Al-lulu vəl-mərcan
Yüklə 5,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “Allahın Öz Elçisinə onlardan verdiyi qənimətlərə tərəf siz nə at, nə də dəvə sürdünüz. Lakin Allah Öz
|
1146. Ömər demişdir: “Allah Bəni Nədir qəbiləsinin var-yoxunu qənimət olaraq Öz Elçisinə verdi, müsəlmanlar bu qənimətləri əldə etmək üçün (döyüş meydanına) nə bir at, nə də bir dəvə sürdülər. Bu (qənimətlər) Allahın Elçisinə məxsus idi. O, (bundan) öz ailəsinin bir illik azuqəsini ayırdıqdan sonra yerdə qalanını Allah yolunda (cihada) hazırlıq məqsədilə silah və at almağa xərcləyərdi.” (Buxari 2904, 4885, Muslim 4674, 1757/48)
510
1147. Məlik İbn Əus İbn Hədəsəni ən-Nəsri deyir ki, Ömərin yanında olduğumuz zaman Ömərin qapıçısı Yərfa gəldi və Ömərə: “Osman İbn Əffan, AbdurRahman İbn Auf, Zubeyr İbn Avvam, Sad İbn Əbi Vaqqas – Allah onlardan razı olsun - sənin yanına girmək üçün izn varmı?” dedi. Ömər: “Bəli, onları içəriyə dəvət et!” dedi. Bir az keçəndən sonra içəri daxil oldular, salam verib oturdular. Sonra Yərfa oturdu. Bir müddətdən sonra gələrək dedi: “Abbas ilə Əli – Allah onlardan razı olsun - içəri daxil olmaq üçün izn istəyirlər?” dedi. Ömər: “Bəli, izn ver gəlsinlər” dedi. Onlar da içəri daxil olub salam verdilər. Abbas: “Ey möminlərin əmiri! Mənimlə (Əliyə işarə) edərək bunun arasında hökm et!” dedi. Abbas ilə Əli – Allah onlardan razı olsun -, Allahın Fey olaraq Rəsuluna verdiyi Nadir oğulları xurmalığından ötrü mübahisə etmişlər. Əli ilə Abbas – Allah onlardan razı olsun - bir-birilərinə dil uzatmışlar”. O, məclisdə olanlar: “Ey Möminlərin əmiri! Bunlarınn arasında hökm et və bunların birini digərindən rahatlığa qovuşdur”. Ömər: “Yavaş olun! Tələsməyin. Göy və yeri əlində tutan Allahın haqqı ilə sizdən soruşuram Peyğəmbərin: “Biz Peyğəmbərlər bir miras qoymarıq. Nə tərk etdiksə sədəqədir – sözü ilə özünün qəsd etdiyini bilirsinizmi?” dedi. Orada olanlar: “Bəli, Peyğəmbər belə buyurdu” dedilər. Ömər, Əli ilə Abbasa – Allah
Peyğəmbərin belə buyurduğunu sizdəmi bilirsiniz?” dedi. Onlar: “Bəli” deyə təsdiq etdilər. Ömər: “Mən sizlərə bu malın haqqını başa salacağam deyib izah etdi: Münəzzəh olan Allah bu xurmalığı Rəsuluna xas olaraq verdi. Odan başqa kimsəyə bu haqqı vermədi. Allah: “Allahın Öz Elçisinə onlardan
başqa kimsə iştirak etmədi... Rəsulullah bu maldan ailəsinin bir illik nəfəqəsini ayırır, onları xərcləyərdi. Bundan artıq qalanı isə Allahın malı Beytullaha qatardı. – Cihad və s. Xeyir yollarına sərf edilərdi – Peyğəmbər sağlığında bu malı belə istifadə etdi. Peyğəmbər vəfat etdikdən sonra Əbu Bəkr dedi: “Mən Peyğəmbərin vəlisiyəm və bu mülkü götürərək onu Peyğəmbərin istifadə etdiyi kimi istifadə etdi. Ömər, Əli və Abbasa – Allah
sizlərdə bilirsiniz. Allah şahiddir ki, Əbu Bəkr bu hərəkətində doğru, ağıllı və zəka sahibi idi. Haqqa uyaraq hərəkət etmişdir. Sonra Allah Əbu Bəkrin vəfatını dilədi. Mən Rəsulullahın və Əbu Bəkrin vəlisiyəm. Əmirliyimin
