A r X e o L o g ġ y a V ə e t n o q r a f ġ y a ġ n s t ġ t u t u



Yüklə 7,74 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə92/102
tarix30.12.2021
ölçüsü7,74 Mb.
#21570
1   ...   88   89   90   91   92   93   94   95   ...   102
(mavi,  sürməyi,  yaşıl  və  s.)  isə  sifariĢ  yolu  ilə  xüsusi  küp  boyaqxanalarında 

boyatdırılırdı. 

Ölkədə  keci  toxuculuğunun  sükunət  halını  poza  biləcək  sosial-iqtisadi 

Ģərait  yetiĢmədiyindən  əsrlər  boyu  keci  məmulatı,  texniki  cəhətdən  qeyri-təkmil, 

bəsit və bu səbəbdən də az məhsuldar əmək alətləri ilə toxunmuĢdur. Azərbaycanın 

iqtisadi  həyatında  əmtəə-pul  münasibətlərinin  ləng  inkiĢafı  nəticəsində  keci 

istehsalının toxuma texnikasına xas olan nisbi gerilik uzun müddət davam etmiĢdir. 

Cecim  istehsalında  tətbiq  olunmuĢ  toxucu  dəzgahı  quruluĢ  etibarilə  ev 

toxuculuğunun digər sahələrində iĢlənən dəzgahlarla tipoloji oxĢarlıq təĢkil edirdi. 

Cecim  dəzgahının  iki  tipoloji  növü  zəmanəmizədək  gəlib  çatmıĢdır. 

Onlardan  biri  Ģaquli  əriĢ  düzümünə  malik  olan  dik  hana  olmuĢdur.  Dik  hana 

vasitəsilə  cecim  toxuculuğu  XIX  əsrin  sonlarına  doğru  aradan  çıxmıĢdı.  Bu  vaxt 

ġamaxı  və  Göyçay  qəzalarının  Kürətrafı  kəndlərində  köhnə  Ģərbaflar  arasında 

toxuculuğun bu tipinə bəzi hallarda təsadüf edildiyi ədəbiyyatda təsbit olunmuĢdur 

[234].  Keci  məmulatı  istehsalının  bu  arxaik  formasında  tətbiq  olunan  toxucu 

dəzgahı tipoloji cəhətdən xalça hanası ilə, demək olar ki, eyni idi [235]. 

Cecim  istehsalında  baĢlıca  yeri  üfüqi  dəzgahlar  sisteminə  aid  edilən  yer 

hanası  tuturdu.  Lakin  sonralar,  xüsusilə  XIX  əsrin  ikinci  yarısından  etibarən 

əmtəə-pul  münasibətlərinin  inkiĢafı  ilə  əlaqədar  olaraq  satlıq  cecim  istehsalının 

artması  nəticəsində  üfüqi  cecim  dəzgahının  quruluĢunda  bəzi  dəyiĢikliklər 

edilmiĢdir. Nirə və şanalı dəftin cecim toxuculuğunda tətbiq ediləndən sonra əmək 

məhsuldarlığı xeyli yüksəlmiĢdir. Cecim dəzgahında taxta "qılınc"ın dəftin ilə əvəz 

olunması,  nirə  sistemindən  istifadə  edilməsi,  sabit  dolağac  əvəzinə  pəlkeş 

vasitəsilə  fırladılan  mütəhərrik  nəvərddən  istifadə  olunması  XIX  əsrin  sonlarında 

kecitoxuma texnikasında baĢ verən mütərəqqi irəliləyiĢlər idi. 

Cecim  dəzgahının  bu  tipi  bir  cüt  dolağacdan,  onları  müəyyən  məsafədə 

aralı saxlayan 2 cüt mıxçadan, 2 uzunluğunda 3 ədəd çatma qoldan, bir cüt asma 

nirə  və  dəftindən  ibarət  idi.  Onu  quraĢdırmaq  üçün  nəzərdə  tutulmuĢ  sahədə  bir-

birindən  xeyli  aralı,  qoĢa  halda  yerə  iki  cüt  mıxça  çalınırdı.  QoĢa  mıxçaların 

arasındakı  məsafə  cecimin  eninə  müvafiq  olur,  dal  və  qabaq  mıxçaların  arası  isə 

cecimin  boyunun  yarısına  bərabər  tutulurdu.  Mıxçaların  yuxarı  hissəsinə  yer 

səthindən 2 çərək hündürdə bir cüt köndələn dolağac bağlanırdı. 

Qabaq  dolağacın  yaxın  səmtində  çatma  qurulurdu.  Nirə  və  dəftin  ciyə 

vasitəsi ilə çatmadan asılandan sonra dolağaclara əriĢ düzülürdü. Bir qayda olaraq, 

əriĢ tayları dolağacın  birindən digərinə ötərkən eyni zamanda  nirə  və Ģanadan da 

keçirilirdi. ƏriĢ tellərinin ağız açması üçün onların tək tayı, qabaq, cüt tayı isə arxa 

nirənin lingəsinə salınırdı. Bunun sayəsində asqı ipi vasitəsilə nirələr yuxarı çəkilib 

bağlandıqda  əriĢin  üst  tayları  yerdən  bir  qarıĢ  hündürə  qalxmaqla  gərilmiĢ 



 

 

463 



vəziyyətdə qalırdı. 

Toxuma  əməliyyatı  qabaq  dolağacın  önündən  baĢlanırdı.  Bunun  üçün 

toxucu  döĢəkçə  üzərində  oturub  qısa  arğac  iplərini  nirə  vasitəsilə  əriĢ  taylarının 

arasına  salırdı.  Arğac  hər  dəfə  əriĢ  taylarının  arasından  keçəndən  sonra  dəftin 

vasitəsilə vurulub qabağa çəkilir və özündən əvvəlki arğacın yanına sıxlaĢdırılırdı. 

