Elyazma org elektron kitabxanası



Yüklə 0,8 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə5/5
tarix14.01.2017
ölçüsü0,8 Mb.
#5547
1   2   3   4   5

Tütün limanı

 

 

S

amsun hava limanının çıxış qapısından yeddi

-s

əkkiz addım aralanmışdım ki, 



arxadan kims

ə

 



adımı çağırdı.

  

 



Z

ərif qadın səsi idi. Dayanıb geri döndüm.

  

 



 

Yaşar müə

llim deyilsiniz? 

 S



ə

sin yiy


ə

si dill


ə

ndi v


ə

 

qarşı



-

qarşıya dayandıq. 

Başımla “hə” deyib onu tanımağa çalışdım.

 

 



 Dey


ə

s

ə



n, m

əni tanımadınız? Mən sizi üç saat qabaq İstanbul hava alanında 

gend

ən gördüm. Ancaq yaxınlaşmağa ürə



k el

ə

m



ə

dim. 


 

Bilm


əzdim ki, yol yoldaşıyıq, eyni yerə

 g

əlirmişik.



 

 

Qadının üz cizgilə



ri ala-

tala yadıma düşürdü. Ancaq yaddaşımın hansısa künc

-

bucağında qalaqlanmış tanış cizgilər arasından bu qadına aid olanları hə



l

ə

 



tam yığıb 

yığışdıra bilmirdim.

  

 

Onu x



əyalımda tam bə

rpa etm


ə

y

ə



 

sanki xırdaca bir təkan lazımdı. Cavab vermə

ə

v



ə

zin


ə

 gülüms


ə

yirdim.  

 



 



Yadınızda q

almaram. H

ə

yatda c


ə

mi birc


ə

 d

ə



f

ə

 üz-üz



ə

 g

əlmişik. İki



-üç k

ə

lm



ə

 

danışmışıq. O da... –



 Ani fikr

ə

 getdi 



 on dörd il 

ə

vv

ə



l. Heç sizi unutmuram. 

 

Dey



ə

s

ən, qadın mə



ni ovsuna salmaq ist

ə

yirdi.  



 

Gümanım o qə

d

ər uzağa getməmişdi. İndi gə



l tap görüm on dörd il 

ə

vv



ə

l kiminl


ə

 v

ə



 

harada iki-üç k

ə

lm

ə



 k

ə

smis



ə

n. 


 

Amma qadın üzdə

n m

ə

n



ə

 

çox yapışıqlı görünürdü. Belə



 m

ə

sum v



ə

 h

ə



r ilm

ə

si 



titr

ə

y



ən hissiyatlı üz addımbaşı adama rast gə

lmir.  


 

O, nazlandı, gözlə

ri süzüldü:  

 



 

Cox başınızı sındırmayın. Deyim kimə

m? 

 

Tapança kim



i açıldım:

 


 

 N



əzrin xanımsınız! “Teleteatr”da, televiziya verilişinin çəkilişində

 

görüşmüşdük.



 

 

O, güldü, düz tapmışdım.



 

 

Ür



ə

kl

ə



ndim. 

 



 On dörd il yox, d

əqiq deyim, bu gün oktyabrın iyirmi ikisidirsə, onda düz on beş il 

altı ay bundan qabaq üz

-üz


ə

 g

əlmiş



ik. 

 



 N

ə

 d



əqiq danışırsınız?

 

 



 O gün s


ə

h

ə



r m

ənim qızım anadan olmuşdu. Xə

st

əxanadan birbaşa “Teleteatr”a 



ç

əkilişə


 g

əlmişdim. Ona görə

 d

ə

 tarixç



ə

 d

əqiq yadımdadır.



  

 



 Onda m

ə

n ilk elmi m



ə

qal


ə

l

ərimi yazırdım.



 

 



 M

ə

n d



ə

 



 

İllə



r n

ə

 tez ötüb keçdi?! 



 

 Dem



ə

yin... 


 

 Ç



əkilişdə

n qabaq s

ə

hn

ə



d

ə

 gözl



ə

nilm


ə

d

ə



n m

ə

n



ə

 

yaxınlaşdınız. Gülümsə



y

ə

-



gülüms

ə

y



ə

 

“Gəlin tanış olaq, mənim adım....” Adınızı çə



kdiniz. M

ə

n d



ə

 

adımı dedim. 



Qısa çıxışım yazılmış və

r

ə



qi c

ə

sar



ə

tl

ə



 

ə

limd



ən alıb birnə

f

ə



s

ə

 oxudunuz v



ə

 

ə



da il

ə

 



geri qaytar

dınız. Üzünüzün turşumağından, lovğa gedişinizdən hiss etdim ki, yazım 

xoşunuza gə

lm

ə



di. Sizd

ə

n incidim. Onsuz da h



ə

y

əcanlı idim. Qə



h

ə

r m



əni boğurdu. 

Xoş sözə


 el

ə

 



ehtiyacım vardı ki... Siz mə

n

ə



 

yaxınlaşanda elə

 

bilmişdim, istə



yim 

yerin


ə

 yetdi, m

ə

n

ə



 ür

ə

k-dir



ə

k ver


ən tapıldı.

  

 



 H

ə



l

ə

 d



ə

 incikliyiniz davam edir?  

 



 H



ə



 

qadın kövrə

k s

ə

sl



ə

 dedi 


 onda gözl

ə

yirdim ki, ç



əkilişdə

n sonra könlümü 

alacaqsınız. Amma bunu etmədiniz. Axı, mə

n

ə



 söz tez d

ə

yir. 



 

Çiyinl


ə

rimi ç


ə

kdim: 


 

 Vallah, m



ə

n heç bunun f

ə

rqind


ə

 olma


mışam. –

 

Yarızarafat ə



lav

ə

 etdim. 