511 ilk iki ilində bu mülkü idarə etdim. Peyğəmbər və Əbu Bəkrin istifdə etdiyi kimi istifadə etdim. Allah bilir ki, mən bu hərəkətimdə doğru, lütüfkar və şüurla hərəkət etdim. Haqqa uyaraq hərəkət etdim. Sonra ikiniz də mənim yanıma gəldiniz. İkinizin də sözü bir və ümumi idi. Ey Abbas! Sən mənim yanıma gəldin (Fatimənin atasından ona düşən hissəsini istəyirdin). Mən sizlərə Peyğəmbərin: “Biz Peyğəmbərlər bir miras qoymarıq. Nə tərk etdiksə sədəqədir – sözünu dedim. Bu mülkü sizə verməyi və sizin elinizlə idarə etməyi xatırladım. İstəsəniz bu xurmalıqları sizə verim. Allahın əhdi və andı boynunuzda olmaq üzərə bu malı Rəsulullahın, Əbu Bəkrin və Vəli olduğum zamanlarda mənim idarə etdiyim kimi idarə ediniz, əgər qəbul etməsəniz məndən bir şey istəməyin” dedim. Bu təklifdən sonra: “Bu şərtlə bizə ver” dediniz. Mən də ikinizə təslim etdim. (Bundan sonra) aranızda çıxan ixtilafa görə məndən nə hökm istəyirsiniz. Göy və yeri əlində tutan Allaha and olsun Qiyamət qopana qədər bundan başqa bir hökmlə hökm etmərəm. Əgər siz onu idarə etməkdən acizsinizsə onu mənə geri verin. Mən də onu idarə edərəm”. (Buxari 4033, 5358, 6728, 7305, Muslim 4676, 1757/49)
1148. Aişə rəvayət edir ki, Peyğəmbər vəfat etdiyi zaman Peyğəmbərin zövcələri Osmanı, Əbu Bəkrin yanına göndərməyi və ondan mirası almağı istədilər. Aişə onlara Peyğəmbərin (sözünü xatırladaraq) dedi: “(Biz Peyğəmbərlər) miras qoymarıq, tərk etdiyimiz sədəqədir”. (Buxari 6730, Muslim 4678, 1758/51)
512
1149. Aişə rəvayət edir ki, Peyğəmbərin qızı Fatimə Əbu Bəkrin yanına adam göndərərək, ondan Peyğəmbərdən qalan, Allahın ona verdiyi Mədinə yaxınlığında yerləşən (nadir oğulları ərazisində) Fədək xurmalıqlarını və Xeybərdən (xurmalıqlarından) qalan beşdəbir mirasını istədi. Əbu Bəkr ona Peyğəmbərin sözünü xatırlayaraq dedi: “Biz miras qoymarıq. Nə tərk etdiksə sədəqədir! Lakin Muhəmmədin ailəsi isə bu maldan yeyər! Allaha and olsun ki, mən Peyğəmbərin zamanında olduğu sədəqəsinin halından bir şey dəyişdirmərəm. Mən bu malla Peyğəmbərin etdiyi müamiləni edəcəyəm! Və Fatiməyə ondan bir şey verməkdən imina etdi. Buna görə də Fatimənin Əbu Bəkrə qarşı nəfsində bir (inciylik) qaldı. Ondan uzaq oldu və ölənə kimi də onunla danışmadı. O, Peyğəmbərdən sonra altı ay yaşadı. O öldüyü zaman əri Əli İbn Əbu Talib (onu) gecə ikən Əbu Bəkrə xəbər vermədən dəfn etdi. Onun cənazə namazını Əli qıldı. Fatimənin həyatda olduğu ərəfədə Əli xalqın etibarını qazanmışdı. Fatimə öldükdən sonra isə Əli insanlara olan etibarını itirdi və Əbu Bəkrin məsləhətini istədi və ona beyət etməyi düşündü. O bu aylarda ona beyət etməmişdi. Əli, Əbu Bəkrin yanına adam göndərək ondan gəlməsini istədi. Lakin yanında heç kəs gəlməsin!” dedi. (Ömərin onunla gəlməsini istəmədi). Ömər: “Allaha and olsun ki, sən onların yanına tək girməyəcəksən!” dedi. Əbu Bəkr: “Mənə nə edəcəklər ki, Allaha and olsun ki, mən onların yanına gedəcəyəm!” dedi. Əbu Bəkr onların yanına daxil oldu. Əli şəhadət gətirərək belə buyurdu: “Ey Əbu Bəkr, biz sənin fəzilətini və Allahın sənə verdiyini də bilirik. Bunu Allahın sənə verdiyi bu xeyrə göz qoyduq, deyə etmirik. Lakin sən bu işdə bizi uzaqlaşdırdın. Biz Peyğəmbərə yaxın qohum olduğumuz üçün, bunda bizim haqqımız olduğunu görürdük”. O Əbu Bəkrlə o qədər danışdı ki, Əbu Bəkrin gözləri yaşardı. Əbu Bəkr: “Nəfsim əlində olana and olsun ki, Peyğəmbərin qohumları ilə əlaqə qurmağım mənə öz
513 qohumlarımla əlaqə qurmağımdan daha sevimlidir. Amma bizimlə sizin aranızda bu mallara görə olan söz-söhbətlərdə mən haqdan yayınmamışam. Peyğəmbərin bu malla etdiyini gördüyüm heç bir işi tərk etməmişəm, Peyğəmbər nə edibsə, onu etmişəm”. Əli: “Beyət (sədaqət andı) üçün günortadan sonrakı vaxtı sənə vəd verirəm” dedi. Əbu Bəkr Zöhr namazını qıldıqdan sonra minbərə qalxdı. Şəhadət gətirdikdən sonra Əlinin halını, beyət etməyə nə üçün gecikdiyini və gətirdiyi üzürünü xatırlatdı, sonra Allahdan bağışlanma dilədi. Sonra Əli şəhadət gətirərək Əbu Bəkrin haqqını əzəmətləşdirdi və bu etdiyinin Allahın Əbu Bəkri fəzilətləndirdiyi şeydə gözünün olmadğının və onu inkar etdiyi üçün olmadığını bildirdi. (Sonra belə dedi): “Lakin biz bu paydan haqqımız olduğunu gördük və onlar bundan uzaqlaşdırıldıqda nəfsimizdə buna görə bir (inciylik) hiss etdik”. İnsanlar bu xəbərə sevindilər və belə dedilər: “Düz dedin!”. O, yaxşılığı əmr edib pis şeylərdən çəkindirməyə qayıtdıqda, insanlar Əliyə yaxın oldular”. (Buxari 4240, 4241, Muslim 4769, 1759/52)
1150. Aişə rəvayət edir ki, Peyğəmbərin qızı Fatimə Peyğəmbərin ölümündən sonra Əbu Bəkrdən Peyğəmbərdən qalan, Allahın ona verdiyi maldan istədi. Əbu Bəkr ona Peyğəmbərin sözünü xatırlayaraq dedi: “Biz (Peyğəmbərlər) miras qoymarıq. Nə tərk etdiksə sədəqədir!” dedi. Bu cavabdan sonra Rəsulullahın qızı Fatimə qəzəbləndi və Əbu Bəkrdən ayrıldı. Onun Əb Bəkrdən ayrılması (uzaqlaşması) ta ölüncəyə qədə davam etdi. Fatimə, Rəsulullahdan altı ay sonra vəfat etdi. Aişə: “Allahın ona verdiyi Mədinə yaxınlığında yerləşən (nadir oğulları ərazisində) Fədək xurmalıqlarını və Xeybərdən (xurmalıqlarından) qalan beşdəbir mirasını istədi. Əbu Bəkr, fatimənin istəyini qəbul etmədi və ona doğrunu söylədi: “Mən, Peyğəmbərin həyatında etmədiyi bir şeyi etmərəm, Onun etdiyini edərəm. Çünki mən onun əmrindən hər hansı bir şeyi tərk edərəmsə haqdan azmaqdan qorxuram”. Ömərin xilafəti dövründə isə Rəsulullahın Mədinədə olan sədəqəsinə gəlincə onu Əli ilə Abbasa (mülkiyyət deyil)
514 istifadəsi üçün verdi. Xeybər və Fədək ərazilərinə gəlincə onları heç kəsə verməyərək dedi: “Bu iki ərazi Rəsulullahın sədəqəsidir. Müəyyən məsələlərin işi isə əmr sahibinə aid olandır”. (Buxari 3093, Muslim 4681, 1759/54)
