Microsoft Word alkimyogar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
15
— Xo‘sh, endi, xazinani qaerdan izlash kerak? — so‘radi u. 
— Misrdan, ehromning yonidan. 
Santyago esankiradi. Lo‘li kampir ham xuddi shu gapni aytgandi, faqat buning uchun 
undan hech nima olmadi.
— Tangri har bir odamning bu dunyodagi yo‘lini belgilab qo‘yadi, sen u yoqqa ana shu 
belgilar orqali yo‘l topasan. Faqat sen belgilarni — nimalar yozib qo‘yilganini o‘qiy 
bilsang bas.
Santyago javob qilib ulgurmadi, u bilan qariya o‘rtasida bir kapalak pirillab aylanaverdi. 
U bolaligida bobosidan go‘yo kapalak omad keltirishi haqida eshitganini esladi. Xuddi 
qora chigirtka, kaltakesak va yo‘ng‘ichqaning bargchalariday. 
— Aynan shunday, — ming‘irladi qariya uning xayolidan o‘tgan fikrni uqib. — Hammasi 
xuddi bobong senga aytganiday. Bu o‘sha belgilar, ularga amal qilsang, yo‘lingni 
yo‘qotmaysan.
Shu so‘zlarni ayta turib, u to‘shini yalang ochdi va hayratga tushgan Santyago kecha 
ko‘zini qamashtirgan yarqiroq jilvani esladi. Qariya oltindan quyulgan, qimatbaho toshlar 
bilan bezalgan sipar taqib yurardi. Aslida ham u podshoh edi, yupinroq kiyinib 
yurishining sababi esa, aftidan, talonchilar tashlanib qolmasligi uchun bo‘lsa kerak.
— Mana, ol, — dedi qariya va sipardan ikkita, oq va qora toshni ko‘chirib, ularni 
Santyagoga uzatdi. — Bular Urim va Tummim deyiladi. Oqi “ha”ni, qorasi esa “yo‘q”ni 
anglatadi. Belgilarning ma’nosini uqolmay qolganingda ular senga asqotadi. So‘rasang — 
javob beradi. Biroq yaxshisi, — davom etdi u, — har qanday holatda o‘zing bir qarorga 
kelganing ma’qul. O‘zing bilasan, xazina — ehrom yonida, oltita qo‘yni men senga bir 
qarorga kelishingga ko‘maklashganim uchun olaman. 
Bo‘zbola toshlarni to‘rvasiga bekitdi. Endi, bundan keyin biror qaror qabul qilguday 
bo‘lsa faqat o‘ziga tayanadi, xolos.
— Unutma, dunyodagi hamma narsa bir butun, yaxlit. Alomatlar tilini yodingdan 
chiqarma. Va, eng muhimi, shuni yodingdan chiqarmaginki,sen oxirigacha o‘z Taqdiring 
yo‘lidan ketishing kerak. Endi men senga muxtasar bir rivoyatni aytib beraman. 
Bir savdogar o‘g‘lini baxt nima, uning qanday sir-asrorlari bor, bilsin deb eng mash-hur 
donishmand huzuriga yuboribdi. O‘g‘lon qirq kecha-kunduz sahro kezib, nihoyat tog‘ 
tepasidagi ajoyib bir qal’ani ko‘ribdi. Bu qal’ada u izlab yurgan Donishmand yasharkan.
Kutilganidek, qal’a donishmandning uzlatga chekingan kimsasiz kulbasiga sira ham 
o‘xshamas, aksincha, odam bilan to‘la edi: savdogarlar lash-lushlarini ko‘rsatib u yoq bu 
yoqqa chopqilashar, ba’zilari burchak-burchaklarda gaplashib turishar, mo‘’jazgina 
sozandalar guruhi mayin kuy ijro etar, zalning o‘rtasida, bu o‘lkada topsa bo‘ladigan 
jamiki noz-ne’matlarga to‘la to‘kin dasturxon tortilgan. 
Donishmand bamaylixotir mehmonlar bilan bir-bir ko‘rishib-so‘rashib chiqadi va 
yigitchaning navbati yetguncha rosa ikki soat kutishiga to‘g‘ri keladi. 
Nihoyat Donishmand uning tashrifidan ko‘zlagan maqsadini eshitadi, biroq baxt 
nimaligiyu, uning qanday sir-asrorlari borligini hozir tushuntirib o‘tirishga vaqti yo‘qligini 
aytadi. Yigitchaga qal’ani tomosha qilib, aylanib chiqqin, ikki soatdan keyin shu joyga 
kelasan, deb tayinlaydi.
“Darvoqe,sendan yana bir so‘rovim bor,— deydi u yigitchaga ikki tomchi moy solingan 
choyqoshiqni uzatib.— Bu qoshiqchani olgin, qara, tag‘in moy to‘kilmasin”.
Yigitcha, ko‘zini qoshiqchadan uzmay, zinalardan chiqib-tushib saroyni aylanadi, ikki 
soatdan so‘ng yana Donishmand qoshida hozir bo‘ladi.
“Xo‘sh,— deydi Donishmand,— oshxona zalidagi forsiy gilamlar senga yoqdimi? Bog‘dagi 
dov-daraxtlar, gulzorlar-chi? Ularni qo‘li gul bog‘bonlar o‘n yil deganda barpo etishgan. 

---

Alkimyogar (qissa). Paolo Koelo