Dilsuz dünyamaliyev hiKMƏT ÇƏLƏNGİ

İKİ BOSTANÇI

4Iki bostançı eyni sahədə qonşuluqda bostan əkmişdiiər.

Axırayaxın bostançının birinin bostanının verdiyi

bol məhsui görünməyə başladı. O birisininki isə saralıb

soldu, məhv oidu. Bostanı məhv oian bostançı qonşusu

nun yanırva gəldi. Qpnşusunun bostanındakı qarpızın birin

gözaltı elədi ki, birgün qınb, uşaqiara töhfe aparsın. Qpnşusunun

yanına gəlib hal-əlıval tutdu. Dedi:

'N ecə oia biiir ki, eyni torpaq salıəsi, eyni su ilə

suvanlan mənim bostanım belə məhv olsun, əlim boşda

qalsın. Sənin də ix)stanın beiə bariı-bərəkətli oisun?

Qonşusu dedi:

-Mən bostanı əkəndə Aliahın adına əkmişəm,

yəqin, ona görə belə oiub. Bostanı bol bəhər verən kişi

harasa getməli oldu. Vəziyyətİ belə görən qonşu çəpərin

altından əlini uzatdı ki, nəzərdə tutduğu yekə qarpızı

oğurlasın.

Birdən qəfiidən göy gumldamağa başiadı.

Oğurluq edən kişi tez əlini geri çəkdi. Qorxaq

halda üzün göyə tutub qorxa-qorxa dedi;

-Kərəminə qurban oium. Nə tez duyuq düşdün?

Qorxma, oğurluq eləmirəm. Əiimlə qarpızın yetkinliyini

yoxiamaq istəyirdim.

ŞÜKÜRLÜ BƏNDƏ

Bir viiayətdə kasıb, dindar bir kişi yaşayırdı. Ailəni

güc-bəla ilə bir qann ac, bir qann tox saxlayırdı. Hər gün

məscidə gedər, namazın qılar, Allahtalaya dua edərdi.

Bu klşinin əynində neçə yerdən yamaq vurulmuş

paltan, cınlmış, altı qopmuş bir ayaqqabısı var İdi. Bir gün

də məscidə İbadətə gedən zaman gördü ki, ayaqqabısı

cınhb. Özü özun danlamağa başladı. Əllərİn qaldırdı göyə.

Üz çevlrdi AUahtalaya;

-Xudabəndi təbərük-təala! Sənln cəlahna, min

şükür! Ömrüm boyu ibadətimdən qalmamışam. İnsanlığa

yaraşmayan işlərdən həmişə uzaq olmuşam. Bacardığım

ədər də çalışmışam. Günlərim də çox vaxt məsciddə, ibadətdə

keçib. Bütön buniann müqabilində bir tikə çörəyi,

a!a-babat bir paltan, ayaqqabını mənə nə züIDmlə qismət

edirsən. Ailə-uşaq yanında da xəcaiətliyəm. Mənə bir

qapı aç, işıqlı yollar əta elə! Axı mən sənin sadiq, şükürlü

qulunam!

Bu vaxt əlil arabasında, iki qıçı olmayan blr klşinin

gülə-gülə ibadətə getdiyini gördü. Bu kişi yenidən özünə

qayıtdı. Allahtala qarşısında günahkar olduğunu, naşükür

düşdüyünü indi dərk elədi. Yenidən üzünü göylər aləminə

tutdu. Əliərini göyə qaldırdı, böyük yaradana üz tutdu;

-İlahi Pərvərdigarə, naşükür düşdüm. Səndən sənə

şikayət etdim. O, iki qıçı olmayan kişini görüb, özümə

gəldim. Günahımdan keç, bu aciz qulunu bağışla! Sən əhv

edənsən, bağışlayansan!