Bir gün bir ovçu gedir ova. Çox gəzir, bına ov rast gəlmir ki, gəlmir. Bir də görür, aaaaa, bir ceyran böyürtkan kolu üstündə otduyur orda. Yarpağları yeyir. Nişan alır tüfəngi atır ona. Ceyran yıxılır bu güllədən sora, bi də durur başdıyır qaçmağa. Amma hara qaçacağ, yaralıdı axı. Ovçu gəlir görür, aaa, qan tökülüb yarpağların üstünə. Deer ki, həəə bu izə düşüb, mən onu tapacam. O çox gedə bilməz, yaralıdı. Nəisə, tutur izi gəlir, görür ceyran, ağzın qoyub suya, su içir. Ümumiyyətlə, yaralı varlığ həmişə su istiyir. Təzədən bu tüfəngi nişan alanda şakqanağ çəkib gülür.
Ceyran başını qaldırıb deyir:
– A namərd, nəyə gülürsən?
Ovçu deyir:
– Ona görə gülürəm ki, birinci gülləmnən qaşdın, bəs ikincidən hara qaçacağsan?
Ceyran deer ki:
– Yoox, sənin gülməyə mənəvi haqqın yoxdu. Əslində mən gülməliyəm. Düzdü məni vuraçağsan indi, amma sənin həyatda heç bir izin qalmıyacağ. Mənim isə izim qalacağ. Mənim balalarım mənim qanımın izinə düşüb, biləcəylər ki, anamız hara kimi gedib. Bəs sənin evladların zalım atalarının hansı izinnən gedəcəklər.
Ona görə də hər bir insan həyatda bir iz qoyub getməlidi.
