Elyazma org elektron kitabxanası



Yüklə 0,8 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə4/5
tarix14.01.2017
ölçüsü0,8 Mb.
#5547
1   2   3   4   5

 

Ölümlə zarafat 

 

B

iz Praqa hava limanından Bakıya uçan Çex hava yollarına mə

xsus t

ə

yyar



ə

y

ə



 

min


ə

nd

ə



 

artıq Əmirin tini taraz idi.

  

 

O, stüardessalara kompliment dey



ə

-dey


ə

 

yerini axtarırdı. Stüardessalardan biri 



qabağa düşüb bə

l

ə



dçilik ed

ə

r



ə

k onu yerind

ə

 oturtdu.  



 

Özünün dediyi kimi Parisd

ən Praqaya uçanda Bakıdan götürdüyü sonuncu arağı 

t

ə



yyar

ə

d



ə

 

vurmağa başlamış, Praqa aeroportunun kafe



sind

ə

 is



ə

 

arağı çaxıra, 



konyakı viskiyə

 

qarışdırmışdı.



 

 

Ə



mir t

ə

yyar



ə

d

ə



 m

ə

nd



ə

n qabaqda, Rüst

ə

ml

ə



 

yanaşı oturmuşdu və

 ona Nobel 

qardaşları haqda yazdığı və

 ingilis dilind

ə

 



çap olunmuş sə

n

ədli romanından 



danışırdı.

  

 



H

ə

tta deyirdi ki, 



ə

s

ərini Nobel mükafatına



 t

ə

qdim edib v



ə

 komissiyada birinci turdan 

keçib.  

 

Ancaq Nobel mükafatını adama asanlıqla vermirlə



r. Proses b

ə

z



ə

n iyirmi il ç

ə

kir.  


 

Ə

vv



ə

lc

ə



d

ə

n heç n



ə

 dem


ək olmaz. Nobel mükafatı komitə

si sürpriz etm

əyi xoşlayır. 

Onun danışdıqlarını ətrafdakılar aydın eşidirdi.

  

 

O, XIX 



ə

srin sonu, XX 

ə

srin 


ə

vv

ə



l

ə

rind



ə

 

Bakı neftinin hesabına milyonlara 



yiy

ə

l



ənmiş norveçli Nobel qardaşları barə

d

ə



 kinossenarisin

ə

 film ç



ə

km

ə



k üçün 

sponsor axtardığını bildirirdi.

 

 



 Rüst

ə

m, 



 

Əmir deyirdi –



 Avropa oxucusuna yol tapmaq üçün 

onu maraqlandıran 

mövzuda yazmaq lazımdır.

  

 



M

ən Nobel qardaşlarından yazmasaydım və

 y

ə

hudi mühitin



ə

 

çıxmasaydım (Nobellə



y

ə



hudi kök

ə

nlidir), kim idi m



ənim romanımı ingiliscə

y

ə



 

çevirib kitab buraxdıran? 



Hansı xarici nəşriyyat mənim kitabımı çap etmə

yi boynuna götür

ə

rdi?  


 

Heç biri! 

Bu romanım iki il qabaq Londonda on min tirajla çap olunub, satılır. O 

vaxtdan heç yerd

ə

 

işlə



mir

əm, bu kitabın hesabına yaşayıram.

  

 

Qardaşım, Rüstə



m, s

ə

n n



ə

 q

ə



d

ər «Şaman duası» (Rüstəmin şerlər kitabının adı) 

yazsan, buralara (biz h

ə

l



ə

 

Avropadaydıq) gəlib çıxmayacaqsan, samballı qonorar 



üzü görm

ə

y



ə

c

ə



ks

ə

n. 



 

Rüst


əm Əmirin dediklərini cavabsız qoymadı:

  

 



 

Əmir, mənimki «Şaman duası»dır. Qurd öz ölkə



sind

ə

 ac qalmaz!  



 

T

ə



yyar

əmiz havaya qalxıb rahat uçmağa başladıqda stüardessalar sərnişinlə

r

ə

 



axşam yemə

yi g


ə

tirdil


ər. Əmir yemə

y

ə



 

girişmə


zd

ə



ə

vv

ə



əl çantasını eşə

l

ə

yib bir 



şüşə

 

viski çıxartdı.



  

 

O, viski şüşəsinin ağzını açıb stüardessaların bir azdan gə



tir

ə

c



ə

kl

ə



ri çay v

ə

 ya kofe 



üçün qoyduğu fincanı ağzına qə

d

ə



r doldurduqdan sonra y

anında və

 

ətrafında oturan 



bizl

ə

r



ə

 d

ə



 viski t

ə

klif etdi.  



 

M

ə



n içm

ə

k ist



ə

m

ə



diyimi bildirdim. Rüst

ə

min qan t



əzyiqinin olduğunu dörd gündü ki, 

yol yoldaşlarımızın hamısı bilirdi.

  

 

D



ə

st

ə



mizd

ə

 



olanlardan Qafar, Paşa, bir də

 Sabir mü

əllim fincanlarını Əmirə

 

uzatdılar. Əmir onların hə



r

ə

sin



ə

 

azacıq içki süzdü. Özlə



ri bel

ə

 ist



ə

dil


ə

r. 


 

Sabir mü


əllimin yanında oturmuş müğənni İlhamə

 

xanım stüardessaya şərab sifariş 



vermişdi. Digə

r s


ə

f

ər yoldaşımız biznesmen və



 xeyriyy

əçi Akif qızı ilə

 

üç sıra arxada 



ə

yl

əşmişdi, başları söhbə



t

ə

 b



ərk qarışmışdı, bizdə

n x


ə

b

ə



rl

ə

ri yox idi.  



 

Bizd


ə

n olan o biril

ə

r Demokratik Az



ərbaycan Konqresinin Bakı tə

msilçisi X

ə

z

ə



r, 

g

ə



nc siyas

ə

tçi Niyam



ə

ddin, Sabir mü

əllimin qardaşı oğlu Anar və

 

başqaları lap arxa 



c

ə

rg



ə

l

ə



rd

ə

 s



ə

p

ə



l

ənmişdilə

r, 

ə

l çatan yerd



ə

 deyildil

ə

r.  


 

Biz üç gün Parisd

ə

 vaxtil


ə

 

Avropa İttifaqının fə



aliyy

ə

t



ə

 

başladığı binada dünyanın 



çox yerind

ə

n g



əlmiş soydaşlarımızla və

 xarici qonaqlarla birg

ə

 1946-


cı ildə

 Güney 


Az

ərbaycanında baş verən Milli azadlıq hə

r

əkatına həsr olunmuş simpoz



ium 

keçirmişdik.

  

 

Simpoziumda iştirak edə



nl

ə

r az-



çox tanınan adamlardı və

 

hamımız iclaslarda çıxış 



edib ür

əyimizi boşaltmışdıq.

  

 

V



ə

t

ə



np

ə

rv



ər şair Sabir müəllimin, istiqlal, azadlıq yolunda zindanlar, sürgünlə



görmüş, dönmə

z, h


ə

yatda adi görüns

ə

 d

ə



, trib

unaya çıxanda qızmış şirə

 dön

ə

n, 



danışanda ağzından od tökülən, hazırda İsveçdə

 mühacir


ə

td

ə



 

yaşayan Əjdə

r b

ə

yin 



coşqun nitqlə

rin


ə

 

qulaq asmışdıq.



  

 

N



ə

 s

ə



b

ə

bd



ə

ns

ə



 

Fransadakı səfirimiz simpoziumun heç bir iclasına gə

lm

ə

s



ə

 d

ə



Gürcüstanın bu ölkə

d

ə

 s



ə

firi ola


n xanım iclaslardan birinə

 t

əşrif buyurmuş və



 

çıxış 


ed

ə

r



ə

k Güney Az

ərbaycanın istiqlalı ideyasını bə

y

əndiyini bildirmiş və



 bizd

ən alqış 

qazanmışdı.

  

 



V

ə

t



əndaş duyğularımız tə

z

ə



l

ənmişdi.


  

 

H



ətta İlhamə

 

xanım çıxışından sonra və



t

ə

n haqda h



əzin bir mahnı oxuy

ub 


salondakıları (Simpoziuma də

v

ət olunmuş Fransa senatının üzvü də



 biz

ə

 



qoşulmuşdu.

  

 



H

ə



ənd ki, o, milli maraqlarımızla, xüsusilə

 erm


ə

nil


ərin işğal etdiyi Qarabağla bağlı 

bütün m


ə

s

ə



l

ə

l



ə

r

ə



 

ilıq münasibə

t bildir

ə

nd



ə

 deyirdi: «Bu m

ənim şə

xsi mövqeyimdir, 



F

ransa senatının mövqeyi deyil.» Fransa senatı bizim barə

mizd

ə

 n



ə

 fikirl


əşirdi, onu 

demirdi.) kövr

əltmişdi.

  

 



Əmir viskini başına çə

k

ə



nd

ən sonra üzünü İlhamə

 

xanıma tutub dedi:



 

 



 

İlhamə


 

xanım, gə

r

ə

k biziml



ə

 

ə



llic

ə

 qram viski iç



əydiniz. Göyün yeddinci qatın

da 


viski vurmağın lə

zz

əti başqadır.



 

 

İlhamə



 

xanım ona tə

rs-t

ərs baxıb cavab verdi:



 

 



 

Əmir, sərxoşluğun heç, ayıqlığın da bir şey deyil.

  

 

Gülüşdük. Elə



 bu anda t

ə

yyar



ə

mizd


ə

n d


əhşə

tli s


əs çıxdı. Bu sə

s ani oldu, t

ə

xmin


ə

üç-



dörd, yaxud beş

-

altı saniyə



 

Vahim



ə

 içind


ə

 biri-birimiz

ə

 

baxdıq. Bir az sonra tə



yyar

ə

 yen



ə

 d

ə



 

ə

vv



ə

lki sakit, adi 

s

ə

sil



ə

 

uçurdu. Başqalarını bilmirə



m, amma m

ə

nim içimd



ə

 

bir nigarançılıq başladı. 



Çünki, bu vaxta q

ə

d



ər uçduğum tə

yyar


ə

l

ə



rin s

əsinin bayaqkı kimi dəyişdiyinin şahidi 

olmamışdı

m. 


 

Uçuş heyə

tind

ə

n bir n



ə

f

ər kişi ə



lind

ə

 f



ə

n

ə



r salona daxil oldu.  

 

Y



ə

qin t


ə

yyar


ə

nin müh


əndisi idi. Onun arxasınca stüardessa gə

lirdi. Onlar iti 

addımlarla yeriyə

r

ək salonun ortasında, Əmirin oturduğu yerin yanında ayaqaltı 



örtüyü aralayıb lükü açdılar və

 f

ə



n

ə

rl



ə

 n

ə



yis

ə

 gözd



ə

n keçirm


ə

y

ə



 

başladılar.

  

 

Müh



əndis hesab etdiyim kişi ə

yilib 


ə

lil


ə

 n

ə



l

ə

ris



ə

 

yoxladı, deyə



s

ən baş tapmayıb 



dik

ə

ldi v



ə

 

başını bulayıb lükün qapağını örtdü.



  

 

Sonra stüardessa il



ə

 b

ə



rab

ə

r nec



ə

 

iti addımlarla gəlmişdilə



rs

ə

, el



ə

c

ə



 d

ə

 salonu t



ə

rk 


etdil

ə

r. 



 

Ə

mirin s



ə

si g


ə

ldi: 


 

 Dey



ə

s

ən, işimiz fırıqdır. Bir vaxt tə



yyar

ə

d



ə

n X


ə

z

ə



r d

ə

nizin



ə

 

kürü qutuları necə



 

yağmışdısa, biz də

 indi t

ə

yyar



ə

d

ə



n el

ə

c



ə

 yer


ə

 tökül


ə

c

ə



yik.  

 

(Bakıda doxsanıncı illə



rd

ə

 bel



ə

 bir hadis

ə

 

olub; qaçaqmalçılıq yolu ilə



 kürü aparan 

yük t


ə

yyar


ə

sini t


ə

hlük


ə

sizlik xidm

ətinin işçilə

ri yer


ə

 endirm


ə

y

ə



 m

ə

cbur ed



ə

rk

ə



t

ə



yyar

ə

d



ə

kil


ər kürü qutuları yığılmış yeşiklə

ri X


ə

z

ə



r d

ə

nizin



ə

 tökm


ə

kl

ə



 xilas 

olmuşdular.

  

 

Bu bar



ə

d

ə



 

Bakıda xeyli söz

-söhb

ət getmişdi)



 

 

İlhamə



 

xanımın sə

si titr

ə

di:  



 

 



Əmir, nə

hs g


ə

tirm


ə

!  


 

Əmirin zarafat etdiyini, yaxud ciddi danışdığını ayırd etmək olmurdu. Şə

xs

ə

n m



ə

onu s



ərxoş saydığım üçün nisbə

t

ə



n toxdaq idim. 

 

Ə



mir bir az da hündürd

ə

n: 



 

 Niy



ə

 n

ə



hs g

ə

tirir



ə

m, görm


ə

diniz pilot (m

ə

nim müh


əndis bildiyim) başını bulayıb 

getdi?! O, stüardessaya yavaşca «Radar itib» dedi.

 

Paşa onun qə



l

ətini tutmağa çalışdı:

 

 



 

Əmir, sə


n çex dilini bilirs

ə

n? Onlar öz dill



ə

rind


ə

 

danışırdılar.



 

 

Əmir inadından ə



l ç

ə

km



ə

di: 


 

 



A qardaş, «radar» yə

qin çex dilind

ə

 d

ə



 

radardır də

. Pilotun dilind

ə

n «Radar» 



sözünü eşitdim. Yə

qin radar itib. B

ə

lk

ə



 d

ə

 



indi hara uçduğumuz mə

lum deyil.  

T

ə

yyar



ə

 

bir qanadı üstə



 

ə

yilib düz



ə

l

ə



nd

ə

 



Əmirdən başqa hamı qorxudan sarısını 

udub oturacağa qısıldı.

  

 

Bu vaxt salona bayaqkı iki nə



f

ə

rl



ə

 

yanaşı nisbə



t

ən yaşlı pilot da daxil olub Əmirin 

yanındakı lükə

 

yaxınlaşdılar.



  

 

Müh



əndis hesab etdiyim kişi yenə

 d

ə



 

lükün qapağını qaldırdı və

 

ə

lind



ə

ki f


ə

n

ə



ri 

yandırıb içəri işıq tutdu. Yaşlı pilot ə

yilib diqq

ə

tl



ə

 xeyli iç

əri baxdı.

  


 

H

ə



r üçünün h

ə

y



əcanı aydın hiss olunurdu.

  

 



Onlar 

lükün qapağını örtüb tə

l

ə

m-t



ə

l

ə



sik ged

ə

nd



ə

 

Əmir ayağa durub tə



z

ə

 versiya 



ir

ə

li sürdü: 



 

 Dey



ə

s

ə



n, t

ə

yyar



ənin motorunun biri dayanıb. Bir motorun ümidinə

 

qalmışıq.



  

 

Ə



mir s

ərxoşluqdan ayılmamışdı, müvazinə

tini gücl

ə

 



saxlayırdı.

 

 



Salonda 

ə

vv



ə

lc

ə



 çex, sonra ingilis dilind

ə

 



bildiriş sə

sl

ə



ndi. Akifin s

ə

f



ə

r boyu biz

ə

 

dilmanclıq edə



n dilli-dilav

ər qızı bildirişi ingiliscə

d

ə

n t



ə

rcüm


ə

 etdi: 


 T

ə



yyar

əmiz texniki nasazlığa görə

 v

ə

 



yol uzaq olduğu üçün risk etmə

yib Praqaya 

qayıdır.

  

 



Qırx də

qiq


ə

d

ə



n sonra Praqa hava lim

anına enə

c

ə

yik. 



 

Görünür, bayaq t

ə

yyar


əmizin qanadı ə

yil


ə

nd

ə



 

geri dönürmüşük.

  

 

Əmir iblissayağı irişə



-

irişə


 üzünü Rüst

ə

m



ə

 tutub dedi: 

 



 Rüst



ə

m, bir azdan sonra s

ənin şaman ruhun Allahın dərgahına qovuşacaq. İndi 

biz Allaha daha yaxınıq.

  

 

Arxadan Rüst



ə

min üzünün bir t

ə

r

ə



fini görürdüm, r

əngi tamam qaçmışdı.

  

 

Ə



mir

ə

 cavab ver



ə

c

ək halı yox idi. Artıq hamı hə



y

əcanlanmışdı, bircə

 

Akifin qızından 



başqa. O, şıltaqlıq edir, yerində

 

donub qalmış atasına atmacalar atırdı.



  

 

N



ə

 q

ə



d

ə

r onun s



ə

rb

ə



stliyin

ə, şıltaqlığına

 

qoşulmaq istə



s

ə

m d



ə

 olmurdu, fikrim 

t

ə

yyar



ə

nin s


ə

sind


ə

 idi. Bu s

ə

sin d


əyişə

c

ə



yind

ə

n qorxurdum. Ür



ə

yimd


ə

 

özümü asıb



-

k

ə



sirdim: 

 



 

«Axı, Bakıda sə

h

ə

rüzü aeroporta g



ə

l

ə



nd

ə

 Allah s



ə

n

ə



 s

ə

f



ərinin uğursuz keçə

c

ə



yini 

ə

yan el



əmişdi.

  

 



Axı, ay Allahın key bə

nd

ə



si, aeroportda xidm

ə

ti avtomobilind



ən düşə

nd

ə



 görm

ə

din 



ki, maşının dörd tə

k

ə



rinin dördü d

ə

 



buraxıb?

  

 



Düzdür, s

ə

b



ə

bini bildim, sürücü avtomobili ikinci m

ə

rt

ə



b

ənin giriş qapısına sürmə

ə

v



ə

zin


ə

 

çaşıb birinci mə



rt

ə

b



ənin qabağına sürmüşdü.

  

 



Sonra maşını geriyə

 verib yolu d

əyişə

nd

ə



 

asfaltdakı ə

ks istiqam

əti qadağan edə

dişlə


r t

ə

k



ə

rl

əri deşmişdi.



  

 

B

ə



y

ə

m bu t



ə

sadüf idi?  

 

M

ə



g

ə

r s



ənin iyirmi il sükan arxasında yal ağartmış sürücün yolunu su yoluna 

dönd


ə

rdiyi aeroportun girintisini-

çıxıntısını bilmirdi? İndi göyün 

üzünd


ə

 nasaz 


t

ə

yyar



ə

nin içind

ə

 

ə



t

ə

yind



ən yapışdığımız o gözə

görünm


əz kişi sə

ni nec


ə

 agah 


el

ə

m



ə

liydi?  


 

C

ə



nabi-C

ə

braili s



ə

nin hüzuruna gönd

ə

rm

ə



liydimi?  

 

Yoxsa, Xızır peyğə



mb

ə

r q



ənşə

rind


ə

 peyda olub 

ə

lind


ə

n tuta-tuta s

ə

ni xarabana 



qaytarmalıydı? Avtomobilin

 yer


ə

 

yatmış tə



k

ə

rl



ə

rini gör


ə

nd

ə



 

ə

vv



ə

lc

ə



 ür

ə

yin



ə

 xal 


düşmüşdü.

  

 



Bu n

ə

hs 



ə

lam


ə

t h


əyatın boyu həmişə

 t

ə



hlük

əqabağı sə

n

ə

 olan x



ə

b

ərdarlıqlardan biri 



deyildimi? Qabaqlar da haçan bel

ə

 x



ə

b

ərdarlıqları qulaqardına vurmuşdun, başın 



b

ə

la ç



ə

km

əmişdimi?



  

 

Axı, ay tə



rs müs

ə

lman, niy



ə

 s

ə



n h

əmişə


 iyn

ə

 ulduzundan keçm



ə

y

ə



 

can atırsan? 

Özünü inandırırsan ki, ən müşkül çə

tinlikd


ə

n d


ə

 

çıxış yolu var.



  

 

Dörd yırtılmış tə



k

ə

ri gör



ə

nd

ə



 niy

ə

 beynin



ə

 geydirm


ə

y

ə



 

çalışırdın ki, hə

l

ə

 



çıxış yolu 

tam bağlanmayıb, beşinci, ehtiyat tə

k

ə

ri yerind



ə

dir.  


 

Bax, el


ə

 indi d


ə

 yan-böyründ

ə

kil


ə

r k


ə

lmeyi-


şə

had


ətini oxuduqları vaxtda beşinci, 

avtomobilin baqajındakı ehtiyat tə

k

ə

rd



ən yapışıb hər an baş verə

 bil


ə

c

ə



k q

ə

zadan 



qurtulmaq ümidind

ə

s



ə

n.  


 

Bu anda İlhamə

 

xanım ağlamsına



-

ağlamsına üzünü gah mə

n

ə, gah Paşaya tutub 



deyir:  

 



 

Evimiz yıxılıb! Balalarımız yetim qalacaq!

 

 

Sonra o, boğulub oturmuş Sabir müə



llim

ə

 



sarı baxır:

 

 



 Ay Sabir mü

ə

llim, n


ə

 

dayanmışıq, heç olmasa, gə



lin v

ə

siyy



ə

timizi el

ə

y

ə



k. 

 

Sabir mü



ə

llim mat-

mat ona baxıb cavab verir:

  

 



 A

y İlhamə



 

xanım, və

siyy

ə

timizi kim



ə

 el


ə

y

ə



k?! Öls

ək, hamımız ölə

c

ə

yik d



ə…

 

 



İlhamə

 n

ə



 

dediyini indi anlayır və

 

ə

ll



ə

ril


ə

 

başını tutub yerində



 oturur. 

 

Paşa həkim olduğu üçün özü ilə



 ehtiyat götürdüyü d

ə

rmanlardan qan t



əzyiqi qalxmış 

Rüst

ə

m



ə

, ür


əyi sıxılan Qafara, halsızlaşmış İlhamə

 

xanıma, qarşısında oturmuş bir 



çex

ə

 



paylayır.

 

 



Artıq üç stüardessa arada gə

zib 


ə

ll

ə



rind

əki padnoslara düzülmüş plastik stə

kanlarda 

ehtiyacı olan sərnişinlə

r

ə

 



su paylayırlar.

 

Su paylayan stüardessalardan biri qorxudan ayaq üst



ə

 ölüb.  


 

T

ə



rs kimi s

ərnişinlə

rd

ə

n kims



ə

 

onu düşdüyümüz və



ziyy

ə

tl



ə

 

bağlı sorğu



-suala tutur. 

Stüardessa gülüms

ə

m

ə



y

ə

 



çalışsa da, dodaqlarını yana aça bilmir, sanki, üzü donub. 

Gücl


ə

 rabit


ə

siz, ümidli sözl

ər deyir, lakin aydınca görünür ki, dediyinə

 özü d


ə

 

inanmır.



  

 

Akifin qızı vahimə



 içind

ə

 su paylamaqda davam ed



ən stüardessanı lağa qoyur:

 

 



 

Bu yazığın dünə



nd

ən qırxı çıxıb ki…

 

 

Prezident Apartında işlə



y

ə

n Qafar Akifi s



ə

sl

ə



yir: 

 



 Akif mü

ə

llim, b



ə

lk

ə



 

telefonu açıb (uçuş qaydalarına uyğun olaraq mobil 

telefonlarmızı

 

bağlamışdıq) Azə



rbaycan höküm

ə

tini m



ə

s

ə



l

ə

d



ə

n x


ə

b

ə



rdar ed

ə

k?!  



Arxada bizimkil

ə

rd



ə

n kims


ə

 dill


ə

nir: 


 

 



İndi Bakıda gecə

 saat 1-dir. Gec

ənin bu vaxtı Azə

rbaycan höküm

əti işlə

yir? 


 

Akifin qızı şıltaqcasına rişxə

nd edir: 

 



 Müxalif

ə

tçil



ə

r

ə



 çatsa, bu sözl

ə

ri q



ə

zetl


ərinin manşetinə

 

(Bu qız qə



zetçilikd

ə

n d



ə

 

x



ə

b

ərdarmış) çıxaracaqlar.



  

 

Sabir mü



əllim araya şuxluq qatmaq istə

yir: 


 

 



Yazıq Ayaz müəllim («Ədə

biyyat q


əzeti»nin baş redaktoru) bu qə

d

ər şairin (Sabir 



əllimqarışıq də

st

ə

mizd



ə

 

beş şair var) hə



r birin

ə

 nekroloq vers



ə

, q


ə

zetind


ə

 

başqa 



yazıya yer qalmayacaq.

 

 



Heç k

əsin dodağı qaçmır.

 

 

Bir gözüm saatdadır. Saatın ə



qr

ə

bind



ən daş asılıb, irə

li getmir.  

 

Başımı qatmaqdan ötrü bir şey haqda düşünmə



k ist

ə

s



ə

m d


ə, düşüncə

min 


başlamağı ilə

 

qırılmağı bir olur. Görünür



, t

ə

hlük



ə

 

qarşısında qorxudan insanın 



düşüncə

 dair


əsi daralır.

 

 



Ə

mir içkid

ən xumarlanıb bə

rk yuxuya gedib. Ona h

ə

s

ə



d aparmaq olar.  

 

İndi ölüm qorxusu ona yaddır. Bə

lk

ə

 d



ə

 ölüm qorxusu ölm

ə

kd

ə



n daha d

əhşə


tlidir. 

Əmirin ruhu necə

 d

ə

 sakitdir. Allah ona son d



ə

qiq


ə

l

ə



rini t

ə

mkinl



ə

 v

ə



 l

ə

yaq



ə

tl

ə



 

qarşılamağa necə

 d

ə

 vasit



ə

 

tapıb. Bə



lk

ə

 d



ə

 

Əmir buna layiqdir.



  

 

Q



ə

l

əm yoldaşı kimi gendə



n-gen

ə

 biri-



birimizi tanısaq da, onunla ilk də

f

ədir yoldaşlıq 



edir

ə

m.  



 

C

ə



mi birc

ə

 d



ə

f

ə



 

aramızda münasibə

t olub.  

 

O, zaman ondan xo



şum gəlmişdi. Hə

m

ən vaxt Əmir mə



n

ə

 z



ə

ng edib neft haqda 

ç

ə

kdiyi s



ə

n

ə



dli filmin CD-sini bizim idar

ə

y



ə

 satmaq ist

ədiyini bildirdi. İnandırmağa 

çalışdı ki, bu CD

-l

ə

ri xarici qonaqlara h



ə

diyy


ə

 verm


ə

k onlar üçün t

ə

b

ə



rrik kimi bir 

şeydir.


 

  

Guya başqa təşkilatla



r bu CD-l

ə

ri göyd



ə

 götürürl

ə

r, CD-


nin birini 15 ABŞ dollarına 

satırdı və

 m

ə

nd



ən xahiş edirdi ki, əli aşağıdır, 30 ə

d

ə



d CD götürüm.  

 

M



ə

n idar


ə

l

ə



r

ə

 kitablar, siyasi portretl



ə

r, büstl


ə

r, kassetl

ə

r v


ə

 

başqa şeylər satanları 



çox gördüyüm

ə

 gör



ə

 

Əmirin malını tə



rifl

ə

m



ə

sin


ə

 

ciddi baxmadım və



 dill

ə

ndim:  



 

 



Əmir, on CD götürə

rik. 


 

O, 


ə

rkl


ə

 dedi: 


 

 



Əlində

 

bu boyda zırıltı sə



lahiyy

ət var, (şişirtmə

y

ə

 bax!) s



ə

ninçün 30 CD n

ə

dir ki? 


Hamısını götürütdür də…

 

 



 

Əmir, –



 dedim 

 



bir şə

rtl


ə

 30 CD-ni götürüb s

ə

n

ə



 450 dollar verdir

ə

c



ə

y

ə



m. 

 

O: 



 

Hansı şə



rtl

ə

?! 



 t

ə



l

əsik soruşdu.

 

 

Dedim: 



 

 



İmkansız qə

l

əm yoldaşlarımızdan yardım üçün idarə



miz

ə

 müraci



ə

t ed


ə

n az deyil. 

Onlardan hansı gə

ls

ə



, dey

ə

c



əm ki, bu ayın xums və

 z

əkat pullarını Əmir 



qamarlayıb.

  

 



Ə

mir d


ərhal yumşaldı:

 

 



 Yo


x, qardaş, yox, elə

 

on CD alsanız, bə



simdir. M

ə

n el



ə

 k

ə



mfürs

ə

tlik el



ə

y

ə



 

bilm


ə

r

ə



m. 

 


T

ə

yyar



ə

nin s


əsi xırıldayır. Salonda narahatlıq və

 

nigarançılıqla dolu ovqat tə



z

ə

l



ə

nir. 


 

Sabir mü


ə

llim yan-yör

ə

sind


ə

kil


ərin fikrini yayındırmağa uğursuz cə

hd edir: 

 



 Rüst



ə

m, 


Paşa, Əjdər, (Əmir hə

l

ə



 

ayılmayıb) mə

n öl

ə

nd



ə

 d

ə



fnimd

ə

, vida 



m

ə

rasimind



ə

 n

ə



 dey

ə

c



ə

ksinizs


ə, indi deyin, eşidim.

 

 



Rüst

əmin qırışığı açılmır, (Burada icazə

 vers

ə

ydil



ə

r, bayaqdan o, 

ən azı yarım qutu 

siqaret ç

əkmişdi. Nə

 siqaret sümürm

ə

yin yeriydi?!) susur. 



Paşa Sabir müə

llimin 


yarızarafat, yarıciddi dediyi sözləri sanki eşitmir, çantasındakı dərmanları bir

-bir 


gözd

ə

n keçirir. 



 

M

ə



ns

ə

 özümü o yer



ə

 qoymuram: 

 



 Sabir mü



ə

llim, m


ən sizin haqqınızda yalnız sağlıq deyə

 bil


ə

r

ə



m. 

 

T



ə

yyar


ə

miz silk


ə

l

ə



nir v

ə

 narahat uçmaqda davam edir. 



 

İlhamə


 

xanım ə


ll

ərini yuxarı qaldırıb Allaha yalvarır:

 

 



 Ay Allah, s

ə

nd



ə

n ömür ist

ə

mir


ə

m, möhl


ə

t ist


ə

yir


ə

m. M


ə

ni o birc

ə

 

balama bağışla!



 

 

O, geri qanrılıb salona göz gə



zdir

ə

nd



ə

 dey


ə

s

ə



n, Akifl

ə

 göz-göz



ə

 g

ə



lir: - Akif, - deyir 

 dün



ə

n s


ə

ni 


acıladım, bağışla! (Dünən axşam Parisdə

, türkl


ərin restoranında 

qonaqlıq vaxtı onların sözü çə

p g

əlmişdi, ağızlaşmışdılar.)



 

 

Akif başını tə



rp

ə

ts



ə

 d

ə, qırışığı açılmır.



 

 

Qafar İlhamə



 

xanımın duasından narazı qalır:

 

 



 

Ay İlhamə

 

xanım, Allah sizi bizdən ayırıb bağışlaya bilmə



y

ə

c



ək, hamımızın yerinə

 

dua edin, b



ə

lk

ə



 

qurban olduğumuz uzunsaçlının səsini eşitdi.

 

Rüst


ə

ə



zvay-

ə

zvay dill



ə

nir: 


 

 



Buna baxın, (Əmiri göstə

rir) b


ə

xt

ə



v

ər oğlu nə

 

arxayın yatıb?! Niyə



 d

ə

 



arxayın 

yatmasın, ə

s

ərini Nobel mükafatına tə



qdim edib, ölümünd

ə

n sonra olsa da, Nobel 



mükafatı alacaq. Nobellə

r özl


əri haqqa yazılan ə

s

ə



r

ə

 mükafat verm



ə

y

ə



c

ə

kl



ə

r? 


 

O, ani pauza verib yenid

ə

n deyinir: 



 

 Adil Mirseyid el



ə

 düz el


ə

yir Paris

ə

 g

ə



lmir. M

ə

n



ə

 dey


ən lazımdır ki, ay axmaq, 

s

ə



nin Parisd

ə

 n



ə

 

itin azı



b?! 

 

Rüst



əmin dediyini Paşa ilə

 

ikimiz anlayırıq. Dünən axşamüstə



 üçümüz Eyfel 

qüll

ə

sind



ə

n en


ə

nd

ən sonra Sena çayının üstündə



ki körpüd

ə

 



dayanıb çaya baxanda 

dill


ə

ndim: 


 

 



Adil Mirseyid bir şerində

 

yazır: «Oturmuşam Parisdə, Senanın sahilində



 

ayaqlarımı 

sal

lamışam suya».



 

 

Rüst



ə

ml

ə



 

Paşa şaqqanaq çə

kib güldül

ər. Paşa dedi:

 

 



 

Ay Adil, (guya Adil yanımızda idi) Parisdə

 

Senanın sahili çaydan yeddi



-s

ə

kkiz metr 



hündürd

ə

dir, betonla düz



ə

ldilib. Bel

ə

 hündürlükd



ən ayaqlarını suya necə

 

sallayırsan? Heç ayaqların suya 



çatar? 

 

Damağından siqareti ə



skik olmayan Rüst

ə

m növb



əti siqaretini yandırdı və

 siqaretin

ə

 

bir qullab vurub dedi: 



 

 Görm



ə

yib yazanda bel

ə

 olur d


ə…

 

 



Stüardessalar salona daxil olub üstünd

ə

 



«Exit» yazılmış çıxış qapılarının qabağını 

yoxlayırlar. Çıxışa mane

 

olan bir şey gözə



 d

ə

ym



ə

diyini bir daha (onlar ikinci d

ə

f

ə



dir 

bu baxışı keçirirlə

r) y

ə

qinl



əşdirib salondan çə

kilirl


ə

r. 


 

Mikrofon açılır, sə

s: 

 

Hörm



ə

tli s


ərnişinlə

r! T


ə

yyar


əmiz Praqa hava limanına enmə

y

ə



 

hazırlaşır. Kə

m

ə

rl



ə

ri 


bağlayın.

  

 



Narahat olmayın! Hava limanında təcili yardım, yanğınsöndürən maşınları tam hazır 

v

ə



ziyy

ə

td



ə

dir. Allah sizi (pauza) v

ə

 bizi qorusun! (Bu m



ətn Akifin qızının 

t

ə



rcüm

ə

sidir.) 



 

Salonda h

ə

y

əcan artır. Mən ölüm ağrısının necə



 

olacağı barə

d

ə

 



düşünmə

y

ə



 

başlayıram. İlahi, ölüm yenə

 d

ə

 q



ə

fil k


əsdirmişdi başımın (başımızın) üstünü. Birinci 

d

ə



f

ə

 deyildi ölüml



ə

 üz-üz


ə

 g

ə



lirdim.  

 

Körp



ə

liyimd


ə

 tez-tez x

ə

st

ə



l

ənirmişə


m. H

ə

tta, atam-anam m



ə

nd

ə



ə

ll



ə

rini büsbütün 

üzübl

ərmiş. Neçə



 d

ə

f



ə

 üzümü qibl

ə

y

ə



 çevirib gözl

ərimi sığamağa hazır dayanıblar.

  

 

Ancaq görünür, k



ə

ndirim k


ə

silm


əyibmiş. Uşaqlıqda yolla qaçarkə

n arxadan g

ə

l

ə



maşının siqnal sə

sind

ən diksinib geri baxanda ayağım ilişdiyindən yıxılmağım və



 

QAZ-51-in düz üstümd

ə

 

dayandığı dünənki kimi yadımda idi.



 

  

İki qabaq tə



k

ərin arasında qaldığımd

an m

ə

n



ə

 x

ə



t

ər toxunmamışdı.

  

 

H



ə

y

ə



can içind

ə

 



maşının kabinə

sind


ən düşüb mə

ni QAZ-51-

in altından dartıb 


çıxardan, sappasağ olduğumu görə

nd

ə



 

qulağımın dibinə

 

bir şillə



 

ilişdirə


n v

ə

 «Evimi 



yıxmışdın, ay it balası!» deyə

n sürücü sevinc

ək maşını tə

rp

ə



dib aradan 

çıxmışdı.

 

 

Bir d



ə

f

ə



 d

ə

 



doqquz, ya on yaşım olanda, yay vaxtı axşamüstü baxçamızda göy otun 

üstünd


ə

 

uzanmışdım.



 

  

S



ə

rin mehd


ən xumarlanıb yuxuya getmişəmmiş. Birdə

n sin


ə

md

ə



 

ağırlıq hiss etdim. 

Gözümü açmağımla əmimin qışqırtısını eşitmə

yim bir oldu. 

  

Sin


ə

min üstünd

ə

 

qıvrılıb yatmış ilan asta



-

asta sürünüb otların arası ilə

 m

ə

nd



ə

uzaqlaşanda ə



mim yerd

ən götürdüyü daşla onun başını ə

zdi.  

 

Ayağa durdum. Ağlamsına



-

ağlamsına «Əmi, ilana də

ym

ə

!» des



ə

m d


ə, artıq gecdi. 

İlanın başının üstündə

 

dayanıb ağlayand



əmim qorxudan gözümün qorasını 

axıtdığımı düşünüb: « 

Yaxşı bə



sdi, bel

ə

 



ağciyə

r olma!» 

 dedi. 


Gözümün yaşını silə

-sil


ə

 dill


ə

ndim: 


 

 



Əmi, onu nahaq öldürdün…

  

 



Əmim böyük bir iş görmüş adam kimi öyündü:

 

 



 

İlanı görə



n

ə

 d



ə

, görüb öldürm

ə

y

ə



n

ə

 d



ə

 l

ə



n

ə

t! 



 

Dodaqlarım titrə

di: 

 



 

Axı, o yaxşı ilan idi, məni çalmadı.

 

 

Ə



mim yen

ə

 m



ə

s

ə



l ç

ə

kdi: 



 

 



İlanın ağına da lə

n

ət, qarasına da.



 

 

Uşaqlıq elə



dim: 

 



 

Axı, bu ilanın rə

ngi n

ə

 



ağdır, nə

 d

ə



 

qara…


 

 

Ə



mim hövs

ə

l



ə

d

ən çıxdı:



 

 



 Ölm

ə

k ist



əyirdin, yaramaz? Boşboğazlıq elə

m

ə



 

Ə



mim gedib h

ə

y



ətin o başından bel gətirdi. O, yeri qazıb ilanı basdıranda 

mısmırığımı sallayıb ona çə

p

əki baxdığımı görüb dedi:



 

 



 

İlanı vaxtında hürkütdüm. Əgə

r ilan s

əni çalsaydı, onu yox, səni basdırmalı 

olacaqdıq.

 


 

Avtomobil q

əzasına çox düşmüşə

m, ancaq h

ə

r d


ə

f

ə



 hadis

ə

 



göz qırpımında baş 

verdiyin


ə

 gör


ə

 bir an sonra öl

ə

c

ə



yim bar

ə

d



ə

 

düşünmə



y

ə

 



macal tapmamışam. Lakin, 

indi son anlarımı yaşadığım haqda düşünmə

y

ə

 bir neç



ə

 d

ə



qiq

əm vardı.

  

 

Neç



ə

 d

ə



qiq

ə

 ç



ə

k

ə



c

ə

yi bilinm



ə

y

ə



n bu dar macalda 

ə

n birinci ölüm qorxusunu d



ə

etm



ə

y

ə



 

çalışacaqdım.

  

 

Ölüm g



ə

lm

əmiş ölüm qorxusundan ölmə



k ist

ə

mirdim. M



ə

n h


əyatım boyu hə

r bir 


işdə

, mübariz

ə

d

ə, oyunda axıra qə



d

ər duruş gə

tirm

ə

y



ə

 

çalışmışam.



  

 

Nec



ə

 ki, bilyardda r

ə

qibim


ə

 

1:7 hesabı ilə



 

uduzduğum halda ə

lim oyundan 

soyumayıb, inadımla rə

qibimi t

əə

ccübl



əndirmişəm, çaşdırmışam, gözbağlayıcı kimi 

onu ovsunlayıb udmuşam, hə

yatda da çox vaxt son anda b

ə

xt üzüm



ə

 gülüb.  

 

Bir d


ə

f

ə



 yen

ə

 



ilan ağzından çıxıb oyunu aparanda oyunçu yoldaşlarımdan biri dedi 

ki, dostum, s

ən yaxşı oynamaq hesabına deyil, bə

xtin gücün

ə

 udursan.  



 

Onda kiy


ə

 söyk


ənib gülmüşdüm: «A zalım, tək indi yox, qırx ildir mə

n qabiliyy

ə

timin 


yox e, b

əxtimin hesabına yaşayıram.»

  

 

İndi qorxudan keçmişdi, bəxtimin gücünü sınamaq qalırdı.



 

 

Lap çoxdan köhn



ə

 

iş yerimdə



 xiromantiya il

ə

 d



ə

rind


ə

n m


əşğul olan iş yoldaşım Eldar 

ovcumun içind

ə

ki x


ə

tl

ə



r

ə

 uzun-



uzadı baxandan sonra demişdi ki, qardaşım, özünü 

yol q


əzalarından qoru, sə

f

ə



r

ə

 



çıxmaq həmişə

 s

ə



nin üçün t

ə

hlük



ə

lidir. 


 

O vaxtdan sonra ill

ər boyu yaxın

-uzaq s


ə

f

ə



rl

ə

r



ə

 

çıxmazdan q



abaq h

əmişə


 

Eldarın 


dedikl

ərini xatırlamışdım. Bu sə

f

ə

rd



ə

 is


ə

 n

ə



d

ə

ns



ə

 onun dedikl

əri indi yadıma 

düşmüşdü. Mə

n haçansa dostumun dedikl

ərinin bir gün çin çıxacağını gözümün 

altına almışdım.

  

 



Ömrümün son anlarında dişimi

-

dişimə



 

sıxıb özümü tox tutmalıydım. 

Ancaq bel

ə

 



ucuz ölüml

ə

 h



əyatdan, insanlardan ayrılmaq istə

mirdim. 


 

T

ə



yyar

ə

miz yenid



ə

n titr


ə

yir. Adam uçunanda nec

ə

 olursa, t



ə

yyar


ə

miz d


ə

 h

ə



min 

v

ə



ziyy

ə

td



ə

dir. 


 

Salonun arxa oturacaqlarında oturanlardan kimsə

 

qışqırıb özündə



n gedir. 

Stüardessalardan biri ona 

sarı qaçır. Mə

lum olur ki, özünd

ə

n ged


ə

n cavan 


fransızdır. O, tək deyilmiş, iki yoldaşı öz aralarında nə

s

ə



 

danışa


-

danışa özündə

ged


əni ayıltmağa cə

hd edirl


ə

r. 


 

Sabir mü


ə

llim üzünü biz

ə

 tutub sanki onu vahim



ə

l

ə



ndir

ə

n fikirl



ə

ri qorxutmaq üçün 



s

əs çıxardır:

 

 



 Allah r

ə

hm



ə

t el


ə

sin!  


 

Özümd


ən ixtiyarsız dillə

nir


ə

m: 


 

 Amin! 



 

İlhamə


 

xanım üzünü turşudub nə

s

ə

 deyir. Amma s



əsi batdığı üçün dediyi eşidilmir.

  

 



T

ə

yyar



ə

miz bir q

ə

d

ə



r özün

ə

 g



ə

lir. P


ə

nc

ə



r

ə

d



ə

n çöl


ə

 

baxıram. Buludun içində



 uçuruq. 

H

ə



m gec

ənin qaranlığı, 

h

ə

m d



ə

 

bulud aşağını görmə



y

ə

 mane olur. 



Akifin qızı şux sə

sl

ə



 

atasına deyir: (Deyə

s

ən, bu qız qorxu hissində



n m

ə

hrumdur.) 



 

 Papa, Praqa aeroportunda görüb b



ə

y

əndiyim gümüş boyunbağını mə



n

ə

 



almadın. 

Bax, t


ə

yyar


ə

miz m


ə

nim x


ə

trim


ə

 

geri qayıtdı. Söz ver ki, tə



yyar

ə

d



ə

n enib aeroporta 

gir

ə

n kimi h



əmin boyunbağını mə

nim üçün alacaqsan.  

 

Akif başını tə



rp

ə

dib d



ərhal razılaşır. Kim razılaşmaz ki?

 

 



Yen

ə

 



saata baxıram. Praqaya qayıdacağımız haqda elandan qırx üç də

qiq


ə

 keçir. 


Bayaq qırx də

qiq


ə

y

ə



 

çatacağımızı demişdilə

r. 

 

P



ə

nc

ə



r

ə

d



ən boylanıram. Yenə

 gec


ənin qaranlığı və

 

buludlar. Buludların arasında nə



 

çox uçuruq?! Buludların seyrək yeri yoxdurmu, aşağını görək? Əgə

r Praqaya 

çatırıqsa, şə

h

ə

r



ətrafı yaşayış mə

nt

ə



q

ə

l



ərinin işıqları gözə

 d

ə



ym

ə

lidir.  



 

Bulud boşluqlarına düşə

r

ə

k titr



ə

y

ə



n t

ə

yyar



ə

mizin güc

ə

nm

ə



si hövs

ə

l



ə

mi daha da 

daraldır.

  

 



Gözl

ə

rimi yumub kresloya söyk



ə

nir


ə

m. T


ə

yyar


ə

 endiyin


ə

 gör


ə

 

qulaqlarım tutulub, 



ağır eşidir. Xilasımız üçün mə

nd

ən asılı heç nə



 yoxdur. M

ə

ni 



ə

n çox incid

ə

n budur.  



 

Enm


ə

 

zolağında tə



yyar

ə

mizin t



ə

k

ə



rl

ə

ri yer



ə

 d

ə



y

ə

nd



ə

 

hamı əl çalır. Dikə



lib gözl

ə

rimi 



açıram. Xaricilə

rd

ə



n kims

ə

 ucadan dill



ə

nir: 


 

 Qoyun t



ə

yyar


ə

 

dayansın, sonra əl çalarıq, (Akifin qızı də



rhal t

ə

rcüm



ə

 edir) h


ə

l

ə



 

tezdir.  

 

Ür

ə



yimd

ə

 s



ə

sin yiy


əsini yamanlayıram: «Bu bayquş nə

 deyir e?! Y

ə

qin n


ə

s

ə



 bilir?! 

Y

əni partlayış ola bilə



r? B

ə

lk



ə

 d

ə…»



 

 

Hava maşını yavaşıyıb dayanır. Sürə



kli 

əl çalırıq. Stüardessalar sağ

-salamat yer

ə

 



enm

ə

yimiz münasib



ə

til


ə

 bizi t


əbrik edir. Bayaq hamıdan çox qorxan stüardessa, indi 

hamıdan artıq sevinir.

