çıxılmaz yoxsulluq vəziyyəti formalaşmışdır. Bu ölkələr öz
yoxsulluqlarını sanki qapalı zəncir boyunca daim təkrar
istehsal edirlər. Gəlirlərin aşağı olması vacib istehsal
kapitalının (kapital və peşəkar əmək resurslarının)
toplanılmasını ləngidir. Bu da öz növbəsində, əmək
məhsuldarlığını aşağı salır və son həddə gəlirlərin səviyyəsi
təkrar azalır. Qüsurlu dairə boyunca qaçış əhali artımını
106
sürətləndirir və yoxsulluq dairəsindən çıxmaq daha da
çətinləşir. Bununla birlikdə, bir şey aydındır ki, belə çətin
vəziyyətdən yalnız bu ölkələrin özləri aşağıdakı əsas
vəzifələri yerinə yetirərək çıxa bilərlər:
-
kapital
toplanılmasının, iqtisadiyyatın
sənayeləşdirilməsinin və əmək fondu təchizatının təmin
edilməsi;
-
qənaət rejiminin, milli iqtisadiyyatların idarə
olunması;
-
əhali artımı və digər ictimai proseslər sahəsində
səmərəli dövlət siyasətinin həyata keçirilməsi.
Eyni zamanda, qeyd etmək lazımdır ki, öz siyasi müs-
təqilliklərini son dövrlərdə əldə etmiş ölkələr özlərini
iqtisadi neokolonializmin (inkişaf etməkdə olan ölkələrin
inkişaf etmiş ölkələrdən real asılılığı, dövlətlər və xalqlar
arasındakı mümkün qeyri-bərabərlik), yəni inkişaf etmiş
ölkələrin yeritdikləri ədalətsiz və tarazlaşdırılmamış
siyasətin qurbanları hesab edirlər. XX əsrin ikinci yarısında
müstəmləkəçilik sistemi dağılsa da, onlarla ölkə siyasi
müstəqillik əldə etsə də, bu fikri sosial-iqtisadi asılılıq
(istehsalat, maliyyə, texnologiya, elmi-texniki irəliləyiş,
təhsil, informasiya, və s.) barədə söyləmək çətindir, çünki
iqtisadi asılılıq aradan olduqca ləng qalxır.
Özlərini iqtisadi neokolonializmin qurbanları hesab
edən ölkələr 1970-ci ildən başlayaraq, bu gün də aktual olan