1151. Əbu Hüreyrə rəvayət edir ki, Peyğəmbər buyurdu: “Mənim mirasçılarım (aralarında) bir dinar belə olsun bölünməz. Özümdən sonra buraxdığım yalnız zövcələrimin ehtiyaclarına sərf ediləcək mal və məmurlarımın maaşlarından başqa nə tərk etdimsə sədəqədir”. (Buxari 2776, 3096, 6729, Muslim 4682, 1760/55)
1152. Əbu Hureyra demişdir: “(Bir vaxt) Peyğəmbər Nəcdə bir dəstə atlı göndərdi. Onlar oradan Bəni Hənifə qəbiləsindən olan Sumamə İbn Usal adlı bir nəfəri (tutub Mədinəyə gətirdilər və) onu məsciddəki dirəklərdən birinə bağladılar. Bu əsnada Peyğəmbər onun yanına gəlib dedi: “Nə düşünürsən, ey Sumamə?” Sumamə dedi: “(Hər şey) yaxşıdır, ey Muhəmməd! Məni öldürsən, əli qana batmış bir canini öldürmüş olarsan. Məni azad etsən, minnətdar olan bir adama yaxşılıq etmiş olarsan. Yox əgər pul istəyirsənsə, dilədiyin qədər istəyə bilərsən.” Səhəri gün Peyğəmbər (yenə) onun yanına
515 gəlib dedi: “Nə fikirləşirsən, ey Sumamə?” Sumamə dedi: “(Dünən) sənə dediyim kimi, əgər məni azad etsən, minnətdar olan bir adama yaxşılıq etmiş olarsan.” Peyğəmbər onu qoyub getdi. Ertəsi gün (yenə) onun yanına gəlib dedi. “Nə düşünürsən, ey Sumamə?” Sumamə dedi: “(Dünən) sənə dediklərimi.” Peyğəmbər: “Sumaməni azad edin!” dedi, sonra Sumamə məscidin yanındakı xurmalığa gedib qüsl etdi və gəlib məscidə daxil oldu. (Bu vaxt Sumamə ona yaxınlaşıb) dedi: “Mən şahidlik edirəm ki, Allahdan başqa (ibadətə layiq olan) məbud yoxdur və şahidlik edirəm ki, Muhəmməd Allahın elçisidir. Ey Muhəmməd, vallahi ki, yer üzündə sənin üzündən daha çox nifrət etdiyim bir üz yox idi. İndi isə sənin üzün mənim üçün ən əziz üzdür. Vallahi, sənin dinindən daha çox nifrət etdiyim bir din yox idi. İndi isə sənin dinin mənim üçün ən əziz bir dindir. Vallahi, sənin şəhərindən daha çox nifrət etdiyim bir şəhər yox idi. İndi isə sənin şəhərin mənim üçün ən əziz şəhərdir. Mən ümrə etmək istəyərkən sənin atlıların məni yaxaladılar. Bu haqda nə deyə bilərsən?” Peyğəmbər onu müjdələdi və ona ümrəni yerinə yetirməyi əmr etdi. Sumamə Məkkəyə gəlib çatdıqda bir nəfər ondan: “Sabiimi (bir dindən başqa bir dinə meyl edən) olmusan?” deyə soruşdu. Dedi: “Xeyr, mən Allahın elçisi Muhəmmədlə birgə Allaha təslim olmuşam. Allaha and olsun ki, Peyğəmbərin izni olmadan Yəmamədən sizə bir buğda dənəsi belə gəlməyəcəkdir.” (Buxari 4372, Muslim 4688, 1764/59)
1153. Əbu Hüreyrə rəvayət edir ki, biz məsciddə ikən Peyğəmbər yanımıza gələrək buyurdu: “Yəhudilərin yanına gedin!”. Biz də onunla yola çıxdıq. Nəhayət gəlib onların Beytul Midras deyilən ərazilərinə çatdıq. Peyğəmbər onlara doğru qalxaraq buyurdu: “Ey yəhudi toplumu, İslamı qəbul edin, canınızı qurtarın!”. Onlar: “Artıq istədiyini çatdırmısan, ey Əbul Qasim” deyə cavab verdilər. Peyğəmbər: “Mən bunu (silərə təbliğ etdiyimi etiraf etməyinizi) istəyirdim” deyə buyurdu. Sonra sözünü ikinci dəfə təkrar etdi. Yəhudilər: “Artıq istədiyini çatdlırmısan, ey Əbul Qasim” dedilər.
