4. Badiiy metod, adabiy yo’nalish va adabiy oqim mushtarakligi.
Hayotni badiiy aks ettirish tamoyillari 30-40-yillar adabiyotshunosldigida "metod" deb Yuritilib, unga ko‘ra badiiy adabiyotda ikkita - realistik va norealistik ijodiy metodlar mavjud deb sanalgan. Keyinroq metod atamasi ostida badiiy asarning g‘oyaviy mazmuni bilan bog‘liq bo‘lgan hayot materialini tanlash, badiiy idrok etish va baholash prinsiplari tushunila boshlangan. Ya’ni, metod endi badiiy tafakkur tarzi sanalib, u badiiy adabiyot e’tiborini voqelikning u yoki bu qirralariga qaratishi, tipiklashtirishi va baholashida namoyon bo‘luvchi hodisa sanalgan. Anglashiladiki, atamadagi keyingi ma’no ko‘chishi adabiyotning mafkura quroliga aylanishini ilmiy asoslash jarayonida sodir bo‘lgan bo‘lgandir. Shunday bo‘lsa-da, atamaning keyingi ma’noda qo‘llanishi badiiy ijoddagi ikki muhim unsur - metod va uslubni alohida kategoriyalar sifatida tushunish va tushuntirish imkonini berishi bilan ahamiyatlidir.
Badiiy tafakkur tarzini anglatuvchi metod gnoseologik (ya’ni, badiiy bilish bilan bog‘liq) kategoriya bo‘lsa, uslub antropologik (ya’ni, ijodkor shaxsi bilan bog‘liq) kategoriyadir. Bir adabiy yo‘nalish doirasida turli oqimlar kuzatilishi mumkin. Zero, adabiy oqim adabiy yo‘nalishning bir ko‘rinishi, o‘ziga xos bir varianti sanaladi. Adabiy yo‘nalish va oqimdan farq qilaroq, adabiy maktab deganda nazariy jihatdan anglangan ijodiy dasturiga ega bo‘lgan, tashkiliy tuzilma sifatida shakllangan ijodkorlar guruhi tushuniladi. Masalan, XX asr boshlari rus adabiyotidagi futuristlar, akmeistlar shu xil maktab sifatida ko‘rsatilishi mumkin.
San’at va adabiyotda hayot hodisalarini gavdalantirishning umumiy yo‘llari ijodiy metod deb Yuritiladi. Ijodiy metodga adabiyotlarda «Turmush hodisalarini tanlash, o‘rganish, idrok etish va tasvirlashning asosiy vositasi» (Shukurov N. Hotamov N. va b. Adabiyotshunoslikka kirish. – B. 103, T.: 1979 ), «san’atkorning anglayotgan voqelikka ijodiy munosabatlarining umumiy ijodiy prinsipi, ya’ni badiiy asarda voqelikni qayta tiklash prinsipi» (Sultonov I. Adabiyot nazariyasi.T.: 1980 ) turli xil ta’rif beriladi. San’at va adabiyotdagi ijodiy metodlar aslida inson dunyosini, uning ilgari anglanmagan jihatlarini ko‘rsatish borasidagi izlanish yo‘llaridir. Tadqiqotlarda ijodiy metodning ikki turi: romantizm va realizm qayd qilib o‘tiladi.
Romantizm metodi hayot haqidagi, inson to‘g‘risidagi orzular ifodasidir. Bu metodda yaratilgan asarlarda xayoliy voqealar, orzulardagi obrazlar asosiy o‘rin tutadi. Ijodkor o‘z orzuidagi insonni tasvirlash uchun ko‘pincha uni hayotdagidan kuchliroq, fidoiyroq qilib ko‘rsatadi. Farhod obrazida Navoiyning inson haqidagi ideallari o‘z aksini topgan.
