"e-Dalğa" Şəbəkə Kulturoloji-Ədəbi Dərgi

buna görə hadisələri tələsdirmir, o mövzuya toxunmur. 
 Ola bilsin ki, o, məni doğrudan da sevir. Ancaq biz bu sevgini nə isə fərqli, daha dərin 
bir şeyə çevirməliyik. 
  «Nə çərənləyirəm, – özümə deyirəm. – Dünyada sevgidən dərin heç nə yoxdur. Ancaq 
nağıllarda şahzadə qurbağanı öpür və o, gözəl oğlana çevrilir. Həyatda hər şey əksinədir. 
Şahzadə qız şahzadə oğlanı öpür və o, iyrənc qurbağaya çevrilir». 
   Yarım saatdan sonra sovməəyə çatırıq. Pillələrdə qoca kişi oturub. 
    Yola çıxdığımız andan o, rastlaşdığımız ilk insandır. – zira indi payızdır, Tanrının 
onlara yenidən bərəkət əta edər. 
...Tanrının onlara yenidən bərəkət əta edəcəyi və insanın öz alın təriylə gündəlik ruzisini 
qazanmasına imkan verəcəyi ümidilə çöllər özlərini yenidən onun öhdəsinə buraxırlar. 
  - Salam, – o, qocaya deyir. 
  - Salam. 
  - Bu şəhərciyin adı nədir? 
  - San-Martin de Unks.  
   - Unks? – mən təkrar soruşuram. – Cırtdan adına oxşayır. 
   Qoca zarafatı başa düşmür və mən bir qədər pərt halda, sovməənin qapısına doğru 
yönəlirəm. 
  - Olmaz, - qoca məni dayandırır. – Günorta bağlıdır. İstəyirsinizsə - dörd üçün gəlin. 
Lakin sovməənin qapısı aralıdır. Və mən, - qarışıq da olsa, -çünki günəşin parlaq şüaları 
gözqamaşdırır – içərini görürəm. 
  - Cəmi bir dəqiqəlik... Mən dua eləmək istəyirəm. 
  - Təəssüf, ancaq icazə verə bilmərəm. Bağlıdır. 
   O, mənim qoca ilə söhbətimi dinləyir və qarışmır.  
    - Yaxşı, gedək burdan, - mən deyirəm. - Mübahisə etməyək. 
   O, əvvəlki kimi boş, soyuq nəzərlərlə mənə baxır. 
   - Bəyəm, sən, sovməəni görmək istəmirsən? - deyə soruşur. 
    Mən bilirəm, mənim özümü belə aparmağım onun xoşuna gəlmir. O, məni - zəif, 
qorxaq, öz istədiyini əldə etməyi bacarmayan biri hesab edir. Şahzadə qız öpüşsüz - 
filansız qurbağaya çevrildi.  
   - Dünən olanları yadına sal, - mən deyirəm. - Barda sən mübahisənin davam etməsini 
istəmirdin və onu yarımçıq qoydun. Amma mən indi həmin şeyi təkrarlayanda, sən məni 
mühakimə edirsən.  
   Qoca laqeydcəsinə bizə qulaq asır. Yəqin, çox məmnundur - onun gözləri önündə heç 
olmasa nə isə baş verir, zira, burda, bu balaca şəhərdə bütün səhərlər, bütün gündüzlər, 
bütün gecələr bir-birindən fərqlənmir.  

 
84
  - Qapı bağlı deyil, - o, qocaya müraciət edir. - Əgər sənə pul lazımdırsa, biz verə bilərik, 
az da olsa. Ancaq bu xanım kilsəyə baxmaq istəyir. 
  - İndi - olmaz. 
  - Yaxşı görək! Biz onsuz da girəcəyik! 
   Və mənim əlimdən yapışaraq içəri daxil olur. 
   Ürəyim az qalır yerindən çıxsın - Qoca qəzəblənə, polis çağıra, səyahətimizi korlaya 
bilər. 
  - Niyə belə elədin? 
  - Çünki sən sovməənin içini görmək istəyirdin. 