 

On beş il 



altı ay sonra üzr istə

s

ə



m, yerin

ə

 



düşə

rmi? 


 

Qadın gülümsündü:

  

 



 Üzr ist

ə

m



ə

y

ə



 t

ə

l



ə

sm

ə



yin.  

 

Ani pauza verib soruşdum:

 

 



 

Sizi qarşılayan olacaq?

 

 



 

Yox, qarşılanmağı sevmirə

m. Özüm taksiy

ə

 minib ged



ə

c

ə



y

ə

m. 



 

 



Hansı otelə

 

düşə



c

ə

ksiniz? 



 

 



“Böyük otel”ə

 



 M

ə



n d

ə

 



“Böyük otel”də

 

qalacağam.



 

 



 Yolumuz birdir ki... 

 

Biz taksiy



ə

 minib arxa oturacaqda 

ə

yl

əşdik. Gözüm yan



-yör

ə

d



ə

 

qalmışdı.



 

 

Qadın soruşdu:



 

 



 Burada birinci d

ə

f



ə

nizdir?  

 



 H



ə

 



 dedim, 

 



Sabahdan başlanacaq iqtisadi forumda iştirak edə

c

ə



y

ə

m, h



ə

l

ə



 üç 

gün buradayam. 

 V

ə



 

ona baxdım. –

 Bilmir

əm soruşmaq lazımdırmı, Siz...



  

 



 M

ə



 

qadın dillə



ndi 

 



19 Mayıs Universitetində

 üç gün t

ə

l

ə



b

ə

l



ə

r

ə



 mühazir

ə

 



oxuyacağam.

  

Biz otel



ə

 çatanda gün günortadan 

əyilmişdi. Axşam saat altıya otelin foyesində

 

görüş təyin edib, buralarda deyildiyi kimi, odalarımıza çə



kildik.  

 

Yuyunub dinc



ə

lm

ə



k ist

ə

dim. S



ə

h

ə



rd

ən yolda idim. İki reys dəyişmə

kl

ə

 



Bakıdan 

buraya g


əlib çatınca amanım kəsilmişdi.

  

 



Suyun altına girdim. Qadın fikrimdə

çıxmırdı. İllə



r uzunu kimins

ə

 



düşüncə

l

ə



rind

ə

 



yaşayasan, amma özünün xə

b

ə



rin olmaya, q

ə

rib



ə

dir.  


 

Gör


ə

s

ə



n, niy

ə

 



onun yadında belə

 

qalmışam? Xırda bir inciklikdə



n ötrümü? Bu, ola 

bilm


ə

z. B


ə

lk

ə



 m

ə

n



ə

 

vurulubmuş?



  

 

B



ə

lk

ə



 

“Teleteatr”da ona yaxınlaşanda baxışımda, duruşumda, danışığımda nə

s

ə

 



sezilibmiş?

  

 



Sudan çıxdım və

 

qurulanıb yerimə



 

uzandım. Yaddaşımla ə

ll

əşirdim. Bu nə



h

ə

ng 



arxivi 

ə

l



ə

k-v


ə

l

ə



k el

ə

m



ə

kd

ə



ydim.  

 


Aha, yavaş

-

yavaş yadıma düşürdü, mə



n onu gend

ə

n gör



ə

nd

ə



 istil

ənmişdim.

  

 

Onun n



ə

cib h


ə

r

ə



k

ə

tl



ə

ri, m


ə

lah


ətli görünüşü hisslərimi oynatmışdı.

  

 



B

ə

lk



ə

 d

ə



 el

ə

 ona gör



ə

 

tanış olmaq, ünsiyyət yaratmaq üçün yaxınlaşıb verilişdə



 

ed

ə



c

əyi çıxışın mə

tnini ondan ist

əmişdim.


  

 

M



ə

tni diqq


ə

tl

ə



 oxusam da, m

əni tutmamışdı. Bir kə

lm

ə

 d



ə

 dem


ə

d

ə



n v

ə

r



ə

qi yiy


ə

sin


ə

 

qaytarıb aralanmışdım.



  

 

Ancaq onda özüm



ə

 

yer tapa bilmirdim. İki daşın arasında başı çəkilişin hazırlıq 



işlə

rin


ə

 

qarışmış aparıcı dostum Ağamirdən pıçıltı ilə



 

soruşmuşdum ki, bu qız kimdir, 

n

əçidir? “Gənc alimdir” –



 

demişdi.


 

 

“Teleteatr”da çəkiliş necə



 keçdi, bilm

ə

dim.  



 

Ç

əkilişdən sonra xanım tez



-t

ə

l



əsik çıxıb getdi. Özümdən asılı olmayaraq onun 

ardınca qapıdan çıxdım.

  

 

Çöld



ə

 o, gözüm

ə

 d

ə



ym

ədi. Qapıda dayanıb Ağamiri gözlə

dim.  

 

Dey



ə

s

ə



n, m

ə

qs



ə

dim onunla g

ə

zib-


dolanmaq, çayxanaların birində

 oturub çay içm

ə



yox, N



ə

zrin 


haqqında nə

s

ə



 öyr

ə

nib bilm



ə

kdi. 


 

Ağamir içimi qırdı:

 

 



 Göz

əl qadındır. –

 dedi 



 



İyirmi beş yaşı var. Ala

-

babat yazır. Ərdədir. Əri ilə



 

redaksiyaya g

əlmişdi, efirə

 

çıxmaq istə



yini bildirdi.  

 

Sözünü yer



ə

 

salmadım, qoy ruhlansın. Hiss edirə



m ki, 

əri çox qısqancdır, bir an onu 

gözd

ən qoymur. İmkan versə



ydim, s

ə

hn



ə

d

ə



 d

ə

 



arvadının yanında oturardı.

  

 



Y

ə

qin ki, s



ənin ona yaxınlaşıb kə

lm

ə



 k

ə

sm



ə

yinin d


ə

 

hesabını ə



ri N

ə

zrind



ə

soruşacaq.



  

 

Əri salonda tamaşaçıların arasında idi. Onun arvadının sağına



-

soluna baxmağını 

gör

ə

ydin. 



Soruşdum:

 

 



 B

ə



s n

ə

 



ə

c

əb xanımının efirə



 

çıxmasına razı olur?

 

 

Ağamir dedi:



 

 



 

Qısqanc kişi güclü ə

r dem

ə

k deyil, 



ə

ksin


ə

, bu 


ə

f

əllik, yaramazlıq ə



lam

ə

tidir.  



 

Bir müdd


ə

t N


ə

zrini adda-budda efird

ə

 

gördüm. Sonralar o, yoxa çıxdı. Ağamirdə



n d

ə

 



on

un haqqında bir şey soruşmadım.

 

 

N



əzrin haqqında bildiyim bundan artıq deyildi.

 

 



Axşam saat altıda otelin foyesində

 

görüşüb şə



h

ə

ri g



ə

zm

ə



y

ə

 



çıxdıq.

 

 



 M

ən bu şə



h

ə

rd



ə

 bir neç


ə

 d

ə



f

ə

 



olmuşam. Üç

-

dörd baxılmalı yeri var. Mə



nim 

ə

n çox 



xoşuma gə

l

əni Atatürkün başının də



st

ə

sil



ə

 Tütün isk

ə

l

ə



sind

ə

n, 



 isk


ə

l

ə



 

 limana 



deyirl

ər, qadın izah etdi –

 

çıxmasını tə



svir ed

ən görüntüdür. İstiqlal savaşçılarının 

mumdan düz

əldilmiş heykə

ll

ə

ri o q



ə

d

ər canlıdır ki, kə



nardan baxanda el

ə

 bilirs



ə

n, 


doğrudan da bu də

qiq


ə

 

onlar “Bandırma” gə



misind

ə

n sahil



ə

 

ayaq basıblar. Yə



qin ki, 

bilirsiniz 

 dey


ə

 o, 


ə

lav


ə

 etdi 


 

Mustafa Kamal Atatürk İstiqlal savaşını Samsundan 



başlayıb.

 

 



Mızıldandım:

 

 



 

Əlbə



tt

ə

, bilir



ə

m.  


 

Gülüms


ə

yib dedi: 

 



 



Bu şə

h

ə



rd

ə

 bir deyim var. H



ə

m

ə



n abid

ə

y



ə

 ilk d


ə

f

ə



 baxanlardan birinin sözüdür, 

adamların dilinə

 

düşüb.


  

 

Maraqla soruşdum:



 

 



 O n

ə

 deyimdir el



ə

 



 Kim v


ə

ziyy


ə

td

ən narazı olursa, deyir: “Atatürkün Qara də



nizd

ə

n Samsuna bir d



ə

 

çıxması lazım.”



 

Qımışdım.

  

 



 

Amma doğrudan da hə

yatda h

ə

r k



əsin bir Tütün limanına ehtiyacı var –

 bunu 


dey

ə

nd



ə

 N

əzrin xanımın sə



sin

ə

 



nisgil qonmuşdu.

 

 



Biz g

ə

z



ə

-g

ə



z

ə

 onun dediyi yer



ə

 g

ə



ldik. 

 



 

Lap xanım Tüssonun fiqurlarına oxşayırlar –

 dedim. 

 

Qadın dillə



ndi: 

 



 Bu fiqurlar gend

ə

n daha qüsursuz görünürl



ə

r. 


 

 

Deyirsiniz yaxına getmə



y

ə

k? 



 

 Onsuz da Samsunda bütün m



ə

d

ə



ni t

ə

dbirl



ərin proqramına buranın, bir qə

d

ə



aralıda, külə

k tutmayan yerd

ə

 sahil



ə

 b

ərkidilmiş “Bandırma” gə



mi-muzeyinin 

g

əzintisini salırlar. Sizə



 d

ə

 sabah-



birigün şə

h

ə



ri göst

ə

r



ə

c

ə



kl

ə

r. 



 

Hava xoş olduğuna görə

 biz abid

ənin yaxınlığındakı yay kafesində

 

ə

yl



əşdik. O, 

meyv


ə

 

şirə



si iç

ə

si oldu, m



ə

n çay.  


 

Günorta olmuş söhbə

timizi davam etdirm

ə

k ist



ə

dim: 


 

 Sizd



ə

n üzr ist

ə

m

əyin vaxtı yetişibmi?



 

 

Qadın ah çə



kdi: 

 



 O bir xatir

ə

dir. Xatir



ə

y

ə



 heç n

ə

 



ə

lav


ə

 etm


ə

k olmaz. Ets

ə

k d


ə

, yamaq kimi görün

ə

r. 


Ancaq bizim h

ə

m



ən ani görüşümüzün davamı uzun çə

kdi. Siz


ə

 rast g


ə

ldiyim gün

ə

 

minn



ətdarlıq hissilə

 

yanaşdığım vaxtlar olub. Siz mə



nim taleyimd

ə

 



dönüş yaratdınız. 

M

ə



n özüm sizi istinadgah seçdim. 

 

Quruyub qalmışdım. Bu qadın nə



 

sayıqlayırdı?

 

 



 M

ə

n sizi köm



ə

y

ə



 

çağıra bilə

rdim. B

ə

lk



ə

 d

ə



 m

əni hansısa çə

tinlikd

ə

n qurtara 



bil

ə

rdiniz. 



 B

ə



s niy

ə

 



çağırmadınız?

 

 



 M

ə



s

ə

l



ə

ni uzatmaq ist

ə

m

ə



dim. 

 



 

Çox üstüörtülü danışırsınız.