Realizm metodi lotincha realis so‘zidan olingan bo‘lib, «bor, mavjud narsa, haqiqiy» degan ma’noni bildiradi. Realizm metodining o‘ziga xos xususiyati hayot hodisalarini bor bo‘yi bilan ko‘rsatish va undagi mavjud nuqson, kamchiliklarni tanqid qilish desakuncha to‘g‘ri bo‘lmaydi.Chunki, kishilarda uchraydigan qusurlar boshqa metodlarda ham ifodalanishi mumkin. SHo‘ro tuzumi davrida «sotsialistik realizm metodi realizmning yuqori bosqichi» deb kelindi. Bu noto‘g‘ri qarash ekanligi aniq misollar bilan isbotini topdi.Chunki adabiyot va san’at hodisalarini ijtimoiy tuzum nomi bilan yuritish tamomila noo‘rindir.
Sharq adabiyotida realizmning rivoji XX asrga oid deb qaraladi. Adabiyotda ko‘pgina oqim va yo‘nalishlar mavjud bo‘lib, ularning ayrimlariga to‘xtalib o‘tish lozim. Klassitsizm lotincha so‘z bo‘lib, namuna, ibrat degan ma’nolarni bildiradi. Bu oqim namoyandalari o‘tmish adabiyot namunalarini o‘zlari uchun namuna, mezon, ibrat qilib olganlar. Klassitsizm nazariyotchilaridan biri fransuz adibi va adabiyotshunos N.Bualodir. Klassitsizmga ko‘ra hamma narsa qat’iy qoida asosida ko‘rsatilishi lozim. Voqea bitta yaxlit syujet tarzida gavdalantirilishi, voqea birjoyda bo‘lib o‘tishi, yigirma to‘rt soat ichida ro‘y berishi lozim. Kornel, Rasin, Moler bu yo‘nalish qoidalariga amal qilib asarlar yaratishgan.
Syurrealizm fransuzcha so‘z bo‘lib, realizmdan ham Yuqori degan ma’noni bildiradi. Unda hayot va inson dunyosi mohiyati kutilmagan obrazlar va ramzlarda tasvirlangan. XX asrda Fransiyada paydo bo‘lgan. Pol Verlen, O.Mandelshtam, A.Axmatova, M.Svetaeva, A.Blok asarlari alohida ajralib turadi.
Naturalizm namoyandalari badiiy asarga inson haqida ma’lumot beruvchi hujjat deb qarashgan. Ular qahramonlar hayot tarzini barcha tafsilotlari bilan bayon etishadi. Emil Zolya, Flober, Mopassan kabi adiblar bu oqim namoyandalaridir.
Bundan tashqari modernizm, futurizm, sentimentalizm, abstraksionizm kabi oqimlar ham turli adabiyotlarda ma’lum davrlarda mavjud bo‘lgan. Ularda ham etuk asarlar yaratilgan.
Adabiyotshunoslikda adabiy yo‘nalishlarni ajratishda turlichalik bor. Jumladan, ayrim adabiyotshunoslar adabiy yo‘nalish deganda anglangan g‘oyaviy-estetik tamoyillarga, turli darajada amal qilinuvchi ijodiy dasturga ega bo‘lishlikni shart qilib qo‘yadilar. Biroq bu xil yondashuv chalkashliklar keltirib chiqarishi, mohiyatan bir xil adabiy hodisalarni turli atamalar bilan nomlashni keltirib chiqaradi. Masalan, bu holda klassitsizmni - adabiy yo‘nalish, romantizmni adabiyot taraqqiyotidagi bosqich deb ataladiki, bu unchalik maqbul emas. Biz adabiy yo‘nalishlarni Yu.Borev qarashlaridan kelib chiqqan holda ajratishni maqbul deb bilamiz. Unga ko‘ra, o‘tmish adabiyotidagi (mifologik realizm, o‘rta asrlar simvolizmi, uyg‘onish davri realizmi, barokko, klassitsizm, ma’rifatparvarlik realizmi, sentimentalizm, romantizm, tanqidiy realizm) hamda XX asr adabiyotidagi (realizm, sotsialistik realizm, syurrealizm, ekzistensializm) yo‘nalishlar ajratilishi mumkin.
