İçimizde Bir Yer
Yüklə 0,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Affedememek
Göz alabildiğine uzanan şehirde tek bir ışık bile yanmıyor, dev beyaz bir kaplumbağa gibi başını içine çekip kabuğunun karanlığına kapanmış. Kar, gökyüzünün derinliklerinden yüklendiği gizli bir ışıkla usulca yağıyor. Yumuşak kar tanelerinin fısıltısından başka ses yok. Pencerelerin köşeleri buz tutmuş. Soğuk, bir kesiğe değen tuz gibi, dokunduğu yeri yakıyor. Ellerim üşüyor. Yıllarca evvel bu eve taşındığımda, ıssız apartmanın en üstündeki yalnız çatı katında, pencerelerden giren rüzgârla üşüyen ellerim uyuşur, daktilonun tuşlarına dokundukça parmak uçlarım acırdı. Yazabilmek için eldiven giyerdim. Tek bir yatağım, bir asker battaniyem, küçük bir radyom ve babamın kömürlüğünden bulup çıkardığım eski bir çalışma masam vardı. İskemlem olmadığı için, masanın çekmecelerinden birini, dikine yere koyup kendime bir çalışma iskemlesi yapmıştım. Gençtim ve gelecekten korkuyordum. Dar yatağımdan kâbuslarla uyanırdım. Hayatın, beni bırakıp gideceğini, ona yetişemeyeceğimi düşünürdüm. Kaçacağını sandığım hayatı yakalayabilmek için geceler boyu, daktilo tuşlarının sesiyle çınlayan o yapayalnız boş evde yazı yazardım. Geyik derisinden, içi kürklü çizmelerim vardı. Bazen, çocukluk hayallerimi gerçekleştiremeyeceğimden, başarısız olacağımdan o kadar çok korkardım ki, çalışma masasının başında öfkeyle ağlardım. Korktukça daha çok çalışırdım. Soğuk, bir zalimin bıçağı gibi yırtıyor zamanı, geçmişe doğru düşüyorum. Sevmem geçmişi. Bir daha yaşamak istemem o günleri, o korkuları. Gençliğin ağır bedelini ödedim ben, bir daha ödemek istemem. Benimle birlikte bütün şehir geçmişe düşüyor. Her an bir çağdan bir çağa geçiyoruz sanki. Benim gençliğimi, babamın gençliğini, dedemin gençliğini geçtik, gerilere, daha gerilere gidiyoruz. Ağır çini sobaların yandığı, alevli mum ışıklarında kitap okunduğu, bahçelerinde ağaçların ağır uğultularla sarsıldığı köşklerin ahşap kokulu kuytuluklarında dolaşıyoruz. Suikast planlarının yapıldığı, Beşiktaş karakolunun nezarethanesinden işkence çığlıklarının yükseldiği, Balkan şehirlerinde faili meçhul cinayetlerin işlendiği gecelerdeyiz. Bu toprakların örtüsünü kaldırdığımda cinayetleri, çığlıkları bulacağımı biliyorum. Üşüyen ellerimle bir sigara yakıyorum. Yanı başımdaki mum, ani bir rüzgârla titriyor. Kendi gençliğime dönüyorum yeniden. Belki de kendi gençliğimi hiç unutmadığımdan, hep bir şefkat duyarım gençlere, söyleyemedikleri korkularını bilirim onların, henüz bir umut haline bile dönüşememiş hayallerinin kendilerini nasıl ürküttüğünü, hayatın kalabalığında kaybolmaktan nasıl endişe ettiklerini, en küçük başarısızlığın onların tedirgin ruhlarını nasıl dağladığını, hak ettiklerine inandıkları özeni göremediklerinde nasıl kırıldıklarını, nasıl çocukça bir acelecilikle kendilerini kanıtlamak için uğraştıklarını, "ben ne olacağım" sorusunun içlerinde nasıl çınladığını, ne kadar çabuk umutsuzluğa kapıldıklarını bilirim. Ve, ilk başarıda yüzlerinin nasıl ışıdığını. Aşklarını bilirim, acılarını, kırılganlıklarını bilirim. Yaşadım bunların hepsini. Şehir, terk edilmiş bir dağ köyü gibi sessiz. Kimse bir yerden bir yere gidemiyor. Yollar, buz tutmuş. Zifiri bir karanlık, duyguların iyice kabarıp yayılabilmesi için evrenin duvarlarını geriye doğru itiyor, içimin büyüdüğünü, genişlediğini, duygularımın kardan harmaniyeler giymiş "muse"ler gibi şehrin üstünde uçtuklarını hissediyorum. Birçok duygumun, gençliğimin duygularına benzemesi ne tuhaf. Hep aynı güçle özledim. Özlemeyi hep iyi bildim. Kavuşmakta ise hep acemiyim. Gençliğimin beceriksizliğini kutsal bir emanet gibi taşıyorum. Bu korkunç karanlık, zamanı Shakespeare'in mezarcısı gibi kazıp bulduklarını bana gösteriyor, neler çıkıyor oradan, bağışlamadığım ama unuttuğum nice ihanet, beni acıyla kavurmuş nice anı, üstü kapanmış nice öfke; sevdiklerimi bağışlamayı hiç bilmedim ben, ruhuma uğursuz bir dövme gibi dövülmüş gençliğin bencil kibri bağışlamama hiç izin vermedi, hiç affetmedim, hep bağışlamak zorunda kalmayacağım birini aradım, kendim hep bağışlanmayı bekleyerek, bağışlanmak için yalvararak. Bencildim, hâlâ öyleyim. Vahşiydim, hâlâ öyleyim. Cinayetler şehrinin çocuğuyum ben. Bıçaklara düşkünlüğüm hiç değişmedi. Arkamdaki pencere, buzdan bir örümceğin ağlarıyla buzlanıyor, karanlığı bile görmekte zorlanıyorum. Konyak kadehini kaldırıp mum ışığına tutuyorum, camın içindeki kehribar rengi içkiyi seyrediyorum. Hazreti Musa gibi Tanrı'yla konuşmak isterdim. "Gençleri affet" derdim ona. Sonra usulca eklerdim. "Beni de affet." "Affedemememi affet benim." Vahşetim için, ahlaksızlığım için, bir bıçağın kadın tenine değişini görmekten aldığım haz için, ihtiraslarıma kendimi delice bir arzuyla bıraktığım için, günahlardan hoşlandığım için affedilmemi istemezdim. Affedemememi affetmesini isterdim sadece. Ve, gençlere iyi davranmasını. Onların güvenle yaslanacakları bir geçmişleri yoktur, değerlerini kabul ettirecek, bir kanıt isteyen kalabalıklara gösterecek bir kanıtları yoktur, onları parlak bir geleceğe götürecek haritaları yoktur. Coşkuları, heyecanları, arzulan, endişeleri, korkuları vardır. Kırılgandırlar. Çabuk alınırlar. Şefkatle bakarım onlara. "Korkmayın" demek isterim, "en korkusuzlarımız bile korkuyordu sizin yaşlarınızda." Elimde olsa onlara, başarılı insanların hayat hikâyelerini okutmak isterdim, korkularının, endişelerinin, güvensizliklerinin nasıl benzeştiğini görüp biraz içleri rahatlasın diye. Kar usulca yağıyor. Ellerim üşüyor. Gençliğimdeki gibi. Bütün pencereler teker teker buzlanıyor, karla kaplı damlardan beyaz bir ışık yansıyor buzlara. Buzdan bir kürenin içindeyim. Kehribar rengi konyak kadehini ışığa tutuyorum. Soğuk, zamanı yırtıyor. Üşüyorum. Ama sadece soğuktan değil üşümem. Niye böyle üşüdüğümü Tanrı biliyor. *** |