Mantiq ilmining predmeti, asosiy qonunlari. Tushuncha tafakkur shakli sifatida

Formal mantiqga to‘g‘ri tafakkur shakllari va qonunlarini o‘rganuvchi falsafiy fan, deb ta’rif berish mumkin.
Dialektik mantiq, tafakkurni uning mazmuni va shakli birligida hamda taraqqiyotida olib o‘rganadi. Matematik mantiq esa tafakkurni matematik metodlar yordamida tadqiq etadi.
Mantiq ilmini o‘rganish, ongli ravishda foydalanish fikrlash madaniyatini o‘stiradi, fikrni to‘g‘ri qurish malakasini rivojlantiradi; baxs yuritishda o‘zi va boshqalarning fikriga tankidiy munosabatda bo‘lishiga, suhbatdoshining mulohazalaridagi xatolarni ochib tashlashga yordam beradi. Bu o‘ziga xos mantiq san’ati hisoblanadi. Bu san’atning nazariy asoslarini chukur egallagan kishigina uning imkoniyatlarini amalda namoyish kila oladi.
Ta’lim soxasida o‘quv jarayonining samaradorligi ishlatiladigan terminlarning aniq bo‘lishiga, muammolarning mantiqan to‘g‘ri qo‘yilishi va hal qilinishiga, mavjud gipotezalar strukturasini to‘g‘ri tahlil qila olishga, argumentlash qoidalaridan to‘g‘ri foydalanishga bog‘liq. Fan uchun formal mantiq murakkab muammolarni echish vositasini beradi. Ilmiy nazariyaning strukturasini o‘rganishda, unda ishlatiladigan formalizmning mohiyatini tushuntirib berishda, formal ziddiyatlar bo‘lsa, ularni aniqlashda muhim ahamiyatga ega.
3-masala. Har bir fan kabi mantiq ilmi ham o‘zining shakllanish va rivojlanish tarixiga ega. Mantiqqa oid dastlabki an’analar Qadimgi SHarq mamlakatlarida, xususan Hindiston, Xitoyda vujudga keldi. Ularning shakllanishiga notiqlik san’ati, matematika ilmining rivojlanishi va shu kabilar katta ta’sir ko‘rsatdi. SHuni aytish kerakki, Qadimgi dunyoda Aristotelgacha bo‘lgan davrda mantiq falsafa tarkibida mavjud bo‘lgan, mustaqil fan sifatida shakllanmagan.
Qadimgi Hindistonda mantiq ilmining rivojlanishi uch davrni o‘z ichiga oladi: 1) ilk budda mantig‘i (er. av. VI-V asrlari); 2) nyaya, vaysheshika maktablarining mantiqiy ta’limoti (er. III-V asrlari); 3) budda mantig‘ining rivojlangan davri (er. VI-VIII asrlari).
Hind mantiqshunoslari bahs – munozarada nima isbotlanayapti va qanday isbotlanayapti, degan masalani ajratib ko‘rsatishgan. Ular isbotlashning elementlarini (tezis, asos, misol, birxillik, har xillik, bevosita hissiy qabullash, xulosa, avtoritet va shu kabilarni) batafsil tahlil etganlar. Nyaya maktabining vakillari xulosa chiqarish masalasini o‘rganishga katta xissa qo‘shdilar. SHuningdek, ular besh qismdan iborat sillogizm nazariyasini yaratdilar:

1. 
   tezis (tepalikda olov bor);
   
2. 
   asos (tepalikdan tutun chiqayapti);
   
3. 
   misol (qaerda tutun bo‘lsa, sha erda olov bor);
   
4. 
   shu holatga nisbatan qo‘llash (bu tepalikda tutun bor);
   
5. 
   xulosa (demak, tepalikda olov bor).
   

Qadimgi Hindistondagi shakllangan mantiq an’analari Qadimgi Gretsiyada mantiq ilmining paydo bo‘lishiga ta’sir ko‘rsatgan.
Qadimgi grek falsafasida mantiq masalalari, dastlab, Parmenidning «Tabiat to‘g‘risida» asarida, Eleylik Zenonning aporiyalarida, Geraklit ta’limotida u yoki bu darajada ko‘rib chiqilgan. Aristotelgacha bo‘lgan mantiqiy ta’limotlar ichida Demokritning mantiqiy ta’limoti, Sokratning induktiv metodi va Platonning dialektikasi diqqatga sazovordir.