb kishisi o’zi taklif qilmagan kishini eshikdan muloyim savol–javob bilan qaytarib yuboradi, axloqiy majburiyatdan o’zini ozod deb hisoblaydi, o’zining erkinlik huquqini ustuvor sanaydi. O’zbek esa, eshikdan kelgan kishini «bir piyola choyga» taklif etadi, kirsa, juda bo’lmaganda, oldiga non–choy qo’yadi, notanish bo’lsa, tanishadi, hol–ahvol so’raydi, millatidan qat’i nazar, unga hamdard, ko’makdosh bo’lishga intiladi va buni axloqiy majburiyat tarzida emas, bir an’anaviy odat deb izohlaydi.
Ayni paytda bu tamoyillarni suiiste’mol qilish ham hozirgi paytda tez–tez uchrab turadi. O’zi qo’l uchida kun ko’rib turgani barobarida qarz–havola bilan katta to’ylar o’tkazish, to’ylardagi isrofgarchiliklar, hatto aza oshlarini ham «kim o’zarga» tarzida berish, charlar, beshik to’yi singari marosimlarga dong chiqarish uchun ayamay mablag’ sarflash, artistlarga qistirishlar, hatto boshidan pul sochishlar singari holatlar shular jumlasidan. Bunda biz fazilatning me’yor buzilishi natijasida illatga aylanganini ko’ramiz.
Lekin o’zbekchilik va mehmondo’stlikni bunday noto’g’ri tushunish sho’rolar davridan kelayotgan sarqit, o’tkinchilik tabiatiga ega bo’lgan hodisalardir. Aslida o’zbekchilik va mehmondo’stlik tamoyillari xalqimizning o’ziga xosligini ta’kidlaydi. Jahonning juda ko’p xalqlari bu tamoyillar egasi bo’lmish o’zbek millatiga doimo ehtirom, havas va hayrat bilan qaraydilar.
SHunday qilib, qisqacha xulosa yasaydigan bo’lsak, biz ko’rib o’tgan axloqiy tamoyillar individni yuksak axloqiy shaxs darajasiga ko’taradigan, uning hayotiga ijtimoiy–ma’naviy mazmun bag’ishlaydigan tushunchalardir. Zero, har bir kimsa o’zi tanlagan tamoyillari majmui tufayli komillik darajasining muayyan bosqichidan o’rin oladi, o’z hayotining ma’nosini anglagan insonga aylanadi. SHu tufayli axloqiy tamoyillar hayotimizda nihoyatda katta ahamiyatga ega.