 

 

O, n



ə

f

ə



sini d

ə

rdi v



ə

 

yumşaqca dedi:



 

 



 Hövs

ə

l



ə

niz olsun. Efird

ə

 

“Xə



b

ə

rl



ər” proqramına baxmırsınız. Mə

n öz taleyimd

ə



danışıram.



  

Onu haqlı çıxartmağa çalışdım:

  

 



 H

ə

, düz deyirsiniz. Ah-



ufsuz, pauzasız, göz yaşısız nə

 xatir


ə? Bağışlayın!

  

 



 Sizd


ə

n incikliyim bitib. Özü d

ə

 

çoxdan. Danışacaqlarımı hara istə



s

ə

niz, yoza 



bil

ə

rsiniz 



M

ə

n susdum, dey



ə

s

ə



n yerin

ə

 



düşə

c

ə



k sözl

ə

r m



ə

nd

ən qaçaq düşmüşdü.



 

 

Qadın gözlə



rini bir nöqt

ə

y



ə

 zill


ə

di. El


ə

 bil h


ə

m

ə



n nöqt

ə

d



ə

 

o, baş vermiş hadisə



l

ə

ri 



t

ə

z



ə

d

ə



n görürdü.  

 

 O günd



ə

n sonra 


 

qadının səsi eşidildi –



 günüm göy 

ə

skiy



ə

 büküldü. 

“Teleteatr”dan evə

 kor-


peşman qayıtdım. Ərimin qısqanclığı fontan vurmuşdu. 

Onsuz da o, m

ə

n

ə



 

göz verib işıq vermirdi. Ancaq hə

m

ə

n gün sizin m



ə

n

ə



 

yaxınlaşıb 

k

ə

lm



ə

 k

ə



sm

ə

yiniz, 



ə

limd


ə

n v


ə

r

əqi alıb oxumağınız, mə



nim gülüms

ə

m



ə

yim 


ə

rimi cin 

atına mindirmişdi. Yol boyu deyindi, evdə

 d

ə



 yatana q

ə

d



ə

r sakitl


əşmə

di. Ert


ə

si gün 


axşam efirdə

 görün


ə

nd

ə



n sonra 

 onu deyim ki, operator m



ə

ni tez-tez göst

ə

rirdi 


 

bir neç



ə

 telefon z

ə

ngi g


ə

ldi. H


ə

r d


ə

f

ə



 d

ə

st



ə

yi 


ərim götürürdü. Hamısı özümüzünkülə

idi, m



ə

ni t


ə

brik edirdil

ə

r. Ancaq sonuncu z



ə

ng ed


ə

n s


ə

s

ini çıxartmırdı. Ərim nə



 

q

ə



d

ər “Alo! Alo!” desə

 d

ə, qarşı tə



r

ə

f susurdu. Gözl



ə

ri h


ə

d

ə



q

ə

sind



ən çıxan ə

rim 


d

ə

st



ə

yi telefonun üstün

ə

 

atdı. Anonim zə



ng bir neç

ə

 d



ə

f

ə



 t

ə

krar olundu. Bel



ə

 

v



ə

ziyy


ə

td

ə



 

manyakcasına qısqanc olan birisi özünü necə

 aparar? M

ə

n



ə

 

dişini



dibind


ən çıxanı dedi və

 

axırda ilan kimi sancdı:



  

 



 H

ə, “Teleteatr”ın sə

hn

ə

sind



ə

 s

ə



ninl

ə

 



xısınlaşan oğlandan elə

 dün


ə

nd

ə



şübhə


l

ənmişdim. Zə

ng ed

ə

n odur, alçaq s



əsini çıxartmır. Yə

qin el


ə

 bilib bu gün evd

ə

 

yoxam. Daha bilmir ki, s



ə

f

ə



rimi s

ə

nin televiziy



adakı sarsaq çıxışına görə

 t

ə



xir

ə

 



salmışam.

  

 



O, doğrudan da iki günlük Tiflisə

 getm


ə

li idi, ancaq m

ənim ucbatımdan sə

f

ə



rini g

ə

l



ə

h



ə

ft

ə



y

ə

 



saxlamışdı.

  

 



M

ə

n özümü t



ə

miz


ə

 

çıxarmaq istə



dim: 

 



 O z

ə

ng el



ə

y

ə



n m

ə

n deyildim. 



 

Qadın tə


mkinl

ə

 cavab verdi: 



 

 M



ə

n bilirdim z

əng oğrusu kimdir. Bu, qonşu binada yaşayan ağıldanseyrə

k bir 


yeniyetm

ə

 



oğlandı. Mə

n

ə



 

vurulmuşdu. Bir

-iki d

ə

f



ə

 h

ə



y

ə

td



ə

 

qabağımı kəsmişdi. 



İnadından dönmədiyini görüb onu acılayandan sonra anonim zə

ng

ə



 

keçmişdi. Baş 

qoşmurdum. Fikirləşirdim ki, tez

likl


ə

 h

ə



v

ə

sd



ən düşə

c

ək. Ərim özündə



n uydururdu, 

yelbeyin onun hara ged

ə

c

ə



yind

ə

n x



ə

b

ə



r tuta bilm

ə

zdi.  



 

 B



ə

s niy


ə

 

bu sirri açmırdınız?



 

 



 

Ərimin maymaqlığını bilirdim. Sə

s-

küy salıb mə



ni m

ə

hl



ə

d

ə



 

biabır edə

rdi. 

 



 Bird

ə



ə

rin g


ə

lib m


ənim yaxamdan yapışaydı?

 

 



Sualım lap şit çıxdı. Özümdə

n z


ə

hl

ə



m getdi. 

 

Qadın dik üzümə



 

baxıb soruşdu:

 

 


 

Qorxardın?



 

 

Qadın, bilmə



dim, ya q

ə

sd



ə

nmi, ya o ill

ə

r

ə



 

qayıtdığındanmı birdə

n-bir

ə

 



“Sən”ə

 

keçmişdi. Bu anda o, necə



 d

ə

 m



ə

sum görünürdü. 

 

M

ə



n çiynimi ç

ə

kdim: 



 

 



İndi “Qorxmazdım” demə

y

ə



 n

ə

 var ki? H



ər şey olub

-bitib. Amma o zaman özümü 

nec

ə

 



aparırdım, deyə

 bilm


ə

r

ə



m. 

 

Dey



ə

s

ən, cavabım onun xoşuna gə



ldi. 

 

Qadın dillə



ndi: 

 



 T

ə

sdiq v



ə

 inkar etm

ə

s

ə



m d

ə

, sevinirdim ki, o, s



ənin adını çə

kir. M


ə

n h


ə

m

ə



n vaxta 

q

ə



d

ə

r dayaq nöqt



əmi tapa bilmirdim. Ərim özü mə

nim üçün 

əlyeri uydurmuşdu. 

Susmağım onu öz qondardığına inandırmışdı. Evdə

 

dığ


-

dığ üç ay çə

kdi. 

 



 Telefon z

ə

ngl



ə

ri yen


ə

 davam edirdi? 

 



 H



ə

... 


 

 H



ə

m

ən yelbeyin oğlanın valideynlə



ri il

ə

 



danışıb bunun qabağını ala bilə

rdin.  


 

 Özüm ist



ə

mirdim. H

ətta, axır

-

axırda o zə



ngl

ər üçün darıxırdım da.

 

 



 Niy

ə



 

 



Ərim elə

 bilirdi ki, m

ə

nim l


ə

yaq


ə

timi t


ə

kc

ə



 o qoruyur. Bu, m

ə

ni 



əzirdi. İstə

yirdim 


qısqanc kişi daha çox şübhə

l

ə



nsin, m

ə

ni gözd



ən qoymasın, gecə

-gündüz izl

ə

sin v


ə

 

öz axmaqlığını daha tez anlasın. Ancaq mə



n dey

ən olmadı. Qısqanclıq ağır xə

st

ə

lik 



imiş. Bu xə

st

əliyi yalnız ayrılıq sağalda bilərmiş. Axırda duruş gə



tir

ə

 bilm



ə

dim. 


Boşandıq.

  

 



 

Üşümürsə



n? 

 

O, üşə



ndi: 

 



 

Hava döndü. Əynim elə

 d

ə

 



qalın deyil. Bə

lk

ə



 bir az g

əzişə


k.  

 

Ay



ağa durduq. Otelə

 

sarı xırda addımlar atmağa başladıq.



  

 



 H

ə

, yeri g



əlmişkən soruşum –

 

qadın dillə



ndi. 

 



Ağamir müə

llimd


ə

n n


ə

 x

ə



b

ə

r? Bir 



vaxtlar o, m

ə

nim 



ə

limd


ə

n tutub efir

ə

 

çıxardıb, ürə



k-dir

ə

k verib.  



 

M

ə



n astaca dedim: 

 



 Üç ildir ölüb. 

 

Qadın ah çə



kdi: 

 



 Üzün

ə

 



üz tutduqlarımdan biri də

 

getdi... Keçmişimiz qəbristanlığa dönür... Çə



tindir! 

Yavaş


-

yavaş qadının üzü sakit ifadə

 

alırdı. Sanki o, keçmişə



 

aid düşüncə

l

ə

rinin 



sonuncularını xatirə

 r

ə



fin

ə

 qoyub bugünün s



ə

thin


ə

 

çıxırdı.



 

 



 H

ə

 



 N

əzrin xanım 



dill

ə

ndi 



 

qayıdaq bu günə



. H

ə

yat sonsuz bir t



ə

f

ərrüatdır. Adam 



h

əmişə


 hadis

ə

l



ə

rin içind

ə

 olmaq ist



ə

yir. H


əyatın ən qızğın və

 

ən maraqlı yeri indidir.



  

 

Ani pauzadan sonra o, 



ə

ll

ə



ri il

ə

 nazik penc



ə

yini 


ə

ynin


ə

 daha da kip oturdub 

pıçıldadı:

 



 Dey

ə

s



ən, üşüyü

r

ə



m. X

ə

st



ə

l

ə



nm

ə

s



əm yaxşıdır. Sinoptiklə

r bu günl

ə

rd

ə



 

havanın isti 

keç

ə

c



əyini bildirmişdi. Sə

f

ə



r

ə

 özüml



ə

 

plaş götürməmişə



m. 

 



 Ged

ək mağazada sə

n

ə

 



plaş axtaraq!

  

 



Bilmir

ə

m heç niy



ə

 q

ə



fild

ə

n bel



ə

 dedim. 


 

O, uşaq kimi sevindi:

 

 



 Ged

ə

k gör



ək yüngülvari bir şey tapırıqmı?

 

 



Yola çıxıb taksi saxlatdırdıq. Sürücü istə

yimizi öyr

ənib, bizi çarşıya apardı.

  

 



Çarşıda qadın geyimlə

ri bölm


ə

sind


ə

n N


əzrin xanım açıqrə

ngli, nisb

ə

t

ə



n ucuz bir 

göd


ə

ə



 

seçdi. Bu paltar ona çox yaraşdı.

 

 

Onu çox ç



ə

tinlikl


ə

 

razı salsam da, gödə



ə

nin pulunu m



ə

n verdim.  

 

O: 


 

 Kimins



ə

 m

ə



nim yerim

ə

 pul öd



ə

m

əsini çoxdan yadırğamışam –



 dedi v

ə

 zarafatla 



ə

lav


ə

 etdi: 


 Amma s


ə

nd

ən bir nişanə



 

qalsa yaxşıdır. Axı, sə

n m

ənim on beş il, altı 



aylıq tanışımsan. Hə

m d


ə

 



 güldü 

 dayaq nöqt



ə

m... 


 

Axşam yemə

y

inin vaxtı idi. Çarşıdan çıxıb azacıq aralıdakı balıq restoranında üz



-

üz

ə



 

ə

yl



əşdik. Adama bir lə

vr

ək qızartması və



 

“Koka


-

kola” sifariş verdik.

  

 

İçə



rid

ə

 



alaqaranlıq idi. Şam işığında oturmuşduq. İndi qadının üzünü bütöv 

görürdüm. Şamın titrə

y

ən şölə



l

ə

ri on



un alnında, yanaqlarında, çə

n

ə



sinin ucunda tül 

kimi yell

ənirdi. Bu yaşda qadınlar şam işığında daha gözə

l görünürl

ə

r.  


 

Gözl


ərimin azacıq zəifliyi onun füsunkarlığını bir az da artırırdı.

  

 



Qadının dodaqlarının tə

rp

ə



nm

ə

yi m



ə

ni x


əyaldan ayırdı. Duruxdum. Elə

 bil fikirl

ə

rimi 


oxumuşdu, ona heyran olmağıma imkan vermə

k ist


ə

mirdi. Dediyi sözl

ə

r bir an sonra 



m

ə

n



ə

 

çatdı:



 

 



 On birinci ildir Türkiy

ə

d



ə

 

yaşayıram. İki universitetdə



 

çalışmışam. İndi 

Çanaqqaladayam. Buralara öyr

əşmişə


m.  

 

Xidm



ətçi sifariş etdiklə

rimizi g


ə

tirdi. Sanki o, bugünd

ə

 

olduğumuzu xatırlatmağa 



g

əlmişdi. Deyə

s

ən, keçmişə



 

qayıtmaq heç cür mümkün olmayacaqdı. Musiqi sə

si, 

şam, çə


ng

ə

l-



bıçaq, pə

rd

ə



l

ər keçmişin yolunu bağlamışdı.

  

 



 Qara d

ənizin balıqları dadlı olur –

 

qadın qolaysız bir cümlə



 

fırlatdı.

  

 

Lap söndüm. Fikrimd



ə

n keçdi ki, söhb

ət balıqlardan başlandısa, yönlü bir yerə

 gedib 


çıxmayacaq. Ancaq özümü sındıra bilmə

zdim.  


 

O axşam ordan

-

burdan xeyli danışdıq. Samsunda də



niz

ə

 



tilov atmış balıqçı 

heyk


ə

lind


ən tutmuş Uqo Çavesə

 q

ə



d

ə

r.  



 

Gec


ə

 saat on bir

ə

 

işləmiş otelə



 döndük. S

ə

h



ə

r onu d


ə

rs, m


ə

ni iclas gözl

ə

yirdi. 


Sonrakı iki gündə

 

başım elə



 

qarışdı ki, Nəzrin xanımla cə

misi birc

ə

 d



ə

f

ə



 telefonda 

hal-


əhval tuta bildim. Onun da burada işi az deyilmiş.

  

 



Üçüncü gün günorta iqtisadi forumun bağlanışı o

ldu. Otel

ə

 

qayıtdım. Qadının otaq 



telefonuna z

əng açdım, cavab gə

lm

ədi. Çarpayıya uzandım. Deyə



s

ə

n, forum boyu 



iclaslar, görüşlə

r, q


ə

bullar, g

ə

zintil


ə

r, restoranlar m

əni üzmüşdü. Dincə

lm

ə



k l

ə

zz



ə

verirdi.  



 

Bir d


ə

 

qadına zə



ng etdim. Telefon susurdu.  

 

Üç saat 



ə

rzind


ə

 mürgü vura-vura h

ər yarım saatdan bir onu telefonla aramağım bir 

fayda verm

ə

di.  


 

Haçan yuxuya getmişə

m, x

ə

b



ərim olmayıb. Telefonun sə

sin


ə

 yerimd


ən dik atıldım. 

N

əzrin xanımın səsi eşidildi:



 

 



 Salam! 

 

Yuxulu olduğumu gizlə



tm

ə

y



ə

 

çalışaraq 



dill

ə

ndim: 



 

 Salam! 



 

 Telefonuma n



ə

 çox z


ə

ng etmis


ə

n? 


 

 N



ə

d

ə



n bildin? 

 



 Z

əng çalıb qışqırmaqdan telefonumun səsi batıb, xır

-

xır xırıldayır.



  

 



 S

ə

n zarafat edirs



ən, doğrudan səni çox aramışam.

 

 



 Bu gec


ə

 saat bird

ə

 

İstanbula uçuram.



 

 



 M

ə

n is



ə

 sabah s


ə

h

ə



r. H

ə

l



ə

 

vaxtımız var.



 

 



 H

ə, saatyarımdan sonra məni aşağıda gözlə

 



 

Danışdıq.

 

 

Geyinib deyil



ən vaxtda otelin girişində

 

olmaq üçün qapıdan çıxmaq istə



yirdim ki, 

telefon z

əng çaldı. Də

st

ə



yi götürdüm, yen

ə

 N



əzrin xanım idi. O, zarıncı sə

sl

ə



 dedi: 

 



 Xahi

ş edirə


m, m

ə

nim odama g



ə

lin. 


 

Onun öl


əzimiş sə

sind


ə

n narahat oldum v

ə

 

tez otaqdan çıxdım.



 

 

Döym



ə

yiml


ə

 

qapının açılmağı bir oldu. İçə



ri keçdim.  

 



 Bird

ə

n-bir



ə

 özümü pis hiss etdim 

 dedi, 


 

ağrıyıram.



  

 

Ağrımağı onsuz da aydın görünürdü.