  Ancaq məndə alınmır: gözlərim baxmır - bu deyişmə və mənim qadağaya münasibətim 
belə gözəl bir səhərin bütün cazibəsini məhv elədi.  
Mən diqqətlə bayırda baş verənlərə qulaq kəsilirəm, qocanın necə polis çağırdığını 
təsəvvürümə gətirirəm. Kafirlər. Soyğunçular. Onlar qanunu pozurlar, qadağaları 
tapdalayırlar. Axı, qoca onlara dedi - bağlıdır, ziyarət saatı qurtarıb! O xəstə və 
taqətsizdir, onun bizi saxlamağa gücü çatmazdı, biz yaşlıya hörmət etməmişik və bu 
polisin gözündə bizim günahımızı ağırlaşdıracaq. 
  Mən içəridə gözlərin alışması üçün nə qədər vaxt gərəkdirsə, düz o qədər qalıram. Lakin 
ürəyim elə bərk döyünür ki, onun  ürəyimin tappıltısını eşidəcəyindən qorxuram. 
 - Biz gedə bilərik, - mən «Atamız» duasını oxumaq üçün lazım olan vaxtı ötürərək 
deyirəm. 
 - Pilar, qorxma. Sənə bu qocanın çaldığına oynamaq lazım gəlməyəcək. 
  Mən qarovulçu ilə konfliktin dostumla mübahisəyə səbəb olmasını istəmirəm. 
Sakitliyimi qorumalıyam. 
 - Nədən danışdığını başa düşmürəm, - mən cavab verirəm. 
 - Elə adamlar var ki, daima kiminləsə - ətrafdakılarla, özləriylə, həyatla döyüşürlər. Və 
tədricən onların başlarında müəyyən bir teatral oyun yaranmağa başlayır, onun 
librettosunu isə öz uğursuzluqlarının və məyusluqlarının diqtəsiylə yazırlar. 
 - Mən bu cür çoxlarını tanıyıram. 
 - Bədbəxtlik ondadır ki, onlar bu pyesi təkbaşına oynaya bilməzlər, - o davam edir. - Və 
onda onlar başqa aktyorların köməyindən istifadə edirlər.  
  İndi, təxminən, buna bənzər bir şey baş verdi. Qoca kimdənsə nəyə görəsə acıq çıxmaq, 
hirsini kiminsə üstünə tökmək istəyirdi və bizi seçdi. Əgər biz ona qulaq assaydıq, 
qadağasına boyun əysəydik, onda bu an məğlubiyyətin acısını çəkərdik, peşman olardıq. 
Biz onun uğursuzluqlarının və miskin həyatının bir hissəsinə çevrilərdik. 
  Lakin onun düşmənçiliyi çox açıq idi, ona görə də ondan qorunmaq bizim üçün çətinlik 
törətmədi. Bundan da pisi, adamların  həyatın ədalətsizliyindən şikayətlənərək, 
başqalarından məsləhət, yardım, himayə gözləyərək, özlərini qurban kimi aparmağa 
başlayaraq  bizi də «səhnəyə» çağırmasıdır. 
 O, mənim gözlərimə baxdı. 
 - Ehtiyatlı ol, - o dedi. – Belə oyuna qoşulsan - mütləq məğlub olacaqsan. 
  O haqlıdır. Amma yenə də mən rahat deyildim: ürəyimdə xoşagəlməz hiss qalmışdı. 
 - Mən dua elədim. İstədiyim hər şeyi elədim. Biz çölə çıxa bilərik. 
  Və biz bayıra çıxırıq. Kilsədəki yarıqaranlıq və günəşin gözqamaşdıran işığı arasındakı 
kontrast elə güclüdür ki, mən bir neçə dəqiqə heç nə görmürəm. Görmə qabiliyyətim 
bərpa olanda qocanın orada olmadığını sezirəm. 
 - Gedək, nahar edək, - o deyir və şəhərciyə tərəf yönəlir. 
 

 
85
  Nahar zamanı mən iki stəkan şərabın axırına çıxdım. Hələ ömrüm boyu bu qədər çox 
içməmişdim. Mən əyyaşa çevrilirəm. 
  «Ağ eləmə». 
