AYIN QARANLIQ TƏRƏFĠ
İllərdən bəri qaranlıqlar içərisində çırpınan və məni söz-
söz doğrayıb misra-misra budayan duyğuların hara çəkilib get-
diyini özüm də bilmirəm. Birdən-birə içərimdə bir sevinc, bir
nəşə dalğası məni yerimdən oynatdı. Yox, bu şeytan işiydi, mə-
ləklər mənimlə belə zarafat etməzdi. Amma hər nə idisə, elə
xoş, elə cəlbedici idi ki... «Ah, heç olmasa, bir yazımda əbədi-
ləşdirəm bu duyğuları». Evə tələsirdim. Məni gözləyən qələmə,
kağıza doğru can atırdım.
İlahi! Hardan çıxdı yenə bu qadın. Bir ildən bəri gah bu,
gah da o biri küçədə divara qısılıb, əllərini bir-birinin içində
yumruqlayıb, göz qarşısında əriyə-əriyə büzüşən bu qadın. Oğlu
tərəfindən aldadılıb, ev-eşiyindən, malından-mülkündən məh-
rum edilən və küçəyə alıtan bu binəva. Yox, o binava deyil.
Onun qüruru hələ bu günə kimi bir kimsəyə əl açmamış, bir
kimsədən köməklik ummamışdır. Yaxınlaşıram. İndicə yanın-
dan ötəcəyəm. Gözümü yumub keçəcəyəm yanından. Üzünə
baxa bilmərəm. Baxışlarımda yazıqlıq hissi duyan kimi üzündə
qəribə, son dərəcə yırtıcı bir ifadə peyda olur. Elə bil tanıma-
dığın bir darvazanı açırsan və içəridən bədheybət bir it hartıyla
qəfilcə üstünə tullanır.
Bu duyğularla qadının yanından haçan keçib getdiyimi,
evə gəlib qələmi götürdüyümü bilmədim. Və başlanğıcda məni
qanadlandıran o duyğular barəsində içərimdə heç nə qalmadı-
ğının fərqinə varmadan silaha sarılırmış kimi sarıldım qələmə:
Çırpma məni dağa-daşa,
qara qartal, ölən deyiləm.
Sənin caynaqlarının
qanlı yarasını
daşıyıram canımda.
Seçilmiş əsərləri X
233
Yara canımdan,
qanımdan gəlir.
Yara kimi yaşayacağam
insanlığın
vicdanında,
insafında,
mürvətində, –
ölməyəcəyəm,
qara qartal!..
Bayaqkı işıqlı ovqatdan əsər-əlamət qalmamışdı.
Demək, mənim qismətimə Ayın qaranlıq tərəfi olmaq dü-
şüb. Canımda işıqlı tərəfin həsrəti, mən qaranlığı yazıram,
qaranlığa ağlayıram, qaranlıqdan çəkib çıxardıram dərdlərimizi
– misra-misra, bənd-bənd. İşıqlı tərəfi hamı görür, qaranlıq tə-
rəfi görməyə can atanların isə hələ zamanı gəlməyib.
2007
|