516 Peyğəmbər: “Mən elə bunu istəyirdim” deyə, üçüncü dəfə də dedi, sonra isə belə buyurdu: “Bilin ki, həqiqətən Yer üzü Allaha və Elçisinə məxsusdur. Mən sizi bu yerdən sürgün etmək istəyirəm! Sizlərdən kimsə malının qarşılığında bir şey taparsa, onu tez satsın! Əks halda isə bilin ki, Yer üzü Allaha və Elçisinə məxsusdur”. (Buxari 6944, 7348, Muslim 4690, 1765/61)
1154. İbn Ömər demişdir: “Bəni Nədir və Bəni Qureyzə (yəhudi) qəbilələri (Peyğəmbərə ) qarşı vuruşurdular. Odur ki, Peyğəmbər Bəni Nədir qəbiləsini qovub (diyarından) çıxartmış, Bəni Qureyzə qəbiləsinə isə (müəyyən şərtlər əsasında Mədinədə) qalmağa izn vermişdi. Bəni Qureyzə (ikinci kərə müsəlmanlara) qarşı silah qaldırdıqda Peyğəmbər onların kişilərini qırıb- çatdı, qadınlarını, uşaqlarını və sərvətlərini isə müsəlmanlar arasında paylaşdırdı. Yalnız o kəslər istisna idi ki, Peyğəmbər onlara zəmanət vermiş, onlar da İslam dinini qəbul etmişdirlər. Peyğəmbər yəhudilərin hamısını – Abdullah İbn Səlamın qəbiləsi Bəni Qaynuqanı, Bəni Haris qəbiləsinin yəhudilərinin və ümumiyyətlə Mədinədə olan bütün yəhudiləri Mədinədən qovub çıxartdı.” (Buxari 4028, Muslim 4691, 1766/62)
Hökm Verən Bir Hakimin Hökmünə Həvalə Etməyin İcazəli Olması
1155. Əbu Səid əl-Xudri rəvayət edir ki, Bəni Qureyzə oğulları Sad İbn Muazın hökmünə razı olub qalalarından endikdə, Rəsulullah Sada xəbər göndərdi. Sad Peyğəmbərə yaxın bir yerdə idi. Uzunqulaq üzərində Peyğəmbərin yanına gəldi. Peyğəmbər: “Seyyidiniz üçün ayağa qalxın” deyə
517 buyurdu. Sad gəldi və Peyğəmbərin yanında oturdu. Rəsulullah: “Bunlar sənin hökmünə razı oldular” deyə buyurdu. Sad: “Mən bunların döyüşən tayfasının öldürülməsini, qadınlarının və uşaqlarının isə əsr edilməsini hökm edirəm” dedi. Peyğəmbər: “Həqiqətən sən onlara Allahın hökmü ilə hökm kəsdin” deyə buyurdu. (Buxari 3043, Muslim 4695, 1768/64)
1156. Aişə rəvayət edir: “Sad Xəndək günü yaralandı. Onu Qureyşdən olan Hibban İbn Ariqa qəbiləsindən bir kişi ox ataraq qolundakı şah damarından yaraladı. Peyğəmbər onu ziyarət etmək yaxın olsun deyə, onun üçün məsciddə bir çadır qurdurdu. Peyğəmbər Xəndəkdən qayıtdıqdan sonra silahını yerə qoydu və yuyundu. Cəbrail başından tozu təmizləyərək onun yanına gəldi və: “Sən silahını qoymusan? Allaha and olsun ki, biz qoymamışıq. Onların yanına çıx! (onlarla döyüş)”. Peyğəmbər: “Hara?” deyə soruşdu. O, Bəni Qureyzəyə işarə etdi. Peyğəmbər onlarla vuruşdu. Onlar Peyğəmbərin hökmünə ram oldular. Peyğəmbər onlara hökm kəsməyi Sada həvalə etdi və ona belə buyurdu: “Mən belə hökm edirəm: “Onlardan döyüşə yararlı olanlar (döyüşənlər) öldürülsün! Uşaq və qadınlar əsir alınsın və malları bölünsün!” dedi. Hişam: “Atam mənə Peyğəmbərin: “Sən onlara Allahın hökmü ilə hökm kəsdin!” belə dediyini xəbər verdi. (Başqa rəvayətdə: “Artıq, hökmdarın (mülk sahibinin) hökmü ilə hökm kəsdin!)”. (Buxari 4122, Muslim 4697, 1769/65)
1157. Aişə rəvayət edir ki, Sadın (yarası sağalmağa doğru) getdiyi zaman belə dedi: “Allahummə! Sən bilirsənki mənim üçün Sənin yolunda, Rəsulunu yalanlayıb yurdundan çıxaran bi qövmlə cihad etməkdən daha sevimli bir şey yoxdur. Allahummə! Elə zənn edirəm ki, bizimlə onların arasında artıq ediləcək bir hərb qalmamışdır. Əgər Qureyş ilə hərb olacaqsa
