XəZƏR 2014, №2 bu sayda güMÜŞ DÖVRÜN ŞAİRLƏRİ
Yüklə 381,02 Kb.
|
|
VAQİF BAYATLI ODƏR
ÖLÜMÜNDƏN SONRA BAŞLAR ŞAİR ÖMRÜ Noldu birdən-birə, Mixail Yuryeviç, İndicə gülürdünüz?! İndi qəbir tüfəng lüləsitək dar, Xam xəyal! Elə bilirdiniz hamının Allahı var?! Mərdlik – dünənin uşağı. Qatillər – dünyanın yaşıdı, Diz çökün, diz çökün, cənab Martınovlar! Bir şair də söndü – Sevdalar yaşılı, ocaq kösöyü, Üstündə Allahı, üstündə göyü. Diz çökün, diz çökün, cənab Martınovlar! Fələyin zülmü çox, Allahın mərhəməti! Diz çökün! Kimin günahı var, kimin ahı var, Dünyanın nə qədər pis sabahı var Hamsına, hamsına şairlər bayıs Cənab Martınovlar! Güllələyin şairləri, sonra diz çökün! Alın yazısına, qara günə də, bazarda soğanın qiymətinə də, bir bəhanə gərək, bir bayıs gərək. Hamısına, hamısına şairlər bayıs, Cənab Martınovlar! Güllələyin şairləri, sonra da diz çökün! Güllələyin kar qulaqları oxşamayan təzə sözü. Ölü damarlara sığmayan təzə qanı! Güllələyin Nerudanı, Lorkanı, Güllələyin lirikanı, Güllələyib güllələnmək əsridi. Koroğlu zəncirdə, Qıratı darda, Dəlləklər gəzirlər karetalarda. İndi ağlayanlar güləcək gorda, Gorda ağlayanlar güləcək harda?! Şairlər ölürlər yaz yağışından, Arvad qarğışından, qız baxışından. Dünyanın tələsik yır-yığışından Günahlı, günahsız şairlər köçür. Onsuz da öləcəklər, geci-tezi var, Güllələyin şairləri, cənab Martınovlar! Qəbiristanlıqlar ölüyə həsrət! Dəlixanalar dəliyə həsrət! Ancaq tövbə gecəsi yaralı Puşkinin ayaqlarından öpməyə yüyürsün Dantes, ona çatar-çatmaz qəfil yox olan, şairin yerindən qalxan bir məbəd qapısında səhərəcən böyürsün Dantes; Sonra yol verməsinlər mələklər, yol verməsinlər cənab Martınova yıxılan Lermontovu qucaqlamağa. VƏTƏN Abbas Səhhətin tərcüməsi (1912) Mən sevirəm vətənimi, amma qəribə sevmək, Ağlım çatmaz təyin edəm o eşqimin payəsin. Nə qan töküb qazanılmış şöhrətinə güvənmək, Nə kibr ilə dolu olan etibarın sayəsin. Nə qaranlıq, mübhəm, qədim rəvayətin istərəm, Bu şeylərin heç birisi xatirimi şad etməz. Çox sevirəm. – Nədən ötrü? Mən özüm də bilmirəm. Onun sərin yaylaqların, könül necə yad etməz. Qalın, gözəl meşələrin, dərya kimi çayların, Arabaya minib gündüz çaparaq yol getməyi, Tikiş tikən anaların ləzzətli laylayların, Kəndin titrək odlarına gecə nəzər etməyi. Od vurulmuş küləşlərin göyə çıxan tüstüsün, Qışlaqlardan yaylaqlara köçüb gedən elləri. Dərzlərlə dolu olan xırmanların istisin, Axşam çağı yavaş-yavaş əsən sərin yelləri. Mən görürəm küləş ilə örtülmüş bir qazmanı, Arxasında kotan ilə sürülmüş bir yamacı. O ətrafda xeyli tanış olmadığım insanı, O təpənin lap başında bir cüt yaşıl ağacı. Nə vəqt ki, kəndimizdə olur bayram axşamı, Bir hampanın doqqazına gəlib cəm olur hamı. Çox sevirəm cavanların gülüb danışmaqların, Bir-birilə xırda uşaqların oynaşmaqların.
Mavi dənizdəki dumanlıqlarda Bir yelkən ağarır, bir qərib yelkən... Nədir aradığı uzaq diyarda? Niyə didərgindir öz ölkəsindən? Ləpələr oynayır, külək açıb dil, Dönür dor ağacı, yaman kökdədir. Əfsus, o, səadət eşqində deyil, Nə də səadətdən qaçıb yan gedir. Altında şəfəqdən işıqlı zolaq, Üstündə günəşdən qızıl naxışlar. Fırtına axtarır, fırtına ancaq Guya fırtınada bir rahatlıq var.
Ömrün sülh çağında bu çərxi-fələk Məni ayırdısa, a dağlar, sizdən, Ömürlük bəs imiş bircə yol görmək; Odur ki, yurdumun nəğmələritək Sevirəm Qafqazı mən. İtirdim anamı lap körpəlikdə; Çöldə qürub vaxtı sanıram hərdən, Səsini əks edir dağlar o yerdən; Könlüm həyan tapır qayalı dikdə; Sevirəm Qafqazı mən. Ötən xoş günlərim sovuşdu yeltək, Beş ilim çay kimi axdı dərədən. İlahi gözləri sizdə görəndən Çırpınır hələ də sinəmdə ürək: Sevirəm Qafqazı mən. Yüklə 381,02 Kb. Dostları ilə paylaş:
|