1960 yillardan boshlab, uchta nazariy yondashuv juda katta ta’sir kuchiga ega bo‘la boshladi: tilga bag‘ishlangan keng masshtabli refleksiya, tasvirlar, dekonstruktivizm va psixoanalizga xos bo‘lgan adabiyotshunoslik kategoriyalari, jins rolining tahlili, qaysiki feminizm oqimi orqali ifodalangan jins rolining tahlili kabilarni ko‘rsatish mumkin.
Adabiyot nazariyasi har xil g‘oyalarning to‘plami bo‘lmay, bu jipslashgan kuchdir. Nazariya kitobxonlar va yozuvchilar bilan birgalikda, ma’rifiy va madaniy institutlar bilan birgalikda mavjuddir. 1960 yillargacha ham bir qancha nazariy yo‘nalishlar mavjud edi. XX asrning o‘ziga xos alomatlaridan biri rivojlanayotgan ommaviy kommunikatsiya tufayli ommaviy madaniyatning tarqalishidir. Ommaviy kommunikatsiya nima? Ommaviy madaniyat – bu real hayotning belgilar orqali ifodalanishidir. Ommaviy madaniyat bilan asosiy(fundamental) madaniyat qarama-qarshi qo‘yiladi.
Fundamental madaniyat(elitar madaniyat deb ham yuritiladi) –bu chuqur ikkilamchi obraz bo‘lib, ikkilamchi modellashtiruvchi tizimdir. U til vositasida ifodalanishga muhtoj. Quyida har ikkala madaniyatga xos xususiyatlarni keltiramiz:
Ommaviy madaniyat – bu: unga antimodernizm va antiavangardizm xosdir. Modernizm va avangardizmga yangilik xususiyati xos bo‘lsa, Ommaviy madaniyat esa an’anaviy va turg‘unlik xususiyatiga ega. U o‘rtacha saviyadagi katta miqdordagi o‘quvchilar, tomoshabinlar va tinglovchilar uchun mo‘ljallangan. Ommaviy madaniyat o‘ziga jalb qiluvchidir, chunki u katta daromad keltirishi lozim. Uning badiiy asarlarida ong oqimi, intertekst, chekinishlar bo‘lmasligi zarur. Unga intriga va peripetiyalari bilan aniq syujetli asarlar kerak bo‘lib, ularning janrlari aniq farqlanib turishi xosdir. Ular kinematografiya janrlaridir: detektiv, triller, komediya, melodrama, dahshatli filmlar – chillerlar, fantastika, pornografiya. Har bir janr o‘zining qat’iy sintaktik qurilishiga ega. Bu qonuniyat. Uni buzish katta moddiy zarar keltiradi. Axir har bir asar uchun katta mablag‘ sarflanadi. Komediya detektivni buzmasligi kerak, triller esa odamni to‘liq zabt etuvchi va xavfli bo‘lishi shart.
Ommaviy madaniyatda adabiyot va kinematografiya matnlari shunday tuziladiki, ularni kitobxon yoki tomoshabin darrov tanib oladi. Matnda mazmun sayoz, takroriy jumlalar bisyor bo‘ladi Ommaviy madaniyat folklor o‘rnini bosdi. Unga takroriylik xos. Fundamental yoki elitar madaniyat –bu:madaniyat nihoyatda nozik ichki tuzilishga ega. U real borliqning ikkilamchi ifodasidir. Bu madaniyat modernizm va avangardizm usullaridan foydalanadi. Masalan, kino afishalarida oldingi o‘rinda bosh qahramonnning katta kallasi tasvirlanadi, orqada esa qandaydir odamchalar kimnidir o‘ldirishyapti. Tasvirdagi bunday buzib ko‘rsatish modernizm tarmoqlaridan biri syurrealizmga xosdir. Axir kallalar tanasiz bo‘lmaydi-ku! Totalitar rejimga ega bo‘lgan davlatlarda demokratiya bo‘lmaydi. U erda ommaviy madaniyatga yo‘l qo‘yilmaydi. U erda elitar madaniyat hukm suradi.