Bu  qayda  ilə  toxuma  əməliyyatı  davam  etdirilib  irəlilədikcə  arabir 

əməliyyat dayandırılır və hazır hissə fırladılıb qabaq dolağacın arxasına ötürülürdü. 

Cecimin hər bir ədədinin toxunma  müddəti bəzən 2-3 həftə çəkirdi. Ona 

görə də çirklənməmək üçün, onun toxunmuĢ hissəsi bez və ya digər köhnə parçaya 

bükülürdü. 

ƏriĢ  çarpazlarının  sayını  və  aldəyiĢik  edilmə  qaydasını  dəyiĢdirmək, 

yaxud  rəngli  arğac  ötürmələrini  əvəzləmə  yolu  ilə  cecim  üzərində  müxtəlif 

səciyyəli naxışları əldə edilirdi. 

Cecim  naxıĢları  ornamental  xüsusiyyətlərinə  görə  palaz  bəzəkləri  ilə 

tipoloji oxĢarlıq təĢkil edir.  Bu  yaxınlıq xüsusilə zolaqlı cecim bəzəklərində  daha 

qabarıq  Ģəkildə  nəzərə  çarpır.  Cecim  naxıĢlarının  tipik  növü  olan  ala-bəzək 

zolaqlar  dar  və  enli  xətlərdən,  yaxud  bunların  müxtəlif  sayaq  qovuĢmasından 

əmələ  gətirilirdi.  Bunun  üçün,  əsasən,  əriĢ  düzümlərinin  ala-bəzək  tərtibatından 

istifadə  olunurdu.  Bununla  yanaĢı,  cecim  toxuculuğunda  həndəsi  və  nəbati 

məzmunlu  naxıĢ  nümunələrinə  də  geniĢ  yer  verilirdi.  Belə  halda  zolaqlar  cecim 

üçün  fon  təĢkil  edir,  ornamental  rəsm  və  fiqurlar  isə  məmulatın  naxıĢ  bəzək 

xüsusiyyətini,  onun  çeĢni  əlamətini  qabarıq  surətdə  təzahür  etdirirdi.  Məhz  bu 

səbəbdən  də  naxıĢlı  cecim  çeĢniləri  zolaqların  səciyyəsinə  görə  deyil,  həmin 

bəzəklərin  növünə  (dırnaqlı,  gül,  yarpağı,  tovuz  quĢu,  ağyerli  və  s.)  görə 

fərqlənirdi. 

ƏriĢ  və  arğacın  müxtəlif  rənglərdə  tərtibatı  yolu  ilə  əmələ  gətirilmiĢ 

toxuma  zolaqlardan  fərqli  olaraq,  ornamental  cecim  naxıĢları  əlavə  gücü  ipi 

vasitəsilə toxunurdu. 

Cecim  məmulatı  təkcə  bəzək  xüsusiyyətinə  görə  deyil,  istehsal 

texnologiyası  cəhətdən  də  qruplara  ayrılır.  Bundan  asılı  olaraq,  cecimlərin  bir 

qismi ikiüzlü, müəyyən hissəsi isə birüzlü toxunurdu. 

Ġkiüzlü  toxunan  cecimlər  "həmiyan"  adlanmaqla  daha  yüksək 

qiymətləndirilirdi.  Onun  istehsalına  xeyli  artıq  xammal  və  əmək  sərf  olunurdu. 

Bəzək  tərtibatı  etibarilə  həmiyanın  müxtəlif  çeĢidləri  (tovuz  quşu,  alaköynək, 

məlikəli, belibağlı və s.) mövcud olmuĢdur. Zolaqlı həmiyan ən çox ġuĢa qəzasının 

Lənbəran  kəndində  istehsal  olunurdu.  Zolaqlı  cecimin  "obagəzər"  adlanan  digər 

növü isə həmin qəzanın Ağcabədi və Xalfələddin kəndlərində toxunurdu [236]. 

"Köynək" və ya "alaköynək" adlanan cecim növü həmiyanla eyni ölçüdə 

(eni  8  gireh,  uzunu  12  xan  arĢını)  keci  sapdan  toxunurdu.  Bundan  fərqli  olaraq 

"döĢəküzü" (eni yarım arĢın, boyu 6 xan arĢını) həm kecidən, həm də xam ipəkdən, 

bəzən isə bunların qatıĢığından toxunurdu. 



 

 

464 



DöĢəküzü  bəzək  tərtibatına  görə, "gül  yarpağı"  və  dırnaqlı"  olmaqla,  iki 

cür hazırlanırdı. NaxıĢlı döĢəküzü ipək qarıĢığı ilə toxunduqda "çarqat" adlanırdı. 

NaxıĢsız  (saya)  döĢəküzü  "ağyerli"  və  "ağəbirli"  olmaqla  iki  çeĢiddə  toxunurdu 

[237]. 


Cecim  tipli  ipək  məmulatına,  həmçinin,  XIX  əsrin  sonlarında  məiĢətdən 

çıxmıĢ  yorğanüzü  də  daxil  iri.  Yorğanüzü  eyni  zamanda  xam  ipək  qatıĢığı  ilə  də 

toxunurdu. 

Birüzlü  cecimlərin  tipik  nümunəsi  "saya"  adlanırdı.  Saya  cecim  bəzək 

etibarilə  bəsit  tərtibata  malik  olmaqdan  əlavə,  həm  də  nazik  toxunurdu.  Bu 

səbəbdən də onun hazırlanması xeyli az material (keci, boya və s.) tələb edirdi. 




Yüklə 7,74 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   88   89   90   91   92   93   94   95   ...   102




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin