Lənət! Bakı 2011

Zibilxana 

 

Uşaqlıqda  tək  olmağı  çox  xoşlayardım.  İnsanlar  içində  həmişə  sıxılardım. 

Çünki  onlar  məni  başa  düşmürdülər.  Eyni  dünyada  yaşayan  yad  planetlilər 

kimiydik. İndi də elədir. On bir il onlara münasibətimi çox da dəyişməyib. Həmişə 

özümü rahat hiss edəcəyim yeri axtarırdım. Hər kəsdən uzaq olan bir yer... Bir gün 

o  yeri  tapdım.  Zibilxana  idi  bu  yer.  Gülməli  gəlir  yəqin.  Düşünərsiniz 

paranoyadayam və ağlımı itirmişəm. Yox ! Bu zibilxana yaşadığım əraziyə aid idi. 

Çox  geniş  bir  sahəni  tuturdu.  Tək  olmaq  üçün  ən  uyğun  məkan  idi.  Bu  yer 

haqqında  uşaqlıqda  eşitdiklərim  məndə  zibilxanaya  qarşı  mənfi  fikir  yaratmışdı. 

Oranı iyrənc, pis qoxulu, çirkablı bir yer kimi təsəvvür edirdim. O vaxt ki, onunla 

tanış  oldum  bir  anda  hər  şey  dəyişdi.  Belə  yerdə  deyiblər  :  -  kimisə  tanımadan 

onun  haqqında  fikir  demə  və  ya  nəyisə  bilmədən.  Tapdığım  dünya  məni 

rahatladırdı.  İnsanlar  hərdən  bura  gəlirdilər.  İstədiklərindən  yox,  məcbur 

olduqlarından.  Axı  onlar  öz  çirkablarını  burda  gizlədirdilər.  Mənsə  bu  çirkabları 

gördükcə  hər  gün  bir  neçə  insan  maskası  ilə  tanış  olurdum.  Zibilxanaya  çox 

bağlanmışdım. Evdən məni çölə buraxan kimi ora qaçırdım. Artıq valideynlərim də 

məni  həyətdə  görməyəndə  harda  olduğumu  bilirdilər.  Bir  neçə  dəfə  məni  bura 

gəlməyim  üstündə  döymüşdülər.  Döysələrdə  nə  fayda  ?!  Amma  hərdən  problem 

yaranırdı ora getməyimə. Soyuq havada zibilxanadan ayrı qalmalı olurdum. Evdə 

sıxılardım. Balaca iki otaqlı evimiz vardı. Həyətimiz də balaca idi. Bir gün balaca 

oğlanın  duaları  gerçəkləşir.  Zibilxanaya  xarab  olmuş  köhnə  "  Moskiviç  " 

tullayırlar.  İçində  istifadəyə  yararlı  heç  nə  qoymamışdılar.  Təkərləri  də  yox  idi. 

Yekə yük maşınında gətirmişdilər. Kran da gətirmişdilər onu tullamaq üçün. Mən 

hər  şeyə  qıraqdan  baxırdım.  Ağlıma  yeni  bir  fikir  gəldi  o  vaxt.  Mən  daha  soyuq 

vaxtlarda evdə sıxılmayacaqdım. Adamlar maşını tullayıb gedəndən sonra mən tez 

onun  yanına getdim.  Hər  tərəfinə  yaxşı-yaxşı baxdım.  Yük  yeri  mənə  görə geniş 

idi. Rahat yerləşirdim içinə. Başladım zibilxanadan maşının qırağındakı boş yerləri 

örtmək üçün bir şey axtarmağa. Onları tapandan sonra yerə sərmək üçün yumşaq 

şeylər  axtarmağa  başladım.  Günəş  getdikcə  səmadan  itirdi.  Yaxınlıqdakı 

məsciddən  azan  səsi  gəlirdi.  Mən  hər  şeyi  bitirmişdim.  Moskviçin  yük  yerində 

balaca sarayımı qurmuşdum. Axı Zibilxana şahının sarayı olmalı idi. Saraysız bir 

şah görmüsünüz ? Əlbətdə ki yox. Evdəkilərin arxamca gələcəyini bilirdim. Onlar 

gəlməmiş  evə  getdim.  Valideynlərin  adət  halı  almış  töhmətləri  yenə  də  başladı. 

Mənimsə  fikrim  zibilxanada  idi.  Ən  əsası  da  sarayımda.  Onun  haqqında 

düşünürdüm.  Necə  olsa  da  dəbdəbədən  kənar  olacaqdı.  Həmin  gün  bir  neçə  saat 

yatmışdım. Səbirsizliklə sabahı gözləyirdim. Beləcə yuxuya getmişdim. Gözlərimi 

açanda  sabah  olmuşdu.  Səhər  yeməyimi  yeyəndən  sonra  başladım 

oyuncaqlarımdan  sarayıma  aparmaq  üçün  yığmağa.  Oyuncaqlarıma  tez-tez 

zibilxana haqqında danışardım. Onlara söz vermişdim ki, bir gün aparacam onları 

ora.  Anamdan  gizlincə  onları  yığıb  sakitcə  çıxdım  evdən.  Sarayım  onlarında 

xoşuna  gəlmişdi.  Hərdən  itlər,  pişiklərdə  gələrdi  ora.  Beləcə  xoşbəxt  keçirdi 

günlərim.  İnsanlardan  uzaq,  öz  rahat  sarayım  və  dostlar.  Bir  gün  insanlar  məni 

aldatmağa  çalışdılar.  Zibilxananın  ən  çirkablı  yer  olduğunu  mənə  inandırmaq 

44 

 

istəyirdilər.  Amma  onlar  anlamırdılar  ki,  ən  böyük  çirkab  onların  dünyasındakı 

yalanlar,  bir-birilərinə  bəslədikləri  kin,  nifrət,  saxta  oyunları,  süni  gülüşləridir. 

