İçimizde Bir Yer
Yüklə 0,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Huzursuz Ruhlar...
O ışık içinde bütün renkler aynı heyecanlı parlaklığı paylaşarak birbirine değiyor, dokunuyor, öpüşüyor, kâh masum bir orjiye, kâh ahlaksız bir ayine benzer bir kaynaşmayla birbirlerinden bir şeyler alarak çoğalıyor, mum beyazı bilekli bir meleğin gergefindeki ipek ibrişimler gibi birbirine dolanarak şekilden şekle giriyor. Kıvırcık tüyleri altın yıldızlı bir kuzu gibi oradan oraya seken güneş, erguvan ağaçlarına dokunup kendi aydınlığının bir parçasını o ağacın çiçeklerine bırakırken, o çiçeklerden aldığı gölgeli bir eflatunu denizin maviliğine yansıtıyor, Boğaz tepelerinin koyu yeşil korulukları, tebessümünü zor zapt eden olgun bir kadın gibi, bu ışıklı eğlenceye katılmakla bigâne kalmak arasında tuhaf bir kararsızlık geçiriyor. İstanbul'da bir bahar günü yaşıyoruz. Geçen yıl da bu sahiller böyleydi. Yüzlerce, binlerce yıldan beri bu sahiller renklerle ışıkların ahenkli coşkusuna tanıklık ediyor. Tabiatın o muhteşem ve mükemmel tekdüzeliği, her bahar aynı erişilmez güzelliği bu sahillere serpiyor. Renklerle ışıkların, geçen küçük bir bulutla ya da esen hafif bir rüzgârla anbean değişmesine karşılık her yıl bu mevsim, tanrısal bir şaheserin tekrarlanmasındaki kararlılık da bizi gördüğümüz güzelliğin kendisi kadar şaşırtıyor. Tabiat, mükemmelliğini ve şaşırtıcılıgını, hiçbir şaşırtıcılığa yer vermeyen bu olağanüstü tekdüzeliğine, kendini tekrarlamasındaki dokunulmaz ve değiştirilmez iradesine borçlu. Kuralları belli. Geceyle gündüzün yer değiştirmesi, bir mevsimden sonra diğerinin gelmesi, yağmurların bulutlardan boşalması, sırtlanların bizonları parçalaması hep aynı şekilde, değiştirilemez bir kanuna uygun olarak gerçekleşiyor. Tanrı, yarattığı tabiatın mükemmel düzeninden memnun. Onu asla değiştirmiyor. Bu tabiat, hatasızlığıyla muhteşem ve mükemmel ama şaşırtıcı ve eğlenceli değil. Tanrıyı kim eğlendirecek? Kim şaşırtıp güldürecek onu, kim yaptığı hatalarla onu üzecek? Gökyüzünün derinliklerinden semavi bir merakla eğilip baktığında, yanındaki meleklere, "Şuna bak, şuna bak" diye kimi gösterecek? Bizi elbet. Tanrıyı güldüren ve üzen bizi. Biziz onu eğlendiren. Gecesinden sonra gündüzü gelmeyen, aynı günün içinde çeşitli mevsimler yaşayan, kaprisleri, şımarıklıkları, heyecanları, arzuları, öfkeleriyle, birbirine benzemez çelişkili istekleri, kararsızlıkları, korkularıyla, değişmek ve değiştirmek ihtirasıyla tabiatın tekdüzeliğini bozan, beklenmedik işler yapan biz insanlarız, tanrının sonsuz eğlencesi. Tabiatın mükemmel tekdüzeliğini biz bozarız. Mükemmel olmadığımız için eğlenceli, mükemmel olmadığımız için çirkin, mükemmel olmadığımız için yaratıcıyız. Tek anarşisti biziz bu tabiatın. Depremler, sel felaketleri, kasırgalar, fırtınalar bile o tekdüzeliğin parçaları olarak çıkıyor ortaya. Hepsinin bir kuralı ve kanunu var. Kaplanlar ot yemiyor, zürafalar ceylanları kovalamıyor. Biz öyle değiliz. Biz, içine doğduğu tabiatı değiştirmek isteyen tek canlıyız. İsyanı bilen, başkaldıran, korkuyla diz çöken biziz, tanrının zeki, sivri dilli, isyankâr soytarısıyız, onun sarayının kahkahası ve gözyaşıyız biz. Can sıkıntısını, aşkı, kıskançlığı, ihtirası sadece biz biliriz. Mum bilekli meleklerin dokuduğu rengârenk ipekten yorganlara sarınıp, doğan güneşlerin, erguvan ağaçlarının, yeşil korulukların, köpükleriyle oynaşan denizlerin ortasında huzursuzlaşan, hırçınlaşan, huysuzlaşan biziz, tanrının yarattığı mutluluk resimlerine bakarken orada kendi yarattığımız bir mutluluğun parçasına rastlamadığımızda mutsuz olan da biziz. En büyük felaketlerin ortasında beklenmedik aşklara düşüp gülüveren de bizleriz. Tanrının çevirdiği bir mükemmellik çemberini biz insanlar kırabiliyoruz ancak, onun için, başka hiçbir canlının sahip olmadığı bir hakka, hayatın akışını değiştirme hakkına sahibiz ve sanırım bu büyük hakkın bedeli olarak bütün tabiatta mutsuzluğun dokunabildiği tek canlı türüyüz. Tekdüze bir mükemmeliyetin dışına çıkabildiğimiz için o mükemmelliğin bir anlamda en eksik parçası biz oluyoruz, bu eksiklikle hep yenilikler arıyor, bu eksikliğin yarattığı yetersizlik duygusunu yenebilmek için sürekli, tabiatta daha önce görülmemiş değişimler yaratıyor, tabiatın yaramaz çocukları olarak onu didikliyor, mükemmelliği reddetmenin huzursuzluğunu da hep ruhumuzda yaşıyoruz. Tabiatın sunduğu hiçbir şey yetmez bize. Tanrının, tabiatı yaratırken hissettiği huzursuzluğu, tanrının, eline yaratılacak yeni bir hayat verilen çocukları olarak kendi küçük hayatlarımızda yaşıyoruz. Hepimiz kendi hayatlarımızın tanrısıyız. Küçük, huzursuz tanrılar. Yeni şeyler isteriz biz. Sanırım, tanrı yarattığı tabiattan tatmin olmadığı için insanları, mükemmeliyeti bozan bizleri yarattı. Huzursuz yanıyız biz tanrının. Onun için, bizim hayatımızda hiçbir zaman sürekli bir huzur olmayacak, "babalarının" ahenk yaratacak kudretini değil, yarattığı ahenkten kuşkuya düşen huzursuz yanını tevarüs eden çocuklar olduğumuz için en mükemmel anlar bile biraz uzun sürdüğünde bizi bunaltacak ve bizim ellerimizle bozulacak. Zihnimizde ve ruhumuzda esip duran huzursuzluk rüzgârları, mükemmel bir tekdüzeliği bozma göreviyle yaratıldığımız için hiç dinmeyecek. En güzel zamanlarda bile daha güzeli olup olmadığını merak edeceğiz, yetinmeyeceğiz, arayacağız, "tekdüzelik" bizim için büyük bir lanet olacak, tabiata hayran olacağız ama parçası olduğumuz o tabiata benzemeyi şiddetle reddedeceğiz. Tanrı, ruhundaki dengeyi; ahengini tabiata, huzursuzluğunu bize vererek sağladı. Tabiat, tanrının zanaatkârlığını, insanlar ise onun sanatkârlığını gösteriyor. Onun için sanat, bütün tabiatta yalnızca bize bağışlanmış bir ayrıcalık. Sanırım bu yüzden, şu mükemmel ve muhteşem bahar gününde, erguvanların, korulukların, denizlerin, sulara değen kuşların, sırma saçaklı güneş ışıklarının ortasında huzursuz bir ruh gezdiriyor, gördüklerimize hayran olmamıza, güzelliğinin tadına varmamıza rağmen hep bir açlık hissediyoruz. Bize kendi yaratıcılığından ve huzursuzluğundan bir parça verdiği, bizi yeryüzündeki yansımaları haline getirdiği için tanrıya minnettar mı olmalıyız, yoksa bizi ahenginin sessiz ve itaatkâr bir parçası kılmadığı için sitem mi etmeliyiz bilemiyoruz. Gözlerimiz, tabiatın uyumlu bir parçası. Görüyor ve hayran oluyoruz. Ruhumuz, tanrının ruhu. Gördüğüyle yetinmiyor ve hep yenisini yaratmak istiyoruz. Her sabah, hayatı yeniden yaratacak bir tanrı gibi uyanıyoruz. Hayallerle, umutlarla, kuşkularla dolu ama o ahengi hiç yaratamıyoruz. Ahengi bozmak için yaratıldık biz, hayatımızda ahengi nasıl bulabiliriz. Tekdüzeliğin mükemmeliyeti yok bizde. Tabiat, tekdüzeliğiyle muhteşem, biz tekdüzeliğe başkaldırışımızla muhteşemiz. Işıklar erguvanların rengini sulara taşıyor. Ne kadar güzel bu ahenkli ayin... Ve biz, tanrının bu ahenge hayran olan huzursuz ruhuyuz. *** |