Ma’lumki, ommaviy madaniyat Amerikaning Gollivudida nihoyatda taraqqiy etgan, chunki bu madaniyat mahsulotlari Gollivudda yaratiladi.
Bu XX asr madaniyatidagi eng muhim yo‘nalish bo‘lib, simvolizmdan boshlanib, postmodernizm bilan tugaydi. Bu yo‘nalish pozitivistik fikrlashga qarama-qarshi oqim sifatida vujudga kelgan.
Uning xususiyatlari F. Dostoevskiy romanlarida va Vagner operalarida X1X asrdayoq paydo bo‘lgan edi. Neomifologik ongning mohiyati shundaki, bunda klassik va arxaik mifni o‘rganish dolzarb masalaga aylanadi. XX asrda unga yondashuvda turli yo‘nalishlar mavjud bo‘lgan: psixoanalitik, Yungianlik, ritual- mifologik (B. Malinovskiy, Dj. Freyzer), simvolik (E.Kassirer), etnografik (L.Levi-BrYul),strukturalistik (K.Levi -Stros, Sh uningdek, mifologik syujet va motivlar M.Eliade, V,Terner), poststrukturalistik (R.Bart, M.Fuko) kabilar. Miflarni o‘rganishda rus formal maktab namoyandalaridan B.B. Baxtin alohida o‘rin tutadi. SHuningdek, mifologik syujet va motivlar asar vujudiga singdirib Yuboriladi. Masalan, Dj.Djoysning “Uliss” romanida Odissey haqidagi va unga yondosh miflar muvaffaqiyatli ishlatilgan. Ba’zan yozuvchining o‘zi mif to‘qiydi. Masalan, Markes o‘zining “Yolg‘izlikning Yuz yili”asarida shunday qilgan. Rus adabiyotida Andrey Beliyning “Peterburg” asari neomifologik ong maktabining yirik yutug‘i bo‘ldi.Unda yozuvchi Peterburg haqidagi mifni yaratadi. Bu shahar suvda shaffof tarzda vujudga keladi va qanday paydo bo‘lgan bo‘lsa, shunday yo‘qoladi.
Ayniqsa, M.A.Bulgakovning “Master va Margarita” romani XX asr Evropa adabiyotida eng yorqin roman-miflardan biri bo‘ldi. Jahon adabiyotidan bunday asarlarga ko‘plab misollarni keltirish mumkin.
Avangardlik san’ati. XX asrdagi yozish va yashashga bo‘lgan yangicha munosabatda ikki xil tamoyil: modernizm va avangard san’atni hisobga olish kerak. Avangardlik san’ati pragmatika (amaliyot) borasida novatorlik qadriyati tizimini yaratadi. Avangardlik san’ati bu – faol va agressiv ravishda ommaga ta’sir ko‘rsatuvchi, to‘polon, shok, epataj kabi voqealarni vujudga keltiruvchi yo‘nalishdir. M.Shapironing ta’kidlashicha, uning eng muhim jihati ko‘zga tashlanuvchanlik, antiqalikdir. Bunda shakl va mazmun ahamiyatli emas, balki biror narsaga nima uchun va qay usulda ta’sir qilishdir. Avangardda, eng avvalo, sub’ekt va ob’ektning antiqa holati rol o‘ynaydi. U odamlarga ta’sir qiladigan yangi, namunali bo‘lmagan, Aristotelga xos bo‘lmagan ritorikasini yaratdi. Yangi ritorika nuqtai nazari shunday: yo estetik bo‘lmagan ob’ekt estetik vazifani bajaradi, yoki estetik ob’ekt estetik bo‘lmagan vazifani bajaradi. Masalan, Marsel Dyushan postamentga skluptura o‘rniga pissuarni o‘rnatadi, D.A. Prigov esa yuzlab she’rlarini qog‘oz tobutchalarga o‘zining she’rlarini dafn qiladi.Avangad san’atining eng muhim yo‘nalishlari: futurizm, syurrealizm, dadaizm, postimpressionizm, simvolizm, akmeizmdir.
