Buxoro amirligida ularning mansab va amaldorlari

Mavzu: Buxoro amirligida ularning mansab va amaldorlari

Reja:

1. 
   XIX asr birinchi yarmida Buxoro amirligi
   
2. 
   Buxoro amirligida madaniy hayot
   
3. 
   Ichki va tashqi savdoning rivojlanishi
   

Buxoro xonligida XVIII asr o'rtalarida yuz bergan siyosiy voqealarda mang'it urug'i vakillarini Buxoro xonligi taxtiga olib chiqdi. Davlat hukmdorlari «amir» unvoni bilan yuritiladigan bo'ldi va davlat ham Buxoro amirligi degan nom oldi. Buxoro amirligi tarixiga oid yozma manbalar ichida «Qushbegi arxivi» hujjatlari, «Tarixi salotini mang'itiya», «Tuhfai shohiy», «Dostoni amironi mang'it», «Tarixi amiri Haydar», «Gulshan al-muluk», «Risolai muxtasari az tarixi salotini xonadoni mang'itiya» kabi mahalliy tillarda yozilgan asarlar bilan bir qatorda rus tarixchilaridan E.K.Meyndorf tomonidan 1820 yilda yozilgan «Orenburgdan Buxoroga sayohat», 1833 yilda tatar mullosi Mirzo Ja'far nomi bilan 4 oy Buxoroda yashagan P.I.Demezonning «Buxoro xonligi haqida qaydlar», 1841 yilda Butenov elchiligi tarkibida Buxoroga tashrif buyurgan I.Xanikovning «Buxoro xonligi ta'rifi» kabi asarlarini keltirib o'tish mumkin. Shuningdek, ingliz josuslik hizmati vakillari Mir Izatullo va A.Berns tomonidan hamda A. Vamberi tomonidan yozilgan asarlar ham Buxoro amirligining XIX asr birinchi yarmi tarixiga oid muhim manbalar qatoridan o'rin olgan. 2-masala: Ashtarxoniylar inqirozi va Abulfayzxonning o'limi bilan barxam topa boshlagan Buxoro xonligi taxti bir necha yillar davomida (1747-1756) ashtarxoniy shahzodalar tomonidan boshqarilgan bo'lsada, hokimiyat amalda mang'itlar urug'idan bo'lgan Muhammad Rahim qo'liga o'tib qolgan edi. Muhammad Rahim o'z hukmronligining dastlabki yillarida markaziy davlat hokimiyatini mustahkamlashga kirishdi. Mamlakatdagi siyosiy vaziyatning barqarorlashuvidan manfaatdor bo'lgan yirik er egalari, savdogarlar, ulamolar va fuzalolar uning bu siyosatini qo'llab-quvvatladilar. Ishni avvalo saroy amaldorlarini o'zgartirishdan markaziy boshqaruvni tartibga solishdan boshlagan Muhamad Rahim asta-sekin viloyatlar hokimligiga ham o'ziga sodiq odamlarni qo'yishga kirishdi. Buning uchun u separatistik kayfiyat juda kuchli bo'lgan Shahrisabzga 1750-1752 yillarda 4 marta yurish qilib, bu erdagi muhim mudofaa qo'rgonlari (Kitob, Sangfurush, G'ovmish, Qushchi) ni egalladi va vohada o'z hokimiyatini to'laligicha o'rnatishga muvaffaq bo'ldi. G'uzor ham Buxoro hokimiyatini tan oldi. Muhammad Rahim Miyonqol, Nurota, Urgut, Kabodiyon, Boysun kabi viloyatlarga ham yurishlar uyushtirib, markaziy hokimiyatni tan olishga majbur qildi. 1753-1756 yillarda Zarafshon vohasining yuqori oqimi, Jizzax, Zomin ham Buxoro amirligi tarkibiga qo'shib olindi. Buxoroning mudofaa qobiliyatini mustahkamlash maqsadida 1752-1753 yillarda shaharning eski devori yonida yangi mudofaa devori (2 m)   qurildi. O'z hokimiyatini mustahkamlab olgan g'ayratli Muhammad Rahimni Buxoroning qonuniy hukmdori sifatida tan olib Qo'qon, Toshkent, Marv, Balx va Qunduz vakillari va hukmdorlari rasmiy elchiliklar yubordilar. Muhammad Rahim vafotidan so'ng taxtga uning tog'asi, Miyonqol xokimi Doniyolbiy o'tirdi. Uning hukmronligi davrida (1759-1784) markaziy hokimiyat zaiflashdi va urug'lar o'rtasidagi nizolar markaziy hokimiyatga qarshi chiqishlar ko'paydi. Bunday hol butun mamlakat bo'ylab yoyildi. Yuz, kenagas, burgut, baxrin, saroy kabi  yirik o'zbek urug'lari birlashib, Buxoroga qarshi yurish qildilar. Biroq isyonchilar halqning qo'llab quvvatlashlari tufayli bostirildi. Bu voqea Doniyolbiy hukmronligining dastlabki yillaridayoq yuz bergan edi. 1771 yilda Shahrisabz va G'uzor beklilarida davlatga qarshi kuchli qo'zg'olon ko'tarildi. Bu qo'zgolon juda katta qiyinchilik bilan bostirildi. Qo'zgolon rahbarlari qatl qilindi. Mamlakatda g'alayonlarning to'xtovsiz davom etib turganligi markaziy hokimiyatning obro'si va qudratini zaiflashtirdi. Bu hol iqtisodiy ahvolning ham yomonlashuviga olib keldi. 