  O, ofisiantla danışır. Ətrafda hələ Qədim Romaya aid tikililərinin xarabalıqlarının 
qaldığını öyrənir. Mən söhbətə qoşulmağa cəhd edirəm, ancaq pis əhval - ruhiyyədə 
olduğumu gizlədə bilmirəm.  
Şahzadə qurbağaya çevrildi. Nə olsun ki? Əgər mənə heç nə gərək deyilsə - nə kişi, nə 
məhəbbət - bunun nə əhəmiyyəti var? 
 «Mən, axı, əvvəldən bilirdim, - mən düşünürəm. - Bilirdim ki, o mənim dünyamın 
tarazlığını pozacaq. Ağlım mənə xəbərdarlıq etdi - ancaq ürəyim onun məsləhətini 
eşitmək istəmədi».  
  Mənə çatan o cüzi nəsnənin əldə olunması  çox baha başa gəldi. Mən arzuladığım bir 
çox şeydən imtina etməli, qarşıma sərilən bir çox yollardan üz çevirməli oldum. 
  Mən arzularımın çoxunu ən böyük arzuma – ruhumun sakitliyinə qurban verdim. Və 
indi onu itirmək istəmirəm. 
 - Səni nə isə narahat edir, - o, qarsonla söhbətini kəsib soruşur. 
 - Hə, düz tapmısan. Məncə, o qoca polisə xəbər verdi. Məncə belə balaca şəhərdə bizi 
tapmaq o qədər də çətin olmayacaq. Və məncə, sənin tərsliyinə salıb, məhz, burda nahar 
etmək istəmənin ucbatından biz tətilimizin üstündən xətt çəkə bilərik.    
  O, içində mineral su olan stəkanı əlində fırladır. O, yəqin bilir ki, mən yalan danışıram 
və iş  heç də qocada deyil. İş ondadır ki, mən xəcalətdən ölürəm. Niyə biz yaşamımızın 
başına belə iş açırıq? Niyə gözdə çöpü görürük, amma dağlara, çöllərə, zeytun meşələrinə 
fikir vermirik?   
 - Qulaq as, - o deyir. - İnan ki, boş yerə narahat olursan: qoca çoxdan evindədir və bu 
hadisəni də artıq unudub. 
  «Axmaq, mən buna görə narahat deyiləm» - mən fikirləşirəm. 
 - Ürəyinin səsinə qulaq as, - o davam edir. 
 - Mən elə belə də eləyirəm, - mən deyirəm. – qulaq asıram. Və burdan getmək istəyirəm. 
İçimdə nə isə xoşagəlməz hiss var.  
 - Bu günlük daha içmə. Şərab sənə kömək eləmir. 
  Bu ana qədər mən özümü birtəhər saxlamışdım. İndi mənə çatır - ən yaxşısı, içimdə 
yığılıb qalan hər şeyi deməkdir. 
 - Sən əminsən ki, hər şeyi bilirsən. Sən sehrli anlar haqqında, böyük adamın qəlbində 
saxlanmış körpə haqqında danışırsan. Və mən başa düşmürəm ki, sənin burda, mənim 
yanımda nə işin var?! 
 - Mən sənə valeh oluram, - o gülür. - Sənə və sənin necə öz ürəyinə qarşı  mübarizə 
aparmana. 
 - Necə, necə? - mən bir də soruşuram. 
 - Heç nə, mən elə-belə… - o cavab verir. 
  Ancaq mən onun nə demək istədiyini artıq başa düşmüşəm. 
 - Özünü aldatma. Əgər istəyirsənsə, biz bunu aydınlaşdıra bilərik. Sən mənim hisslərim 
barədə yanılırsan. 
  O, stəkanı oynatmağı dayandırıb, düz mənim gözlərimin içinə baxır: 
 - Yanılmıram. Mən bilirəm - sən məni sevmirsən. 
  Mən əməlli - başlı çaşıram. 
 - Lakin mən sənin məhəbbətin uğrunda mübarizə aparacam, - o davam edir. - Dünyada 
elə şeylər var ki, onların uğrunda sonuna qədər mübarizə eləməyə dəyər. 
  Mən ona nə cavab verəcəyimi bilmirəm. 