OBERIU (real san’at uyushmasi). Bu adabiyot – teatr guruhi bo‘lib, Leningradda 1927-1930 yillarda faoliyat Yuritgan.Uning vakillari: K.Vaginov, A.Vvedenskiy, Daniil Xarms, N.Zabotskiy, I.Bexterov, YU.Vladimirov, B.Levin. Ular o‘zlarini chinorlar deb atar edilar.OBERIU – simvolizm, futurizm, akmeizm kabilar bilan birgalikda “kumush asr” deb atalmish rus poetik maktabining oxirgi betakror, buyuk maktablaridan biridir. Ular poetik so‘z ustida ishlaganlarida, o‘z o‘qituvchilaridan o‘zib ketdilar va Fransiyada hali vujudga kelmagan, so‘ngra 40 yil davomida faoliyat Yuritgan Evropa absurd teatrining dramaturglarini ham lol qoldirdilar. Ularning taqdiri fojiali tugaydi. Ularning asarlarini tan olishmaydi va noma’lumligicha qoladi. Faqat 1960 yillarda G‘arbda1980 yillarning oxirida Rossiyada qayta qurish davrida nashr qila boshlashdi.
OBERIUning ikkita manbasi bor edi. Ular: V.Xlebnikov va XX asrning ikkinchi yarmi rus xonadoni poeziyasi namoyandalari Kozma Prutkov va A.K. Tolstoy bo‘lib, ular so‘zning fonetik jihati bilan emas, poetik tilning mazmuni va pragmatikasi bilan shug‘ullandilar. SHuningdek, ular bolalar jurnali bilan hamkorlik qilishardi va bolalarning sanash she’rlarini(schitalochki) va neskladushki va qora Yumorlar, rus diniy ruhoniyat madaniyati asarlari ularning ob’ekti edi. OBERIUni bilmaganlar Yuqoridagi asarlarni tushuna olmasdilar.Ta’bir joiz bo‘lsa, ularni rus falsafiy poeziyasi deb atash mumkin.
OBERIUlarni sog‘lom fikrni chiday olmaslik va “realizm” bilan faol kurash olib borish birlashtirar edi.Ularning fikricha, inson tilida biz bilmagan va tasavvur qilmagan shakllar ko‘p. Ular yangi shakllardir va haqiqiy san’atdir. Shuning o‘zi tildan tushunish, muomala qilish va ta’sir qilish vositasi sifatida to‘laqonli foydalanishga imkon beradi.
Rus formalizmi. XX asrning boshlarida rus formalistlari adabiyotning adabiyligiga, ya’ni adabiy asar yaratilishida, poetik tilni o‘rganishga, tajribadan chetlanishga e’tiborlarini qaratishlari kerakligi haqida bong urdilar. Muallifning e’tiborlarini stilistik usullarga qaratar ekanlar, formalistlar ta’kidladilarki, so‘z – “adabiyotning yagona qahramonidir”. Biz muallif nima deyapti?- deyish o‘rniga bu erda nima bo‘lyapti?- deymiz.Formalistlarning uchta ishtirokchisi: Roman Yakobson, Boris Eyxenbaum, Viktor Shklovskiylar adabiyotshunoslikni shakl va yozuvchi texnikasiga yo‘naltirdilar. “Chetlatish” formalistlar tomonidan kiritilgan termin. V.Shklovskiy o‘zining “San’at usul sifatida”maqolasida chetlatish usulini “predmetni o‘zgacha qabul qilishni yaratish, uni “tanish” emas, “ko‘ra olish” sifatida deb ta’riflaydi. Bunday o‘zgacha qabul qilish badiiy asarni ”shaklni qiyinlashtirish” bilan yaratiladi. Bunday holatda narsa o‘z nomi bilan atalmaydi, balki birinchi marta ko‘rayotganday tasvirlanadi. V.Shklovskiy chetlatishga misol sifatida opera spektakli “Urush va tinchlik”dagi tasvirlashni keltiradi.