1784 yilda ko'tarilgan navbatdagi qo'zgolon natijasida mamlakatda hukmdor o'zgardi va taxtga Doniyolbiyning o'g'li Shohmurod o'tkazildi. Shohmurod Buxoro amirligi tarixida o'ziga xos o'ringa ega bo'lgan hukmdorlar sirasiga kiradi. U mang'itlar sulolasi hukmdorlari orasida eng birinchi bo'lib «amir» unvoni bilan davlatni boshqardi. Shunga ko'ra bu davlat ham Buxoro amirligi degan nom oldi. Tarixda «amir mas'um» (Begunoh amir) nomi bilan mashhur bo'lgan Shohmurod hukmronligi yillari (1785-1800) Buxoro amirligida markaziy hokimiyat boshqaruvining nisbatan mustahkamlanishi davri hisoblanadi. Shohmurod ham boshqa hukmdorlar kabi markaziy hokimiyatga bo'ysunishdan bosh tortayotgan ayrim bekliklarga qarshi harbiy yurishlar uyushtirdi va davlatning hududiy yaxlitiligini saqlab qolishga harakat qildi. Shohmurod faqatgina siyosiy hokimiyatni mustahkamlab qolmasdan, bir qator ma'muriy iqtisodiy-madaniy tadbirlarni ham amalga oshirdi. O'z hayotini kamtarona darveshlarga xos tarzda o'tkazgan bu hukmdor Zarafshon va Qashqadaryo vohalaridagi, Amudaryo bo'ylaridagi sug'orish tizimlarini qayta tiklab, yangi inshoatlar, ko'priklar, yo'llar va boshqalarni barpo ettirdi. Amir Shohmurod tomonidan o'tkazilgan moliya, sud, ma'muriy va harbiy sohalardagi islohotlar natijasida mamlakatdagi siyosiy-iqtisodiy hayot birmuncha jonlandi. Amir Shohmurod o'g'li Amir Haydarni mang'itlarning ota meros mulki hisoblangan va amirlikda katta nufuzga va mavqega ega bo'lgan Qarshi shahriga hokim etib tayinlandi. Shundan boshlab mang'itlar sulolasi taxt vorislarining Qarshida hokimlik qilishlari odat tusiga kirdi. Shohmuroddan so'ng taxtga Amir Haydar otasining siyosatini davom ettira olmadi va uning hukmronligi yillarida (1800-1826) mamlakatda siyosiy keskin vaziyat hukm surdi.Buxoroga bo'ysunishdan bosh tortgan Shahrisabz, Urgut, Miyonqol bekliklariga qo'shin tortishga majbur bo'ldi. Harbiy yo'l bilan qo'lga kirita olmagan viloyatlar boshqaruvini kelishuvchilik yo'li bilan o'z beklari qo'lda qoldirishga majbur bo'ldi. Hususan, bo'ysunmagan Shahrisabz mahalliy hokim Doniyor vallomaga mulk sifatida taqdim etildi va Shahrisabz buning natijasida 1858 yilgacha mustaqil ravishda hukm surdi. O'ratepa bekligi bo'ysundirilib, amirlik hududlari birmuncha kengaytirildi. Bu davrda qo'shni xonliklar bilan munosabatlar ham keskinlashdi. Xiva xonligi tomonidan uyushtirilgan bir qancha bosqinchilik yurishlari asosan xalq ko'magida qaytarildi. Qo'qon xonligi bilan munosabatlar esa ancha jiddiy va keskin tus oldi. Azaldan Buxoroga tobe hisoblangan Toshkent, Turkiston, O'ratepa, Xo'jan va boshqa chegara bo'ylab joylashgan shaharlarga qo'qonliklarning tajovuzlari ancha keskin tarzda kuchayib bordi. Amir Haydar 1807-1810 yillarda Qo'qon xoni Olimxon bilan Toshkent, O'ratepa, Jizzax, Zomin shaharlari uchun qo'ldan-qo'lga o'tib turdi. Amir Haydar vafotidan so'ng taxtni uning uchinchi o'g'li Nasrullo egalladi. O'z akalari Xusayn va Umarni o'ldirib taxtni egallagan Nasrullo mang'itlar sulolasining va Buxoroning eng qonxo'r va