518 məni sağ burax ki, Sənin yolunda onlarla mübarizə aparım. Allahummə! Əgər onlarla aramızda daha hərb olmayacaqsa bu yaramı sağaltma ki, ölümüm də bu yaradan olsun! deyərkən yara açıldı. Orada olanlar yaradan axan qanın onlara doğru fışqırmasında qorxdular. Məsciddə onunla bərabər Bəni Ğifardan bir çadır da vardı. Onlar: “Siz tərəfdən bizə gələn bu (qan) həyəcan nədir?” dedilər və bir də nə görsələr? Sadın yarasından qan fışqırır. Az sonra bu (qan) axmasından dünyasını dəyişir”. (Buxari 4122, Muslim 4697, 1769/65)
1158. Abdullah İbn Ömər rəvayət edir ki, Peyğəmbər Əhzab döyüşündən sonra (Mədinəyə) qayıtdıqda bizə dedi: “Qoy hər kəs əsr namazını ancaq Bəni Qureyzə qəbiləsində qılsın.” Bəziləri əsr namazına yolda yetişdi. Onlardan bəziləri dedilər: “Biz oraya çatanadək namaz qılmayacağıq.” Digərləri isə dedilər: “Yox, namazı (burada) qılaq, çünki Peyğəmbər bizdən bunu tələb etmirdi.” Sonra bu haqda Peyğəmbərə xəbər verdilər və o, (buna görə) onların heç birini qınamadı. (Buxari 946, Muslim 4701, 1770/69)
Ənsarlara Verdikləri Ağac Və Meyvədən İbarət Olan Şeylərin Geri Qaytarılması
519 1159. Ənəs İbn Malik demişdir: “Mühacirlər Məkkədən Mədinəyə gəldikdə onların heç nəyi yox idi. Ənsarın isə əkin sahələri və mülkləri var idi. Onda ənsar öz əkin sahələrini mühacirlərlə bölüşdü və bu sahələri onlara o şərtlə verdi ki, onlar bu əkin sahələrində işləyib ağaclara qulluq etsin, ənsar da hər il götürdüyü məhsulun yarısını onlara versin.”Ənəsin anası Ummu Suleym, Əbu Təlhənin oğlu Abdullahın da anası idi. O vaxt Ummu Suleym Peyğəmbərə bir neçə xurma ağacı verdi. Peyğəmbər də onu azad etdiyi cariyəsinə – Usamə İbn Zeydin anası Ummu Əymənə verdi. Ənəs: “Peyğəmbər xeybərlilərlə döyüşü başa çatdırıb Mədinəyə qayıtdıqdan sonra mühacirlər ənsarın verdikləri ağacları özlərinə qaytardılar. Həmçinin Peyğəmbər Ummu Suleymin ağaclarını özünə qaytardı. Bunların yerinə Peyğəmbər öz xurma bağının bir hissəsini Ummu Əymənə verdi” (Buxari 2630, 4702, Muslim 4702, 1771/70)
1160. Ənəs İbn Məlik rəvayət edir ki, Ənsardan olan bəzi insanlar bəzi xurma ağaclarının məhsulunu Peyğəmbərə təsis edirdilər. Bu hal Qureyzə və ən-Nədr fəth edilənə qədər davam etdi. Mənim ailəmdə mənə Peyğəmbərin yanına gedib və ondan vaxtıyla verdikləri xurmaları və ya bir qismini geri verməsini istədilər. Peyğəmbər isə bizim vaxtıyla verdiyimiz xurmaları Ummu Əymənə vermişdi. Peyğəmbər xurma ağaclarını mənə verdi. Bu vaxtı Ummu Əymən libasını boynuna dolamış halda gəldi: (Xurmalığın mülkiyyəti ona verilmiş olduğunu zənn edərək) Belə olmaz! Ondan başqa İlah olmayan Allaha and olsun Peyğəmbər onları mənə verdiyi halda mən onları sizə geri vermərəm” dedi və ya buna bənzər sözlər dedi. Peyğəmbər: “Mənim bu malım onun yerinə sənin olsun” deyə buyurdu. Ummu Əymən yenə də: “Belə olmaz!“ deyirdi. Nəhayət Peyğəmbər Ummu Əymənə on mislini və ya buna bənzər sözlər dedi (o, da razı olub getdi)”. (Buxari 4120, Muslim 4703, 1771/71)
Yüklə 5,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|