Yangi tanqid. Bu hodisa AQSH da 1930-1940 yillarda paydo bo‘lgan. Xuddi shu vaqtda Angliyada I.A.Richards va Uilyam Empsonlarning “Yangi tanqid” (“Novie kritiki”) kitobi ham yaratilgan edi. Bu kitobda adabiy asarlarning yaxlitligi yoki integratsiyasiga e’tiborni qaratdilar. Bu yo‘nalish tarafdorlari she’rlarni estetik ob’ekt sifatida qaraydilar.Ular mualliflarning hayotiy vaziyatini, tarixiy sharoitning mohiyatiga kirish o‘rniga she’r xususiyatlarini tadqiq qiladilar, ma’noning kelib chiqish jarayonini tahlil qiladilar. Yangi tanqidchilar: Klint Bruks, Djon Krou Rensom, U.K.Uimsett alohida yozuvchilarning asarlarini o‘rganishni o‘z oldiga maqsad qilib oldilar. “Yangi tanqid”chilar e’tiborlarini ikkima’nolilik, paradokslar, Ironiya, konnotatsiya kabi masalalarga qaratib, har bir elementning poetik shaklga qo‘shgan hissasini aniqlashga harakat qildilar. “Yangi tanqid” e’tiborli o‘qish texnikasining bir ko‘rinishi sifatida fikrlaydilar. Ular tanqidiy faoliyat bahosini shu bilan belgilaydilarki, bu faoliyat u yoki bu asarga qanchalik chuqur interpretatsiya bera olishi bilan baholanadi.
Strukturalizm. Bu yo‘nalish adabiyotshunoslikda 1960 yillarning oxiri va 1970 yillarda mavjud bo‘lgan.U bir tomondan, F.de Sossyurning klassik struktural lingvistikasi ta’limotidan, ikkinchi tomondan 1920 yillardagi rus formal maktabidan metodologik asos qilib olgan. Strukturalizm termini, dastlab, Fransiyada ishlatilgan. Adabiyotshunoslik nimasi bilandir ma’no masalalari bilan shug‘ullanuvchi strukturalizmga o‘xshaydi. Ammo strukturalizm fenomenologiyaga qarama-qarshi holatda vujudga kelgan. Uning maqsadi tajribani tasvirlash emas, har bir hodisaning yashashiga imkon beradigan chuqur tuzilishiga xos jihatlarni izlashdir. Ongning fenomonoligik tasvirini strukturalizm ongga bog‘liq bo‘lmagan ongsiz faoliyat ko‘rsatadigan tuzilmalarga almashtirdi. Bular: til ma’noni yaratuvchi va ruhiyat, jamiyat strukturasidir. Strukturalistlarni ma’no ifodalash usullari qiziqtirar ekan, ular ko‘pincha kitobxonni tashuvchi va ma’noning yashashi uchun chuqur kodlarning joylashadigan joyi sifatida qarashadi (Rolan Bart).
Adabiyotshunoslikda strukturalizm adabiy asarlarning yashash sharoitini ta’minlovchi konvensiya sifatida o‘rganadi. Uning vazifasiga u yoki bu asarning asar interpretatsiyasini yaratish kirmaydi, balki asar qanday qilib mazmunga ega bo‘ladi va badiiylik kasb etadi. Ammo ular bu loyihani tatbiq qilishga – adabiy diskursni tizimli tarzda tasvirlashga ulgurishmadi.
Strukturalizmning ta’siri adabiyot haqida yangi tasavvurlarni tarqatishdan iborat bo‘ldi. Buyuk Britaniya va AQSH da eng ta’sirli yo‘nalishlardan biri bo‘ldi. Adabiy asarni simptomatik o‘qishga yo‘l ochdi.
