Axloq falsafasi (etika)

DRAMA
(
yunonchada
-harakat degani) sahnada ijro etishga mo’ljallangan, matni 
qatnashuvchilarning dialog va monologlari asosiga qurilgan, voqelikdagi hayotiy qarama-
qarshiliklarni zididiyat holati (konflikt) orqali ifodalaydigan, san’atning nisbatan «sof» adabiy xili. 
Dramada lirikadagi sub’ektivlashish hodisasi yo’q, eposdagi voqeanavislikni ham uchratmaymiz: 
hamma narsani ishtirok etuvchilarning xatti-harakatlari va nutqlari hal qiladi. Shuningdek, unda 
eposdagi «og’ir karvonlikni», lirikadagi «oniy kayfiyatni» ham ko’rmaymiz: qahramonlar taqdiri 
dinamik tarzda rivojlanib boradigan fojeaviy azob-uqubatlar, og’ir ko’rgiliklar yoki tanqidiy kulgi 
vositasidagi echim bilan nihoya topadi.
San’at o’ziga xos yaxlitlikka ega ekanini ko’rib o’tgan edik. Shu jihatdan olganda, uning bu 
uch xilini juda qat’iy chegaralab, ajratib tashlash mumkin emas: ular muayyan yaxlitlikning uch 
qismi sifatida harakat qiladi, bir-biri bilan dialektik aloqada voqe bo’ladi. Eposda lirika va drama 
unsurlarini, lirikada epik va dramatik holatlarni, dramada – lirizmni ko’p uchratamiz. Chunonchi, 
«liro-epik doston», «lirik drama», «dramatik doston», «she’riy darama», singari janriy 
ko’rinishlar, epik asarlardagi lirik chekinishlar – ularning o’zaro aloqadorlignini ta’kidlab turadi. 
Shunday qilib, san’atni xillash borasida qisqacha fikrlashib oldik. Endi eng og’ir muammo 
- san’at turlarini tasniflashtirishga o’tamiz. Bu haqda o’nlab ilmiy taklif-mulohazalar mavjud. 
Ba’zi olimlar - voqelikning in’ikos ettirilishi, boshqalar - asarning idrok qilinishi, yana birovlar - 
badiiy mazmunning o’ziga xos «til»da ifodalanishi nuqtai nazaridan tasniflashtirishga 
yondashganlar. M., so’z san’ati, tovush san’ati, plastik san’at yoki tomoshaviy san’at, tasviriy 
san’at, ifodaviy san’at v.h. Eng so’nggi yangilik sifatida ularning bor-yo’g’i ikki turkumga 
bo’linishini keltirish mumkin.: tasviriy san’at va notasviriy san’at. Afsuski, bularning birortasini 
ham turkumlashtirishdagi to’g’ri yo’l deb atash qiyin. M., badiiy adabiyot – so’z san’ati. Lekin 
mohiyatan u so’z orqali tasvirlash san’ati. Xuddi shuningdek, musiqa – ohang orqali, 
haykaltaroshlik – substrat orqali, raqs – harakat orqali tasvirlash san’ati emasmi?! Yoki boshqa bir 
misol. Teatr, kino – tomosha san’ati. Lekin tasviriy san’at turkumiga kiradigan rassomlikni, 
haykaltaroshlikni tomosha qilmaymizmi?! Yoki bemalol hamma san’at turlarini ifodaviy degan 
bir turkumga kiritish mumkin emasmi?! Axir, hammasi muayyan mazmunni «o’z tili» - rang, 

---

ohang, so’z, substrat v.h. bilan ifodalamaydimi?! Xullas, bunday tasniflashtirishda manaman 
degan estetik-faylasufning ham, motorni echib, bir chekkadan ochib, so’ng yiqqan paytida ancha 
muncha gayka, bolt, vint kabi murvatlari ortib qolib, ularni qayoqqa joylashtirishni bilmay boshi 
qotgan haydovchining ahvoliga tushishi hech gap emas. Bizning nazarimizda, bu borada mantiqiy 
yondashuv tamoyili yaxshi ish bermaydi. Chunki san’atda shartlilik ustuvor rol o’ynaydi, uning 
alohida o’z mantiqi – badiiy mantiq bor, shu bois doim ham unga doir mulohazalar, oddiy mantiq 
ilmi qoidalariga amal qilavermaydi.