zolim vakili sifatida tarixda qolgan. Shunga qarmay Amir Nasrullo markaziy davlat hokimiyatni mustahkamlagan, harbiy sohada ancha samarali islohotlar o'tkazib, o'z qo'shinining jangovor holatini oshirgan, mamlakatning hududiy yaxlitligini birmuncha tiklagan hukmdor ham edi. mir Nasrullo hukmronligi (1826-1860) davri ichki va tashqi dushmanlar bilan to'xtovsiz kurashlar ostida o'tdi. O'z dushmanlarida qo'rquvni kuchaytirish maqsadida ko'plab kishilarni qatl ettirgani uchun Nasrullo halq orasida «Qassob amir» nomi bilan atalgan edi. Markaziy hokimiyatni kuchaytirish maqsadida olib borilgan to'xtovsiz kurashlar Nasrulloga nisbatan norozilikni kuchaytirib yuborgan edi. Nasrullo bo'ysunmagan beklarga qarshi kurashar ekan, shavqatsiz bo'lishga intildi. Shahrisabz bekligiga qarshi olib borilgan kurash uzoq vaqt davom etdi va 1832 yildan 1858 yilgacha davom etdi. Amirlikning shimolidagi chegara shaharlari (Xo'jand, O'ratepa, Toshkent, Jizzax, Zomin) uchun Qo'qonliklar bilan bo'lgan janglar uzoq davom etdi va janglar Buxoro foydasiga hal bo'la boshladi. Amir Nasrullo 1842 yilda Qo'qon xonligi poytaxtini ham egalladi va Qo'qon xoni Muhammad Alixonni oila a'zolari bilan birga qatl ettirdi. Qo'qonning egallanishiga ba'zi Qo'qonlik amaldorlari ham yordam bergan edilar. Xiva xonligi bilan ham nizoli vaziyatlar saqlanib qoldi. Amir Haydar hamda Nasrullo hukmronligi davrida Rossiya va Angliyaning manfaatlari O'rta Osiyoda to'qnashdi. Bu davrda Hindistonni egallagan va Afgonistonda katta ta'sirga ega bo'lgan Angliya, Buxoro amirligiga o'z vakillarini yubora boshlaydi. U IX asrning 30-40 yillarida amirlikda bir qancha ingliz razvedkasi xodimlari Murkroft (1824), A.Berns (1831), Mayor Volf (1843), hamda amir Nasrulla tomonidan qatl etilgan (1838) polkovnik Stoddart va mayor Konnolilar bo'lishib, bu erda Rossiyaga qarshi Buxoro-Xiva ittifoqini tashkil qilishga urinib ko'rdilar, biroq bu urinish natijasiz yakunlandi. Amir Nasrullo davrida chor Rossiyasining O'rta Osiyo xonliklari chegaralariga yaqinlashishi davom etdi. Rossiya hukumati ham Buxoroga o'z ta'sirini o'tkazishga urinib ko'rdi. XIX asrning 60 yillariga qadar Rossiya imperiyasining maxsus elchilari ham o'z manfaatlarini ko'zlab 4 marotaba Buxoroga yuborildilar. Buxoroga yuborilgan bu rus maxfiy hizmati vakillariga maxsus topshiriqlar berilgan bo'lib, ular mamlakatning siyosiy-iqtisodiy ahvoli, shaharlar va mudofaa qo'rg'onlari, qo'shin tuzilishi, quro-yarog'lar va boshqa shu strategik ahamiyatga ega holatlarni o'rganishlari lozim edi. Bu ma'lumotlar keyinchalik Rossiya imperiyasining xonliklarini istilo qilishlarida muhim ahamiyatga ega bo'lgan edi. 3-masala: Dehqonchilik va chorvachilik, hunarmandchilik va savdo-sotiq mamlakat iqtisodining asosiy tarmoqlari edi. Avvalgidek davlatga amir va uning yaqinlariga qarashli davlat erlari, hususiy mulkdorlarga tegishli er-mulklar (mulki holis), diniy mahkamalar, madrasa va masjidlar, qabristonlar harajatlari uchun berilgan vaqf erlari mavjud edi. Dehqonchilikda barcha sohalar an'anaviy ravishda o'z taraqqiyotida davom etdi. Bu davrda ayniqsa uzumchilik, sholikorlik, paxta va tamaki etishtirish ancha taraqqiy etdi. Chorvachilik amirlik hududidagi bepayon dasht va cho'llar tog' va tog' oldi hududlarida mavjud edi. Cho'l xududlarida xususan, Buxoro va Qarshi   atroflaridagi dashtlarda qorako'l teri etishtirish kengayib bordi. Tashqi bozordagi qorako'l teriga talabning kuchliligi qorako'l qo'ylar etishtirishni kengaytirishga olib kelgan edi. Shuningdek, chorvachilikda