 
86
 - Məsələn, sənin uğrunda, - o sözünü bitirir. 
  Mən baxışlarımı yayındırıram və özümü elə göstərirəm ki, guya,  restoranın interyerinə 
baxıram. Mən özümü qurbağa kimi hiss edirdim və birdən yenə şahzadəyə çevrildim. 
  «Mən onun sözlərinə inanmaq istəyirəm, - mən gözlərimi  üzərində balıqçı qayıqları 
təsviri olunmuş rəsmə zilləyərək fikirləşirəm. – Bu heç nəyi dəyişməyəcək, amma hər 
halda mən özümü bu qədər zəif, lazımsız hiss etməyəcəyəm». 
- Sənə belə hücum etdiyimçün bağışla, - mən deyirəm. 
 O gülümsəyir və ofisiantı çağırıb hesabı ödəyir. 
 
 Geri qayıdanda mənim çaşqınlığım keçməmişdi. Günahkar kim idi? Günəş? - Ancaq indi 
payızdır və günəş nəinki yandırmır, heç isitmir də. Qoca?–Ancaq qoca artıq xeyli vaxt idi 
ki, mənim həyatımdan getmişdi. 
Hər şey günahkar ola bilərdi - yeni olan hər şey. Təzə ayaqqabı ayağı sürtür. Yaşam da 
belədir - o, bizi qəfildən yaxalayır və qeyri - müəyyənliyə sürükləyir. Hətta biz bunu 
istəməsək də, hətta bu bizə lazım olmasa da. 
  Mən ətrafı seyr edərək fikrimi dağıtmağa çalışıram, amma daha zeytun sahələrini, 
təpənin zirvəsindəki şəhərciyi, qocanın kandarında oturduğu sovməəni görə bilmirəm. 
Bütün bunlar mənə yaddır, heç nə tanış deyil. 
Mən dünənki ziyafəti və onun elə hey zümzümə etdiyi nəğməni xatırlayıram: 
   Bu gecə Buenos - Ayresdə nə isə var, 
   Nə isə, heç bilmirəm… 
   Onda bəs mən nəyi bilirəm? 
   Qalxdım və geyindim, evdən çıxdım, Arenales küçəsinə getdim… 
 
Əgər biz Bilbaodayıqsa, Bueons - Ayresin bura nə dəxli var?  Və «Arenales» - hansı 
küçədir? O, bununla nə demək istəyirdi? 
 - Dünən sənin dayanmadan oxuduğun hansı mahnı idi? - mən soruşuram. 
 - «Dəlinin balladası», - o cavab verir. - İndi niyə soruşursan? 
 - Heç, elə-belə, - mən cavab verirəm. 
 Ancaq mənki bunun elə - belə olmadığını bilirəm. Mən bilirəm, o - tələ idi, ona görə 
oxuyurdu. O, hansısa tanış, mənim min dəfə eşitdiyim bir şeyi mızıldana bilərdi, lakin o, 
mənim heç vaxt eşitmədiyim mahnını seçdi. 
  Bəli, bu tələdir. Nə vaxtsa, radioda və ya diskdə mən bu nəğməni eşidən kimi o və 
Bilbao yadıma düşəcək, ömrümün payızının bahara çevrildiyi günlər yadıma düşəcək. 
Mən ruh yüksəkliyini, macəra ruhunu və allah bilir, hardan peyda olmuş körpəni 
xatırlayacam. 
 O, hər şeyi nəzərə alıb. O ağıllı və təcrübəlidir, o həyatı tanıyır və ürəyi istəyən qadını 
fəth etməyi bacarır. 
  «Mən dəli oluram», - öz - özümə deyirəm. İki gün dalbadal içdiyim üçün əyyaşa 
çevriləcəyimdən qorxuram. Elə bilirəm ki, onun bütün hiylə və fəndlərdən xəbəri var. 
Əminəm ki, onun qayğısı məni tora salır və idarə edir. 
  Restoranda o necə dedi? «Mən sənin öz ürəyinə qarşı necə mübarizə aparmağına valeh 
oluram». 
  O yanılır - Mən ürəyimlə artıq çoxdan və böyük uğurla döyüşürəm. Mən əlçatmazı 
sevməyəcəyəm. 
