Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi

وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ ؛

وَلَقَدْ فَتَنَّا سُلَيْمَانَ وَأَلْقَيْنَا عَلَى كُرْسِيِّهِ جَسَداً ثُمَّ أَنَابَ ؛

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكاً لَّا يَنبَغِي لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِي إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ

“Biz Davuda Süleymanı bəxş etdik. Nə gözəl bəndə! O, daim Allaha sığınan bir kimsə idi. (Onun rizasını qazanmaq diləyirdi);

And olsun ki, Biz Süleymanı (etdiyi bir xəta üzündən) imtahana çək­dik. Taxtının üstünə (ruhsuz) bir cəsəd atdıq (və ya: taxtının üstünə bir cin oturtduq). Sonra o (peşman olub tövbə etdi və yenidən öz mül­künə, öz taxtına) qayıtdı;

(Süleyman dua edib) dedi: “Ey Rəbbim! Məni bağışla və mənə elə bir mülk (səltənət) ver ki, məndən sonra (o cürəsinə) heç kəs nail ola bil­məsin. Həqiqətən, Sən böyük ehsan (kərəm) sahibisən! (Allah Süley­ma­nın duasını qəbul buyurdu. Ona həm peyğəmbərlik, həm də padşah­lıq əta etdi)” ( Sad: 30, 34,35).

Həyatın bu reallıqları bədii ədəbiyyatda, o cümlədən, xalq yaradıcı­lı­ğında yetərincə öz əksini tapmışıdır:

Sidginən çağırram, şahların xası

Qəribəm, vətənə sən yetir məni,

Ya xatəmənbiya ümbət ağası,

Qəribəm, Vətənə sən yetir məni.(8.s.117)

Aşıq Qərib dastanının bu məqamında aşıq çöllü-biyabanda qalır, yol­da atını itirən Qərib “şahların xasi” – xitabı ilə Allaha, xatəmənbiya, ümbət ağası xitabı ilə isə İslam ümmətinin sonuncu peyğəmbəri Hz.Mə­həmmədə müraciət edir, dualar edərək vətəninə qayıtmasını ar­zu­layır. Allaha dua etmək Quranın əksər ayələrində, o cümlədən, Fatihə 5, 7, Bəqərə 127, 129, Ali-İmran 8, 9, Ənam 40, 41, Yunus 88, 89 və b. öz təzahürünü tapıb.