yilqichilik, bunda ham asosan Buxoro qorabayir otlarini etishtirish taraqqiy etgan edi. Bundan tashqari yirik qoramollar etishtirish va chorvachilik mahsulotlari tayyorlash ham ancha taraqqiy etdi. Hunarmandchilik asosiy yirik shaharlar bilan bir qator yirik qo'rg'onlar va qishloqlarda ham keng tarqalib bordi. Hunarmandchilikning barcha sohalarida o'z kasb uyushmalari mavjud bo'lib, ular oqsoqollar tomonidan boshqarilgan va barcha ishlab chiqarish jarayoni nazorat qilingan. Chetdan shogird yollash kam uchraydigan holda bo'lib, hunarmandchilik sirlari asosan otadan o'g'ilgan meros sifatida qoldirilgan. Hunarmandchilikdagi etkachi tarmoq to'qimachilik bo'lgan. Bunga sabab bir tomondan ichki va tashqi bozorda bu turdagi mahsulotlarga talab kuchli bo'lsa, ikkinchi tomondan to'qimachilik uchun zarur bo'lgan xom ashyolarning mahalliy ekanligi va etarli bo'lganligi edi. Hunarmandchilikning rivojlangan sohalaridan yana biri kulolchilik edi. Uning aosiy markazlari G'ijduvon, Qarshi, Shaxrisabz, Kattaqo'rgon bekliklarida edi. Rossiya istilosi va mustamlakasi davrida chinni mahsulotlarining ko'payishi kulolchilarning orqaga ketishiga sabab bo'lgan bo'lsada, amirlikda bu soha o'z taraqqiyoti yo'lida davom etdi va yuqoridagi holat asosan Turkiston general-gubernatorligiga qarshi joylarda yuz bergan edi. Shuningdek, amirlikda metallarga ishlov berish va undan turli xo'jalik mahsulotlari tayyorlash ancha keng tarqalgan. Metallarga ishlov berish ishlarini aosan 4 turga bo'lib ko'rsatish mumkin: Temirchilik. Temirchiliklar asosan qishloq xo'jalik qurollari va kundalik hayotda ishlatiladigan buyumlar yasash bilan birga harbiy qurol-yarog'lar ham yasaganlar. Misgarlik. Misgarlik asosan yirik shaharlarda rivojlangan. Misgarlar turli idishlar, chilim, kundalik extiyoj buyumlari yasashgan. Mis asosan Rossiyadan keltirilgan. Misga ishlov berish san'at darajasiga ko'tarilgan bo'lib, mahsulotlar ichki va tashqi bozorda alohida talab darajasida bo'lgan. Cho'yan quyish (degrezlik). Bu ham katta ahamiyatga ega hunar turlaridan sanalgan. Ular asosan cho'yan qozon, mankaldon (cho'g'don) va boshqa shu kabi buyumlar yasashgan. Rixtagarlik. Bronzadan buyumlar yasash ham amirlikning ko'pgina shaharlarida rivojlangan edi. Bu ustalar turli zeb-ziynat buyumlari, tuli metall mahsulotlarning qismlari yasashgan. Yuqorida keltirilgan va sanab o'tilgan hunarmandchilik turlari bilan bir qatorda amirlikda zargarlik, kunchilik, duradgorlik, novvoylik va boshqa bir qator sohalar ham mavjud ediki, bular ham amirlikning iqtisodiy hayotida muhim ahamiyat kasb etardi. XIX asr o'rtalariga kelib Buxoro amirligi siyosiy vaziyatlar tufayli ikkinchi darajali davlatlar qatoriga tushib qolgan bo'lsada, yirik savdo mamlakati sifatida katta ahamiyatga ega davlat hisoblanardi.  Ichki savdo bilan bir qatorda tashqi savdo aloqalari ham taraqqiy etib bordi va bunda Rossiya asosiy tashqi savdodagi sherik bo'lib qoldi. Savdo jarayonida uch turdagi pul vositasidan – tillo, tangan (kumush) va pul (mis) dan foydalanilgan. XIX asr oxirida Buxoro amirligi aholisi 2 million kishi atrofida bo`lgan. Uning tarkibiga Zarafshon vodiysi, Qashqadaryo, Surxondaryo vohasi va hozirgi Tojikiston hududining ayrim viloyatlari, hozirgi Turkmanistonning Murg`obgacha bo`lgan bir qismi kirar edi. Shahar va qishloqdagi aholining ko`pchilik qismida o`zbeklar, tog` va tog`oldi joylarida tojiklar yashar, Marvning janubiy hududlarida turkmanlar, shimoliy va sharqiy yerlarda qozoq va qirg`izlar yashar edi.