Mən öz imkanlarımın sərhəddini bilirəm, necə ki, əzab çəkmək bacarığımın sonsuz 
olmadığını bilirəm. 
 - Mənə nə isə de, - geri, maşının yanına qayıdarkən mən xahiş edirəm. 

 
87
 - Nə deyim? 
 - Nə isə. Danış mənimlə. 
  Və o, Müqəddəs Məryəmin Fatimədə möcüzəli zühurundan danışmağa başlayır. 
Bilmirəm, o, bunu indi niyə xatırladı, ancaq üç çobanın necə onunla söhbət etməsi 
haqqındakı əhvalat fikrimi dağıdır. 
  Və tezliklə ürəyim sakitləşir. Yəni mən son həddimi bilmirəm? Yəni mən özümü idarə 
edə bilməyəcəyəm?!     
  Biz getdiyimiz yerə gecə çatdıq. Mən kiçik meydançanı, otra əsrlərdən qalma tikililərə 
və su quyusuna zəif sarı işıq salan fənəri qatı duman pərdəsindən güclə seçirdim.  
 - Duman! - o, ucadan sevinclə dedi. 
  Mən təəccüblə ona baxdım. 
 - Biz Sent-Savendəyik, - o davam etdi. 
  Şəhərciyin adı mənə heç nə demirdi. Ancaq artıq Fransada olduğumuzu anladım və mən 
də sevindim. 
 - Sən məni niyə, məhz, bura gətirmisən? - mən soruşdum. 
 - Sənə ev satmaq istəyirəm, - o gülə-gülə cavab verdi. - Bir də ki, mən söz vermişdim ki, 
Müqəddəs Məryəmqüsursuz hamiləliyi gününə qədər qayıdacağam. 
  -Bura? 
  -Məhz, bura yox. Bura yaxına bir yerə.   
  O əyləci basdı. Biz maşından düşərək əl - ələ verib qatı dumanın içinə irəlilədik. 
  -Bu yer mənim həyatıma gözlənilmədən daxil olub, - o dilləndi. 
«Necə ki, sən - mənim», - mən düşündüm. 
  -Bir dəfə, məhz, burda mən başa düşdüm ki, yolumu azmışam. Yox, belə yox. Daha 
doğrusu, mən yenidən öz yolumu tapdığımı başa büşdüm. 
  -Sən tapmaca danışırsan, - mən dedim. 
  -Sənə nə qədər ehtiyacım olduğunu, məhz, burda anladım. 
  Mən, yenə - özüm də niyəsini bilmədən - ətrafa baxdım. 
  -Bunun sənin yoluna nə dəxli var? 
  -Biz kirayə mənzil tapmalıyıq, çünki bu şəhərdəki hər iki mehmanxana yalnız yayda 
işləyir. Sonra yaxşı bir restoranda şam edərik - polisdən qorxmadan  rahatca oturarıq və 
tələsik maşına qaçmaq da lazım gəlməyəcək. Şərab dilimizin bağını sökəndə isə doyunca 
söhbət edərik. 
  Hər ikimiz güldük. Mən yüngülləşdim. Yolboyu ağlıma gələn cəfəngiyyatların 
siyahısını tutmağa başladım. İspaniyanı Fransadan ayıran sıra dağlar keçəndə isə ruhumu 
qorxudan və gərginliklən təmizləməsi üçün Allaha dua etdim. 
  Mən artıq səfeh qız rolunu oynamaqdan, özümü mümkünsüz məhəbbətdən qorxan 
rəfiqələrim kimi - hərçənd heç biri bunun nə olduğunu  dəqiq bilmir - aparmaqdan 
yorulmuşam. Əgər zamanında dayanmasaydım, onunla yanaşı keçirdiyim bu sayılı 
günlərin mənə verə biləcəyi bütün yaxşılıqları itirərdim. 
  «Ehtiyatlı ol, - mən fikirləşdim. – Əgər bənddə çat əmələ gəlsə, dünyada heç bir qüvvə 
onu bərpa edə bilməyəcək». 