  

 



 N

ə

d



ə

n ola bil

ə

r? 


 

soruşdum.



  

 



 D

ə

qiq bilmir



ə

m, amma son aylarda bir-iki d

ə

f

ə



 

buna oxşar küt ağrılarım olub. Fikir 

verm

əmişəm. Ağrıkə



sici d

ə

rman içm



ə

kl

ə



 

sovuşdurmuşam.

  

 

Ayağa durdum:



 

 



 Onda m

ən qaçım dərman dalınca!

 

 



 H

ə

l



ə

 otur, 


 o, 


ə

lil


ə

 m

ə



n

ə

 



oturmaq işarə

si verdi, 

 b

ə



lk

ə

 



ağrı özü keçdi. Ağrıyanda 

t

ə



k qala bilmir

ə

m. H



ə

nir ist


ə

yir


ə

m. 


 

Könülsüz 

ə

yl



əşdim. Bilmirdim və

ziyy


ə

ti nec


ə

 d

əyişim. O da oturub kresloya qısıldı.



  

 

Dörd-



beş də

qiq


ə

 bel


ə

 

keçdi. Onun halının ağırlaşdığı gün kimi aydın idi. Dişini dişinə



 

sıxıb ağrıy

a dözürdü.  

 

Daxil



ə

n hövs


ə

l

ə



d

ən çıxdım:

 

 



 M

ə

nc



ə

, t


əcili yardım çağırmaq lazımdır.

 

 



 

Yox! İstə



mir

ə

m! Z



ə

hm

ə



t olmasa, m

ə

n



ə

 

bir ağrıkə



sici d

ərman tapıb gə

tir. 

 

Yerimd



ən sıçrayıb qapının də

st

ə



yin

ə

 



əl atdım. Aşağı düşmə

yim, taksiy

ə

 minm


ə

yim, 


aptekd

ə

n d



ə

rman al


mağım, geri qayıtmağım iyirmi də

qiq


ə

d

ə



n çox ç

ə

km



ə

zdi.  


 

N

əzrin xanımın rəngi boğulmuşdu. Hiss olunurdu ki, ağrıları daha da şiddə



tl

ə

nib. Su 



g

ə

tirib tez ona bir d



ə

rman içirdim.  

 

İndi biz dərmanın tə



sirini gözl

ə

m



ə

liydik. 


 

 N



ə

 

yaxşı sə



n

ə

 rast g



ə

ldim 


 o, za


rıdı.

 

 



 Narahat olma, keçib ged

ə

r. B


ə

lk

ə



 çay g

ə

tirdim? 



 

 Yox, heç n



ə

 ist


ə

mir


ə

m. 


 

 



Ağrıkə

sici neç


ə

 d

ə



qiq

ə

y



ə

 t

ə



sir ed

ə

 bil



ə

r? 


 

 



On beş –

 iyirmi d

ə

qiq


ə

y

ə



 



 

Çalışaq, dözə

k! 



 M



ən onun ağrılarına şərik çıxmaq istə

dim. 


 

Sözümd


ən qadının dodaqları azacıq qaçdı. Bu mə

n

ə



 t

ə

skinlik verdi, dem



ə

li, h


ə

l

ə



 

onun canında gülümsə

m

ə

y



ə

 

hey qalmışdı.



  

 

On beş



-iyirmi d

ə

qiq



ə

miz h


ə

d

ər getdi. Qadının ağrısı kə



sm

ə

di. Daha da narahat 



olmağa başladım:

 

 



 

Xahiş edirəm, razı ol, həkim çağırım. Yersiz risk etmə



y

ə

k. 



 

 H



ə

, s


ə

n dey


ən olsun, çağır.

  

 



Resepşinə

 z

əng açıb, təcili yardım çağırmasını xahiş etdim.



  

 



 Heç ist

ə

m



ə

zdim ki, s

ə

n m


ə

ni bu halda gör

ə

s

ə



n. Q

ə

rib



ə

dir, x


əyallarımızda həmişə

 


h

əyatın yaxşı tə

r

əfini düşünürük –



 o, kövr

ə

k-kövr



ə

k dedi. 


 Amma q


ə

zavü-q


ə

d

ə



r bizi 

tez-


tez peş

iman el


ə

yir. 


 

Ona t


ə

s

ə



lli verm

ə

k ist



ə

dim: 


 

 Hesab el



ə

y

ə



k ki, indi m

ə

n x



ə

st

ə



l

ənmişə


m, s

ə

n m



ənim yanımdasan.

 

 



Bu vaxt qapı döyüldü. Qapını açdım. Gə

l

ə



n t

əcili yardım hə

kiml

ə

ri idi.  



 

Qısa müayinə

d

ə

n sonra onlar N



əzrin xanımı xə

st

ə



xanaya aparmaq q

ərarına 


g

ə

ldil



ə

r.  


 

N

əzrin xanım mə



n

ə

 



baxdı:

 

 



 M

ə



n bu gün mütl

ə

q uçub getm



ə

liy


ə

m. 


 

Zorla gülüms

ə

dim: 


 

 



Əlbə

tt

ə! Əlbə



tt

ə



 

O, tibb bacısının tə

klif etdiyi diyirc

ə

kli x



ə

st

ə



 

kreslosuna oturmadı, canını dişinə

 tutub, 

öz ayağı ilə

 

yanımızca gə



l

ə

r



ə

k ambulansa mindi. M

ə

n d


ə

 

onun dalınca.



  

Yol boyu qolundan yapışmışdım.