 

 



T

ə

yyar



ə

nin müh


əndisi hesab etdiyim kişi yanımızdan keçə

rk

ən Akif ondan soruşur:



 

 



 Göyd

ə

 n



ə

 

olmuşdu? (Qızı tə



rcüm

ə

 edir) 



 

Kişi gülümsə

yir v

ə

 ged



ə

-ged


ə

 cavab verir: 

 



 T



ə

yyar


əmizin şıltaqlığı tutmuşdu, ölümlə

 zarafat edirdi. 

 

Uçuş kə


m

ərimizi açıb ayağa qalxırıq. 

Rüst

ə

m h



ə

l

ə



 d

ə

 



yuxuda olan Əmiri 

dümsükl


əyib ayıldır. Əmir ə

sn

ə



y

ə

-



ə

sn

ə



y

ə

 yan-yör



ə

sin


ə

 

baxıb uçuş kə



m

ərini açır və

 

deyir: 


 

 



Allaha şükür, sağ

-salamat g

əlib Bakıya çatdıq!

 

 



Ür

ə

kd



ən gülüşürük. Rüstə

min s


əsi eşidilir:

 

 



 N

ə



 

Bakı, ay Nobel müəllim? Əzrayılın ə

lind

ə

n qurtulub t



ə

z

ə



d

ə

n Praqaya 



qayıtmışıq.

  

 



Ə

mir Rüst


ə

min sözl


ərini zarafat sayır. Biz yanaşı tə

yyar


ə

d

ən düşüb də



mir tuneli 

keçib limana daxil olanda Əmir deyilə

n

ə

 



inanır.

  

 



Onun r

əngi boğulur. Yol yoldaşımız olan beş gə

nc xarici «No Air» dey

ə

-dey



ə

 bizd


ə

ayrılıb sə



f

ə

rd



ə

n imtina edir.  

 

Biz növb


ə

ti t


ə

yyar


ə

ni gözl


ə

m

ə



k üçün xüsusi salonda yerl

əşdirilirik.

  

 

Ə



mir su ist

ə

yir, heç k



ə

sd

ə



 su yoxdur. Qafar el

ə

 bu Praqa aeroportunun 



mağazasından alıb kimin üçünsə

 h

ə



diyy

ə

 



apardığı çaxırlardan birini açıb Əmirə

 

uzadır. Əmir şüşəni başına çəkib çaxırın yarısını içdikdə



n sonra bir az sakitl

əşir.


  

 

Rüst



ə

m siqaret ç

ə

km

ə



y

ə

, Sabir mü



əllim «Uçaqda özümü yaddan çıxartmışdım, 

qardaşım oğlunun halına yanırdım. Onu dartıb bu sə

f

ə

r



ə

 g

ə



tirdiyim

ə

 



peşmandım.» 

deyib hava almağa 

gedir.  

 

Oturacaqda yanımda ə



yl

əşən İlhamə

 

xanım mə


nd

ən soruşur:

 

 



 

Samalyotda sakit oturmuşdun. Qorxmurdun?

 

 

M



ən qımışıram:

 

 



 

İlhamə



 

xanım, adam döyüləm, nöş qorxmurdum.

 


 

Sözüm İlhamə

 

xanımın ürə



yin

ə

 



sarı yağ kimi yayılır və

 etiraf edir: 

 



 Qorxu h



ə

l

ə



 d

ə

 



canımdan çıxmayıb.

 

 



Akif dilli-dilav

ər qızının istə

yini yerin

ə

 yetirm



ə

kd

ən ötrü onun üçün gümüş boyunbağı 



almaq ist

ə

s



ə

 d

ə



, n

ə

 onu, n



ə

 d

ə



 

qızını polislə

r k

ənara buraxmır. Çünki, biz bir azdan 



havaya qalxmalıydıq. Akifin qızı polisləri yumşaltmağa çalışsa d

a, dediyini yerid

ə

 

bilmir. 



 

 



Qızım, –

 

Akif qızına deyir –



 

Bakıda sə

n

ə

 



ondan da yaxşısını alaram.

 

 



Gözl

ə

m



ə

 salonunun p

ə

nc

ə



r

ə

sind



ən bayaq uçduğumuz tə

yyar


ə

 

görünürdü. Əlbə



tt

ə



heç birimiz t

ə

z



ə

d

ə



n bu t

ə

yyar



ə

y

ə



 minm

ə

k fikrind



ə

 deyilik. 

 

X

ə



z

ə



ətrafındakılara 

neç


ə

 il 


ə

vv

ə



l t

ə

yyar



ə

d

ə



 uçark

ən başına gəlmiş əhvalatı danışır. 

Əli cibində

 var-g


ə

l ed


ə

n g


ə

nc siyas


ə

tçi Niyam

əddin narahat görünür. Axı, hə

l

ə



 s

ə

f



ə

bitm



ə

yib, yenid

ə

n t


ə

yyar


ə

y

ə



 min

ə

c



ə

yik.  


 

Qafar İlhamə

 

xanıma yanaşıb ona söz atır:



 

 



 

İlhamə


 

xanım, ölsə

ydiniz («Öls

ə

ydik» demir), m



ə

tbuatda sizinl

ə

 ç

əkişən xanımlar 



yaman sevin

ə

c



ə

kdi. 


 

İlhamə


 

xanım cavab verir:

 

 



 Öls

ə

ydik d



ə

, («Öls


ə

ydim» demir) v

ə

t

ə



n, mill

ə

t yolunda öl



ə

c

ə



kdik. (Amma, heç 

t

ə



yyar

ə

d



ə

 bel


ə

 

danışmırdı) Allahıma qurban olum, qoymadı düşmə



nl

ə

rim sevinsin. 



Bayaq t

ə

yyar



ə

d

ə



 

qurban demişə

m.  

 

Sağ



-

salamat Bakıya çataq, Mir Mövsüm ağanın üstündə

 qurban k

ə

sdir



ə

c

ə



y

ə

m.  



 

İki saatdan sonra başqa tə

yyar

ə

y



ə

 

minib Bakıya uçuruq.



  

 

Dörd saat beş də



qiq

əlik uçuş boyu narahatlıq mə

ni t

ə

rk etmir.  



 

T

ə



yyar

ə

d



ə

n en


ə

nd

ə



 dü

şünürdüm ki, başıma gə

l

ə

n hadis



ə

ni kim


ə

 

danışsam, az



-maz 

heyr


ə

tl

ə



ns

ə

 d



ə

, o q


ə

d

ə



r t

ə

sirl



ə

nm

ə



y

ə

c



ə

k, çünki, hadis

ə

 

başlasa da, bitməmişdi.



  

 

Nasaz t



ə

yyar


əmiz sağ

-salamat yer

ə

 

enmişdi, biz ölməmişdik. İnsanlar faciə



li 

sonluqla bitm

ə

y

ə



n hadis

ə

l



ə

ri tez unudurlar. 

 


Yüklə 0,8 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin