Dilsuz dünyamaliyev hiKMƏT ÇƏLƏNGİ

DOGMALIQ

Şah Abbas əyalətlə tanış olmaq istəyirdi. O, əmr

etdi ki, feytonu hazırlasınlar, özü də ona dörd seçmə at

qoşsunlar. Şahın adamlcirı cəld əl-ayağa düşdülər. Müxtəlifdövlətlərin

bağışladığı seçm ə atları faytona qoşdular.

Şah vəziri ilə səyahətə başladı. Onlar xeyll yol

gedəndən sonra suyu o qədər də çox olmayan kiçik dağ

çayından keçməÜ oldular. Çayın ortasına çatanda atlar da^

yandılar. Faytonçu nə qədər qamgladısa da, atlar yerlərindən

tərpənm ədilər ki, tərpənmədilər. Elə bu vaxt

odunla yüklənmlş bir araba çaya yaxınlaşdı. Arabaya iki

arıq at qoşulmuşdur. Qoca arabaçı arabanı sürətlə sürüb

çayı keçdi.

Şah təəccübləndi və əm r etdi ki, arabanı saxlayıb,

qocanı şahın hüzuruna gətisinlər. Şah arabaçıya dedi;

-Qoca, mənim faytonum yüngül, faytona qoşulmuş

atlar isə dünyanın seçm ə atlandır. Onlan cins atiar

kimi m ənə Türkiyədən, Əfqanıstandan, İspaniyadan və

Fransadan göndəriblər. Necə olur ki, sənin iki qotur atın

odunla yüklənmiş arabanı çaydan asanlıqla keçirdi,

mənim seçmə atlanm isə çayın ortasında qalıb?

-Şah sağ olsun, özünüz dediniz ki, sizin faytona

qoşulmuş atlann hərəsl blr diyardan hədiyyə göndərilib.

Nə qədər yaxşı bəslənsə də, onlar bir-birinə ögeydir. Birind

at özünü bərkə salmaq Istəmir, ikinci ata arxayın olub

güc vermir. İklnci üçüncüyə, üçüncü də dördüncüyə arxayın

olub güc vurmur. Nəticədə fayton hərəkətdən qalır.

Mənim bu iki atım ana-baladır. Ana istəmir ki, balasına

güc düşsün, özü var gücü ilə arabanı dartır. Bala da anasını

əziyyətə salmamaq üçün bütün gücünü sərf edir. Bcix

bu doğmaljqdır mənim arabamın sürətini artıran.