  

 

T



əcili yardım xə

st

əxanasında uca boylu cavan bir hə



kim onu müayin

ə

 etdi. Qan 



t

əzyiqini ölçdü, qanından analiz götürdü, ağrıkə

sici iyn

ə

 vurdu. Sonra m



ə

n

ə



 

baxıb 


“Müsafirsiniz?” –

 dey


ə

 sordu. M

ən “Bəli” ə

v

ə



zin

ə

 



“Əvət” dedim. O, gülümsündü və

 

“Bə



kl

əyin, eşinizin testinin cavabı çıkacak” –

 dedi: 

 

N



əzrin xanım onun dediklərini eşitsə

 d

ə, canının hayında idi. Mə



n d

ə

 üstünü 



vurmadım. Xanımın mənim eşim –

 

arvadım olmadığını hə



kim

ə

 



anlatmağımın heç bir 

m

ənası yox idi



.  

 

Biz divanda yanaşı ə



yl

əşib gözlə

m

ə

y



ə

 

başladıq.



 

 

N



əzrin xanım dedi:

 

 



Bu q


ə

d

ər qayğıkeş olduğunu bilmə



zdim. 

 



 

Ağrın azalırmı? –

 Özümü söhb

ə

tin h



ə

d

ə



find

ən çıxarmaq istə

dim. 

 



 

Yaxşı ki, sən yanımdasan –

 o, kövr

əlmişdi –

 son ill

ə

r x



ə

st

ə



l

ə

n



ə

nd

ə



 el

ə

 bilir



ə

dünyada heç kimim yoxdur. Bunu oğluma bildirmirəm. Oğlan uşağıdır, böyrümdə



 

bitib qalmayacaq ki... İndi o, Amerikadadır. Yel universitetində

 oxuyur. Qoy özün

ə

 bir 



gün ağlasın.

 

 



Onun gözl

əri dolmuşdu, sə

sinin titr

ə

y



ə

c

ə



yind

ən qorxub, bir anlıq susdu. Mə

n d

ə

 



danışmağa söz tapmırdım.

 

 



Sonra azacıq toxdayıb dedi:

  

 



 H

əyatın qə



rib

ə

 



işləri var. On beş il yarımdan sonra mə

ni xilas etm

ə

k üçün uzaq, 



balaca bir şə

h

ə



rd

ə

 peyda olmusan.  



 

Tibb bacısı bizi həkimin yanına çağırdı. Testin cavabı çıxmışdı. Hə

kim 

ə

lind



ə

ki 


kağıza baxa

-baxa dedi: 

 



 



Korkulu bir şey yok. Qıda borusunda iltihab vardır. Şu kağıtta yazdığım ilacları 

alın. İnşallah, sağalırsınız.

 

 

Rahat n



ə

f

əs aldıq. Xə



st

əxanadan çıxıb mindiyimiz taksini ə

czaxanaya sürdürdük. 

Reseptd


ə

ki d


ərmanları alıb otelə

 

qayıtdıq. Nəzrin xanım tə



l

əsirdi. O, dirilmişdi, elə

 bil 

bayaqkı xə



st

ə

 deyildi. 



Saatına baxdı:

 

 



 

Uçağın yola düşmə



sin

ə

 



bir saat on beş də

qiq


ə

 

qalır.



  

 



 Narahat olma, 

 dedim 



 oteld


ən hava alanına cə

misi iyirmi d

ə

qiq


ə

lik yoldur. 

Çatdırarıq.

  

 



O, yuxarı qalxdı. Mən onu aşağıda gözlə

y

ə



c

ə

kdim. Özü bel



ə

 ist


ə

di. 


 

Fikrimi m

əşğul edən onu aeroporta tez çatdırmaq idi. Gözüm liftin qapısında 

qalmışdı, də

qiq

ə

l



ər uzanırdı.

 

 



N

ə

hay



ə

t, N


əzrin xanımı liftdən çıxanların arasında gördüm. Xidmə

tçi onun 

çamadanını gə

tirirdi.  

M

ənim hesabımla hava alanına bə



rab

ə

r getm



ə

liydik. Ona gör

ə

 xidm


ətçi qonağın 

yükünü taksiy

ə

 yerl


əşdirdikdən sonra miniyin arxa qapısını açıb, Nəzrin xanıma 

ə

yl



əşmə

yi t


ə

klif etdim. 

O, sağ ə

limi 


ə

ll

ə



rin

ə

 



alıb dedi:

 

 



 G

əl sağollaşaq! Əziyyə



timi ç

ə

kdin. Halal el



ə

 



 

İstə



rdim s

əni hava alanına qə

d

ə

r ötürüm. 



 dedim. 


 

 Neç



ə

 ill


ərdir qarşılanmağı da, yola salınmağı da gündə

likd


ən çıxarmışam. Xahiş 

edir


ə

m n


ə

z

ə



r

ə

 al, m



ə

n

ə



 bu bar

ə

d



ə

 daha heç n

ə

 dem


ə. Artıq tə

kliy


ə

 öyr


əşmişə

m. 


Sağ ol! Çanaqqalaya yolun düşsə

, m


ə

n

i ara. Ünvanım sə



nd

ə

 var. H



ə

l

ə



 

ki Bakıya 

g

ə

lm



ə

k fikrim yoxdur. G

ə

ls

ə



m, mütl

əq görüşə

c

əyik. Bu görüş mə



n

ə

 h



ə

l

ə



 

on beş il 

b

ə

s el



ə

y

ə



r.  

 

Başqa söz tapmadım:



 

 



 B

ə

lk



ə

 

on beş il altı ay demə



k ist

ə

yirdin? 



 

Gülüşdük.

 

 

O, g



ənc qız kimi pə

nc

ə



l

ə

ri üst



ə

 

qalxıb üzümdə



n öpdü v

ə

 



iti addımlar ataraq taksiyə

 

mindi.  



M

ə

n sabah s



ə

h

ə



r reysi il

ə

 



uçmalı idim. Sabaha hə

l

ə



 

çox vardı.

 

 

 



 

 

 



 

 

 



 

Yüklə 0,8 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin