İçimizde Bir Yer
Yüklə 0,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Tanrı Sürgünde...
Usulca kaybolmaya hazırlanan, bir kenarından kırılmış turuncu mehtabın yeryüzüne serptiği altın tozlarıyla bezenmiş ıhlamurların, güllerin, limonların arasında ateşböceklerinin kızıl çakıntılarla uçuştuğu mavimsi gecede, sabahı yalnız düşüncelerle beklerken dingin bir hüzünle sarmalanırsınız. Hissedersiniz, tanrı sürgüne gitmiştir. Ardında büyük bir yalnızlık ve aşılmaz bir boşluk bırakmıştır. Masalsı görüntüler, yalnızlığı ve boşluğu çoğaltır yalnızca. Paylaşılamayan her güzelliğin bir acıya dönebileceğini fark edersiniz. Masalınızı paylaşmak istedikleriniz, tanrıyla birlikte gitmiştir. Yüzyılın belki de en fazla hakkı yenmiş yazarlarından Lawrence Durrell'ın bir kahramanı, "Tanrının sürüldüğü ve yerine kötülüğün geçtiğini kabul etmeliyiz" der. Çoğu zaman, insanı dövüşmeye kışkırtan saldırgan ve vahşi kötülükleri, mücadele imkânı bile bırakmayan çaresiz boşluklara tercih edersiniz. Tanrı gittiğinde ardında kötülükleri değil, paylaşılamayan güzellikleri bırakır asıl. Güzellikler kederlendirir insanı... Öyle zamanlar olur ki, bir güzellik görmekten, gümüşlü gecelerden, parlak yapraklı ağaçlardan, geceye sızan çiçek kokularından, şarkılardan korkarsınız. Değdikleri yeri yakarlar. Hayat, kezzabını güzelliğin imbiklerinden süzer. Tanrı gitmiştir. O gittiğinde hep ona eşlik eden, onunla birlikte giden birileri vardır. Yalnız gitmez tanrı sürgününe. Kendi imkânsızlıklarıyla solmuş hayal kırıntıları, her dokunduğu güzellikle biraz daha ağırlaşmış bir geçmiş, cansız bir huzursuzluk, kanatıcı yaz geceleri bırakmıştır ardında. "Gelecekteki olayların tohumlarını içimizde taşıyoruz. Onlar içimizde kapalı olarak varlar ve kendi doğalarının yasalarına göre açılıyorlar" der Durrell, o kendine özgü bir tılsım taşıyan kitaplarında. Tanrı sürgüne gittiğinde bir gelecek var mı? Bir ses, "var" dese de hiç inanmaz içimiz o sese. Dahası, öyle zamanlarda geleceği değil de daha ziyade geçmişi ister, tanrının sürgüne gitmediği günleri, gördüğü güzellikleri paylaştığı vakitleri, imkânsızlıkların varlığının bile bilinmediği ışıklı sabahları, ıhlamur kokularının insanı eksiltmediği aksine çoğalttığı anları. Kapalı tohumlar var içimizde. Onlar kendi doğalarına göre açtıklarında ve tanrı sürgünden döndüğünde elde edeceğimiz, unutmanın ferahlığıyla yeni günlerin başlamasının yarattığı heyecansa, bu unutuş ihtimalini düşünmek bile kalbimizi kırar. Bu mudur bize bağışlanacak olan? Unutabilmek midir tek sığınağımız? Ne acıklıdır, acının sağalmasını unutuşta aramak, geçmişi bütün parlaklığı ve ıstırabıyla ruhumuzdan çıkarıp o solgun unutuluşlar bahçesine bırakmak, geçmişte yaşamak istediklerimizin asla yaşanmayacağını kabullenmek, çaresizliğe boyun eğmek. Geçmişte patlamış tohumlardan bir gelecek çıkartamadıysak, geleceğin tohumlarından o geleceği nasıl çıkartacağız? Sürgüne gitmiş tanrımızın yokluğunda çektiğimiz acılardan çıkardığımız derslerle mi, mutsuzluğunu mutluluğundan daha fazla hatırlamak zorunda kalışımızın bizde bıraktığı izlerle mi, yayından bırakılmış bir ok gibi o sonsuz boşluktan bizi kucaklamaya hazır herkese sarılmak arzusuyla fırlayarak mı? Gülecek miyiz kendi geçmişimize, alaycı tebessümlerle mi anlatacağız yaşadıklarımızı, tanrıya, döndüğü ve unutmamıza izin verdiği için şükür mü edeceğiz? Bunu beklemek, bunu ummak, bunun için yakarmak, geçmişi tümden gözden çıkarmak, geleceği bir hiçlikten, bir vazgeçişten, bir yenilmişlikten yaratmak değil mi? Kavafis gibi şöyle mi diyeceğiz: "Söylemek isterdim o anıyı... Ama öylesine silindi ki artık... hiçbir şey kalmamış gibi..." Ah, elbette hepimiz biliyoruz, o günler gelecek, her şey kumsaldaki zavallı izler gibi hayatın dalgalarıyla silinecek, içimizdeki tohumlar açacak. Yalnız düşüncelere dalmayacağız, ıhlamur kokan gecelerde. Sarı ışıklı turuncu bir mehtabın uzaklaşıp kayboluşunda başka kayboluşların izini görmeyeceğiz. Boşluk yeniden seslerle, kokularla dolacak. "Tanrı sürgünden döndü" diyeceğiz. Ama kendisiyle götürdüklerini, götürdüğü yerde bırakıp bizim şu anda tanımadıklarımızla dönecek, "Unut çocuğum geçmişi, bak sana bir başka gelecek getirdim" diyecek. "Götürdüklerini ne yaptın tanrım?" diye sormayacak mıyız, "Onları kimlere yeni bir geleceğin armağanı olarak bağışladın?" Silinecek mi her şey? Biz onların silinmesini hiç istemezken? Birbiri ardına gelen dalgaların üstünde ıskarmozları kırılmış küçük bir sandal gibi mi dolaşacağız? Tek tesellimiz, dalgaların üstünde kalmak mı olacak? Rotamızı biz kendimiz çizemeyecek miyiz, gitmek istediğimiz yerlere değil de götürüldüğümüz yerlere mi gideceğiz, içimizdeki tohumların yasası bizim isteklerimize göre değil de hayatın isteklerine göre mi belirlenecek? Biliyorum, tanrının güçlü eli bu düşünceleri de silecek, hatırlamayacağız bile belki bunları, unutturacak bize unutmak istemediklerimizi, unutmak istemediklerimizi unuttuğumuz için sevineceğiz. Güzellikleri yeniden paylaşabileceğiz. Paylaşamamanın, bir güzelliği nasıl derin bir kedere dönüştürebildiğini sileceğiz hafızamızdan. Altın ıhlamurlar, beyaz limon çiçekleri, katmerli güller yeni bir yüzün sevilen çizgilerini andıracak. Güzellikleri sevinçle, kötülükleri öfkeyle fark edeceğiz. Değerli harabeler gibi taşıyacağız geçmişi içimizde, kırık mermer sütunları, çökmüş kubbeleri, yıkılmış taş duvarlarıyla o görkemli kent, içinde dolaştığımız, yaşadığımız, güldüğümüz o büyülü diyar, masal haritalarımızdan silinecek. "Söylemek isterdim o anıyı" diyeceğiz, "ama öylesine silindi ki artık..." Sakin yaz gecelerinde, kokularla doğacak sabahı beklerken yalnız düşüncelerle bakmayacaksınız güllerin solgun gölgelerine. Ama bu mu sürgüne giden tanrıdan istediğimiz? Neden tanrı sürgünden götürdükleriyle birlikte dönmez hiç? Yok mudur bir mucizesi? Dönüşünü kutlayan büyük şölenlere, götürdüklerine sarılarak katılamaz mı? Bazı geceler, sizi kederlendiren güzelliklerin arasında dingin bir hüzünle sarmalandığınızda bilirsiniz, tanrı sürgüne gitmiştir. Geniş bir boşluk bırakmıştır size. Turuncudan kızıla dönen bir mehtap usulca biter. Ve, beklersiniz gittiği yerden dönsün diye. Ve, beklersiniz hiç olmazsa bu sefer götürdüklerini de geri getirsin diye. O yokken hep beklersiniz dönüşünü, güzelliklerden ve unutmaktan korkarak beklersiniz. *** |