International Journal of Languages’ Education and Teaching
Yüklə 0,7 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
33 Adem ORAKÇI
Languages’ Education and Teaching Volume 6, Issue 2, June 2018 İncelediğimiz dönem romanlarındaki öğretmen şahısların yetiştikleri kurumların oranları şu şekilde dağılmaktadır; Öğretmen yetiştiren kurumlar: %18, Medreseler: %7, Yabancı okullar: %10, Öğretmen yetiştirmeyen diğer kurumlar: %55, Belirsiz: %10
Bu veriler, incelediğimiz dönemdeki öğretmen yetiştirme çalışmalarının az da olsa yansımaları olarak yorumlanabilir. Araştırmamızın giriş bölümünde yer alan Türk Millî Eğitim sistemindeki öğretmen yetiştirme faaliyetleri ile incelediğimiz romanlardaki öğretmen şahısların yetiştiği kurumlar, bir biriyle örtüşmektedir.
Edebiyat ve eğitim gibi iki ayrı disiplin arasındaki ilgiden hareketle yapılan araştırmamızla ilgili sonuç ve önerilerimizi, şu noktalarda toplamak mümkündür:
Ülkemizin medeni dünyada yerini alabilmesi için önce kendi insanını iyi eğitmesi gerekmektedir. Eğitimin aslî unsurunu öğretmenler oluşturmaktadır. Onların, çağdaş eğitim anlayışıyla geleceğe yönelik objektif kriterlerle yetiştirilmeleri şarttır. Anadolu'nun problemlerine "eğitimle” çözüm arayacak olan öğretmenlerin içerisinde de mesleğin önemine inananlar ne yazık ki azınlıktadır. Birçokları bu işi alelâde bir geçim kaynağı olarak seçmişlerdir. Bu yüzden kura sonucu atandıkları yerlere gitmek istemezler. Devreye aracılar koyarak görev yerlerini değiştirmek isterler. Anadolu'ya gitmekten yılandan, akrepten kaçar gibi korkarlar. Hep kendi rahatları için ihtiyaç olmayan büyük yerleşim birimlerini tercih ederler. Bütün bunlar, genç öğretmen adaylarına gereği gibi meslekî formasyon ve görev aşkının verilemeyişinden veya devletin dezavantajlı bölgelere yeterince eğitim altyapısını götüremeyişinden kaynaklanmaktadır.
Öğretmen yetiştiren kurumların dışındaki kaynaklardan mesleğe dâhil edilen kimseler, eğitim adına büyük bir yanlışlıktır. Bütün bu aksaklıkların asıl nedenlerini, yaklaşık yüz elli yıldır devam ede gelen öğretmen yetiştirme sistemindeki yanlışlıklarda ve acele kararlarla dolu olan siyasi ve bürokratik hatalarda aramak gerekir. Zira eğitim bir gelenek işidir.
Öğretmen açığı veya fazlalığı, Millî Eğitim’in kanayan bir yarasıdır. Yetkililerin insanımızı cahil bırakmama adına büyük sorumlulukları vardır. Öğretmen dağılımı âdil ve dengeli yapılmalıdır. Bir tarafta öğretmen fazlalığı varken diğer tarafta okulların öğretmensizlik nedeniyle kapalı olması, Anadolu insanını eğitimsiz ve geri bırakmıştır. Bu yaklaşım, sisteme duyulan güveni sarsmaktadır. Öğretmen atamalarında kalıcı, âdil ve uygulanabilir bir sisteme acilen geçilmelidir.
Öğretmenler nemelazımcı ve pasif olmamalıdır. Ülkemizin yığınlarla dolu problemleri karşısında, onlar da üzerlerine düşen görevi seve seve yerine getirmelidirler. Öğrencileriyle yakından ilgilenerek onları kendilerine ve okullarına bağlamak ve daima kazanma yolunu seçmelidirler.
|