Mənim təmiz dünyamı öz dünyaları ilə necə müqayisə edə bilirdilər axı ?! Mənə 

onların dünyalarında yaşamağı təklif etdilər. Şübhəsiz , rədd edəcəkdim. Amma... 

Saxta  bir  oyun...  Zibilxanaya  gəldiyim  bir  səhər  sarayımı  görmədim.  Yox 

olmuşdu... Hara ? Bilmirdim ! Bəlkədə məndən uzaq bir yerə... Ola bilərdi metal 

zavoduna.  Orda  yəqin  onu  əzib  dağıdacaqlardı.  Bəs  mənim  dostlarım  ? 

Oyuncaqlarımda onun içində idi. İnsanlar... İstədiklərinə nail olmuşdular. Gözlərim 

dolmuşdu.  Mən  onların  bu  oyununa  ağlamayacaqdım.  Hisslər  sözümə  baxmadı... 

Mən ağlayırdım. Düzdü ətrafda heç kim yox idi. Amma mən onların gülüş səsini 

eşidirdim..  İstehza  dolu  gülüşlər...  O  gündən  sonra  mən  birdə  zibilxanaya 

getmədim. Qərar verdim... Bu dünyanı dəyişmək... Bir gün sabah olacaq, o sabah 

ki,  mən  yeni  dünyada  gözlərimi  sabaha  açacam.Və  bütün  dünya  Zibilxanaya 

çevriləcək. Amin! 

 

Müəllif : Ferat 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

45 

 

Epiloq 

 

Dəlidi ! 

Axmaqdı ! 

Hər  gözün  güzgüsündə  fərqli  görünürəm.  Keçdiyim  ürəklərdən  tutmuş, 

maraqlara  qədər  ani  olub  hər  şey.  Sual  axtarmışam  həmişə.  Sonra  cavab.  Sonra 

yenə  sual.  Duyğular  səyyahına  çevrildiyimin  fərqinə  belə  varmadan  logikamda 

azmaq  ən  sevimli  məşğuliyyətim  olub.  Gözəlliyin  cavabını  tapanda 

çirkinləşmişdim. Xöşbəxtliyin anlamını dərk edəndə bədbəxt olmaqdan qorxuram. 

Avanqard  üslubda  geyinib,  kubizmdən,  surrealizmdən  danışmaq  istəmirəm, 

ətrafıma maraqlı olum deyə. Heç tünd kostyumun ciddiliyində boğularaq statistik 

məlumatlarla  narkomanların,  homoseksualların,  dini  təriqətlər  arasındakı  faiz 

nisbətləri  sayı  haqda  da  saatlarla  danışmaq  istəmirəm.  Əzalarımı  örtəcək  azad 

geyimdə  azad  fikrimi  kiməsə  çatdırmağı  bacarsam  bəs  edir.  Tarixdə  qalmaq 

naminə  gözümü  çıxarıb  yemək,dünyaya  orta  barmaq  göstərmək,  təyyarədən 

paraşutsuz tullanmaq kimi fikirlərim yox. Şəhərdən zövq alaraq fikirlərsiz gəzmək 

istəyirəm.  Saata  baxmadan,telefon  zənglərinə  əhəmiyyət  vermədən...  Ey  şəhər, 

salam! Bu mənəm! Sənin ən dəli sakinin. Sən dəyişmədin məni,bacarmadın! Fərqli 

deyiləm,  yox!  Sən  öyrəşmisən  axı,öyrəşmisən  hamını  öz  qabında  görməyi. 

Stamatoloq  saqqız  çeynəməli,bankir  kostyum  geyməli,  fahişə  atası  üçün  də 

soyunmalı. Sənin dilənçin cins itlərinin yeməyinə belə həsəd aparır. İnsanlar haqda 

yazanda nəzərə alarsan... Sənin nə toyun, nə soyun mənə lazım deyil. Əslin türkdü 

ya afrikan, özgə planetlərdə həyat var ya yox... Bilsən nə olacaq ki... Nə dəyişəcək 

ki?  Bizi  qəbirdə  kim  sevəcək  ki?  Ölməyimdən  qorxuram...  Cəhənnəmi 

düşünməkdən  çox  ilk  dəfə  özümün  öz  həyatıma  müdaxilə  edə  bilməyəcəyini 

düşünmək  əsəbləşdirir  məni...  Atacaqlar  qəbrə.  Bir  iki  gül  də  düzəcəklər 

torpağıma,simvolik olaraq... Bayramdan bayrama gəlib yasin oxutdurub, bitməsini 

tez arzulayıb, axmaq baxışlara dalacaqlar... Onda bu şəhərin gülüşü mənim ilk və 

son məğlubiyyətim olacaq! 

 

 

 

 

 

 

 

“The End” 

 

 

 

 

 

 

46