www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
Faiq Ələkbərov Milli ideologiya probleminə tarixi-fəlsəfi baxış (II hissə)
536
536
sənədləşdirilməsinin milli taleyimiz üçün zəruriliyi mübahisə
obyekti belə olmamalıdır [132
a
].
Eyni müddəalarla çıxış edən Kamil Vəli Nərimanoğlu da
hesab edir ki, Stalinin «yeni dil» siyasətinə qədər (1936)
Azərbaycan mütəfəkkirləri özlərinə türk deyiblərsə, yaxud da
farslar, ermənilər və başqaları bizləri türk adlandırıbsa, «ana dili
dərslikləri «Türk dili» adı ilə çıxıbsa, burada nəyi isə sübut etmək,
xüsusilə, coğrafi adı olan Azərbaycan kəlməsini dilin, xalqın adı
kimi iddia etmək hər cür elmi, tarixi, məntiqi əsasdan
məhrumdur» [172, 48]. Nərimanoğlunun fikrincə, Türk dili
anlayışını isə nə M.Ə.Rəsulzadə və onun silahdaşları, nə də
N.Nərimanov və başqaları özlərindən icad etməmişdilər: «Bu
xalqın adı belə idi: Türk. Bu xalqın əsrlər boyu yayılmış dilinin adı
belə idi: Türk dili» [172, 49].
Ancaq 1995-ci ildə qəbul edilmiş Konstitusiyada təkrarən
«Azərbaycan dili»nə qayıtmağımızın nəticəsidir ki, son dövrlərdə
Azərbaycan türklərinin etnik tərkibinin və milli dilinin türksüz-
ləşdirilməsi artıq nəinki ayrı-ayrı yerli alimlərin kitablarında,
monoqrafiyalarında, hətta rəsmi dövlət nəşrlərində də öz ifadəsini
tapır. Məsələn, 2011-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Dövlət
Statistika Komitəsi tərəfindən iki dildə (Azərbaycan türk dili və
ingilis dilində) nəşr olunan «Müstəqil Azərbaycan – 20 il»
kitabında Azərbaycan Respublikasının əhalisinin milli tərkibi
(2009-cu ilin rəqəmlərinə görə) aşağıdakı kimi verilmişdi:
azərbaycanlılar 91, 6 %, ləzgilər 2,0 %, ermənilər 1,3 %, ruslar 1,3
%, talışlar 1,3 %, avarlar 0,6 %, türklər 0,4 %... (160, 98). Deməli,
dövlətin bu rəsmi nəşrindən belə məlum olur ki, azərbaycanlılar
və türklər başqa-başqa millətlərdir. Hətta, türklərin sayı nəinki
azərbaycanlılardan, o cümlədən ləzgilər, ermənilər, ruslar, talışlar
və başqalarından da qat-qat azdır.
|