  - Müqəddəs Məryəm, bizi qoru: indi və axirətdə, - o dedi. 
  Mən susdum. 
  - Niyə «Amin» demədin? 
  Çünki artıq bunu vacib və gərəkli hesab etmirəm. Vaxt vardı ki, din mənim həyatımın 
bir hissəsi idi. Vardı, amma daha keçdi. 
  O geri döndü və biz maşına yönəldik. 

 
88
  - Ancaq mən hələ də dua edirəm, - mən davam etdim. - Biz Pireneyləri keçəndə mən 
dua elədim. Amma bu mexaniki baş verdi, heç bilmirəm, öz duama inanıram, ya yox. 
  - Niyə? 
  - Ona görə ki, əzab çəkirdim və Allah məni eşitmirdi. Ona görə ki - və bu tez-tez olurdu 
- mən bütün qəlbimlə sevməyə çalışırdım, ancaq mənim sevgim əzilirdi, ona xəyanət 
edilirdi. Əgər Allah məhəbbətin özüdürsə, o, mənim hisslərimə daha ehtiyatlı yanaşa 
bilərdi. 
 
  - Hə, Allah məhəbbətin özüdür. Ancaq bu məsələlərdən Müqəddəs Ananın başı daha 
yaxşı çıxır. 
  Mən qəhqəhə ilə güldüm, ancaq nəzərlərimi ona çevirəndə zarafat etmək fikrində 
olmadığını, tam ciddi danışdığını gördüm: 
  Müqəddəs Anaya «qeydsiz - şərtsiz sevməyin» sirri əyandır. O, sevərək və əzab çəkərək 
bizi cəhənnəm əzabından xilas edir. İsa da bizi ilkin günahdan beləcə xilas etmişdi.      
  - İsa-Allahın oğludur. Müqəddəs Anasa–sadəcə qismətinə Onu öz bətnində gəzdirmək 
xoşbəxtliyi nəsib olmuş adi qadındır, - mən yersiz gülüşümü ciddi tonla ört-basdır etməyə 
çalışaraq cavab verdim. Mən istəyirdim ki, o bilsin - mən onun etiqadına hörmət edirəm. 
Lakin etiqad və sevgi heç vaxt mübahisə etmir, belə sevimli şəhərcikdə isə – xüsusilə. 
  O, maşının qapısını açaraq oturcaqdan bizim rükzaqları götürdü. Mən əlimi 
özümünkünə uzadanda, o, təbəssümlə əlimi itələdi: 
  - İcazə ver, mən aparım. 
  «Mənimlə çoxdan belə nəzakətlə rəftar etməmişdilər» deyə fikirləşdim. 
  Biz rastımıza çıxan ilk qapını döyürük, ancaq qadın səsi deyir ki, burda kirayəyə otaq 
vermirlər. İkinci qapının arxasından cınqır belə çıxmır.    Üçüncü evdə qoca bizi 
gülərüzlə qarşılayır, lakin məlum olur ki, çarpayı ikinəfərlikdir. Mən imtina edirəm. 
  - Bəlkə biz irəli, bundan böyük şəhərə gedək?- çıxanda mən soruşdum. 
  - İndicə otaq tapacağıq, - o cavab verdi. – Sən Özgə haqqındakı pritçanı eşitmisən? Bu - 
yüz il qabaq yazılmış bir əhvalaın fraqmentidir, müəllifi… 
  - Kimin yazdığı vacib deyil, danış, - Sent-Savendəki yeganə meydanda onunla yanaşı 
addımlaya - addımlaya xahiş edirəm. 
  - Bir nəfər, cürbəcür yollarla həyata uyğunlaşmağa çalışan, ancaq bütün əziyyətləri boşa 
çıxan köhnə dostu ilə rastlaşır. «Ona bir az pul vermək lazımdır» deyə o fikirləşir. Amma 
belə alınır ki, elə həmin axşam dostunun varlandığını və bütün borclarını qaytardığını 
eşidir. 
Onlar sevimli barlarına gedirlər və dostu hamının əvəzinə hesabı ödəyir. Ondan uğurunun 
səbəbini soruşanda isə o, cavab verir ki, lap yaxın vaxtlaradək Özgə kimi yaşayırmış. 
  - «Özgə» kimdir?- ondan soruşurlar. 
  - Özgə -  o kəsdir ki, mənə həmişə onun kimi olmağı öyrədiblər, amma mən o deyiləm. 
Özgə əmindir ki, insan bütün yaşamı boyu, qocalanda acından ölməmək üçün  necə pul 
toplamaq barədə fikirləşməyə məcburdur. Və bu barədə o qədər çox fikirləşir, o qədər 
nəhəng planlar qurur ki, yaşadığından ömrünün sonuna sayılı günlər qalanda xəbər tutur. 
O əl - ayağa düşür, lakin artıq gecdir. 
  - Bəs onda sən özün kimsən? 
  - Mən - ürəyinin səsini dinləyən hər hansı birimiz kimiyəm. Adi insanam - həyatın 
misteriyasına məftun olan insan, möcüzəyə açıq olan insan, gördüyü hər işdən sevinən və 
ilham alan insan. Bədbəxtlik ondadır ki, daima  məyusluq qorxusunun təsiri altında əzilən 
Özgə məni istədiyim kimi hərəkət etməyə qoymurdu. 
  - Lakin əzab deyilən bir şey də var, - bardakı digər müştərilər ona etiraz edirlər. 

 
89
  - Məğlubiyyət də var. Və dünyada heç kim ondan sığortalanmayıb, dahası - heç kim 
ondan canını qurtarmayacaq. Odur ki, ən yaxşısı öz arzularının reallaşması uğrunda 
vuruşmaq və bu müharibədə bir neçə döyüşü uduzmaqdır, nəinki nəyin uğrunda 
vuruşduğunu heç vaxt bilmədən darmadağın edilmək. 
  - Vəssalam?- qulaq asanlar soruşurlar.  
  - Vəssalam. Bu həqiqət mənə əyan olanda, qərara gəldim ki, hər zaman olmaq istədiyim 
kimi olum. Özgə orda, mənim evimdə qaldı, o mənə baxırdı, amma mən  onu bir daha 
özümə yaxın buraxmadım, baxmayaraq ki, o məni qorxutmağa, gələcəyim haqqında 
fikirləşməmək, qara gün üçün tədarük görməməklə böyük risk etdiyimi beynimə 
yeritməyə çalışırdı. 
  Və Özgəni həyatımdan qovduğum həmin andan etibarən, İlahi enerji öz möcüzələrini 
göstərməyə başladı. 
 
  «O, bu əhvalatı uydurdu. Bu uydurmadır, hərçənd ola bilsin ki, ağıllı dır», - gecələmək 
üçün yer axtardığımız müddət ərzində mən fikirləşdim. Lakin bütün Sent - Savendə cəmi 
– cümlətanı 30 ev güclə olardı, odur ki, tezliklə o, mənim haqlı olduğumu qəbul etməli 
oldu və qabağa - bundan daha böyük bir  şəhərə getmək fikri ilə razılaşdı. 
  O, nə qədər böyük ruh yüksəkliyi hiss edir - etsin, Özgəni özündən nə qədər çoxdan və 
uzağa qovur - qovsun, Sent - Savenin camaatının ağlına belə gəlmirdi ki, bu şəhərdə 
gecələmək onun arzusudur və  heç bir vəchlə bizə yardım etmək istəmirdilər. Bir də mənə 
elə gəlirdi ki, o, həmin əhvalatı danışanda mən özümü görürdüm - öz qorxularımı, 
qətiyyətsizliyimi, möcüzə vəd edən hər şeydən qaçmaq arzumu, onlara görməmək - çünki 
sabah hər şey bitə bilər və biz əzab çəkməli olarıq - istəyimi tanıyırdım. 
  Allahlar aşıq - aşıq oynayırlar və heç soruşmurlar ki, biz onların oyununda iştirak etmək 
istəyirik, ya yox. Onların vecinə də deyil, sən arxada nə qoymusan - sevgili, ev, iş, 
karyera, arzu. Allahları maraqlandırmır ki,  sənin həyatında hər şey öz yerindədir və sən 
istənilən arzunu iradə və zəhmətin sayəsində reallaşdırmağa qadirsən. Allahlar bizim 
ümidlərimizlə, planlarımızla hesablaşmırlar; Kainatın hansısa küncündə onlar aşıq - aşıq 
oynayırlar - və budur, təsadüfən seçim sənin üstünə düşür. Və o andan etibarən qələbə və 
ya məğlubiyyət – təsadüfün əlindədir. 
