S. ahmedov, R. Qo‘chqorov, sh. Rizayev a d a b I y o t umumiy o‘ (1)
Ertakning ikkinchi tugashi Kuchukcha chopib ketaveribdi, ketaveribdi... Yo‘lda unga bir
dehqon uchrabdi.
– Buncha shoshib, qayoqqa ketyapsan, hoy kuchukvachcha?
– O‘zim ham bilmayman...
– Unda men bilan yur. Menga xuddi senday bir kuchuk-
vachcha juda zarur edi – tovuqxonamni qo‘riqlaysan.
– Siz bilan jon deb borar edim-u, lekin bir aybim bor – hu-
rishni bilmayman.
– Ayni muddao-da! Hurishni biladigan kuchuklar faqat o‘g‘-
rilarga qo‘l keladi – cho‘chitib o‘g‘rini qochirib yuboradi. Se-
ning ovozingni esa ular eshitmaydi, yaqinroq keladi, shunda sen
ularni shappa tutib olib, talab-talab tashlaysan, ular qilmishiga
yarasha jazosini oladi.
– Bo‘pti, roziman, – deb javob beribdi kuchukcha.
Shu tariqa hurishni bilmaydigan kuchukcha o‘ziga munosib
ish topib olibdi, bir umr bo‘yniga zanjir tushib, kunda bir kosa
suyak nasibasi bo‘libdi.