Rossiya bilan 1868-yilgi shartnoma Buxoro amirligi taqdirini tubdan o`zgartirib yubordi. Sobiq "islom gumbazi" suverenitet va mustaqillikdan mahrum bo`lib, Rossiyaga qaram va mute bir davlatga aylanib qoldi. Garchi siyosiy mustaqilligidan mahrum bo`lsa-da, Buxoro amiri o`z fuqarolari ustidan cheklanmagan hokimiyatini qo`lida saqlab qolgan edi.

1885-yil Buxoroda ish boshlagan "Rossiya imperatorining siyosiy agentligi" amir va uning amaldorlari faoliyatini nazorat qila boshladi. Agentlik, shuningdek, Rossiya imperiyasi hukumatining Rossiyadan boshqa davlatlardan mol olib kirishni taqiqlovchi huquqqa ega bo`lgan. Avvalgidek, davlat idoralarida ko`pchilikni tashkil etgan mang`itlar sulolasi vakillari amirning tayanchi hisoblanar edi.

Amir ixtiyoridagi saroy xizmatida turli lavozimlarni egallagan kishilar soni 3 mingdan oshar edi. Kattato`ra unvoniga ega bo`lgan Karmana viloyati hokimi Buxoro taxtining vorisi bo`lib, qolgan bekliklarga ham amirning yaqin qarindoshlari hokimlik qilishardi.

XIX asr oxirida Buxoro amirligi hududi 200 ming kv.km ni tashkil etar edi. Aholining asosiy mashg`uloti hunarmandchilik, dehqonchilik va chorvachilik edi. Ancha katta shaharlari: Buxoro (poytaxt), Chorjo`y, Kitob, Shahrisabz, Denov edi. Zarafshon, Qashqadaryo, Surxondaryo va boshqa vodiylar Buxoro amirligi tarkibiga kirardi.

Davlat ishlarini boshqaruvchi oliy amaldor qushhegi bo`lib, u soliqlar yig`imini boshqarar, ma'muriy amaldorlar tarkibiga rahbarlik qilar, mahalliy beklar bilan yozishmalar olib borar edi. Qushbegi har kuni shaxsan hukmdorga amirlikdagi ahvol to`g`risida ma'lumot berib turar edi. Barcha amaldorlar qushbegi tomonidan, faqat oliy amaldorlargina amirning o`zi tomonidan tayinlanar edi. Xazina va zakot yig`imini boshqargan devonbegi lavozimi ahamiyati va mavqei jihatidan qushbegidan keyin turardi. Uning ixtiyorida 300 dan ziyod amaldor bo`lgan. Sudlov, notariat ishlarini, ruhoniylar va ta'lim muassasalarini boshqargan boshqozi diniy-sudlov ishlariga rahbarlik qilardi.

Sud hokimiyatiga amirning o`zi rahbarlik qilardi. Sud tizimida amirdan keyin ko`rib chiqilayotgan ish yuzasidan fatvo (xulosa) tuzuvchi muftiylar devoniga rahbarlik qiluvchi bosh qozi turardi. Joylarda sud hokimiyatini qozilar idora etardi. Politsiya hokimiyati esa mirshablar (tungi qorovullar boshliqlari) qo`lida jamlangan edi.

Oliy amaldorlar qatoriga qonunlar ijro etilishi, din musaffoligi va axloq muhofazasi, shuningdek, bozordagi tarozilar va o`lchovlar ustidan nazorat qiluvchi rais ham kirardi. Rais bosh qoziga bo`ysunardi. Bosh rais amir va bosh qoziga ma'lumot bilan shaxsan kelishi mumkin edi. Uchala oliy amaldor — qushbegi, devonbegi va bosh qozi har doim Buxoroda bo`lishi lozim edi. Beklar va ularning mol-mulkini harbiy ta'lim ko`rgan askarlar — navkarlar qo`riqlashardi.

Mahalliy ma'muriyat — aminlar, oqsoqollar hamda bekliklar vakillari va amir farmonlarini ijro ctishi shart bo`lgan ruhoniylardan iborat edi.

Barcha sohalardagi amaldorlar beklar va amirlikning oliy amaldorlari safi ularning o`g`illaridan, ko`pincha aslzoda beklar va xonlarning xonzoda deb nomlanuvchi tabaqasidan to`ldirilar edi.

Buxoro amirligi 27 ta beklikka bo`lingan edi. Beklar shaxsan amir tomonidan tayinlanar va lavozimidan bo`shatilar edi. Beklar huzurida ularning qarindoshlari yoki yaqin kishilaridan tayinlangan ulkan amaldorlar guruhi bo`lgan.

Davlatni himoya qilish uchun amirning xalq ko`ngillilari va qo`shinlardan saralab olingan xos lashkari bo`lgan. Lashkarga to`pchiboshi (to`pchilashkar) rahbarlik qilgan. Biroq XIX asr oxiriga kelib, amir lashkari shoshilinch yig`iluvchi, yomon ta'lim ko`rgan va qoloq harbiy qurollar bilan ta'minlangan dehqonlardan iborat bo`lgan. Bunday lashkarning bosh maqsadi — zarur bo`lganda Ark qarshisida namoyishga yig`ilish edi. Lashkar amalda XIX asr boshlaridan beri rivojlanmagan, harbiy ish va qurollari o`ta qoloq holatda edi. Lashkarning soni 11 ming sarboz va 200 zobit (ofitser)dan iborat bo`lib, ularning qurol-aslahasi 1000 ta berdanka miltig`i va bir nechta to`plardan tashkil topgandi.

Shunday qilib, bir-biriga qarindosh-urug` bo`lgan amaldorlarning yuki dehqon va hunarmandlar yelkasiga tushdi. Mamlakat daromadlarining katta qismi davlat ravnaqi va taraqqiyoti uchun kamdan-kam qayg`uruvchi xizmatchilariga sarflanar edi.