Əfrahim hüseynli

 
 

---

169 
 
AĞLAYIRAM MƏN 
   
Körükdə bişmişəm, isti dəmirəm, 
Dağların özün də dağlayıram mən. 
Dostlarım, mən sizə şeir demirəm, 
Mərsiyə deyirəm, ağlayıram mən. 
   
Sınaqdan keçirdim mən illər boyu, 
Yanğını söndürməz hər gölün suyu, 
Şirin su verməz hər qazılan quyu, 
Sısqa bulaq kimi çağlayıram mən. 
   
Dedimmi tay tutub qatma xıltına, 
Birin dəyişmərəm neçə altuna, 
Götürüb gedəcəm yerin altına- 
Dərdimi içimdə saxlayıram mən. 
   
GÖZƏLLƏR 
   
Nəşə kimi könülləri məst edən, 
Su kimi qəlblərə axan gözəllər. 
Şikarını tora salıb, astadan 
Ürəyini şişə taxan gözəllər. 
   
Söz-söhbəti şirin-şəkər bal dadır, 
Görünməyən əsil üzü daldadı, 
“Nərbalanı bir dartuman aldadır”, 
İgidlərin evin yıxan gözəllər. 

---

170 
 
  Dərmanı tapılmaz qada verdiniz, 
Bəs dedim ruhuma qida verdiniz, 
Məmmədyarı nahaq bada verdiniz, 
Ömrümün sonuna çıxan gözəllər.