  Allahlar oyuna başlayanda Sevgini qəfəsindən buraxırlar. Bu qüvvə yaratmağa və ya 
dağıtmağa - onun azadlığa çıxdığı an küləyin hansı istiqamətdə əsməsindən asılı olaraq - 
qadirdir. 
Hələ ki, külək onun tərəfə əsirdi. Lakin küləklər  allahlar qədər dəyişkən və şıltaqdırlar – 
indicə varlığımın ən dərin qatlarında mən də mehəbənzər nə isə hiss etdim. 
 
  Sanki Özgənin əhvalatının tamamilə gerçək olduğunu və Kainatın hər zaman 
xəyalpərvərlərin tərəfini tutduğunu mənə sübut etmək üçün tezliklə biz kirayə otaq - iki 
çarpayılı - tapa bildik. İlk öncə mən vanna qəbul etdim, paltarımı yudum və təzə 
maykamı çiynimə saldım. Özümü tamamilə fərqli hiss etdim və bu mənə inam verdi. 
  «Nə bilmək olar, Bəlkə Özgənin bu maykadan xoşu gəlmir», - mən öz - özümə güldüm. 
  Ev sahibləri ilə şam etdikdən sonra – payızda və qışda bu şəhərcikdə restoranlar da 
bağlanır - o, səhər alıb qaytaracağına söz verərək bir şüşə şərab istədi. 
  Biz geyindik, iki stəkan götürdük və evdən çıxdıq. 
 
- Gəl, quyunun yanında oturaq, - mən təklif etdim. 
  Elə belə də etdik -  oturduq və isinə - isinə, sakitləşə - sakitləşə şərab içməyə başladıq. 
  - Deyəsən, Özgə qayıdıb və sənin bədəninə keçib,- mən zarafat etdim.-Kefin çox pisdir. 

 
90
 O güldü: 
 - Mən dedim ki, biz otaq tapacağıq və tapdıq.  Kainat həmişə bizə arzularımızı həyata 
keçirməkdə kömək edir - onlar nə qədər axmaq olursa - olsun. Zira onlar bizim 
arzularımızdır və dəyəri yalnız bizə məlumdur.   
  Meydan bir addım o yanı görməyə imkan verməyən və fənərin işığında sarımtıl rəngə 
çalan dumana  bürünmüşdü. 
  Mən dərindən nəfəs aldım. Daha təxirə salmaq mümkün deyildi. 
  - Gəl, sevgidən danışaq, - mən dedim. - Daha bundan qaçmayaq. Axı, sən son günləri 
necə keçirdiyimi bilirsən. Əlimdə olsaydı, belə mövzu, ümumiyyətlə yaranmazdı. Amma 
əgər artıq yaranıbsa, mən onun haqqında fikirləşməyə bilmirəm. 
 - Məhəbbət təhlükəlidir. 
 - Bilirəm. Mən sevmişəm. Sevgi - narkotikdır. Əvvəlcə eyforiya, yüngüllük, tam vəhdət 
hissi yaranır. Növbəti gün sən yenə istəyirsən. Sən hələ içinə çəkməyə macal tapmamısan 
- baxmayaraq ki, hiss etdiklərin xoşuna gəlir - ancaq əminsən ki, istənilən an onsuz 
keçinə bilərsən.  Sən sevimli varlıq haqqında iki dəqiqə fikirləşirsən və üç saat yadına da 
düşmür. Lakin tədricən ona öyrəşirsən və tamamilə ondan asıla hala düşürsən. Onun 
haqqında üç saat fikirləşirsən və iki dəqiqəliyə unudursan. Əgər o, yanında yoxdursa, sən 
növbəti dozadan məhrum olunmuş  narkomanların yaşadıqlarını hiss edirsən. Belə