Microsoft Word alkimyogar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
11
Santyago bilmasdi Salim qaerdaligini, biroq so‘rab o‘tirmadi, qizarib qolmay deb. U 
tashvishli qiyofadagi yo‘lovchilar tinimsiz o‘tib-ketib turgan maydonga tikilib qarab turdi. 
— Xo‘sh, Salimda hayot qanday? 
— Odatdagiday. 
Bilib olishning hech iloji yo‘q edi. Faqat bunday shahar Andalusiyada yo‘qligi ayon edi, 
aks holda Santyago uni eshitgan yoki ko‘rgan bo‘lardi. 
— U yerda siz nima ish bilan mashg‘ulsiz? 
— Nima ish bilan mashg‘ulman? — Qariya “qah-qah” otib kulib yubordi. — Men uni 
boshqaraman. Men — Salim podshohiman. 
“Odamlarga bir balo dorigan o‘zi, — o‘yladi bo‘zbola. — Haqiqatan, tilsiz qo‘ylar bilan 
andarmon bo‘lib yurganim ma’qul aslida, yemishi bilan suvi bo‘lsa bas. Yoki kitob 
o‘qiganim tuzuk — g‘aroyib voqealarni bilib olasan, qachon xohlasang ochib 
o‘qiyverasan. Biroq odamlar bilan qiyin: tomdan tarasha tushganday bir nimani aytadi, 
o‘tirasan keyin ustingga mag‘zava to‘kilganday, nima deb javob berishni bilmay”. 
— Mening ismim Malkisidq, — ming‘irladi qariya. — Qo‘ying nechta? 
— Ko‘p, — mujmal javob qildi Santyago. 
— To‘g‘risi qancha? Demak, senga mening yordamim kerakmas, qo‘ying yetarli, deb 
hisoblasang. 
Bo‘zbolaning chindan jahli chiqdi. Hech qanday yordam so‘rab o‘tirmadi. Gapni 
qariyaning o‘zi boshladi-da, avval vino so‘radi, keyin kitobni ko‘ray dedi, endi unga 
gurung berishing kerak. 
— Kitobni bering, — dedi u. — Men yo‘lga chiqishim kerak. 
— Menga otaringning o‘ndan birini bersang — xazinaga qanday yetib borishni 
o‘rgataman. 
Tuyqusdan bo‘zbolaga hammasi ayon bo‘ldi-qoldi. Lo‘li kampir undan sariq chaqa ham 
so‘ramadi, demak, qariya — u, ehtimol kampirning eri, o‘zi ham lo‘li bo‘lsa kerak, bir 
dunyo yolg‘on-yashiq gaplarni to‘qib, ko‘proq pul undirish uchun atay jo‘natilgan. 
Biroq Santyago gapga og‘iz juftlashga ulgirmay, qariya yerdan bir shoxchani olib, qumga 
nimalarnidir chizdi. U egilgan chog‘da ko‘kragida nimadir shunaqa nur taratib 
yaraqladiki, bo‘zbola bir lahza ko‘r bo‘lib qoldi. Biroq qariya qartaygan yoshiga mos 
bo‘lmagan bir harakat bilan libosiga burkanib oldi, Santyagoning ko‘zi ko‘ra 
boshlaganda, u oyoqlari ostida qariya chizgan shakllarni ko‘rdi. 
Kichkina shaharning bosh maydonini qoplagan qumda u ota-onasining ismlarini va 
o‘zining butun hayotini ayni daqiqalargacha — bolalikdagi o‘yinlari-yu diniy maktabdagi 
sovuq kechalarni — hamma-hammasini o‘qidi. U do‘kondor qizining ismini o‘qidi, buni 
endi bilishi edi. U hali hech kimga aytmagan narsalarni: bir safar ki-yik ovlash uchun 
otasining miltig‘ini so‘ramasdan olganini va hayotida dastlab, faqat bir marta ayol bilan 
tunaganini o‘qidi. 
“Men — Salim podshohiman”, — yodiga tushdi uning. 
— Nega podshoh cho‘pon bilan gaplashib o‘tiribdi? — xijolatomuz, yuvosh tortib so‘radi 
Santyago. 
— Buning sabablari ko‘p, biroq eng asosiysi shuki, sen o‘z Taqdiring yo‘lidan borishga 
qodirsan.
— Bu qanaqa Taqdir? — so‘radi bo‘zbola. 
— Barcha odamlar, hali navqiron paytlarida, o‘z Taqdirini bilishadi. Umrning bu pallasida 
hamma narsa tushunarli va o‘zlari xohlagan ishni amalga oshirishga intilishdan 
qo‘rqishmaydi. Biroq vaqt o‘tishi bilan bir sirli kuch ularni o‘z Taqdirini yuzaga 
chiqarishga erishishning iloji yo‘qligiga ishontirishga kirishadi. 

---

Alkimyogar (qissa). Paolo Koelo