Poststrukturalizm strukturalizm yo‘nalish yoki maktab darajasiga ega bo‘lgach,uning nazariyotchilari undan uzoqlashdilar. Ma’lum bo‘ldiki, yolg‘on strukturalistlarning g‘oyalari haqiqiy strukturalistlarning g‘oyalariga to‘g‘ri kelmay qoldi. Lakan, Bart, Fuko poststrukturalistlar deb ataldilar, chunki ular strukturalizm doirasidan chiqdilar. Ular o‘z asarlarida matn ma’nosining adabiyot shart-sharoitidan chiqqach, ya’ni tizimli struktur tahlil jarayonida naqadar o‘zgarib ketishini tasvirlab berdilar. Yangi bosqichda ular barcha ma’nolarni to‘lig‘icha va yaxlitligicha aniqlab bo‘lmasligini tan oldilar, chunki kontekstga ko‘ra ma’no doim o‘zgarib turadi. Poststrukturalizm strukturalizmning xatolarini ko‘rsatmaydi. U hamma narsaga muammoli materiyaga qaragandek munosabatda bo‘ladilar.
Feministik nazariya. Feminizm – poststrukturalizmning bir varianti bo‘lib, uning vazifasi “erkak –ayol”va boshqa oppozitsiyalarni buzish deb hisoblaydi. Ammo bu feminizmning faqat bir tomonidir. U bu sohadagi yagona bir maktab emas, balki ijtimoiy va intellektual harakatdir va muhokama maydonidir. Feminizm nazariyotchilari ayollar haq-huquqini himoya qiladilar va ayollar yaratgan matnlarni ularning hayotiy tajribasi sifatida qo‘llab- quvvatlaydilar. Tanqidchilar Britaniya va Amerikadagi harakatni “Fransuz feminizmi”deb ataydilar. Bunda ayol radikal kuch sifatida namoyon bo‘ladi. Feminizm vakillari: Jaklin Rouz, Meri Yakobus va Kaya Silverman. Ularning fikricha, ijtimoiy talablarni bizning ichki tajribamizning bir qismi sifatida qiyinchiliklarni psixoanalitik jihatdan tahlil qilinsa, ayollar tomonidan engib boriladigan to‘siqlar va qiyinchiliklarni odamlar tushunishi mumkin. Feminizm o‘zining ko‘pgina variantlari bilan AQSH va Buyuk Britaniyada adabiyotni o‘qitishni o‘zgartishga sabab bo‘ldi va adabiyot makoni kengaytirildi, dasturga esa yangi materiallar kiritildi.
Psixoanaliz. Bu nazariya adabiyotshunoslikka interpretatsiya usulisifatida, til nazariyasi va identivlik (o‘xshashlik) va sub’ekt sifatida ta’sir qilgan. U bir tomondan, zamonaviy germenevtikaning nihoyatda ta’sirli oqimi, ya’ni nufuzli metatil yoki adabiy asarning tahlilida ishlatiladigan terminlar lug‘ati, shuningdek, hayotiy vaziyatlarda ham “o‘zi nima bo‘lyapti”ni tushunish uchun qo‘llanadi. Bu narsa psixoanalitik mavzularga va g‘oyalarga ziyrak bo‘lgan adabiyotshunoslikning yaratilishiga olib keladi. Boshqa tomondan, zamonaviy psixoanalizga Jak Lakan asarlari juda kuchli ta’sir ko‘rsatdi. U an’anaviy psixoanaliz bilan aloqasini uzib, o‘zining shaxsiy mustaqil maktabini tashkil etdi. Bu maktabning nomi “Freydga qaytish” deb nomlanadi. Psixoanaliz Lakan uchun ongsizlikni verbalizatsiyalash usuli bo‘lib, bu ongsizlik xuddi tilga o‘xshab tuzilgan bo‘ladi.U Freyd tomonidan ochilgan transferensiyani, ya’ni patsient ongsizlgining (o‘tkazilishini) tushuntirib berishga harakat qiladi. Patsient psixoanalitikning unga befarq bo‘lmaganini aytadi. Bu esa ko‘pgina patsientlarning psixoanalitikni sevib qolishiga olib keladi. Bunday holatda patsient holati interpretatsiya orqali ochib beradi.
