Microsoft Word alkimyogar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
10
— Ular nima qilishayapti o‘zi? — maydondagi odamlarni ko‘rsatib, so‘radi u. 
— Ishlashayapti, — ro‘yxush bermay javob qildi bo‘zbola, go‘yo o‘zini berilib kitob 
o‘qiyotganday ko‘rsatib. 
Aslida esa u muvutchining qizining ko‘z o‘ngida to‘rtta qo‘yning junini qanday qirqishini 
o‘ylardi. Chunki qiz uning nimaga qodirligini ko‘radi. Santyago bu manzarani tez-tez ko‘z 
oldiga keltirar va har gal xayolida qiziqib qarab turgan qizga qo‘yni dumidan boshlab 
boshi tomonga qirqib borish kerakligini tushintirardi. U yana bir qancha g‘aroyib 
voqealarni ham xotirasida jamlab, qo‘ylarni qirqayotib, ularni qizga aytib berishga 
chog‘lanardi. Bu voqea-larni kitoblardan o‘qib olgan edi, biroq bularni o‘z boshidan 
kechirganday qilib aytib bermoqchi edi. Qiz hech qachon buning tagiga yetolmaydi: 
chunki u o‘qishni bilmaydi-da.
Qariya juda qaysar chiqib qoldi. Chanqab ketganini aytib, bir qultum vino so‘radi. 
Santyago ko‘zani uzatib, shu bilan undan qutilishga umidlandi. 
Qayoqda — qariyaning jag‘i battar ochildi, gurunglashgisi keldi. Ko‘zani uzatayotib, 
bo‘zboladan qanday kitob o‘qiyotganini so‘radi. Santyagoning boshqa o‘rindiqqa o‘tib 
o‘tirgisi keldi, biroq otasi unga keksalarga doimo xushmuomalada bo‘lishni nasihat 
qilgandi, shu bois u bir so‘z demay kitobni qariyaga uzatdi: ehtimol, kitobning nomini 
to‘g‘ri o‘qishni u bilar. Agar chol savodsiz bo‘lsa, o‘zi uni tinch qo‘yar, noqulay holga 
tushib qolmay deb. 
— Him... — dedi qariya kitobni qo‘lida aylantirib ko‘rarkan, go‘yo bunday g‘alati 
buyumga birinchi marta ko‘zi tushganday. — Yaxshi kitob, zarur narsalar haqida, biroq 
nihoyatda zerikarli. 
Santyago ajablandi: qariya, demak, nafaqat o‘qishni bilarkan, hatto ayni shu kitobni 
o‘qib chiqqan ekan. Nachora, agar chindan zerikarli bo‘lsa, hali uni boshqasiga 
almashtirib olishga vaqt bor. 
— Bu kitobda ham, deyarli boshqa barcha kitoblarda bor gaplar yozilgan, — davom etdi 
qariya. — Ya’ni odam o‘z taqdirini o‘zi tanlay olmasligi haqida. Bu kitobdagi bor gap 
odamlarni dunyodagi eng katta yolg‘onga ishontirishdan iborat. 
— Qanaqa u bu dunyodagi eng katta yolg‘on? — ajablandi Santyago.
— Mana shunaqa: qandaydir lahzalarda hayotimiz tizgini qo‘limizdan chiqib ketadi va uni 
beixtiyor taqdir boshqara boshlaydi. Uchiga chiqqan uydirma. 
— Men uchun, nazarimda, buni tushunish qiyin, — dedi Santyago. — Meni, masalan, 
ruhoniy qilmoqchi bo‘lishgandi, men esa cho‘ponlikka ketdim. 
— Shunisi ma’qul-da, — boshini sermadi qariya. — Sen yurt kezib yurishni yaxshi 
ko‘rasan-ku. 
“Mening fikrlarimni o‘qiyotganga o‘xshab gapiradi”, — o‘yladi bo‘zbola. 
Bu orada qariya kitobni qaytib berishni xayoliga ham keltirmayotganday, bamaylixotir 
varaqladi. Faqat hozir Santyago qariyaning egnida arabcha yaktak borligini payqadi — 
aslida buning ajablanadigan joy yo‘q: Tarifni Afrika qirg‘og‘idan torgina bo‘g‘oz ajratib 
turadi, uni bir necha soatda suzib o‘tish mumkin. Arablarni shaharchada tez-tez 
uchratasan — ular bir nimalar sotib olishadi, bir kunda bir necha bor o‘zlarining g‘alati 
ibodatlarini amalga oshirishadi. 
— Siz qaerliksiz? — so‘radi u qariyadan. 
— Hammaerlik. 
— Bunday bo‘lmaydi-ku, — e’tiroz bildirdi bo‘zbola. — Hech kim hammaerlik bo‘la 
olmaydi. Mana men, masalan, cho‘ponman, dashtu dalalarni kezib yuraman, biroq bir 
joyda tug‘ilganman, shaharchada, eski qasr turgan tog‘ yonidagi. Shu shaharchada men 
tug‘ilganman. 
— Xo‘p, unday bo‘ladigan bo‘lsa, men Salimda tug‘ilganman.

---

Alkimyogar (qissa). Paolo Koelo